تحول آموزشی: راز موفقیت در سیستم مدارس داخلی را کشف کنید

تحول در نظام آموزشی: نیاز به تغییرات بنیادین

ماهیت آموزش از قرن نوزدهم چندان تغییر نکرده است، حتی با وجود درخواست‌ها برای تغییر و تلاش‌ها برای اصلاح. یک تحلیل جدید از یک کارشناس آموزش در دانشگاه کانزاس خواستار تغییر الگو به مدل “مدرسه درون مدرسه” است که به بوم‌شناسی نگاه می‌کند تا تغییرات تحول‌آفرین ایجاد کند. قانون “هیچ کودکی جا نماند” در اوایل قرن بیست و یکم یک قانون مهم بود که ادعا می‌کرد با شناسایی مدارس ناکام از طریق آزمون‌ها، می‌تواند به بهبود آنها کمک کند و در نتیجه به نفع همه دانش‌آموزان آمریکایی باشد. با این حال، مانند تغییرات در کتاب‌های درسی، برنامه درسی، روش‌های تدریس و فناوری که پیش از آن رخ داده بود، این حرکت نیز نتوانست آموزش را متحول کند.

به گفته یانگ ژائو، استاد ممتاز رهبری آموزشی و مطالعات سیاست و روانشناسی آموزشی در دانشگاه کانزاس، دلیل این امر این بود که این تغییرات به طور اجباری بر یک سیستم کامل تحمیل شده بودند. او در مقاله جدیدی می‌نویسد: “زمان آن رسیده است که تغییرات را در مقیاس کوچک و با تمرکز بر دو عنصر کلیدی انجام دهیم: برنامه درسی کمتر تحمیلی و خودمختاری بیشتر برای دانش‌آموزان.” ژائو افزود: “باید بپذیریم که آموزش در مدارس از دهه 1980 و 1990 برای نسل‌ها شکست خورده است. درخواست‌هایی برای تغییر وجود داشته، اما ما آنها را نادیده گرفتیم. تغییراتی انجام شد، اما معنادار نبودند. شواهد اصلی این است که نسل‌ها از نسل‌های قبلی بهتر عمل نمی‌کنند.”

او ادامه داد: “شواهد دیگر این است که کارگران نسل Z به دلیل عدم آمادگی برای نیروی کار، حتی با داشتن مدرک، با نرخ بالایی از کار اخراج می‌شوند و فناوری از آنچه که مردم آماده هستند پیشی گرفته است.” بزرگ‌ترین مانع برای تغییر و آموزش معنادار، برنامه درسی اجباری است. ژائو می‌نویسد: “هر مدرسه‌ای برنامه درسی دارد که معلمان موظف به آموزش آن به دانش‌آموزان هستند و این برنامه تقریباً تمام روز و سال تحصیلی را در بر می‌گیرد و به شکل تکالیف به زمان‌های خارج از مدرسه نیز کشیده می‌شود.”

علاوه بر این، دانش‌آموزان به ندرت در انتخاب آنچه می‌خواهند یاد بگیرند یا در تعیین سرنوشت آموزشی خود خودمختاری دارند. ژائو می‌پرسد: “آیا مطمئنیم که الزامات یادگیری دانش‌آموزان در 10 یا 20 سال آینده ارزشمند خواهد بود؟ اگر نه، چه کسی مسئول پاسخگویی به این موضوع است؟” او همچنین می‌گوید: “ما می‌دانیم که دانش‌آموزان با مدرسه درگیر نیستند. اگر می‌خواهیم دانش‌آموزان خوشحال باشند، آیا نباید به آنها حق انتخاب در مورد آنچه یاد می‌گیرند بدهیم؟”

هوش مصنوعی پتانسیل ناشناخته‌ای را به آموزش می‌آورد. ژائو و همکارش روژون ژونگ، رئیس YEE Education، می‌نویسند که فناوری و طبیعت می‌توانند هر دو نشانه‌هایی برای نحوه رویکرد به پیاده‌سازی تغییرات معنادار در مدارس ارائه دهند. مقاله آنها در نشریه ECNU Review of Education منتشر شده است. هر فناوری که به بازار معرفی می‌شود، به پذیرندگان اولیه اجازه می‌دهد تا ابتدا آن را امتحان کنند.

تغییرات در آموزش: رویکردی نوین برای بهبود سیستم‌های آموزشی

اگر یک فناوری موفق باشد، به تدریج به مصرف‌کنندگان بیشتری گسترش می‌یابد و در موارد بسیار موفق، تقریباً همه‌گیر می‌شود. ژائو به مثال آیفون اشاره می‌کند. نه اپل و نه دولت سعی نکردند که همه مصرف‌کنندگان را مجبور به داشتن این دستگاه کنند، اما این محصول به قدری موفق بود که گوشی‌های هوشمند در جامعه، حتی در کلاس‌های درس، به طور گسترده‌ای حضور دارند. در حالی که مجبور کردن مصرف‌کنندگان به استفاده از فناوری ممکن است احمقانه به نظر برسد، این دقیقاً رویکردی است که آموزش و پرورش آمریکایی اتخاذ می‌کند، زمانی که از مدارس در سطح سیستم می‌خواهد روش‌ها یا الزامات جدیدی را بپذیرند. به طور حتم، هر زمان که تغییر در مدارس لازم باشد، افرادی از جمله معلمان، مدیران، والدین و حتی خود دانش‌آموزان در برابر آن مقاومت می‌کنند.

به جای تلاش برای نادیده گرفتن این مخالفت‌ها، ژائو و ژونگ پیشنهاد می‌کنند که از رویکرد “مدرسه درون مدرسه” برای ایجاد تغییر استفاده شود. این اقدام به دانش‌آموزان و والدینی که علاقه‌مند هستند، اجازه می‌دهد تا در رویکردی شرکت کنند که به دانش‌آموزان استقلال می‌دهد تا انتخاب کنند چه چیزی را می‌خواهند یاد بگیرند و اهداف خود را برای آموزش تعیین کنند، با راهنمایی معلمان حرفه‌ای. ژائو می‌گوید: “در هر مدرسه‌ای، من شرط می‌بندم که می‌توانید دانش‌آموزان و والدینی را پیدا کنید که بخواهند تغییری را امتحان کنند.” او ادامه می‌دهد: “عادت بد آموزش این است که می‌خواهد همه چیز تغییر کند، حتی زمانی که مطمئن نیستیم آیا این تغییر معنادار است یا نه. اگر تغییر را به زور تحمیل کنید، مقاومت را دعوت می‌کنید. این یک فرآیند طبیعی و اکولوژیک است.”

نویسندگان از دیدگاه نظریه پانارکی برای رویکرد “مدرسه درون مدرسه” استفاده می‌کنند. این نظریه به طور کلی بیان می‌کند که سلسله‌مراتب مدارس با سیستم‌های برابر می‌تواند مؤثرتر از سلسله‌مراتب سنتی به شکل هرم باشد که در آن تمامی تأثیرات از بالا به سطوح پایین‌تر منتقل می‌شود. آن‌ها به مثال اکوسیستم‌ها در طبیعت اشاره می‌کنند که می‌توانند در برابر تهدیدات مقاوم باشند اما در تطبیق با تغییرات لازم کند هستند. گونه‌هایی که در تکامل و سازگاری با اکوسیستم‌های جدید موفق هستند، به طور فوری به این موفقیت نمی‌رسند، بلکه به تدریج این تغییرات را تجربه می‌کنند.

در نهایت، ژائو و ژونگ یک رویکرد سنجیده برای ارائه نوآوری‌های کوچک که پتانسیل رشد به تغییرات سیستم‌ساز را دارند، پیشنهاد می‌کنند. در این رویکرد، دانش‌آموزان استقلال بیشتری خواهند داشت و برنامه درسی کمتری برای آن‌ها تجویز می‌شود. آن‌ها همچنین مثال‌هایی از مدارس در چین، استرالیا و ایالات متحده را که این مدل را آزمایش کرده‌اند، ارائه می‌دهند و گزارش می‌دهند که دانش‌آموزان بیشتری درگیر و موفق‌تر شده‌اند، کسانی که نقاط قوت منحصر به فرد خود را کشف می‌کنند، یاد می‌گیرند که مشکلات ارزشمندی را پیدا و حل کنند و از دیگران در سراسر جهان از طریق فناوری یاد بگیرند.

ژائو در مورد رویکرد اکولوژیکی و مبتنی بر پانارکی به اصلاحات آموزشی می‌گوید: “اگر تغییر در یک سطح اتفاق بیفتد، می‌تواند به سطح دیگری منتقل شود یا بر دیگران تأثیر بگذارد. برخی اکوسیستم‌ها بسیار مقاوم هستند اما نمی‌توانند سازگار شوند. آموزش نیز مقاوم بوده است، اما کنترل‌های زیادی بر روی سیستم وجود دارد، بنابراین قابلیت تغییر را ندارد. ما پیشنهاد می‌کنیم که می‌توانید به نوآوری‌های کوچک تکیه کنید تا بر بقیه سیستم تأثیر بگذارید.”