محله‌های پرجمعیت: انگیزه‌ای برای پیاده‌روی‌های بیشتر!

تحقیقات جدید درباره محله‌های قابل پیاده‌روی

تحقیقات گسترده‌ای که در سطح ملی انجام شده، شواهد قوی‌تری را در حمایت از محله‌های قابل پیاده‌روی ارائه می‌دهد. این مطالعه که در مجله آمریکایی اپیدمیولوژی منتشر شده، ارتباط قوی بین مکان و فعالیت را با بررسی حدود ۱۱,۰۰۰ جفت دوقلو نشان می‌دهد. این روش به کنترل تأثیرات خانوادگی و عوامل ژنتیکی کمک می‌کند.

محققان دریافتند که هر ۱٪ افزایش در قابلیت پیاده‌روی یک منطقه، منجر به افزایش ۰.۴۲٪ در میزان پیاده‌روی در محله می‌شود. اگر این عدد را به مقیاس بزرگ‌تری تعمیم دهیم، به این معناست که افزایش ۵۵٪ در قابلیت پیاده‌روی محله‌های اطراف، به حدود ۲۳٪ افزایش در میزان پیاده‌روی منجر خواهد شد؛ یا به عبارتی، هر ساکن در این منطقه به طور متوسط حدود ۱۹ دقیقه در هفته بیشتر پیاده‌روی خواهد کرد.

از نظر بهداشت عمومی، این تغییر می‌تواند تأثیر بزرگی بر جمعیت بسیار کم‌تحرک ایالات متحده داشته باشد. به گفته گلن دانکن، نویسنده اصلی این مطالعه و استاد تغذیه و فیزیولوژی ورزش در دانشگاه ایالت واشنگتن، “ما در جمعیت ایالات متحده افراد زیادی داریم که فعالیت کافی ندارند. اگر بتوانیم درصدی از جمعیت را که فقط پیاده‌روی بیشتری انجام می‌دهد، تغییر دهیم، شاهد مزایای واقعی در سلامت خواهیم بود.” دانکن همچنین مدیر ثبت‌نام دوقلوهای ایالت واشنگتن است.

در این مطالعه، محله‌ها بر اساس شاخصی که تراکم افراد، جاده‌ها و مکان‌های مطلوب برای پیاده‌روی، مانند فروشگاه‌ها، پارک‌ها، رستوران‌ها و قهوه‌خانه‌ها را ارزیابی می‌کند، به عنوان محله‌های قابل پیاده‌روی شناخته شدند. جفت‌های دوقلو در این مطالعه در نقاط مختلف ایالات متحده زندگی می‌کردند، اما محله‌های قابل پیاده‌روی معمولاً در مناطق شهری یافت می‌شدند.

منطقه کاپیتول هیل سیاتل: نمونه‌ای از محله‌های قابل پیاده‌روی

دانکن گفت که منطقه کاپیتول هیل در سیاتل نمونه خوبی از یک محله قابل پیاده‌روی است، چرا که پر از فروشگاه‌ها و رستوران‌هاست و به حمل و نقل عمومی مانند اتوبوس‌ها و ایستگاه‌های راه‌آهن سبک دسترسی دارد. از سوی دیگر، مناطق حومه‌ای یا روستایی معمولاً کمتر قابل پیاده‌روی هستند زیرا برای دسترسی به فروشگاه‌های مواد غذایی یا دیگر امکانات نیاز به رانندگی دارند.

تحلیل داده‌ها و نتایج

این مطالعه داده‌های مربوط به ۵۴۷۷ جفت دوقلو را که از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۰ جمع‌آوری شده بود، تحلیل کرد. این داده‌ها شامل اطلاعاتی درباره محل زندگی و تعداد دقایق پیاده‌روی در یک هفته معمولی بود، چه برای تفریح، ورزش یا صرفاً برای رفتن از یک مکان به مکان دیگر. تحلیل‌ها نشان داد که افرادی که در مناطق قابل پیاده‌روی زندگی می‌کنند، واقعاً بیشتر پیاده‌روی می‌کنند.

محققان همچنین بررسی کردند که آیا قابلیت پیاده‌روی یک منطقه باعث افزایش استفاده از حمل و نقل عمومی می‌شود، اما تعداد کمی از شرکت‌کنندگان در مطالعه از این نوع حمل و نقل استفاده می‌کردند. با این حال، زندگی در یک محله قابل پیاده‌روی احتمال عدم استفاده از حمل و نقل عمومی را تا ۳۲٪ کاهش می‌دهد.

تأثیر پیاده‌روی بر سلامت

زندگی در یک منطقه قابل پیاده‌روی به نظر نمی‌رسد که تأثیری بر ورزش‌های شدیدتر داشته باشد، اما نویسندگان اشاره می‌کنند که این نوع ورزش، که شامل دویدن و وزنه‌برداری است، محدود به محیط محله نیست. به عنوان مثال، یک فرد می‌تواند برای دوچرخه‌سواری شدید به خارج از مرزهای محله‌اش برود.

با این حال، دانکن تأکید کرد که پیاده‌روی یک راه عالی و آسان برای بهبود سلامت است. همچنین این فعالیت به ۱۵۰ دقیقه فعالیت بدنی در هفته که به طور گسترده‌ای توصیه می‌شود، حساب می‌شود. او گفت: “شما نیازی به صرف هزینه‌های زیاد برای لباس‌های ورزشی و بهترین تجهیزات ندارید. پیاده‌روی یک کار بسیار طبیعی است. فقط کافیست کفش‌هایتان را بپوشید و از در بیرون بروید.”

همکاری محققان

علاوه بر دانکن، نویسندگان همکار این مطالعه شامل محققانی از دانشگاه واشنگتن، دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، دانشگاه ویرجینیا، دانشگاه کلمبیا و دانشگاه ایالتی واشنگتن هستند.