تحقیقات جدید درباره تأثیر آموزش زودهنگام بر کودکان

تحقیقات جدید درباره تأثیر آموزش زودهنگام بر کودکان

بیش از ۵۰ سال پیش، کریک ریمی، استاد و پژوهشگر ممتاز در مؤسسه تحقیقات بیومدیکال فرالین در دانشگاه ویرجینیا تک، یک مطالعه مهم را آغاز کرد تا تأثیرات بلندمدت آموزش زودهنگام بر کودکان از خانواده‌های بسیار فقیر و عمدتاً سیاه‌پوست را بررسی کند. یافته‌های جدید پروژه آبه‌سیداریان، که در شماره نوامبر-دسامبر مجله روان‌شناسی توسعه کاربردی منتشر شده، بینش‌های تازه‌ای درباره چگونگی شکل‌گیری موفقیت تحصیلی و هوش از طریق مداخلات آموزشی زودهنگام ارائه می‌دهد و نشان می‌دهد که این مزایا برای پسران و دختران در بزرگسالی برابر نیست.

نتایج مطالعه

ریمی و تیمش ۱۰۴ شرکت‌کننده را از نوزادی تا ۴۵ سالگی پیگیری کردند و دریافتند که در حالی که پسران و دختران در ابتدا افزایش قابل توجهی در IQ و مهارت‌های تحصیلی از برنامه آموزش زودهنگام نشان دادند، نتایج بلندمدت به شدت متفاوت بود. در حالی که دختران سیاه‌پوست به پیشرفت‌های اولیه خود در بزرگسالی ادامه دادند، پسران سیاه‌پوست در طول زمان پیشرفت کمتری داشتند. ریمی گفت: «مداخلات ما به هر دو گروه پسران و دختران از خانواده‌های محروم یک شروع قوی داد، اما این نتایج به عوامل اجتماعی گسترده‌تری اشاره دارد که ممکن است مزایای پایدار آموزش زودهنگام را به ویژه برای پسران سیاه‌پوست تضعیف کند.»

امیدها و محدودیت‌های آموزش زودهنگام

پروژه آبه‌سیداریان در سال ۱۹۷۱ طراحی شد تا بررسی کند آیا آموزش زودهنگام با کیفیت بالا می‌تواند شکاف‌های تحصیلی را با ارائه پنج سال آموزش تمام‌وقت به نیمی از شرکت‌کنندگان پر کند. تمامی خانواده‌های شرکت‌کننده در این مطالعه خدمات اجتماعی فردی، مراقبت‌های بهداشتی اطفال، تغذیه و سایر حمایت‌ها دریافت کردند. ریمی گفت: «ما آزمایش کنترل‌شده تصادفی را به دقت طراحی کردیم تا بهترین روش برای ارائه فرصت‌های قوی به کودکانی که در شرایط فقر چندگانه به دنیا آمده‌اند، مشخص کنیم.»

مداخله آن‌ها تأثیر عمیقی داشت. تا زمان ورود به مهدکودک، کودکانی که آموزش زودهنگام دریافت کرده بودند، IQ بالاتر و مهارت‌های بهتری در خواندن و ریاضی نسبت به گروه کنترل که فقط خدمات اجتماعی و بهداشتی دریافت کرده بودند، نشان دادند. دهه‌ها بعد، گروه درمان به سطوح بالاتری از تحصیلات دانشگاهی، نتایج شغلی بهتر و روابط خانوادگی قوی‌تر دست یافتند.

شکاف جنسیتی جدیدی که کشف شد

محققان زمانی که کودکان به دبیرستان رسیدند، الگوی جالبی را مشاهده کردند. ریمی گفت: «با وجود اینکه پسران در گروه درمان از سن ۱۵ سالگی به بعد در آزمون‌ها موفق بودند، نمرات آن‌ها شروع به کاهش کرد.» زمانی که شرکت‌کنندگان به میانسالی رسیدند، تفاوت‌های قابل توجهی در نتایج شناختی بین مردان و زنان مشاهده شد. در حالی که IQ، مهارت‌های خواندن و ریاضی دختران سیاه‌پوست بهبود یافت، پسران سیاه‌پوست که در برنامه آموزش زودهنگام بودند، در نهایت نمراتی مشابه با مردان گروه کنترل کسب کردند. ریمی گفت: «ما این تفاوت جنسیتی را در سال‌های اولیه مشاهده نکردیم. هر دو گروه از برنامه در آن مرحله بهره‌مند شدند. اما با پیشرفت در نظام آموزشی و ورود به بزرگسالی، واضح شد که محیط اجتماعی با آن‌ها به طور متفاوتی رفتار می‌کند.»

فشارهای اجتماعی بر مردان سیاه‌پوست

برای ریمی، مطالعه جدید به فشارهای اجتماعی منحصر به فردی که پسران سیاه‌پوست در محیط‌های مدرسه و جامعه با آن مواجه هستند، اشاره دارد. ریمی گفت: «مردان سیاه‌پوست در آستانه بلوغ با هزینه‌های بسیار بالایی برای موفقیت خود مواجه هستند. این به این معنا نیست که آن‌ها مهارت‌های قبلی خود را از دست داده‌اند؛ آن‌ها هنوز هم آن‌ها را دارند.»

تأثیرات منفی محیط بر موفقیت

زمانی که محیط شما سیگنال‌های منفی ارسال می‌کند که موفقیت شما به همان اندازه ارزشمند نیست، این موضوع تأثیرات منفی زیادی بر عملکرد شما دارد. رامی می‌گوید: “مطالعات متعدد نشان می‌دهند که پسران سیاه‌پوست با انضباط سخت‌گیرانه‌تر، انتظارات پایین‌تر از معلمان و پروفایلینگ نژادی مکرر در محیط‌های آموزشی، نسبت به دختران سیاه‌پوست و همتایان سفیدپوست خود مواجه هستند. این چالش‌ها که در بخش بحث مقاله به آن‌ها اشاره شده، ممکن است به عدم ارتباط زودهنگام با تحصیل کمک کند و توضیح دهد چرا پیشرفت‌های آموزشی حاصل از برنامه‌های کودکی زودهنگام معمولاً برای پسران سیاه‌پوست سریع‌تر از دختران محو می‌شود.” او همچنین افزود: “شاید شما در ریاضی عالی باشید، اما اگر این احساس را داشته باشید که کارفرما یا معلم شما را ارزشمند نمی‌داند یا به موفقیت شما اعتقادی ندارد، این یک یادآوری روزانه است که دنیا عادلانه نیست. این نوع تجربیات می‌تواند بر اعتماد به نفس، عملکرد و مسیر شغلی یک فرد تأثیر بگذارد.”

محدودیت‌های مطالعه

محققان به دقت محدودیت‌های این مطالعه را یادآوری کردند، از جمله اندازه کوچک نمونه که شناسایی تفاوت‌های جنسیتی را دشوارتر می‌کند. ویژگی‌های منحصر به فرد برنامه اصلی، مانند معلمان با آموزش و دستمزد مناسب، حمل و نقل رایگان و نظارت روزانه، در بیشتر برنامه‌های آموزشی کودکی امروزی معمول نیست. برخی منتقدان پروژه آبه‌سیداریان استدلال کرده‌اند که نتایج ممکن است به طور کامل در حال حاضر قابل اعمال نباشد، زیرا سیستم آموزشی از دهه 1970 تغییر کرده است. مدارس در چپل هیل، کارولینای شمالی، درست قبل از شروع مطالعه، جداسازی نژادی را کنار گذاشتند. بر اساس روایت‌های مستقیم از اعضای جامعه در آن زمان، بسیاری از معلمان سیاه‌پوست شغل خود را از دست دادند و معلمان و مدیران عمدتاً زن سفیدپوست باقی ماندند. این عوامل ممکن است بر محیط یادگیری و تجربیات دانش‌آموزان تأثیر گذاشته باشد.

پیامدهای توسعه انسانی

رامی گفت: “توسعه انسانی فوق‌العاده پیچیده است و از زمانی که این مطالعه را آغاز کردیم، تغییرات زیادی رخ داده است. اما به نظر من، این یافته‌ها هنوز نشان‌دهنده تأثیرات منفی بر افراد رنگین‌پوست و کم‌درآمد هستند.”

چگونه آموزش زودهنگام می‌تواند کمک کند

رامی همچنان یک حامی قوی برای آموزش با کیفیت بالا در دوران کودکی و حمایت از والدین است و این موارد را به عنوان عوامل کلیدی در کاهش نابرابری‌های نژادی می‌داند — با پرداختن به مسائل سیستمی که موفقیت کودکان سیاه‌پوست را تضعیف می‌کند. او توضیح می‌دهد: “ما ثابت کرده‌ایم که آموزش زودهنگام که از سال اول زندگی آغاز می‌شود، تفاوت عمیقی ایجاد می‌کند. اما اگر به زمینه اجتماعی که کودکان در آن بزرگ می‌شوند، توجه نکنیم، همچنان الگوهای مشابهی را در خطوط نژادی و جنسیتی خواهیم دید.”

ضرورت رویکرد دوگانه

برای رامی، پیامدهای سیاست واضح است: جامعه باید یک رویکرد دوگانه اتخاذ کند، به طوری که کودکان به آموزش زودهنگام با کیفیت بالا دسترسی داشته باشند و در عین حال موانع بعدی که عملکرد آن‌ها را محدود می‌کند، مورد توجه قرار گیرد. این شامل بازنگری در نحوه انضباط مدارس، نحوه تعیین انتظارات معلمان و نحوه ارزش‌گذاری کارفرمایان به کارمندان سیاه‌پوست است.

دعوت به گفتگو

با ورود مطالعه به سال 53 خود، محققان امیدوارند که یافته‌های جدید به بهبود شیوه‌های آموزشی کمک کند و به جامعه در حذف واقعیت‌های سخت نژادپرستی سیستمی یاری رساند. رامی اذعان می‌کند که این گفتگو دشوار است، به‌ویژه در یک فضای سیاسی قطبی. اما او همچنین معتقد است که هزینه‌ها بسیار بالا است تا نادیده گرفته شوند. او گفت: “ما نمی‌توانیم جامعه‌ای باشیم که آرزو داریم اگر اجازه دهیم نژادپرستی سیستمی ادامه یابد. امیدوارم این تحقیق به مردم کمک کند تا ببینند که این مسائل واقعی و ادامه‌دار هستند و ما باید بر روی آن‌ها اقدام کنیم.”

رامی در این مطالعه با نویسنده اول، مارگارت برچینال از دانشگاه ویرجینیا؛ تیفانی فاستر از دانشگاه ایالت اوهایو؛ کایلی گاربر، ایه‌اومه ایروکا و فرانسیس کمپبل، که اخیراً درگذشت، از دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل؛ و مارکتا برنت از دانشگاه کانکتیکات همکاری کرده است.