شاید پارانویای شما یک مشکل دیداری باشد!

ریشه‌های باورهای پیچیده مانند پارانویا در بینایی

آیا باورهای پیچیده‌ای مانند پارانویا می‌توانند ریشه‌هایی در چیزی به سادگی بینایی داشته باشند؟ یک مطالعه جدید از دانشگاه ییل شواهدی پیدا کرده است که نشان می‌دهد ممکن است این‌گونه باشد. در این مطالعه، شرکت‌کنندگان در یک آزمون ادراک بصری شرکت کردند که در آن باید تعیین می‌کردند آیا یک نقطه متحرک در حال تعقیب نقطه متحرک دیگری است یا خیر. نتایج نشان داد که افرادی که تمایلات بیشتری به تفکر پارانوئید (باور به اینکه دیگران قصد آسیب رساندن به آن‌ها را دارند) و تفکر تلئولوژیک (نسبت دادن معنا و هدف بیش از حد به رویدادها) دارند، عملکرد ضعیف‌تری نسبت به دیگران داشتند. این افراد بیشتر و با اعتماد به نفس ادعا می‌کردند که یک نقطه در حال تعقیب نقطه دیگر است، در حالی که در واقع این‌گونه نبود.

این یافته‌ها که در تاریخ ۱۷ دسامبر در نشریه Communications Psychology منتشر شد، نشان می‌دهد که در آینده، ممکن است آزمایش بیماری‌هایی مانند اسکیزوفرنی با یک تست ساده بینایی انجام شود. فیلیپ کورت، نویسنده ارشد و استاد روان‌پزشکی در دانشکده پزشکی ییل و عضو موسسه وو تسای، گفت: “ما واقعاً به نحوه سازماندهی ذهن علاقه‌مندیم. رفتارهای تعقیبی یا دیگر رفتارهای عمدی، تجربیاتی هستند که ممکن است به عنوان تجربیات در سطح بسیار بالایی در مغز در نظر گرفته شوند و فرد ممکن است نیاز داشته باشد که آن‌ها را استدلال کرده و بررسی کند. در این مطالعه، ما می‌توانیم این رفتارها را در سطح پایین‌تر مغز، در بینایی ببینیم که ما آن را هیجان‌انگیز و جالب می‌دانیم و این موضوع می‌تواند پیامدهایی برای ارتباط این مکانیسم‌ها با اسکیزوفرنی داشته باشد.”

پارانویا و تفکر تلئولوژیک از این نظر مشابه هستند که هر دو به نوعی نادرست‌انگاری نیات دیگران اشاره دارند، اما پارانویا یک ادراک منفی است در حالی که تفکر تلئولوژیک تمایل به مثبت بودن دارد. هر دو الگوی تفکر به روان‌پریشی و اسکیزوفرنی مرتبط هستند. توهمات نیز با روان‌پریشی مرتبط هستند و اغلب مربوط به دیگرانند. کورت این موضوع را مطرح کرد که ممکن است یک مؤلفه اجتماعی در این نادرست‌انگاری‌های بصری وجود داشته باشد.

تحقیقات درباره توهمات اجتماعی و روان‌پریشی

او گفت: “ما کنجکاو بودیم که آیا ممکن است چیزی مرتبط با **ادراک اجتماعی** – یا برداشت نادرست که ما آن را **توهم اجتماعی** می‌نامیم – وجود داشته باشد که بتوانیم آن را اندازه‌گیری کرده و به این **علائم روان‌پریشی** مرتبط کنیم.” برای این تحقیق، شرکت‌کنندگان نقاطی را که بر روی صفحه نمایش حرکت می‌کردند، مشاهده کردند. گاهی یک نقطه، دنباله‌رو نقطه دیگر بود و گاهی اوقات چنین تعقیبی وجود نداشت. در طول آزمایش‌های مختلف، شرکت‌کنندگان باید می‌گفتند که آیا تعقیبی در حال وقوع است یا خیر. افرادی که **درجات بالاتری از پارانویا** و **تفکر هدف‌محور** (که از طریق پرسشنامه‌ها اندازه‌گیری شده بود) داشتند، بیشتر از دیگران با اطمینان می‌گفتند که تعقیبی در حال انجام است، حتی زمانی که چنین چیزی وجود نداشت. در واقع، آن‌ها یک **تعامل اجتماعی** را که در حال وقوع نبود، درک می‌کردند.

تجربیات اضافی و نتایج آن‌ها

در آزمایش‌های اضافی، محققان از شرکت‌کنندگان خواستند که مشخص کنند کدام نقطه در حال **تعقیب** است و کدام نقطه **در حال تعقیب شدن**. در این نتایج، **پارانویا** و **تفکر هدف‌محور** شروع به تفکیک کردند. سانتیاگو کستیلو، نویسنده اصلی این مطالعه و محقق پسادکتری در آزمایشگاه **کورت** گفت: “افراد مبتلا به پارانویا به‌ویژه در شناسایی اینکه کدام نقطه در حال تعقیب است، ضعیف عمل کردند.” او افزود: “و افرادی که **تفکر هدف‌محور** بالایی داشتند، به‌ویژه در شناسایی اینکه کدام نقطه در حال تعقیب است، ضعیف بودند.” این تفاوت در دو نوع باور نشان می‌دهد که آن‌ها متمایز هستند و ممکن است برای **تشخیص** یا **درمان** پیامدهایی داشته باشند.

پیوند به بینایی و تأثیر آن بر روان‌پریشی

محققان همچنین اشاره کردند که ارتباط با **بینایی** ممکن است تفکر درباره چگونگی ایجاد علائم **روان‌پریشی** در مغز را تغییر دهد. کستیلو گفت: “بسیاری از افرادی که **نابینایی مادرزادی** دارند، دچار **اسکیزوفرنی** نمی‌شوند.” او افزود: “یافتن این **توهمات اجتماعی** در بینایی باعث می‌شود که فکر کنم آیا **اسکیزوفرنی** چیزی است که از طریق خطاهایی در نحوه نمونه‌برداری افراد از دنیای بصری توسعه می‌یابد.” در حالی که از این یافته‌ها هیچ **پیامد درمانی فوری** وجود ندارد، درک عمیق‌تر این باورها می‌تواند به **توسعه درمان‌های دارویی** و **ارزیابی ریسک** کمک کند.

آینده تحقیقات و پیش‌بینی ریسک روان‌پریشی

کورت گفت: “یکی از مسائلی که اکنون به آن فکر می‌کنیم این است که آیا می‌توانیم **آزمون‌های چشمی** پیدا کنیم که ریسک فرد را برای روان‌پریشی پیش‌بینی کند.” او ادامه داد: “شاید یک کار **ادراکی** بسیار سریع وجود داشته باشد که بتواند شناسایی کند که چه زمانی فرد ممکن است نیاز به صحبت با یک پزشک داشته باشد.”