رضایت شغلی و درآمد؛ چالش‌های زندگی افراد لکنت‌دار

تأثیر لکنت زبان بر درآمد و رضایت شغلی

مطالعه‌ای جدید از دانشگاه فلوریدا نشان می‌دهد که افرادی که لکنت زبان دارند، درآمد کمتری کسب می‌کنند، با مشکل اشتغال مواجه هستند و رضایت شغلی کمتری نسبت به افرادی که لکنت ندارند، ابراز می‌کنند. این تحقیق که توسط یکی از محققان دانشکده بهداشت عمومی و حرفه‌های بهداشتی دانشگاه فلوریدا انجام شده، داده‌های جمع‌آوری شده در طول دو دهه را از افرادی که لکنت زبان دارند، بررسی کرده است تا ارزیابی کند که لکنت چگونه ممکن است بر نتایج شغلی در طول زمان تأثیر بگذارد. نتایج این مطالعه در مجله آمریکایی آسیب‌شناسی گفتار و زبان منتشر شده است.

تفاوت‌های درآمدی در تمام سطوح مشهود بود و به‌ویژه در سطح درآمد سالانه ۱۰۰,۰۰۰ دلار، جایی که افرادی که لکنت دارند، تقریباً چهار برابر کمتر احتمال داشت که ۱۰۰,۰۰۰ دلار یا بیشتر درآمد کسب کنند. همچنین، این افراد تقریباً ۲۵ درصد کمتر احتمال داشتند که از شغل خود راضی باشند و نارضایتی آن‌ها با گذشت زمان افزایش می‌یابد.

مؤلف اصلی این تحقیق و اقتصاددان بهداشت، مالی جیکوبز، دکترای علوم بهداشتی، می‌گوید: “رضایت شغلی ممکن است به‌عنوان یک نشانگر عالی از نتایج اشتغال به نظر نرسد، زیرا لزوماً سطح درآمد شما را تعیین نمی‌کند، اما از منظر اقتصادی بسیار مهم است، زیرا با گردش شغلی و ماندگاری در شغل مرتبط است که این‌ها نشانگرهای اقتصادی مهمی هستند و ویژگی‌هایی را ایجاد می‌کنند که نیروی کار پایدار، آماده و مولد را شکل می‌دهد.” او افزود: “کارگران آمریکایی بخش قابل توجهی از زندگی خود را در محل کار می‌گذرانند. بنابراین، دیدن اینکه اکثریت پاسخ‌دهندگان با لکنت از رضایت شغلی کمی برخوردار بودند، شگفت‌انگیز بود و این ما را به این باور رساند که آن‌ها احتمالاً در محل کار خود ناراضی و ناکام هستند.”

لکنت یک اختلال عصبی-تکاملی است که تقریباً ۳ میلیون آمریکایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تا یک‌سوم از کودکان خردسال ممکن است لکنت زبان را تجربه کنند و در اکثر موارد، این حالت تا سن ۵ یا ۶ سالگی برطرف می‌شود. بین ۳ تا ۵ درصد از افرادی که در کودکی لکنت دارند، به لکنت در بزرگسالی ادامه می‌دهند. در حالی که در حال حاضر درمانی برای لکنت وجود ندارد، درمان‌هایی برای بهبود روانی گفتار در دسترس است و کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که این درمان‌ها باید همچنان برای بزرگسالان در دسترس باشد. هنگامی که جوانان دارای لکنت وارد بازار کار می‌شوند، ممکن است مشاغلی را انتخاب کنند یا به سمت مشاغلی هدایت شوند که نیاز به ارتباط کلامی کمتری دارند، پدیده‌ای که به آن گرفتاری نقش گفته می‌شود.

چالش‌های ارتباطی و تأثیر آن بر فرصت‌های شغلی

جیکوبز گفت: “افرادی که در صحبت کردن یا ارتباط برقرار کردن مشکل دارند یا خود را در این زمینه دچار مشکل می‌بینند، ممکن است به سمت مشاغلی بروند که نیاز به تعامل مستقیم با دیگران ندارند و ارتباط مداوم را طلب نمی‌کنند.” او افزود: “متأسفانه، مشاغل برجسته و تعاملی که نیاز به ارتباط چهره به چهره بیشتری دارند، معمولاً حقوق بالاتری نیز ارائه می‌دهند.”

برای این مطالعه، جیکوبز و همکارانش، هوپ گرلچ-هاوک، دکترا، CCC-SLP از دانشگاه میشیگان غربی و پاتریک برایلی، دکترا، CCC-SLP از دانشگاه کارولینای شرقی، داده‌های مطالعه ملی طولی سلامت نوجوانان تا بزرگسالی را تحلیل کردند. این مطالعه که نماینده ملی است، شرکت‌کنندگان را در طول دهه‌ها دنبال می‌کند و داده‌هایی درباره رفاه اجتماعی، اقتصادی، روان‌شناختی و جسمی پاسخ‌دهندگان جمع‌آوری می‌کند. همچنین، اطلاعاتی درباره خانواده، محله، جامعه، مدرسه، دوستی‌ها، گروه‌های همسالان و روابط عاشقانه ارائه می‌دهد.

تیم تحقیقاتی دریافت که در اواخر نوجوانی و اوایل بیست‌سالگی، شرکت‌کنندگانی که دچار لکنت زبان بودند، احتمالاً کمتر انتظار داشتند که به دانشگاه بروند یا درآمدی در سطح متوسط داشته باشند. در موج بعدی نظرسنجی‌ها که در زمان اواخر سی‌سالگی و اوایل چهل‌سالگی انجام شد، مشخص شد که پاسخ‌های قبلی به نوعی پیش‌بینی‌کننده نتایج شغلی بوده است. افرادی که لکنت زبان داشتند، درآمدی به‌طور قابل توجهی پایین‌تر از افرادی که لکنت نداشتند گزارش کردند و احتمال فارغ‌التحصیلی از دانشگاه در آن‌ها کمتر بود.

به گفته محققان، احتمالاً علل متعددی برای این نابرابری‌های شغلی وجود دارد، از جمله تبعیض، خودزنی و حتی ناامیدی و خستگی ناشی از خود عمل لکنت. جیکوبز گفت: “در حالی که تحقیقات بیشتری برای درک این عوامل لازم است، یافته‌های مطالعه کنونی نشان‌دهنده نیاز مبرم به ادامه درمان و منابع برای بزرگسالانی است که دچار لکنت زبان هستند.” او همچنین افزود: “ما همه می‌توانیم کاری انجام دهیم تا محیط کار را برای افرادی که با مشکلات روانی صحبت کردن مواجه هستند، حمایت‌کننده‌تر کنیم.”

جیکوبز گفت: “بسیاری از ما با کسی که مشکل روانی صحبت کردن دارد، صحبت کرده‌ایم. مهم است که صبور باشیم. ما تمایل داریم که بخواهیم کسی سریع‌تر صحبت کند یا بلافاصله پاسخ دهد. این یک تمایل طبیعی است که افراد بخواهند به جای آن‌ها صحبت کنند یا در صورت تردید، صحبت آن‌ها را قطع کنند. اما این کار نه تنها به شما و نه به همکار شما که مشکل روانی دارد، کمکی نمی‌کند. اگر کسی دچار تردید کلامی است، باید صبر کنیم و به آن‌ها زمانی که نیاز دارند، بدهیم. زمان یک منبع ارزان است وقتی به ارزش‌هایی که همه افراد می‌توانند به محیط کار اضافه کنند، فکر می‌کنیم.”