کودکان تبعیض را کمتر مضر می‌بینند: پژوهش نشان می‌دهد

گزارش کاخ سفید درباره تبعیض نژادی در ایالات متحده

گزارش کاخ سفید که اوایل امسال منتشر شد، نشان می‌دهد که تبعیض، به‌ویژه تبعیض نژادی، همچنان در ایالات متحده وجود دارد و این موضوع سوالاتی را درباره زمان شکل‌گیری نگرش‌های مرتبط با این رفتارها ایجاد می‌کند. تحقیقات گذشته نشان داده‌اند که دیدگاه‌های تبعیض‌آمیز با بزرگ‌تر شدن کودکان افزایش می‌یابد. با این حال، کار جدیدی که توسط تیمی از محققان روانشناسی دانشگاه نیویورک انجام شده، نشان می‌دهد که کودکان کوچک‌تر در ایالات متحده کمتر از بزرگ‌ترها تبعیض را به‌عنوان یک رفتار مضر می‌بینند، که نشان‌دهنده این است که این باورها از سنین پایین آغاز می‌شوند.

علاوه بر این، کودکان اعمال تبعیض‌آمیز — اقداماتی منفی که به دلیل عضویت در گروه قربانی انجام می‌شود — را کمتر جدی از اعمال مضر مشابهی که به دلایل دیگر، غیرمرتبط با هویت اجتماعی قربانی، انجام می‌شوند، می‌دانند. وویان لیو، نویسنده اصلی این مقاله و دانشجوی دکتری دانشگاه نیویورک در زمان انجام این مطالعه، می‌گوید: “کودکان به‌طور مکرر در زندگی روزمره خود با تبعیض مواجه می‌شوند — به‌عنوان شاهد، قربانی و گاهی اوقات به‌عنوان مرتکب.” او ادامه می‌دهد: “تحقیقات ما نشان می‌دهد که بر خلاف بزرگ‌ترها، کودکان در ایالات متحده اعمال تبعیض‌آمیز را مجازتر از اعمال مشابهی که به دلایل دیگر انجام می‌شوند، می‌دانند. این دیدگاه نسبت به تبعیض ممکن است کودکان را به رفتارهای تبعیض‌آمیز سوق دهد، احتمال جستجوی کمک در مواجهه با تبعیض را کاهش دهد و تمایل آن‌ها به مداخله در هنگام مشاهده تبعیض علیه دیگران را کم کند.”

با این حال، این یافته‌ها دلایل خوش‌بینی نیز ارائه می‌دهند. این تحقیقات نشان دادند که تا سن 8 سالگی، کودکان شروع به شناسایی تبعیض به‌عنوان یک رفتار مضرتر می‌کنند، به‌ویژه زمانی که این تبعیض متوجه گروه‌های خاصی باشد. آندری سیمپیان، استاد دپارتمان روانشناسی دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد این مقاله، توضیح می‌دهد: “این نشان می‌دهد که کودکان می‌توانند درک کنند که چرا تبعیض به‌ویژه مضر است و همچنین بر اهمیت بحث درباره این مسائل با کودکان از سنین پایین تأکید می‌کند.”

این تحقیق شامل چهار مطالعه با نزدیک به 600 کودک (در سنین 4 تا 9 سال) و بیش از 600 بزرگ‌سال در ایالات متحده بود. نویسندگان مقاله سناریوهایی را به شرکت‌کنندگان ارائه دادند که شامل اقداماتی مضر بین اعضای گروه‌های خیالی مختلف بود و موقعیت‌هایی را مقایسه کردند که در آن فردی به دلیل عضویت در گروهش آسیب می‌بیند (تبعیض) در مقابل آسیب دیدن به دلایل دیگر (شخصی). به‌عنوان مثال، در یکی از مطالعات، شرکت‌کنندگان بزرگ‌سال و کودک مشاهده کردند که یکی از اعضای یک گروه (مثلاً یک دایره متحرک) به دیگری آسیب می‌زند.

تحقیقات درباره درک کودکان از تبعیض

در یک مطالعه، کودکان شاهد یک عمل آسیب‌زننده بودند که توسط یک عضو گروه بیرونی (مانند یک مربع متحرک) انجام می‌شد. به شرکت‌کنندگان گفته شد که این عمل آسیب‌زننده به دلیل تنفر از گروه قربانی (یک عمل تبعیض‌آمیز: “چون من مربع‌ها را دوست ندارم”) یا به دلیل تنفر شخصی از قربانی (“چون من تو را دوست ندارم”) انجام شده است. هر دو عامل (آسیب‌زننده و قربانی) با یک نام خاص معرفی شدند (مانند “مدی” و “بوسا”) تا کودکان بتوانند در طول داستان آن‌ها را دنبال کنند. این نام‌ها به‌گونه‌ای انتخاب شدند که در زبان انگلیسی نادر باشند تا کودکان نتوانند این شخصیت‌ها را با افرادی که نام‌های مشابه دارند، مرتبط کنند.

در مطالعه‌ای دیگر، محققان بررسی کردند که آیا این گروه‌های خیالی به‌صورت “اساسی” (به‌عنوان گروه‌هایی با پایه زیستی و غیرقابل تغییر) توصیف می‌شوند یا به‌صورت “موقتی” (مانند تیم‌های ورزشی [“تیم سبز”]). هدف این بود که نحوه درک کودکان از دسته‌بندی‌های اجتماعی واقعی مانند نژاد و جنسیت را مدلسازی کنند. به‌طور کلی، کودکان نسبت به بزرگ‌ترها، اعمال تبعیض‌آمیز را کمتر جدی می‌دیدند، حتی اگر این اعمال به دلایل شخصی آسیب‌زننده باشند. همچنین، این مطالعات نشان دادند که در حالی که بزرگ‌ترها تبعیض علیه گروه‌های “اساسی” (که با جنسیت یا نژاد هم‌راستا هستند) را جدی‌تر از تبعیض علیه گروه‌های موقتی (مانند تیم‌های ورزشی) می‌دانند، کودکان این تمایز را قائل نمی‌شوند.

با این حال، در یک مطالعه، محققان از شرکت‌کنندگان خواستند تا “وضعیت” گروه‌ها را با ارائه اطلاعاتی مانند این بررسی کنند: “دایره‌ها همیشه آنچه را که می‌خواهند به‌دست می‌آورند و مربع‌ها هرگز آنچه را که می‌خواهند به‌دست نمی‌آورند” (یعنی “مربع‌ها” گروهی با وضعیت پایین‌تر هستند) و “گاهی اوقات دایره‌ها آنچه را که می‌خواهند به‌دست می‌آورند و گاهی اوقات مربع‌ها آنچه را که می‌خواهند به‌دست می‌آورند” (یعنی گروه‌ها از وضعیت برابری برخوردارند). به‌گفته سیمپیان و لیو، که اکنون پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه کالج دوبلین است، در اکثر جوامع، رایج‌ترین و نگران‌کننده‌ترین اعمال تبعیض علیه گروه‌های با وضعیت پایین‌تر رخ می‌دهد. کودکان کوچک‌تر (تقریباً قبل از ۷ یا ۸ سالگی) تفاوتی بین تبعیض علیه گروه‌های با وضعیت پایین‌تر و برابر قائل نمی‌شدند. در مقابل، کودکان بالای ۷ یا ۸ سال شروع به شناسایی تبعیض به‌عنوان یک عمل آسیب‌زننده‌تر کردند، زمانی که این تبعیض علیه گروه‌های با وضعیت پایین‌تر بود.

سیمپیان نتیجه‌گیری می‌کند که درک تفاوت‌های دیدگاه کودکان نسبت به تبعیض با بزرگ‌ترها، برای توسعه استراتژی‌هایی که به آنها کمک کند تا رفتارهای تبعیض‌آمیز را زودتر شناسایی و مقاومت کنند، ضروری است.