افزایش نارضایتی شغلی و حقوق در افراد دارای لکنت زبان

تأثیر لکنت زبان بر درآمد و رضایت شغلی

مطالعه‌ای جدید از دانشگاه فلوریدا نشان می‌دهد که افرادی که لکنت زبان دارند، درآمد کمتری کسب می‌کنند، با مشکل اشتغال مواجه هستند و رضایت شغلی کمتری نسبت به افرادی که لکنت ندارند، ابراز می‌کنند. این تحقیق که به رهبری یکی از محققان دانشکده بهداشت عمومی و حرفه‌های بهداشتی دانشگاه فلوریدا انجام شده، داده‌های جمع‌آوری‌شده در طول دو دهه از افرادی که لکنت زبان دارند را بررسی کرده است تا ارزیابی کند که لکنت چگونه می‌تواند بر نتایج شغلی در طول زمان تأثیر بگذارد. نتایج این مطالعه در نشریه آمریکایی «پاتولوژی گفتار و زبان» منتشر شده است.

اختلافات درآمدی در تمام سطوح مشهود بود و به‌ویژه در سطح حقوق سالانه ۱۰۰,۰۰۰ دلار، جایی که افرادی که لکنت دارند، تقریباً چهار برابر کمتر از افرادی که لکنت ندارند، احتمال داشت که ۱۰۰,۰۰۰ دلار یا بیشتر درآمد کسب کنند. همچنین، افرادی که لکنت دارند، تقریباً ۲۵ درصد کمتر احتمال داشت که از شغل خود رضایت داشته باشند و نارضایتی آن‌ها با گذشت زمان افزایش می‌یابد.

مؤلف اصلی و اقتصاددان بهداشت، دکتر مالی جیکوبز، استاد پژوهش‌های خدمات بهداشتی، مدیریت و سیاست، گفت: «رضایت شغلی ممکن است به‌عنوان یک نشانگر خوب از نتایج اشتغال به نظر نرسد، زیرا لزوماً سطح درآمد شما را تعیین نمی‌کند، اما از منظر اقتصادی بسیار مهم است، زیرا به گردش شغلی و ماندگاری مربوط می‌شود که این‌ها نشانگرها و ویژگی‌های اقتصادی مهمی هستند که نیروی کار پایدار، آماده و مولدی را ایجاد می‌کنند.» او افزود: «کارگران آمریکایی بخش قابل توجهی از زندگی خود را در محل کار می‌گذرانند. بنابراین، تعجب‌آور بود که اکثر پاسخ‌دهندگان دارای لکنت، رضایت شغلی کمی داشتند، که ما را به این باور رساند که آن‌ها احتمالاً در محل کار خود ناراضی و ناکام هستند.»

لکنت زبان یک وضعیت نورودولتی است که بر حدود ۳ میلیون آمریکایی تأثیر می‌گذارد. تا یک‌سوم از کودکان خردسال ممکن است لکنت زبان را تجربه کنند و در اکثر موارد، لکنت تا سن ۵ یا ۶ سالگی برطرف می‌شود. بین ۳ تا ۵ درصد از افرادی که در کودکی لکنت دارند، به لکنت در بزرگسالی ادامه می‌دهند. در حال حاضر درمانی برای لکنت وجود ندارد، اما درمان‌هایی برای بهبود روانی گفتار در دسترس هستند و کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که این درمان‌ها باید همچنان برای بزرگسالان در دسترس باشد. به‌عنوان بزرگسالان جوانی که لکنت دارند و وارد بازار کار می‌شوند، ممکن است شغل‌هایی را انتخاب کنند یا به سمت مشاغلی هدایت شوند که نیاز به ارتباط کلامی کمتری دارند، پدیده‌ای که به آن «گرفتاری نقش» گفته می‌شود.

تأثیر مشکلات گفتاری بر انتخاب شغل

جیکوبز گفت: “افرادی که در صحبت کردن یا برقراری ارتباط مشکل دارند یا خود را در این وضعیت می‌بینند، ممکن است به سمت مشاغلی بروند که نیاز به تعاملات اجتماعی کمتری دارند و ارتباطات مداوم با دیگران را نمی‌طلبند.” او افزود: “متأسفانه، مشاغل برجسته و تعاملی که نیاز به ارتباط چهره به چهره بیشتری دارند، معمولاً حقوق بالاتری نیز ارائه می‌دهند.”

در این مطالعه، جیکوبز و همکارانش، هوپ گرلاخ-هاوک، دکترا، CCC-SLP از دانشگاه میشیگان غربی و پاتریک برایلی، دکترا، CCC-SLP از دانشگاه کارولینای شرقی، داده‌های **مطالعه ملی طولی سلامت نوجوانان تا بزرگسالی** را تحلیل کردند. این مطالعه نماینده ملی است که شرکت‌کنندگان را در طول دهه‌ها پیگیری می‌کند و داده‌هایی درباره رفاه اجتماعی، اقتصادی، روان‌شناختی و جسمی پاسخ‌دهندگان جمع‌آوری می‌کند و اطلاعاتی در مورد خانواده، محله، جامعه، مدرسه، دوستی‌ها، گروه‌های همسالان و روابط عاشقانه ارائه می‌دهد.

تیم تحقیقاتی دریافت که در اواخر نوجوانی و اوایل بیست سالگی، شرکت‌کنندگانی که **لکنت زبان** داشتند، کمتر احتمال داشت که انتظار داشته باشند به دانشگاه بروند یا درآمدی در سطح متوسط داشته باشند. در یک دوره بعدی از نظرسنجی‌ها که زمانی که شرکت‌کنندگان در اواخر سی‌سالگی و اوایل چهل‌سالگی بودند، انجام شد، مشخص شد که پاسخ‌های اولیه به نوعی پیش‌بینی‌کننده نتایج شغلی بوده است. افرادی که لکنت زبان داشتند، **درآمدی به‌طور قابل توجهی کمتر** از افرادی که لکنت نداشتند گزارش کردند و احتمال فارغ‌التحصیلی از دانشگاه در آن‌ها کمتر بود.

به گفته محققان، دلایل متعددی برای این نابرابری‌های شغلی وجود دارد، از جمله تبعیض، خودزنی و حتی ناامیدی و خستگی ناشی از **خود لکنت**. جیکوبز گفت: “در حالی که تحقیقات بیشتری برای درک این عوامل لازم است، یافته‌های مطالعه کنونی نشان‌دهنده نیاز مبرم به ادامه درمان و منابع برای **بزرگسالانی** است که لکنت زبان دارند.” او همچنین افزود: “ما همه می‌توانیم کاری انجام دهیم تا **محیط کار** را برای افرادی که با مشکلات روانی گفتاری مواجه هستند، حمایت‌کننده‌تر کنیم.”

جیکوبز گفت: “بسیاری از ما با کسی که مشکل روانی در گفتار دارد، صحبت کرده‌ایم. مهم است که صبور باشیم. ما تمایل داریم که بخواهیم دیگران سریع‌تر صحبت کنند یا بلافاصله پاسخ دهند. این یک تمایل طبیعی است که افراد بخواهند به جای آن‌ها صحبت کنند یا اگر مکثی وجود دارد، آن‌ها را قطع کنند. اما این کار نه تنها به نفع شما نیست، بلکه به همکار شما که مشکل **روانی در گفتار** دارد نیز کمکی نمی‌کند. اگر کسی مکثی در گفتار دارد، باید صبر کنیم و زمان لازم را به او بدهیم. **زمان** یک منبع ارزان است وقتی به ارزشی که همه افراد می‌توانند به **محیط کار** اضافه کنند، فکر می‌کنیم.”