خطرات جدی و ناگهانی حیات میمون‌های در حال انقراض را تهدید می‌کند

خطرات برای میمون‌های موری‌کی شمالی: مطالعه‌ای جدید

با اینکه جمعیت میمون‌های موری‌کی شمالی تقریباً چهار برابر بیشتر از سال ۱۹۸۲ شده است، یک مطالعه جدید که در نشریه اکولوژی منتشر شده، نشان می‌دهد که این میمون‌ها همچنان در معرض خطر هستند، به ویژه در مواجهه با اختلالات مداوم در زیستگاهشان. میمون‌های موری‌کی شمالی که در جنگل‌های آتلانتیک برزیل زندگی می‌کنند، نسبت به سایر پستانداران اولیه بسیار صلح‌جو و برابری‌طلب‌تر هستند. آن‌ها همچنین یکی از در خطرترین گونه‌های میمون در جهان به شمار می‌روند.

کارن استر، استاد انسان‌شناسی در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون و نویسنده اصلی این مقاله، ۴۰ سال است که به مطالعه رفتار و بوم‌شناسی این میمون‌ها در بخشی کوچک و حفاظت‌شده از جنگل‌های برزیل پرداخته است. او با آنتونی آیو، استاد بوم‌شناسی و تکامل در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون، که در مدل‌سازی تغییرات جمعیتی در طول زمان تخصص دارد، همکاری کرده است. آیو می‌گوید: “هدف من این است که آنچه را که کارن از قبل می‌داند، به داده‌های آماری تبدیل کنم. او داده‌هایش را به خوبی می‌شناسد و مطالعات بلندمدت با این سطح از جزئیات برای یک گونه در خطر بسیار نادر است.”

استر و تیم همکاران برزیلی‌اش نه تنها تعداد حیوانات را شمارش می‌کنند، بلکه رفتار منحصر به فرد، نرخ زاد و ولد، نرخ مرگ و روابط آن‌ها با یکدیگر را نیز پیگیری می‌کنند. آن‌ها این حیوانات را به عنوان افراد می‌شناسند، نه فقط به عنوان نقاط داده. در حالی که این گونه و زمینی که در آن زندگی می‌کنند تحت حفاظت قانون برزیل قرار دارد، نرخ مرگ و میر موری‌کی‌ها به طور ناگهانی در سال ۲۰۱۶ افزایش یافت و از آن زمان کاهش نیافته است. استر و آیو متوجه شده‌اند که این حیوانات همچنان با نرخ ثابتی تولید مثل می‌کنند، که به دلایل دیگری برای کاهش جمعیت اشاره دارد.

استر توضیح می‌دهد: “داده‌های ما نشان می‌دهد که ممکن است برخی عوامل استرس‌زا در زیستگاه وجود داشته باشد، مانند کاهش تولیدیت جنگل که بر دسترسی به غذا تأثیر می‌گذارد، استرس آب و هوایی یا شکار که باعث افزایش مرگ و میر می‌شود.”

این مطالعه همچنین تأیید می‌کند که مطالعات بلندمدت و دقیق مانند این بسیار مفید هستند. تا سال ۲۰۱۵، جمعیت این موری‌کی‌ها به عدد قابل توجه ۳۵۶ حیوان رسیده بود، در حالی که در زمان شروع جمع‌آوری داده‌های استر در سال ۱۹۸۲، این جمعیت حدود ۵۰ حیوان بود. آیو از داده‌های ۳۳ سال اول مطالعه استر برای ایجاد مدلی از آنچه که جمعیت در دهه‌های آینده تحت شرایط سال ۲۰۱۵ باید به نظر برسد، استفاده کرده است.

پیش‌بینی جمعیت موری‌کی‌ها و چالش‌های زیست‌محیطی

پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهند که جمعیت موری‌کی‌ها به‌طور نمایی افزایش خواهد یافت تا به ظرفیت تحمل حدود ۵۰۰ حیوان برسد و برای چند دهه آینده در این اندازه باقی بماند. اما مدلی که این پیش‌بینی را ارائه می‌داد، قادر به پیش‌بینی دو سال خشکسالی که از سال ۲۰۱۴ آغاز شد و همچنین شیوع تب زرد در جمعیت در سال ۲۰۱۶ نبود. آیوِز توضیح می‌دهد: “اگر تنها داده‌هایی تا سال ۲۰۱۵ داشتید، می‌گفتید جمعیت عالی است!” خوشبختانه، استریر و تیمش به جمع‌آوری داده‌ها فراتر از خشکسالی و اپیدمی تب زرد ادامه دادند و این امکان را فراهم کردند تا تأثیرات مستمر تغییرات زیستگاه را مستند کنند.

زمانی که آیوِز تغییرات جمعیت را مدل‌سازی کرد و این کاهش چشمگیر از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۲ را در نظر گرفت، متوجه شد که ظرفیت تحمل پیش‌بینی‌شده جمعیت تنها حدود ۲۰۰ حیوان است. و این در حالی است که فرض کنیم تغییر ناگهانی دیگری در مرگ‌ومیر، مشابه آنچه در سال ۲۰۱۶ آغاز شد، رخ ندهد. با شناسایی شکار و تغییرات زیستگاه به‌عنوان عوامل محدودکننده ممکن برای این جمعیت موری‌کی، فعالان محیط‌زیست در حال به دست آوردن ایده‌ای واضح‌تر از اقداماتی هستند که باید انجام دهند.

لئاندرو یرُسالنکی، رئیس مرکز ملی تحقیقات و حفاظت از پریمات‌های برزیلی، بخشی از وزارت محیط‌زیست برزیل، می‌گوید: “مانند تقریباً تمام کارهای قبلی کارن، این تحقیق پنجره‌ای جدید برای درک و بهبود طراحی استراتژی‌های حفاظت ما باز می‌کند.” داده‌های استریر همچنین می‌تواند در کنار مدل‌های مختلف برای پیش‌بینی واکنش سایر جمعیت‌های موری‌کی به تغییرات اقلیمی و بیماری‌های آینده استفاده شود. این چالش‌ها به‌طور فزاینده‌ای محتمل‌تر می‌شوند، زیرا مدل‌های اقلیمی دنیایی گرم‌تر و خشک‌تر را پیش‌بینی می‌کنند که منجر به افزایش فشارهای زیست‌محیطی و کمبود غذا برای موری‌کی‌ها و سایر پریمات‌ها می‌شود.

یرُسالنکی امیدوار است که داده‌ها به آن‌ها کمک کنند تا درک کنند این جمعیت‌ها برای بقا در برابر دنیای در حال تغییر به چه شرایطی نیاز دارند. در نهایت، این داده‌ها می‌تواند به سیاست‌های حفاظتی کمک کند که ممکن است کیفیت مدیریت زیستگاه را بهبود بخشد یا کریدورهای زیستگاهی بین جمعیت‌های ایزوله موری‌کی‌ها ایجاد کند. یرُسالنکی می‌گوید: “داشتن فردی مانند کارن که این تحقیق بلندمدت را توسعه می‌دهد و این نتایج با کیفیت بالا را ارائه می‌دهد، فوق‌العاده است. حتی در ناامیدی که در مواجهه با این وضعیت (موری‌کی‌ها) داریم، این امید زیادی به ما می‌دهد تا بهترین استراتژی‌ها را برای تلاش برای نجات این گونه طراحی کنیم.”