تغییرات اقلیمی، امنیت غذایی شرق دور روسیه را تهدید می‌کند

تغییرات در منابع غذایی سنتی در جمهوری ساکا

توزیع منابع غذایی سنتی وحشی در جمهوری ساکا ممکن است به طور قابل توجهی تغییر کند و این موضوع بر رژیم غذایی و درآمد جوامع بومی روستایی که به این منابع وابسته‌اند، تأثیر بگذارد. تغییرات اقلیمی و استفاده از زمین می‌تواند به طور چشمگیری ترکیب و دسترسی به غذاهای وحشی سنتی را در شرق دور روسیه تغییر دهد؛ منطقه‌ای که خانه بسیاری از اقوام بومی است که به این غذاهای محلی وابسته‌اند. گیاهان، حیوانات و قارچ‌های بومی که از طبیعت در این مناطق به دست می‌آیند، برای سلامت و معیشت مردم در مناطق دورافتاده و روستایی حیاتی هستند، اما سیستم‌های غذایی سنتی تحت تهدید فزاینده‌ای از سوی تغییرات اقلیمی و استفاده از زمین قرار دارند.

با این حال، اطلاعات کمی درباره سهم واقعی غذاهای وحشی سنتی در حمایت از خانوارهای روستایی وجود دارد و همچنین مشخص نیست که تغییرات آینده در محیط زیست چگونه می‌تواند این وابستگی‌ها را به خطر بیندازد. اکنون، یک تیم بین‌المللی به رهبری استاد یار، خورخه گارسیا مولینوس از مرکز تحقیقات قطبی دانشگاه هوکایدو، در مورد استفاده از غذاهای وحشی سنتی در جوامع بومی روستایی جمهوری ساکا تحقیق کرده و تأثیرات بالقوه تغییرات اقلیمی و استفاده از زمین در آینده بر این سیستم‌های غذایی را ارزیابی کرده‌اند. نتایج این تحقیق در نشریه PNAS Nexus منتشر شده است.

جزئیات تحقیق و نتایج آن

این تحقیق شامل ۴۰۰ خانوار در ۱۸ سکونتگاه روستایی در ساکا بود. داده‌هایی درباره جمعیت‌شناسی، عادات غذایی و فعالیت‌های درآمدزا مانند شکار، ماهیگیری و جمع‌آوری گونه‌های غذایی وحشی سنتی جمع‌آوری شد. تحلیل داده‌ها نشان داد که وابستگی به منابع غذایی وحشی در سراسر منطقه متفاوت است. در سکونتگاه‌های مناطق مرکزی و غربی که توسعه‌یافته‌تر و قابل دسترس‌تر هستند، میزان مصرف به طور قابل توجهی کمتر بود، در حالی که در جوامع شمالی و دورافتاده، میزان مصرف به مراتب بالاتر بود.

در سکونتگاه‌های قطبی، تمرکز رژیم غذایی بر روی ماهی‌های وحشی و پستانداران بود، در حالی که خانوارهای روستایی در مناطق جنوبی و غربی بیشتر به مصرف غذاهای گیاهی وحشی مانند توت‌ها و آجیل‌ها تمایل داشتند.

تأثیر تغییرات اقلیمی بر منابع غذایی وحشی

در یک الگوی مشابه، وابستگی اقتصادی به منابع غذایی وحشی مشاهده شد. **غذاهای وحشی**، که عمدتاً شامل پستانداران هستند، حدود ۱۱ درصد از درآمد کل خانوارها را در یکی از سکونتگاه‌های شمالی تشکیل می‌دهند، در حالی که این رقم در سکونتگاه مرکزی تنها حدود ۳ درصد است که بیشتر از توت‌ها تأمین می‌شود.

سپس محققان از مدل‌های توزیع گونه‌ها برای پیش‌بینی تغییرات آینده در دسترسی به ۵۱ گونه غذایی وحشی تحت سناریوهای مختلف تغییرات اقلیمی و کاربری زمین استفاده کردند. این کار شامل نقشه‌برداری از تغییرات پیش‌بینی شده در مقیاس‌های منطقه‌ای و محلی بود که دومی در شعاع ۱۰۰ کیلومتری از سکونتگاه‌های مورد مطالعه در نظر گرفته شد و مناطق احتمالی برداشت این غذاهای وحشی را نمایان می‌کرد.

مدل‌سازی‌ها پیش‌بینی کردند که به طور کلی تعداد گونه‌ها تا سال ۲۰۵۰ در مناطق جنوبی جمهوری ساکا کاهش خواهد یافت و در مناطق شمالی افزایش ملایمی خواهد داشت، زیرا گونه‌ها در پاسخ به تغییرات محیطی، دامنه‌های خود را گسترش و محدود می‌کنند. به طور محلی، این تغییرات وسیع منطقه‌ای به این معنی است که تعداد و نوع گونه‌های غذایی در دسترس برای سکونتگاه‌های فردی در آینده احتمالاً تغییر خواهد کرد.

به عنوان مثال، برخی گونه‌ها مانند گوزن پیش‌بینی می‌شود که دامنه خود را به مناطق شمالی‌ترین قطب گسترش دهند و بنابراین احتمالاً فرصت‌های غذایی و اقتصادی جدیدی برای سکونتگاه‌های این منطقه فراهم کنند. از سوی دیگر، برخی گونه‌ها در مناطق مرکزی و جنوبی، مانند توت سیاه، پیاز وحشی و توت‌فرنگی وحشی، پیش‌بینی می‌شود که کاهش شدیدی در تناسب زیستگاه تجربه کنند و احتمالاً برای برخی از سکونتگاه‌ها در این مناطق، به ویژه تحت شدیدترین سناریوهای انتشار، غیرقابل دسترس شوند.

گارسیا مولینوس می‌گوید: “اگرچه مدل‌های ما پیش‌بینی می‌کنند که این خسارات محلی ممکن است با ظهور گونه‌های جدیدی که شرایط زیستگاهی بهتری پیدا می‌کنند، جبران شود، اما پیش‌بینی اینکه این تعادل‌ها در دسترسی به گونه‌های غذایی وحشی محلی چگونه بر این جوامع روستایی در آینده تأثیر خواهد گذاشت، یک سؤال مهم و باز است که نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.”