زیست ۲۰۰۰ ساله علف‌خواران بزرگ در یلواستون پرده‌برداری شد!

تحقیقات جدید درباره زندگی گیاه‌خواران بزرگ در پارک ملی یلواستون

بر اساس یک تحلیل جدید از مواد شیمیایی حفظ شده در رسوبات دریاچه، گیاه‌خواران بزرگی مانند بایسون و الک برای حدود ۲۳۰۰ سال در منطقه پارک ملی یلواستون زندگی کرده‌اند. جان وندت از دانشگاه ایالت اوکلاهما و همکارانش این یافته‌ها را در مجله دسترسی آزاد PLOS ONE در تاریخ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۴ منتشر کردند. نزدیک به انقراض bison در آمریکای شمالی در قرن نوزدهم و بیستم، یک فاجعه اکولوژیکی بزرگ بود و اطلاعات کمی درباره مکان و نحوه زندگی این حیوانات قبل از استعمار اروپایی‌ها در دسترس است.

هدف مطالعه جدید

در این مطالعه جدید، محققان سعی کردند گیاه‌خواران بزرگ غالبی که در منطقه شمالی پارک ملی یلواستون زندگی می‌کردند را با تحلیل استروئیدهای موجود در مدفوع حیوانات در رسوبات دریاچه که از حدود ۲۳۸ سال قبل از میلاد تا به امروز تاریخ‌گذاری شده‌اند، شناسایی کنند. برای انجام این تحلیل، محققان ابتدا تعیین کردند که کدام نوع استروئیدها در مدفوع چندین گیاه‌خوار بزرگ، مانند بایسون، الک، گوزن موose، گوزن میول و پرنگهور، وجود دارد.

یافته‌های کلیدی

آن‌ها دریافتند که می‌توانند گوزن موose، پرنگهور و گوزن میول را تنها بر اساس استروئیدهای موجود در مدفوع آن‌ها شناسایی کنند، اما تمایز بایسون و الک از یکدیگر دشوارتر بود. هنگامی که محققان استروئیدهای موجود در لایه‌های مختلف رسوبات دریاچه را تحلیل کردند، مشاهده کردند که یا بایسون، یا الک، یا ترکیبی از هر دو، گونه‌های اصلی گیاه‌خوار بزرگ در حوضه آبخیز در طول ۲۳۰۰ سال گذشته بوده‌اند.

این تحقیق به درک بهتر اکوسیستم‌های گذشته و تأثیرات انسانی بر آن‌ها کمک می‌کند و می‌تواند به حفاظت از گونه‌های در حال انقراض در آینده یاری رساند.

تحلیل جدیدی از تأثیرات حیات وحش در پارک ملی یلواستون

تحلیل‌ها نشان می‌دهند که در قرن بیستم، سطح استروئیدها بالا بوده است. این دوره زمانی مصادف با آن بود که شکار ممنوع شد، مهاجرت بوفالو و گوزن‌ها در زمستان محدود گردید و شکارچیان طبیعی آن‌ها از بین رفتند. بر اساس سطح گرده‌افشانی گیاهان و میکروآلگا یا پلانکتون‌های شناسایی‌شده در این رسوبات، محققان نتیجه‌گیری کردند که جمعیت‌های گسترش‌یافته حیوانات احتمالاً از گیاهان مرتعی محلی مانند درخت بید و علف فسکوی آیداهو تغذیه کرده‌اند و مدفوع آن‌ها ممکن است به رشد دیاتوم‌ها در دریاچه کمک کرده باشد و اکوسیستم محلی را تغییر دهد.

تأمین علوفه زمستانی در مرتع‌های نزدیک که توسط مدیران پارک انجام می‌شد، همچنین باعث ماندن طولانی‌تر حیوانات در این منطقه شد و بر حوضه آبخیز تأثیر گذاشت. تحقیقات جدید نشان می‌دهند که تحلیل استروئیدها از رسوبات دریاچه، ابزاری امیدوارکننده است که می‌تواند به مدیران حیات وحش و محیط‌زیست کمک کند تا درک بهتری از تغییرات جوامع حیوانات سم‌دار و تأثیرات آن‌ها در طول زمان داشته باشند.

در حالی که نتایج به تغییرات تاریخی در یک حوضه آبخیز خاص اشاره دارد، محققان انتظار دارند که گسترش این رویکرد به یک شبکه از سایت‌ها، اطلاعات بسیار مورد نیاز درباره جوامع حیوانات چراکننده در پارک ملی یلواستون و فراتر از آن ارائه دهد. نویسندگان اضافه می‌کنند: “ما یک رکورد ۲۳۰۰ ساله از فعالیت‌های گیاه‌خواران وحشی در شمال پارک ملی یلواستون با استفاده از بیومارکرهای فسیلی موجود در رسوبات دریاچه ایجاد کردیم. این اطلاعات برای درک دینامیک‌های بلندمدت گیاه‌خواران اکولوژیکی و فرهنگی مانند بوفالو و گوزن‌ها حیاتی است.”