فوری: گرمایشِ زمین داره به جاهایی که فکرشم نمی‌کردیم می‌رسه!

یه نگاهِ تازه به گرم شدن زمین در مناطق مختلف

سه تا از دانشمندان مطرحِ اقلیم‌شناسی، با ترکیبِ اطلاعاتِ به‌دست‌آمده از ده تا مدلِ آب و هواییِ جهانی و کمک گرفتن از هوش مصنوعی (به قول فرنگی‌ها AI)، به این نتیجه رسیدن که احتمالاً مرزهای گرمایشِ منطقه‌ای، سریع‌تر از اون چیزی که قبلاً فکر می‌کردیم، رد می‌شن. این پژوهش که توی نشریه‌ی Environmental Research Letters منتشر شده، پیش‌بینی می‌کنه که اکثرِ مناطق خشکی که توسط هیئت بین‌الدولتی تغییرات اقلیمی (IPCC) تعریف شدن، احتمال داره تا سال ۲۰۴۰ یا حتی زودتر، از آستانه‌ی بحرانیِ ۱.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد عبور کنن.

به همین ترتیب، چند ناحیه هم هستن که تا سال ۲۰۶۰ به احتمال زیاد از آستانه‌ی ۳.۰ درجه‌ی سانتی‌گراد رد می‌شن، که اینم زودتر از اون چیزیه که توی مطالعات قبلی پیش‌بینی شده بود. مناطقی مثل جنوب آسیا، مدیترانه، اروپای مرکزی و بخش‌هایی از آفریقای زیر صحرا، انتظار می‌ره که این آستانه‌ها رو سریع‌تر از بقیه‌ی جاها رد کنن، که این یعنی خطرات بیشتری برای اکوسیستم‌ها و اجتماعات آسیب‌پذیر در پی داره.

این تحقیق توسط الیزابت بارنز، استاد دانشگاه ایالت کلرادو، نوح دیفنباخ، استاد دانشگاه استنفورد، و سونیا سنویراتنه، استاد دانشگاه ETH زوریخ انجام شده، و از یه روش پیشرفته‌ی یادگیری انتقالی توی هوش مصنوعی استفاده کرده. این روش، اطلاعاتِ به‌دست‌آمده از چند تا مدلِ آب و هوایی و مشاهدات مختلف رو با هم ترکیب می‌کنه تا ارزیابی‌های قبلی رو اصلاح کنه و پیش‌بینی ‌های منطقه‌ایِ دقیق‌تری رو ارائه بده.

نکات کلیدیِ این پژوهش

محققان با استفاده از یادگیری انتقالی بر پایه‌ی هوش مصنوعی، داده‌هایِ ۱۰ مدل مختلف آب و هوایی رو تحلیل کردن تا افزایش دما رو پیش‌بینی کنن، و به نتایج زیر رسیدن:

• ۳۴ منطقه، احتمالاً تا سال ۲۰۴۰ بیش از ۱.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد گرم‌تر می‌شن.
• از این ۳۴ منطقه، انتظار می‌ره که ۳۱ منطقه‌ تا سال ۲۰۴۰ به دمای معادل ۲ درجه‌ی سانتی‌گراد برسن.
• پیش‌بینی شده که ۲۶ منطقه از این ۳۴ تا، تا سال ۲۰۶۰ دمایی بیش از ۳ درجه‌ی سانتی‌گراد رو تجربه کنن.

الیزابت بارنز می‌گه: «تحقیقات ما روی اهمیتِ به‌کارگیریِ تکنیک‌های نوآورانه‌ی هوش مصنوعی مثل یادگیری انتقالی توی مدل‌سازیِ آب و هوا تأکید می‌کنه، تا بتونیم پیش‌بینی‌های منطقه‌ای رو بهتر کنیم و محدودیت‌ها رو کم کنیم، و اطلاعاتِ کاربردی رو برای سیاست‌گذاران، دانشمندان و جوامع در سراسر دنیا فراهم کنیم.»

نوح دیفنباخ، نویسنده‌ی همکار و استاد دانشگاه استنفورد، اضافه کرد: «خیلی مهمه که فقط روی افزایش دمایِ جهانی تمرکز نکنیم، بلکه تغییراتِ خاصِ مناطقِ محلی و منطقه‌ای رو هم در نظر بگیریم. با محدود کردن زمان رسیدن به مرزهای گرمایشِ منطقه‌ای، می‌تونیم زمان وقوع تأثیراتِ خاص روی جامعه و اکوسیستم‌ها رو به‌طور دقیق پیش‌بینی کنیم. چالش اینه که تغییرات اقلیمیِ منطقه‌ای می‌تونه خیلی غیرقابل‌توقع‌تر باشه، چون سیستمِ آب و هوایی ذاتا توی مقیاس‌های فضاییِ کوچک‌تر نویز بیشتری داره، و فرآیندهای جوی، اقیانوسی و زمینی، یه سری عدم‌قطعیت‌ها رو ایجاد می‌کنن در مورد این‌که یه منطقه‌ی خاص چطور به گرمایش در مقیاس جهانی پاسخ می‌ده.»