تنوع زیستی جنگل‌های بارانی در خطر!

تحقیقات جدید درباره جنگل‌های بارانی استوایی و خطر انقراض گونه‌ها

تحقیقات جدید نشان می‌دهد که کمتر از یک‌چهارم از جنگل‌های بارانی استوایی باقی‌مانده در سراسر جهان قادر به حفاظت از هزاران گونه در خطر انقراض هستند. این تحقیق که به‌همراه پروفسور جیمز واتسون از دانشگاه کوئینزلند انجام شده، دسترسی جهانی به جنگل‌های بارانی استوایی با ساختار سالم و کم‌دست‌خورده را برای بیش از ۱۶,۰۰۰ گونه از پستانداران، پرندگان، خزندگان و دوزیستان ارزیابی کرده است.

پروفسور واتسون گفت: “با استفاده از سنجش از دور و شاخص‌های یکپارچگی جنگل، کیفیت جنگل‌های بارانی را در محدوده‌های گونه‌های وابسته به جنگل تحلیل کردیم.” او افزود: “به‌طور کلی، تا ۹۰ درصد از پوشش جنگل هنوز در محدوده‌های این گونه‌ها وجود دارد، اما تنها ۲۵ درصد از آن کیفیت بالایی دارد که این یک عامل حیاتی در کاهش خطر انقراض است.”

وی ادامه داد: “ما می‌دانستیم که جنگل‌های با یکپارچگی بالا برای تنوع زیستی حیاتی هستند، اما هیچ‌کس به‌طور دقیق اندازه‌گیری نکرده بود که این زیستگاه‌های کلیدی چقدر محدود شده‌اند.”

پژوهش ما نشان می‌دهد که جنگل‌های بارانی با ساختار سالم، که برای بسیاری از گونه‌های وابسته به جنگل ضروری هستند، به‌طرز نگران‌کننده‌ای نادر هستند، به‌ویژه در مناطقی که بیشتر تحت تأثیر فشارهای انسانی مانند قطع درختان و توسعه زیرساخت‌ها قرار دارند.

این مطالعه همچنین تفاوت‌هایی در کیفیت زیستگاه بر اساس وضعیت حفاظتی گونه‌های مختلف را نشان داد. پروفسور واتسون گفت: “تنها ۸ درصد از زیستگاه جنگل‌های بارانی برای گونه‌های طبقه‌بندی شده به‌عنوان در خطر یا با جمعیت رو به کاهش، دارای یکپارچگی بالا است.”

تأثیر تخریب زیستگاه بر گونه‌های در معرض خطر

در مقایسه، گونه‌های غیرتهدیدشده دارای محدوده‌هایی هستند که حدود ۲۵ درصد از زیستگاه‌های جنگل‌های بارانی با کیفیت بالا را شامل می‌شود. این موضوع نشان می‌دهد که تخریب زیستگاه به طور نامتناسبی بر گونه‌هایی که در حال حاضر در معرض خطر هستند، تأثیر می‌گذارد.

پرنده‌ی بائوِر طلایی (Prionodura newtonia) که در مناطق مرطوب کوئینزلند به عنوان گونه‌ای با جمعیت در حال کاهش طبقه‌بندی شده، در این مطالعه گنجانده شده است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که در حالی که ۸۴ درصد از زیستگاه این پرنده باقی مانده، تنها ۳۶ درصد آن جنگل بارانی با کیفیت بالا است.

دکتر راجیو پیلا، که رهبری این تحقیق را بر عهده داشته، گفت: “نتایج این مطالعه به نیاز فوری به استراتژی‌های حفاظتی اشاره دارد که فراتر از حفظ پوشش جنگل باشد و به حفظ کیفیت جنگل نیز توجه کند.” او ادامه داد: “فقط داشتن پوشش جنگل کافی نیست اگر پیچیدگی ساختاری و کمبود مزاحمت انسانی که برای تنوع زیستی ضروری است، از بین رفته باشد.”

دکتر پیلا افزود: “برای حفاظت از جنگل‌های بارانی با کیفیت بالا، هماهنگی جهانی برای کاهش مزاحمت‌های انسانی ضروری است، به ویژه در جنگل‌های غیرمحافظت‌شده که برای تنوع زیستی حیاتی هستند.”

او همچنین تأکید کرد: “با توجه به اینکه اهداف بین‌المللی حفاظت بر یکپارچگی اکوسیستم تأکید دارند، این مطالعه یک پایه‌ی حیاتی را فراهم می‌کند.” دکتر پیلا گفت: “حفاظت از جنگل‌های بارانی با کیفیت بالا برای دستیابی به اهداف کنوانسیون تنوع زیستی در سال ۲۰۳۰ و جلوگیری از کاهش بیشتر تنوع زیستی ضروری است.”

او در پایان گفت: “با ادامه فشارهای انسانی، حفظ این جنگل‌های باقی‌مانده ممکن است بهترین امید برای تأمین آینده‌ای پایدار برای تنوع زیستی سیاره باشد.”

این تحقیق در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.