کاهش وزن خطرناک: زندگی در دستان بی‌اشتهایی عصبی!

مروری بر آنورکسی

آنورکسی یک وضعیت پیچیده است که شامل نشانه‌ها و علائم جسمی، رفتاری و روانی می‌شود. در ادامه به برخی از این نشانه‌ها اشاره می‌کنیم.

آنورکسی چیست؟

آنورکسی (آنورکسی نروزا) یک اختلال غذایی است که در آن فرد میزان کالری مصرفی خود را محدود می‌کند که منجر به کمبود مواد مغذی و اغلب — اما نه همیشه — وزن بسیار پایین بدن می‌شود. افراد مبتلا به آنورکسی همچنین از افزایش وزن ترس شدیدی دارند و تصویر بدنی تحریف‌شده‌ای دارند. آن‌ها معمولاً seriousness این وضعیت را نمی‌شناسند.

اگر شما نیز به طور مکرر به غذا و وزن خود فکر می‌کنید، تنها نیستید. این موضوع در جامعه امروز بسیار رایج است. اما وسواس در مورد غذا و وزن می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل بزرگ‌تر باشد. اگر شما یا یکی از عزیزانتان نگرانی عمیق یا ترس از افزایش وزن پیدا کردید، به سرعت به دنبال کمک حرفه‌ای باشید. آنورکسی هم یک وضعیت روانی و هم جسمی است. بدون درمان، می‌تواند منجر به سوءتغذیه، مشکلات جدی سلامتی و حتی مرگ شود.

زیرگروه‌های آنورکسی

آنورکسی نروزا دو زیرگروه بر اساس رفتارهای غذایی دارد:

• آنورکسی محدودکننده: در این زیرگروه، فرد به شدت مقدار و نوع غذایی که مصرف می‌کند را محدود می‌کند.
• آنورکسی پرخوری-پاکسازی: در این زیرگروه، فرد نه تنها مقدار و نوع غذایی که مصرف می‌کند را محدود می‌کند، بلکه دچار دوره‌های پرخوری و پاکسازی نیز می‌شود. آن‌ها ممکن است در مدت زمان کوتاهی مقدار زیادی غذا بخورند و سپس عمداً استفراغ کنند یا از ملین‌ها یا دیورتیک‌ها برای خلاص شدن از آنچه که مصرف کرده‌اند استفاده کنند.

آنورکسی چقدر شایع است؟

آنورکسی نروزا ۰.۳٪ تا ۱٪ از افراد در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این اختلال بیشتر بر افرادی که در بدو تولد به عنوان زن شناسایی شده‌اند (AFAB) تأثیر می‌گذارد، اما می‌تواند در افراد هر سن، جنس، نژاد، قومیت، گرایش جنسی و وضعیت اقتصادی ایجاد شود.

علائم و علل

نشانه‌ها و علائم آنورکسی چیست؟

آنورکسی شامل نشانه‌ها و علائم جسمی، رفتاری و روانی است. شما نمی‌توانید فقط با ظاهر یک فرد تشخیص دهید که آیا او مبتلا به آنورکسی است یا خیر. برای مبتلا شدن به آنورکسی نیازی به داشتن وزن کم (BMI زیر ۱۸.۵) نیست — افراد بدون وزن کم نیز می‌توانند مبتلا به آنورکسی باشند. این وضعیت به عنوان آنورکسی غیرمعمول شناخته می‌شود. علاوه بر این، ممکن است فردی دارای وزن کم باشد بدون اینکه مبتلا به آنورکسی باشد.

نشانه‌های روانی و احساسی آنورکسی

نشانه‌های احساسی و روانی آنورکسی شامل:

• ترس شدید از افزایش وزن.
• عدم توانایی در ارزیابی واقع‌بینانه وزن و شکل بدن خود (داشتن تصویر خود تحریف‌شده).
• علاقه وسواسی به غذا، کالری و رژیم غذایی.
• ترس از برخی غذاها یا گروه‌های غذایی.
• انتقاد شدید از خود.
• انکار seriousness وزن کم و/یا محدودیت غذایی خود.
• احساس نیاز شدید به کنترل.

شایع است که افراد مبتلا به آنورکسی با سایر اختلالات روانی نیز مواجه هستند، بنابراین ممکن است نشانه‌ها و علائم اضافی روانی و احساسی داشته باشند.

نشانه‌های رفتاری آنورکسی

نشانه‌های رفتاری آنورکسی شامل:

• تغییرات در عادات یا روال‌های غذایی، مانند خوردن غذاها به ترتیب خاص یا چیدمان غذاها در بشقاب.
• تغییر ناگهانی در ترجیحات غذایی، مانند حذف برخی انواع یا گروه‌های غذایی.
• اظهار نظر مکرر درباره احساس “چاق” بودن یا داشتن اضافه وزن با وجود کاهش وزن.
• پاکسازی از طریق استفراغ عمدی و/یا سوءاستفاده از ملین‌ها یا دیورتیک‌ها.
• رفتن به دستشویی بلافاصله بعد از غذا خوردن.
• سوءاستفاده از قرص‌های رژیمی یا سرکوب‌کننده‌های اشتها.
• ورزش اجباری و/یا بیش از حد.
• ادامه محدود کردن کالری حتی زمانی که وزن شما برای جنس، قد و سن شما پایین است.
• پوشیدن لباس‌های گشاد و/یا لایه‌لایه برای پنهان کردن کاهش وزن و گرم ماندن.
• کناره‌گیری از عزیزان و رویدادهای اجتماعی.

نشانه‌ها و علائم جسمی آنورکسی

نشانه‌های جسمی آنورکسی ممکن است شامل:

• کاهش وزن قابل توجه در طی چند هفته یا ماه.
• عدم حفظ وزن مناسب بر اساس قد، سن، جنس، وضعیت و سلامت جسمی شما.
• تغییر غیرقابل توضیح در منحنی رشد یا شاخص توده بدنی (BMI) در کودکان و نوجوانان در حال رشد.

نشانه‌ها و علائم جسمی آنورکسی که ناشی از گرسنگی و سوءتغذیه هستند شامل:

• سرگیجه و/یا غش.
• خستگی.
• ضربان قلب غیرطبیعی (آریتمی).
• فشار خون پایین (هیپوتنشن).
• احساس سردی دائمی.
• غیبت قاعدگی (آمنوره) یا قاعدگی نامنظم.
• نفخ و/یا درد شکم.
• ضعف عضلانی و کاهش توده عضلانی.
• پوست خشک، ناخن‌های شکننده و/یا ریزش مو.
• بهبود ضعیف زخم و بیماری‌های مکرر.

علت‌های آنورکسی چیست؟

آنورکسی یک وضعیت پیچیده است و هیچ علت واحدی ندارد. تحقیقات نشان می‌دهد که ترکیبی از عوامل خاص ممکن است مسئول باشد، مانند:

• ژنتیک: تحقیقات نشان می‌دهد که تقریباً ۵۰٪ تا ۸۰٪ از خطر ابتلا به اختلالات غذایی ژنتیکی است. افرادی که خویشاوندان درجه یک (خواهر و برادر یا والدین بیولوژیکی) دارند که مبتلا به اختلال غذایی هستند، ۱۰ برابر بیشتر احتمال دارد که به یکی از این اختلالات مبتلا شوند.
• تغییرات مغزی: تغییرات در شیمی مغز ممکن است نقش داشته باشد، به ویژه تغییرات در سیستم پاداش مغز و تعادل انتقال‌دهنده‌های عصبی (پیام‌رسان‌های شیمیایی). انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند سروتونین و دوپامین می‌توانند بر اشتها، خلق و خو و تنظیم تکانه تأثیر بگذارند.
• تروما: بسیاری از کارشناسان بر این باورند که اختلالات غذایی زمانی رخ می‌دهند که فرد سعی می‌کند با احساسات و تجربه‌های دردناک غلبه کند و کنترل شدیدی بر چیزی دیگر داشته باشد. در مورد آنورکسی، این کنترل بر میزان غذایی است که مصرف می‌کند. سوءاستفاده جسمی یا تجاوز جنسی، به عنوان مثال، می‌تواند به برخی افراد در توسعه اختلال غذایی کمک کند.
• محیط و فرهنگ: فرهنگ‌هایی که نوع خاصی از بدن — معمولاً بدن‌های “لاغر” — را ایده‌آل می‌دانند، می‌توانند فشار غیرضروری بر افراد برای دستیابی به استانداردهای غیرواقعی بدنی وارد کنند. فرهنگ عامه، رسانه‌های اجتماعی و تصاویر تبلیغاتی اغلب لاغری را با محبوبیت، موفقیت، زیبایی و خوشبختی مرتبط می‌سازند.
• فشار همسالان: به ویژه برای کودکان و نوجوانان، فشار همسالان می‌تواند نیروی بسیار قدرتمندی باشد. تجربه تمسخر یا آزار به خاطر ظاهر یا وزن می‌تواند به توسعه آنورکسی کمک کند.
• سلامت عاطفی: کمال‌گرایی، رفتارهای تکانشی و روابط دشوار می‌توانند همگی در کاهش عزت نفس و ارزش خود تأثیر داشته باشند. این می‌تواند شما را در معرض خطر ابتلا به آنورکسی قرار دهد.

مهم است که توجه داشته باشید که هیچ مسیر واحدی برای ابتلا به اختلال غذایی یا آنورکسی وجود ندارد. برای بسیاری از افراد، رفتارهای غذایی نامنظم (که به آن‌ها غذا خوردن نامنظم نیز گفته می‌شود) به عنوان یک استراتژی نامناسب برای مقابله با مشکلات تبدیل می‌شود که با گذشت زمان دائمی می‌شود. این مسیر غذایی نامنظم برای برخی، اما نه برای همه، که به آنورکسی مبتلا می‌شوند، صادق است.

تشخیص و آزمایش‌ها

آنورکسی چگونه تشخیص داده می‌شود؟

یک ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی می‌تواند آنورکسی نروزا را بر اساس معیارهای آن در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) تشخیص دهد. سه معیار شامل:

• محدودیت در مصرف کالری که منجر به کاهش وزن یا عدم افزایش وزن می‌شود. این امر منجر به وزن بدن به طور قابل توجهی پایین بر اساس سن، جنس، قد و مرحله رشد شما می‌شود.
• ترس شدید از افزایش وزن یا چاق شدن.
• داشتن دیدگاه تحریف‌شده از خود و seriousness وضعیت سلامتی خود.

معیارهای DSM-5 شدت آنورکسی را بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) طبقه‌بندی می‌کند. افرادی که معیارهای آنورکسی را دارند اما با وجود کاهش وزن قابل توجه، وزن کم ندارند، آنورکسی غیرمعمول دارند.

اگر شما نشانه‌ها و علائم آنورکسی را دارید، یک ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی انجام خواهد داد. ارائه‌دهنده احتمالاً سوالاتی درباره:

• تاریخچه غذایی شما.
• تاریخچه ورزشی شما.
• تاریخچه روانی شما.
• تصویر بدنی شما.
• فرکانس پاکسازی و عادات دفع (استفاده از قرص‌های رژیمی، ملین‌ها و دیورتیک‌ها).
• تاریخچه خانوادگی اختلالات غذایی.

یک فرد مبتلا به آنورکسی یا هر اختلال غذایی دیگر بهترین نتیجه بهبودی را در صورتی خواهد داشت که تشخیص زودهنگام دریافت کند. اگر شما یا کسی که می‌شناسید نشانه‌ها و علائم آنورکسی را تجربه می‌کند، حتماً در اسرع وقت با یک ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی صحبت کنید.

آزمایش‌هایی که آنورکسی نروزا را ارزیابی می‌کنند

آزمایش‌های آزمایشگاهی به تنهایی نمی‌توانند آنورکسی را تشخیص دهند.

آزمایش‌ها و ارزیابی‌های پزشکی برای بی‌اشتهایی

پزشک شما ممکن است از آزمایش‌های مختلفی برای رد کردن هرگونه شرایط پزشکی که می‌تواند باعث کاهش وزن شود استفاده کند. این آزمایش‌ها همچنین می‌توانند تأثیرات فیزیکی بی‌اشتهایی را ارزیابی کنند. آزمایش‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• آزمایش خون کامل (CBC): برای ارزیابی سلامت کلی.
• پنل الکترولیت: برای بررسی کم‌آبی و تعادل اسید-باز خون.
• نوار قلب (EKG): برای بررسی سلامت قلب.
• آزمایش ادرار: برای بررسی طیف وسیعی از شرایط.
• آزمایش تراکم استخوان: برای بررسی ضعف استخوان‌ها (پوکی استخوان).
• آزمایش عملکرد کلیه: برای ارزیابی سلامت کلیه.
• آزمایش عملکرد کبد: برای ارزیابی سلامت کبد.
• آزمایش خون تیروئید: برای بررسی عملکرد تیروئید.

مدیریت و درمان بی‌اشتهایی

درمان بی‌اشتهایی چیست؟

بزرگترین چالش در درمان بی‌اشتهایی، کمک به فرد برای شناسایی و پذیرش این واقعیت است که او یک بیماری جدی دارد. بسیاری از افراد مبتلا به بی‌اشتهایی انکار می‌کنند که اختلال خوردن دارند و اغلب فقط زمانی به درمان پزشکی مراجعه می‌کنند که وضعیتشان تهدیدکننده زندگی باشد. به همین دلیل، تشخیص و درمان بی‌اشتهایی در مراحل اولیه آن بسیار مهم است.

اهداف درمان بی‌اشتهایی شامل:

• ثابت نگه‌داشتن کاهش وزن.
• شروع بازتوانی تغذیه‌ای برای بازگرداندن وزن.
• حذف رفتارهای پرخوری و/یا پاکسازی و دیگر الگوهای مشکل‌ساز خوردن.
• درمان نگرانی‌های روانی، مانند اعتماد به نفس پایین و الگوهای تفکر تحریف‌شده.
• توسعه تغییرات رفتاری بلندمدت.

شرایط روانی همراه با بی‌اشتهایی

افراد مبتلا به اختلالات خوردن، از جمله بی‌اشتهایی، اغلب شرایط سلامت روانی اضافی دارند، مانند:

• افسردگی یا دیگر اختلالات خلقی.
• اضطراب.
• اختلال استرس پس از سانحه (PTSD).
• اختلال شخصیت مرزی.
• اختلال وسواس فکری-عملی.
• اختلالات مصرف مواد.

این شرایط می‌توانند بی‌اشتهایی را پیچیده‌تر کنند. اگر شما یکی یا چند مورد از این شرایط را دارید، تیم پزشکی شما درمان آن‌ها را نیز توصیه خواهد کرد.

گزینه‌های درمان بی‌اشتهایی

گزینه‌های درمان بسته به نیازهای شما متفاوت خواهد بود. شما ممکن است درمان را از طریق مراقبت‌های اقامتی (بستری در بیمارستان) یا مراقبت‌های سرپایی دریافت کنید، بسته به وضعیت فعلی سلامت جسمی و روانی شما. درمان بی‌اشتهایی معمولاً شامل ترکیبی از:

• روان‌درمانی فردی و گروهی (درمان گفتاری).
• دارو.
• بستری شدن.

روان‌درمانی برای بی‌اشتهایی

روان‌درمانی (درمان گفتاری) نوعی مشاوره فردی است که بر تغییر الگوهای تفکر و رفتاری تمرکز دارد. درمان شامل تکنیک‌های عملی برای توسعه نگرش‌های سالم نسبت به غذا و وزن است. همچنین شامل رویکردهایی برای تغییر نحوه واکنش شما به موقعیت‌های دشوار می‌باشد. انواع مختلفی از روان‌درمانی وجود دارد، از جمله:

• درمان پذیرش و تعهد: هدف این است که انگیزه‌ای برای تغییر رفتارها به جای افکار و احساسات ایجاد کند.
• درمان شناختی-رفتاری (CBT): هدف CBT پرداختن به دیدگاه‌ها و نگرش‌های تحریف‌شده درباره وزن، شکل و ظاهر و تمرین تغییرات رفتاری است.
• درمان ترمیم شناختی: این درمان از تفکر و نظارت هدایت‌شده برای توسعه توانایی تمرکز بر بیش از یک موضوع در یک زمان استفاده می‌کند.
• درمان رفتاری دیالکتیکی (DBT): مهارت‌های خاصی که در DBT یاد می‌گیرید شامل ساخت ذهن‌آگاهی، بهبود روابط، مدیریت احساسات و تحمل پریشانی است.
• روان‌درمانی بین‌فردی (IPT): IPT شامل بهبود روابط و ارتباطات است که ممکن است علائم اختلال خوردن را کاهش دهد.
• روان‌درمانی روان‌پویشی: این درمان به بررسی علل ریشه‌ای بی‌اشتهایی به عنوان کلید بهبودی می‌پردازد.

درمان گروهی و خانوادگی

حمایت خانواده در موفقیت درمان بی‌اشتهایی بسیار مهم است. اعضای خانواده باید اختلال خوردن را درک کرده و نشانه‌ها و علائم آن را شناسایی کنند. درمان مبتنی بر خانواده برای بی‌اشتهایی — که به روش ماودسلی نیز معروف است — شامل تغذیه مجدد مبتنی بر خانواده است. این بدان معناست که مراقبان و خانواده مسئول کمک به فرد مبتلا به بی‌اشتهایی برای دریافت مقدار مناسب تغذیه هستند. مطالعات نشان می‌دهد که این روش مؤثرترین روش برای بازگرداندن سلامت به فردی با بی‌اشتهایی زیر ۱۸ سال است.

افراد مبتلا به اختلالات خوردن همچنین می‌توانند از درمان گروهی بهره‌مند شوند، جایی که می‌توانند حمایت پیدا کرده و احساسات و نگرانی‌های خود را با دیگرانی که تجربه‌های مشابهی دارند، به‌طور آزادانه بحث کنند.

دارو

برخی از ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی ممکن است داروهایی را برای کمک به مدیریت اضطراب و افسردگی که اغلب در کنار بی‌اشتهایی وجود دارد، تجویز کنند. داروی ضد روان‌پریشی اولانزاپین (Zyprexa®) ممکن است برای افزایش وزن مفید باشد. گاهی اوقات، ارائه‌دهندگان داروهایی را برای کمک به تنظیم دوره‌های قاعدگی تجویز می‌کنند.

بستری شدن برای بی‌اشتهایی

بستری شدن ممکن است برای درمان کاهش وزن شدید که منجر به سوءتغذیه و دیگر عوارض جدی جسمی یا روانی شده است، ضروری باشد. این عوارض شامل اختلالات قلبی، افسردگی شدید و افکار یا رفتارهای خودکشی است.

عوارض درمان بی‌اشتهایی

خطرناک‌ترین عارضه درمان بی‌اشتهایی، سندرم تغذیه مجدد است. این وضعیت می‌تواند زمانی رخ دهد که فردی که به شدت سوءتغذیه شده است، دوباره تغذیه دریافت کند. اساساً، بدن آن‌ها نمی‌تواند به درستی فرآیند استفاده از غذا برای انرژی (متابولیسم) را دوباره آغاز کند. از آنجا که سندرم تغذیه مجدد می‌تواند عوارض جانبی جدی و تهدیدکننده زندگی داشته باشد، افراد مبتلا به بی‌اشتهایی نیاز به درمان و/یا راهنمایی پزشکی دارند.

مدت زمان بهبودی از بی‌اشتهایی

سفر بهبودی هر فرد مبتلا به بی‌اشتهایی متفاوت است. نکته مهم این است که بهبودی از بی‌اشتهایی ممکن است. درمان معمولاً شامل اجزای متعددی است و هر یک از این اجزا می‌تواند زمان‌های متفاوتی را طلب کند. مهم است که به کار خود برای بهبودی ادامه دهید، هرچقدر هم که شما یا عزیزتان در این مسیر باشید.

پیشگیری

آیا بی‌اشتهایی قابل پیشگیری است؟

همیشه ممکن نیست که از بی‌اشتهایی پیشگیری شود. اما شروع درمان به محض ظهور علائم آن بسیار مفید است. علاوه بر این، تشویق عادات غذایی سالم و نگرش‌های واقع‌بینانه درباره غذا و تصویر بدن در دوران کودکی ممکن است به پیشگیری از توسعه یا تشدید اختلالات خوردن کمک کند.

چشم‌انداز / پیش‌آگهی

پیش‌آگهی برای فرد مبتلا به بی‌اشتهایی چیست؟

پیش‌آگهی (چشم‌انداز) برای فرد مبتلا به بی‌اشتهایی بسته به عوامل خاصی متفاوت است، مانند:

• مدت زمانی که فرد به بی‌اشتهایی مبتلا بوده است.
• شدت بیماری.
• نوع درمان و پایبندی به درمان.

بی‌اشتهایی هر چه بیشتر untreated بماند، بدتر می‌شود. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی اغلب نمی‌پذیرند که مشکلی دارند و ممکن است در برابر درمان مقاومت کنند یا از پیروی از برنامه درمانی خود خودداری کنند. بدون درمان، بی‌اشتهایی می‌تواند تهدیدکننده زندگی باشد. اختلالات خوردن، از جمله بی‌اشتهایی، یکی از کشنده‌ترین شرایط سلامت روان هستند. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی پنج برابر بیشتر احتمال دارد که زودتر بمیرند و ۱۸ برابر بیشتر احتمال دارد که به خودکشی اقدام کنند.

خبر خوب این است که بی‌اشتهایی قابل درمان است و فرد مبتلا به بی‌اشتهایی می‌تواند به وزن و الگوهای غذایی سالم برگردد. متأسفانه، خطر عود بیماری بالا است، بنابراین بهبودی از بی‌اشتهایی معمولاً نیاز به درمان بلندمدت دارد. حمایت اعضای خانواده و دوستان می‌تواند به اطمینان از اینکه فرد درمان مورد نیاز خود را دریافت کرده و به آن پایبند باشد، کمک کند.

عوارض بی‌اشتهایی

سوءتغذیه و گرسنگی می‌تواند تقریباً بر هر ارگان در بدن شما تأثیر بگذارد. آسیب شدید به ارگان‌ها ممکن است حتی پس از بهبودی از بی‌اشتهایی غیرقابل برگشت باشد. عوارضی که می‌تواند ناشی از بی‌اشتهایی untreated باشد شامل:

• کاهش توده استخوانی (پوکی استخوان) و فرسایش مینای دندان.
• آسیب به کلیه و کبد.
• بیماری کبد چرب (استئاتوز).
• رابدومیولیز (تجزیه سریع عضله اسکلتی).
• بلوغ و رشد جسمی تأخیر یافته.
• ناباروری و مشکلات قاعدگی.
• بی‌خوابی.
• کم‌خونی.
• نورپاتی محیطی.
• آریتمی بطنی.
• افتادگی دریچه میترال.
• ایست قلبی.
• مرگ.

علاوه بر عوارض جسمی، افراد مبتلا به بی‌اشتهایی اغلب دارای دیگر شرایط سلامت روانی هستند. بدون درمان، این شرایط می‌تواند منجر به خودآزاری، افکار خودکشی یا تلاش برای خودکشی شود. اگر شما دارای افکار خودکشی هستید، با خط مشاوره و بحران به شماره ۹۸۸ تماس بگیرید. کسی به صورت ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته در دسترس است تا با شما صحبت کند.

احساس شرم، خجالت و/یا ترس در مورد اختلالات خوردن امری رایج است. بدانید که درخواست کمک کاملاً طبیعی است. جستجوی مراقبت برای بی‌اشتهایی و دیگر شرایط سلامت روانی هیچ تفاوتی با جستجوی مراقبت پزشکی برای یک وضعیت جسمی ندارد. ممکن است اکنون اینگونه احساس نکنید، اما امکان بهبود هم از نظر ذهنی و هم از نظر جسمی وجود دارد.

اگر نگران هستید که یکی از عزیزانتان به بی‌اشتهایی مبتلا شده باشد، ممکن است ندانید چگونه با او برخورد کنید یا چگونه به او کمک کنید. به متخصصان پزشکی برای راهنمایی تکیه کنید. آن‌ها می‌توانند منابع و استراتژی‌هایی برای صحبت کردن مؤثر و همدلانه با عزیزتان ارائه دهند. هر چه زودتر عزیزتان بتواند تشخیص و درمان را دریافت کند، بهتر است.