لکنت زبان و تاثیرش بر حقوق و شغل: بررسی جدید، آمار تکان‌دهنده!

تأثیرِ لکنت زبان رو درآمد و رضایتِ شغلی

یه بررسی جدید از دانشگاه فلوریدا نشون می‌ده کسایی که لکنت زبان دارن، درآمد کمتری دارن، با مشکلاتِ استخدامی روبرو میشن و احساسِ رضایت شغلی کمتری هم دارن، در مقایسه با کسایی که لکنت ندارن. این تحقیق که توسط یکی از محققای دانشکدهٔ بهداشتِ عمومی و حرفه‌های بهداشتیِ دانشگاه فلوریدا انجام شده، اطلاعاتی رو که تو دو دهه جمع‌آوری شده، از افرادِ دارای لکنت زبان بررسی کرده تا ببینه لکنت چطور می‌تونه رو نتیجه‌های شغلی، تو طول زمان، اثر بذاره. نتایجِ این پژوهش تو مجلهٔ «پاتولوژی گفتار و زبانِ» آمریکا چاپ شده.

تفاوت‌های درآمدی تو همهٔ سطوح دیده می‌شد، به‌خصوص تو سطحِ حقوقِ سالانه ۱۰۰,۰۰۰ دلار، که تو این سطح، احتمالِ اینکه افرادِ دارای لکنت، ۱۰۰,۰۰۰ دلار یا بیشتر درآمد داشته باشن، تقریباً چهار برابر کمتر از کسایی بود که لکنت نداشتن. همین‌طور، احتمالِ اینکه افرادِ دارای لکنت، از کارشون راضی باشن، تقریباً ۲۵ درصد کمتر بود و نارضایتیشون هم با گذشت زمان بیشتر می‌شد.

دکتر مَلی جیکوبز، استادِ پژوهش‌های خدماتِ بهداشتی، مدیریت و سیاست و نویسندهٔ اصلیِ این مقاله، گفت: «شاید رضایتِ شغلی، به‌عنوان یه نشونهٔ خوب از نتیجه‌های استخدامی به نظر نیاد، چون الزاماً سطحِ درآمدِ شما رو مشخص نمی‌کنه، اما از نظر اقتصادی خیلی مهمه، چون به تغییرِ شغل و موندن تو یه شغل مربوط می‌شه، و اینا نشونه‌ها و ویژگی‌های اقتصادیِ مهمی هستن که یه نیرویِ کارِ پایدار، آماده و باانگیزه رو می‌سازن.» اون اضافه کرد: «کارگرای آمریکایی بخشِ قابلِ توجهی از زندگیشونو تو محلِ کار می‌گذرونن. به‌خاطر همین، تعجب‌برانگیز بود که اکثرِ پاسخ‌دهنده‌هایی که لکنت داشتن، رضایتِ شغلیِ کمی داشتن، و این ما رو به این باور رسوند که احتمالاً تو محلِ کارشون ناراضی و ناکام هستن.»

لکنت زبان یه اختلالِ عصبیه که حدودِ ۳ میلیون آمریکایی رو تحتِ‌تأثیر قرار می‌ده. تا یک‌سوم از بچه‌های کوچیک ممکنه لکنتِ زبان رو تجربه کنن، و تو بیشترِ موارد، لکنت تا سنِ ۵ یا ۶ سالگی برطرف می‌شه. بینِ ۳ تا ۵ درصد از کسایی که تو بچگی لکنت داشتن، همچنان تو بزرگ‌سالی هم لکنت دارن. در حال حاضر، درمانی برای لکنت وجود نداره، اما درمان‌هایی برای بهبودِ روونِ صحبت‌کردن وجود داره، و متخصص‌ها پیشنهاد می‌کنن که این درمان‌ها باید همچنان در دسترسِ بزرگ‌سالا باشه. به‌عنوان بزرگ‌سالای جوونی که لکنت دارن و واردِ بازارِ کار می‌شن، ممکنه شغلایی رو انتخاب کنن یا به سمتِ شغلایی برن که احتیاجِ کمتری به ارتباط کلامی دارن، پدیده‌ای که بهش میگن «گیر افتادن تو یه نقش».

اثرِ مشکلاتِ گفتاری تو انتخابِ شغل

جیکوبز گفت: «کسایی که تو صحبت‌کردن یا برقراریِ ارتباط مشکل دارن یا خودشونو تو این وضعیت می‌بینن، ممکنه به سمتِ شغلایی برن که نیاز به تعاملاتِ اجتماعیِ کمتری دارن و لزومی نداره که مدام با بقیه در ارتباط باشن.» اون اضافه کرد: «متأسفانه، شغلای شاخص و تعاملی که نیاز به ارتباطِ چهره به چهرهٔ بیشتری دارن، معمولاً حقوقِ بالاتری هم دارن.»

جیکوبز و همکاراش، هوپ گرلاخ-هاوک که دکترا داره و یه متخصصِ گفتاردرمانیه از دانشگاه میشیگان غربی و پاتریک برایلی که اونم دکترا داره و یه متخصصِ گفتاردرمانیه از دانشگاه کارولینای شرقی، تو این مطالعه، اطلاعاتی رو که تو **مطالعهٔ ملی و بلندمدتِ سلامتِ نوجوونا تا بزرگ‌سالی** جمع‌آوری شده بود، تحلیل کردن. این مطالعه یه نمونهٔ ملیه که شرکت‌کننده‌ها رو تو طولِ چند دهه پیگیری می‌کنه و اطلاعاتی دربارهٔ وضعیتِ اجتماعی، اقتصادی، روانی و جسمیِ پاسخ‌دهنده‌ها جمع‌آوری می‌کنه و اطلاعاتی رو دربارهٔ خانواده، محله، جامعه، مدرسه، دوستی‌ها، گروه‌های هم‌سن‌وسال و رابطه‌های عاشقانه فراهم می‌کنه.

تیمِ تحقیقاتی متوجه شد که تو اواخرِ نوجوونی و اوایلِ بیست‌سالگی، شرکت‌کننده‌هایی که **لکنت زبان** داشتن، احتمالِ کمتری داشت که انتظار داشته باشن برن دانشگاه یا درآمدی تو سطحِ متوسط داشته باشن. تو یه دورهٔ بعدی از این نظرسنجی‌ها که وقتی انجام شد که شرکت‌کننده‌ها تو اواخرِ سی‌سالگی و اوایلِ چهل‌سالگی بودن، معلوم شد که پاسخای اولیه تا حدودی پیش‌بینی‌کنندهٔ نتیجه‌های شغلی بوده. کسایی که لکنت زبان داشتن، **درآمدِ خیلی کمتری** در مقایسه با کسایی که لکنت نداشتن، گزارش کردن و احتمالِ فارغ‌التحصیلیشون از دانشگاه هم کمتر بود.

به‌گفتهٔ محققا، دلایلِ زیادی برای این نابرابری‌های شغلی وجود داره، از جمله تبعیض، خودزنی و حتی ناامیدی و خستگی‌ای که از خودِ **لکنت** ناشی می‌شه. جیکوبز گفت: «با اینکه تحقیقاتِ بیشتری برای درکِ این عوامل لازمه، یافته‌های این مطالعه، نیازِ ضروری به ادامهٔ درمان و منابعِ کافی برای **بزرگ‌سالایی** که لکنت زبان دارن رو نشون می‌ده.» اون همچنین اضافه کرد: «ما همه‌مون می‌تونیم یه کاری انجام بدیم تا **محیطِ کار** رو برای کسایی که با مشکلاتِ روانیِ گفتاری مواجه هستن، حمایت‌کننده‌تر کنیم.»

جیکوبز گفت: «خیلی از ماها با کسی که تو گفتارش مشکل داره، حرف زدیم. مهم اینه که صبور باشیم. ما تمایل داریم که بخوایم بقیه‌ سریع‌تر حرف بزنن یا فوری جواب بدن. این یه تمایلِ طبیعیه که آدم‌ها بخوان به جای بقیه حرف بزنن یا اگه مکثی وجود داره، وسطِ حرفشون بپرن. اما این کار، نه‌تنها به نفعِ شما نیست، بلکه به همکارتون که مشکلِ **روانی تو گفتار** داره هم کمکی نمی‌کنه. اگه کسی تو حرف‌زدنش مکث داره، باید صبر کنیم و بهش زمانِ لازم رو بدیم. **زمان** یه منبعِ ارزونه وقتی به ارزشی که همهٔ آدما می‌تونن به **محیطِ کار** اضافه کنن، فکر می‌کنیم.»

“`