مهربونی در پزشکی: راهی برای بهبود درمان و ارتباط با بیمار

“مهربونی” کلید ارتقای ارتباط و درمان در کادر بهداشت

یه پژوهشگر اومده و یه تعریف جامع از “مهربونی” ارائه داده و معتقده این مفهوم می‌تونه راهگشای بهبود ارتباطات توی تیم‌های درمانی باشه و کیفیت مراقبت از بیماران رو بالا ببره. خانوم نیکی مک‌کلین، که دانشجوی دکتری توی دانشکده بهداشت جمعیت دانشگاه آوکلنده، می‌گه: “مهربونی به طور قدرتمندی با تجربه‌ها و نتایج بیماران، از جمله امنیت، تعامل بهتر با خدمات درمانی و کاهش نیاز به بستری مجدد، در ارتباطه.” بعد اضافه می‌کنه: “از طرف دیگه، بی‌مهری توی تیم‌های درمانی – مثل رفتارای بی‌ادبانه یا ارتباطای مبهم و تند – تو مطالعات بزرگ، عامل اصلی سه چهارم از حوادثی بوده که باعث آسیب به بیمارها توی محیط‌های بیمارستانی شده.” مک‌کلین تأکید می‌کنه: “بنابراین، با اینکه مهربونی ممکنه یه مفهوم لطیف و قشنگ به نظر بیاد، در واقع یه ابزار خیلی جدی برای افزایش امنیت، تجربه‌ی خوب و رسیدن به نتایج بهتر برای بیماراست.”

“مهربونی” از دیدگاه نیکی مک‌کلین چه شکلیه؟

مک‌کلین با بررسی دقیق و تجزیه و تحلیل مقالات علمی منتشرشده، به یه تعریف از مهربونی رسیده و فهمیده که این مفهوم با عمل‌گرایی، توجه مثبت و هدفمندی در ارتباطه. می‌گه: “اساس مهربونی، ادب و انتخاب رفتارهاییه که نشون‌دهنده‌ی احترام، سخاوت، شفافیت و در نظر گرفتن همه افراد باشه.” و ادامه می‌ده: “وقتی با چالش یا اختلاف‌نظری روبه‌رو می‌شیم – که هم توی حوزه بهداشت و هم در دنیای بزرگ‌تر خیلی اتفاق می‌افته – این یه طرز فکر و رویکرد محسوب می‌شه که شما با انتخاب‌هاتون در پاسخ دادن، فعالانه به طرف مقابل احترام می‌ذارید.”

تفاوت “مهربونی” با “همدلی” و “دلسوزی” چیه؟

مک‌کلین متوجه شده که خیلی وقتا، پژوهشگرا “مهربونی” رو با “همدلی” و “دلسوزی” اشتباه می‌گیرن. مقاله جدیدش که با همکاری اساتیدش، دکتر لورا ویلیکن-مارز و پروفسور تونی داول، نوشته شده، به تازگی توی مجله پزشکی بریتانیا چاپ شده. با این حال، خیلی مهمه که این اصطلاحات رو از هم تفکیک کنیم چون “مهربونی” فارغ از احوالات عاطفی دیگرانه و میشه اون رو به عنوان یه مهارت در آموزش پزشکی یاد داد. “همدلی” یه واکنش عاطفی درونیه که به این مربوطه که شما احساسات یا وضعیت بقیه رو، چه ناراحتی باشه چه خوشحالی، درک کنید و باهاشون شریک بشید و این حس، باعث عمل کردن میشه، نه اینکه خودش یه عمل باشه.

نقش “مهربونی” و “همدلی” توی سیستم سلامت و درمان

همدلی یعنی جواب دادن به رنج دیگران با این هدف که اون رنج رو کم کنیم، اما این جواب ممکنه به یه اقدام بیرونی منجر نشه. در مقابل، “مهربونی” مجموعه‌ای از کارهاییه که در جواب به این تمایل انجام می‌شه که به بقیه کمک بشه تا پیشرفت کنن و حالشون خوب بشه. این کارها می‌تونه ناشی از یه واکنش همدلانه باشه یا یه انتخاب از قبل تعیین‌شده. مک‌کلین اعتقاد داره که می‌شه “مهربونی” رو توی فرهنگ تیم‌ها و سازمان‌ها جا داد، و این کار می‌تونه ارتباطات بهتر رو توی تیم‌های بهداشتی و با بیماران ایجاد کنه، و همینطور تجربه بهتری از امنیت و اعتماد رو برای بیماران به ارمغان بیاره. می‌گه: “این یه چیزِ عملیه که می‌تونیم اندازه‌گیری‌ش کنیم و انتظار داشته باشیم. مثلا توی آموزش پزشکی، یا توی سیاست‌گذاری‌ها یا حتی توی خودِ سازمان‌ها.”

“مهربونی” می‌تونه وجود داشته باشه، حتی وقتی پزشکا خیلی خسته‌ن و دیگه نمی‌تونن همدلی کنن. اما مک‌کلین تأکید می‌کنه که سازمان‌ها باید محیط‌ها و فرهنگ‌هایی رو بسازن که افراد و تیم‌ها بتونن “مهربونی” رو حفظ کنن، قبل از اینکه از کارمنداشون انتظار داشته باشن که “مهربون” باشن.

مک‌کلین توی بهبود کیفیت خدمات تجربه داره و به عنوان یه درمانگر شغلی آموزش دیده. اما تجربه‌اش توی سیستم سلامت و درمان، وقتی که بچه‌اش بیمار بود، علاقه‌ش به “مهربونی” رو شعله‌ور کرد و باعث شد به سمت فعالیت‌های حمایتی از بیماران بره. می‌گه: “مسئله این نبود که مهربونی یا بی‌مهری به خودمون اثر بذاره، بلکه چیزی که بیشترین تأثیر رو روی نتیجه‌ی درمان ما داشت، مهربونی‌ای بود که توی تیم‌های درمانی نشون داده می‌شد.”

ادامه می‌ده: “ما شاهد بودیم که تیم درمانی‌مون، همدیگه رو تضعیف می‌کردن، توی موقعیت‌های اختلاف، محترمانه با هم حرف نمی‌زدن، مشاوره‌های درمانی متناقض به ما می‌دادن و با هم همکاری نمی‌کردن. اینا چیزایی بودن که بیشترین تأثیر رو روی ما داشتن.”

مک‌کلین همچنین به تیم‌های درمانیِ موفق اشاره می‌کنه و می‌گه: “توی زمینه امنیت و اعتماد بیمار، دیدن اینکه تیم درمانی‌مون چطور با هم رفتار می‌کرد، بیشتر از نحوه‌ی برخوردشون با خودمون، روی حس امنیت و اعتمادی که داشتیم، اثر می‌ذاشت.”

مقالات بعدی مک‌کلین به بررسی مطالعات دکتراش می‌پردازه که شامل نظرسنجی‌ها و مصاحبه‌هایی با افرادیه که توی سیستم‌های درمانی در سطح جهان کار می‌کنن، و همینطور متخصصان مراقبت سلامتِ بیمارمحور. هدفش اینه که “مهربونی” به یه اصل اساسی توی سیستم سلامت و درمان، در هر سطحی، تبدیل بشه.

“`