رازهای آمادگی زیستی در شرطی‌سازی کلاسیک؛ از نظریه تا کاربردهای واقعی

آمادگی زیستی و یادگیری

آمادگی زیستی به این مفهوم اشاره دارد که انسان‌ها و حیوانات به طور ذاتی تمایل دارند تا بین برخی محرک‌ها و پاسخ‌ها ارتباط برقرار کنند. این مفهوم نقش مهمی در یادگیری ایفا می‌کند، به ویژه در درک فرآیند شرطی‌سازی کلاسیک. برخی از این ارتباطات به راحتی شکل می‌گیرند زیرا ما به طور طبیعی تمایل به ایجاد چنین ارتباطاتی داریم، در حالی که سایر ارتباطات به مراتب سخت‌تر شکل می‌گیرند زیرا ما به طور طبیعی به آن‌ها تمایل نداریم.

تحقیقات نشان می‌دهد که آمادگی زیستی می‌تواند توضیح دهد چرا برخی از انواع فوبیاها به راحتی شکل می‌گیرند. به عنوان مثال، ما تمایل داریم از چیزهایی که ممکن است تهدیدی برای بقای ما باشند، مانند ارتفاع، عنکبوت‌ها و مارها بترسیم. افرادی که زودتر یاد گرفتند از این خطرات بترسند، احتمال بیشتری برای بقا و تولید مثل داشتند.

آمادگی زیستی و شرطی‌سازی کلاسیک

یکی از مثال‌های آمادگی زیستی در فرآیند شرطی‌سازی کلاسیک، توسعه تنفر از طعم‌ها است. آیا تا به حال غذایی خورده‌اید و بلافاصله بعد از آن بیمار شده‌اید؟ اگر چنین است، احتمالاً در آینده از خوردن آن غذا اجتناب کرده‌اید، حتی اگر آن غذا باعث بیماری شما نشده باشد.

این پدیده نشان‌دهنده این است که ما به طور طبیعی تمایل داریم ارتباطات خاصی را ایجاد کنیم که به بقای ما کمک می‌کند. آمادگی زیستی به ما این امکان را می‌دهد که به سرعت از تجربیات منفی یاد بگیریم و از خطرات احتمالی دوری کنیم.

چرا ارتباط بین طعم غذا و بیماری به راحتی شکل می‌گیرد؟

چرا ما به راحتی می‌توانیم ارتباطاتی بین طعم غذا و بیماری برقرار کنیم؟ امکان برقرار کردن چنین ارتباطاتی با افرادی که در زمان بیماری در کنار ما بودند، مکان بیماری یا اشیاء خاصی که در آن زمان وجود داشتند، نیز به راحتی وجود دارد. کلید این موضوع، آمادگی بیولوژیکی است. انسان‌ها (و حیوانات) به‌طور ذاتی تمایل دارند ارتباطاتی بین طعم‌ها و بیماری‌ها برقرار کنند. چرا اینگونه است؟ احتمالاً این موضوع به تکامل مکانیزم‌های بقا برمی‌گردد.

گونه‌هایی که به‌راحتی ارتباط بین غذا و بیماری را شکل می‌دهند، بیشتر احتمال دارد که از آن غذاها در آینده اجتناب کنند و این امر شانس بقا و احتمال تولید مثل آن‌ها را افزایش می‌دهد. بسیاری از اشیاء مرتبط با فوبیا شامل چیزهایی هستند که ممکن است تهدیدی برای ایمنی و سلامت به شمار آیند. مارها، عنکبوت‌ها و ارتفاعات خطرناک همگی چیزهایی هستند که می‌توانند به‌طور بالقوه کشنده باشند.

آمادگی بیولوژیکی باعث می‌شود که مردم تمایل داشته باشند ارتباطات ترس را با این گزینه‌های تهدیدآمیز برقرار کنند. به‌دلیل این ترس، افراد معمولاً از این خطرات احتمالی اجتناب می‌کنند و این امر احتمال بقا آن‌ها را افزایش می‌دهد. از آن‌جا که این افراد بیشتر احتمال دارد که زنده بمانند، همچنین احتمال بیشتری وجود دارد که فرزندانی داشته باشند و ژن‌هایی که به چنین واکنش‌های ترسی کمک می‌کنند، به نسل‌های بعدی منتقل کنند.