آموزش قوی برای بچه‌ها، آینده‌ای متفاوت برای پسران و دختران: مطالعه‌ای جدید

بررسی‌های نو درباره اثرات آموزشِ اولیه برای بچه‌ها

حدود پنجاه سال پیش، کریک ریمی، استاد و پژوهشگر برجسته در مؤسسه تحقیقات بیومدیکال فرالین دانشگاه ویرجینیا تک، پژوهشی مهم رو شروع کرد تا ببینه آموزش‌های ابتدایی چه اثرات طولانی‌مدتی روی بچه‌هایی داره که از خانواده‌های خیلی فقیر و اکثراً سیاه‌پوست هستن. نتایج جدیدِ پروژه آه‌به‌سیداریان – که تو شماره نوامبر-دسامبر مجله روان‌شناسی کاربردیِ رشد انتشار یافته، بینش‌های تازه‌ای رو درباره چگونگی شکل‌گیریِ موفقیت در تحصیل و هوش از طریق مداخلات آموزشیِ زودهنگام ارائه میده و نشون میده که این فواید، برای پسرها و دخترها تو بزرگسالی یکسان نیستن.

خلاصه‌ی نتایج مطالعه

ریمی و تیمش، ۱۰۴ شرکت‌کننده رو از نوزادی تا ۴۵ سالگی دنبال کردن و به این نتیجه رسیدن که: در حالی که پسرها و دخترها در شروع، افزایش قابل توجهی تو آی‌کیو و مهارت‌های تحصیلیشون از برنامه آموزشِ زودهنگام داشتن، نتایج بلندمدت خیلی فرق داشت. در صورتی که دخترهای سیاه‌پوست به پیشرفت‌های اولیه خودشون تو بزرگسالی ادامه دادن، پسرای سیاه‌پوست، با گذشت زمان، کمتر پیشرفت کردن. ریمی میگه: «مداخلات ما به هر دو گروه – پسرها و دخترها – که از خانواده‌های محروم بودن، یه شروعِ قوی داد، اما این نتایج به عوامل اجتماعیِ گسترده‌تری اشاره داره که احتمال داره مزایای پایدارِ آموزش زودهنگام رو، به خصوص برای پسرای سیاه‌پوست، ضعیف کنه.»

امیدها و محدودیت‌های آموزشِ زودرس

پروژه آه‌به‌سیداریان تو سال ۱۹۷۱ طراحی شد تا این موضوع بررسی بشه که آیا آموزش‌های اولیه با کیفیت بالا می‌تونه فاصله‌های تحصیلی رو با ارائه‌ی پنج سال آموزش تمام‌وقت به نیمی از شرکت‌کننده‌ها پر کنه یا نه. همه‌ی خانواده‌هایی که تو این مطالعه شرکت داشتن، خدمات اجتماعی فردی، مراقبت‌های بهداشتی بچه‌ها، تغذیه و پشتیبانی‌های دیگه دریافت می‌کردن. ریمی توضیح میده: «ما آزمایشِ کنترل‌شده‌ی تصادفی رو با دقت طراحی کردیم که بهترین روش برای ارائه فرصت‌های قوی به کودکانی که تو شرایطِ فقر چندگانه به دنیا اومده بودن رو مشخص کنیم.»

این مداخله، تأثیر عمیقی داشت. بچه‌هایی که آموزشِ زودهنگام دیده بودن تا زمان ورود به مهدکودک، آی‌کیوی بالاتری داشتن و تو مهارت‌های خوندن و ریاضی بهتر از گروهِ کنترل که فقط خدمات اجتماعی و بهداشتی می‌گرفتن، عمل می‌کردن. چند دهه بعد، گروهِ تحت درمان به سطوح بالاتری از تحصیلات دانشگاهی، نتایج شغلی بهتر و روابط خانوادگی قوی‌تری دست پیدا کردن.

یه تبعیض جنسیتیِ جدید که کشف شد

محققان وقتی بچه‌ها به دبیرستان رسیدن، یه الگوی جالب مشاهده کردن. ریمی بیان می‌کنه: «با وجود این‌که پسرها تو گروهِ تحت درمان از سن ۱۵ سالگی به بعد تو آزمون‌ها موفق بودن، نمره‌هاشون شروع به کم شدن کرد.» وقتی شرکت‌کننده‌ها به میانسالی رسیدن، تفاوت‌های قابل توجهی تو نتایج شناختی بین مردها و زن‌ها دیده شد. در حالی که آی‌کیو، مهارت‌های خواندن و ریاضیِ دخترهای سیاه‌پوست بهتر شد، پسرای سیاه‌پوستی که تو برنامه آموزش زودرس شرکت کرده بودن، در نهایت نمره‌هایی مشابه با مردای گروه کنترل به دست آوردن. ریمی میگه: «ما این تفاوت جنسیتی رو تو سال‌های اول ندیدیم. هر دو گروه از برنامه تو اون مرحله سود بردن. اما با پیشرفت توی نظام آموزشی و ورود به بزرگسالی، مشخص شد که محیط اجتماعی باهاشون فرق داره و جور دیگه‌ای رفتار می‌کنه.»

فشارهای اجتماعی روی مردهای سیاه‌پوست

از نظر ریمی، مطالعه‌ی جدید به فشارهای اجتماعیِ خاصی اشاره داره که پسرای سیاه‌پوست تو محیط‌های مدرسه و جامعه باهاش مواجه هستن. ریمی اضافه می‌کنه: «مردهای سیاه‌پوست در آستانه بلوغ، با هزینه‌های خیلی بالایی برای موفقیت خودشون مواجه میشن. این به این معنی نیست که اون‌ها مهارت‌های قبلیشون رو از دست دادن؛ هنوز دارنشون.»

اثرات منفیِ محیط بر موفقیت

وقتی محیط شما سیگنال‌های منفی می‌فرسته که موفقیت شما به همون اندازه ارزش نداره، این موضوع تأثیرات منفی زیادی روی عملکرد شما داره. رامی می‌گه: «مطالعات متعدد نشون میدن که پسرای سیاه‌پوست با انضباط سخت‌گیرانه‌تر، انتظارات پایین‌تر از معلما و بررسی نژادیِ مکرر تو محیط‌های آموزشی، نسبت به دخترهای سیاه‌پوست و هم‌سن‌وسال‌های سفیدپوست خودشون مواجه هستن. این چالش‌ها که تو بخش بحث مقاله بهشون اشاره شده، احتمال داره به عدم ارتباط سریع با تحصیلات کمک کنه و توضیح بده چرا پیشرفت‌های آموزشی که از برنامه‌های دوران کودکیِ اولیه به دست میاد، معمولاً برای پسرای سیاه‌پوست سریع‌تر از دخترها از بین میره.» اون همین‌طور اضافه می‌کنه: «شاید شما تو ریاضی عالی باشین، اما اگه این حس رو داشته باشین که کارفرما یا معلم، شما رو ارزشمند نمی‌دونه یا به موفقیت شما اعتقادی نداره، این یه یادآوریِ روزانه‌ست که دنیا عادلانه نیست. این جور تجربه‌ها می‌تونن روی اعتماد به نفس، عملکرد و مسیری که یه نفر تو زندگیش طی می‌کنه، اثر بذارن.»

محدودیت‌های مطالعه

محققان با دقت محدودیّت‌های این مطالعه رو یادآوری کردن، از جمله اندازه کوچیکِ نمونه که تشخیص تفاوت‌های جنسیتی رو سخت‌تر می‌کنه. ویژگی‌های منحصر به فردِ برنامه اصلی، مثل معلم‌هایی که آموزش و حقوق مناسب داشتن، حمل‌ونقل رایگان و نظارت روزانه تو بیشتر برنامه‌های آموزشیِ بچه‌ها مرسوم نیست. بعضی از منتقدان پروژه آه‌به‌سیداریان این‌طور استدلال کردن که نتایج ممکنه الآن به طور کامل قابل اجرا نباشه، چون سیستم آموزشی از دهه ۱۹۷۰ تغییر کرده. مدرسه‌ها تو چپل هیل، کارولینای شمالی، درست قبل از شروع مطالعه، جداسازی نژادی رو کنار گذاشتن. بر اساس روایت‌های مستقیم از مردم جامعه تو اون زمان، خیلی از معلم‌های سیاه‌پوست کارشون رو از دست دادن و معلم‌ها و مدیرها اکثراً زن سفیدپوست باقی موندن. این عوامل احتمالا روی محیط یادگیری و تجربه‌های دانش‌آموزا اثر گذاشته باشه.

پیامدهای توسعه انسانی

رامی میگه: «توسعه انسانی خیلی پیچیده‌ست و از زمانی که این مطالعه رو شروع کردیم، تغییرات زیادی رخ داده. اما به نظر من، این یافته‌ها هنوز اثرات منفی رو روی افراد رنگی‌پوست و کم‌درآمد نشون میدن.»

چطور آموزشِ زودهنگام می‌تونه کمک کنه

رامی همچنان از طرفدارانِ قویِ آموزش با کیفیت بالا تو دوران کودکی و حمایت از والدین هست و این موارد رو از عوامل اصلی در کم کردنِ نابرابری‌های نژادی میدونه – با رسیدگی به مسائل سیستمی که موفقیت بچه‌های سیاه‌پوست رو ضعیف می‌کنه. اون توضیح میده: «ما ثابت کردیم که آموزشِ زودهنگام که از سال‌های اولیه زندگی شروع میشه، فرق زیادی ایجاد می‌کنه. اما اگه به بستر اجتماعی که بچه‌ها توش بزرگ میشن، توجه نکنیم، باز هم الگوهای مشابهی رو تو خطوط نژادی و جنسیتی خواهیم دید.»

لزومِ یه رویکرد دوگانه

از نظر رامی، پیامدهایِ سیاستیِ موضوع مشخصه: جامعه باید یه رویکرد دوگانه رو اتخاذ کنه، به طوری که بچه‌ها به آموزش زودهنگام با کیفیت بالا دسترسی داشته باشن و هم‌زمان به موانعی که عملکردشون رو محدود می‌کنه هم توجه بشه. این شامل بازنگری تو نحوه‌ی انضباط تو مدرسه‌ها، نحوه‌ی تعیین انتظارات معلما و نحوه‌ی ارزش‌گذاری کارفرماها به کارمندای سیاه‌پوست هست.

دعوت به گفتگو

با گذشتِ ۵۳ سال از مطالعه، محققان امیدوارن که یافته‌های جدید به بهبود روش‌های آموزشی کمک کنه و به جامعه تو حذفِ واقعیت‌های تلخ تبعیض نژادیِ سیستمی کمک کنه. رامی قبول داره که این گفتگو سخته، مخصوصاً تو یه فضای سیاسیِ قطبی. اما اون همچنین اعتقاد داره که هزینه‌ها خیلی بالا هستن که نادیده گرفته بشن. اون میگه: «ما نمی‌تونیم جامعه‌ای باشیم که آرزوشو داریم، اگه اجازه بدیم تبعیض نژادی سیستمی ادامه داشته باشه. امیدوارم این تحقیق به مردم کمک کنه تا بفهمن که این مسائل واقعی و ادامه‌دار هستن و ما باید روشون اقدام کنیم.»

ریمی تو این مطالعه با نویسنده اول، مارگارت برچینال از دانشگاه ویرجینیا؛ تیفانی فاستر از دانشگاه ایالت اوهایو؛ کایلی گاربر، ایه‌اومه ایروکا و فرانسیس کمپبل، که اخیراً فوت کرده، از دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل؛ و مارکتا برنت از دانشگاه کنتیکت همکاری کرده.