ترس از غذا خوردن و لاغری افراطی: نشانه‌های بی‌اشتهایی عصبی و درمان

نگاهی به آنورِکسی

آنورِکسی یه وضعیتِ پیچیده‌ست که علائم و نشانه‌های فیزیکی، رفتاری و روانی رو شامل میشه. تو این مطلب، به بعضی از این نشانه‌ها اشاره میکنیم.

آنورِکسی چیه؟

آنورِکسی (آنورِکسی نِروزا) یک اختلال خوردنه که توش فرد، مقدار کالری‌ای که مصرف میکنه رو محدود میکنه. این کار باعث میشه مواد مغذی بدنش کم بشه و اغلب — ولی نه همیشه — وزن بدنش خیلی کم بشه. افراد مبتلا به آنورِکسی، از افزایش وزن هم خیلی میترسند و یه تصویرِ بدِنی تحریف‌شده دارن. معمولاً، این افراد جدیت این وضعیت رو درک نمیکنن.

اگه شما هم مرتب به غذا و وزنتون فکر میکنین، تنها نیستین. این مسئله توی جامعهٔ امروز خیلی رایجه. اما وسواس در مورد غذا و وزن میتونه نشونهٔ یک مشکل بزرگتر باشه. اگه شما یا یکی از عزیزانتون، نگرانی عمیق یا ترس از افزایش وزن دارین، سریعاً دنبال کمکِ تخصصی باشین. آنورِکسی هم یک وضعیت روانیه و هم جسمی. اگه درمان نشه، میتونه منجر به سوءتغذیه، مشکلات جدی سلامتی و حتی مرگ بشه.

زیرگروه‌های آنورِکسی

آنورِکسی نِروزا، بر اساس رفتارهای غذایی، دو زیرگروه داره:

• آنورِکسی محدودکننده: تو این زیرگروه، فرد به شدت مقدار و نوع غذایی رو که میخوره، کم میکنه.
• آنورِکسی پُرخوری-پاکسازی: تو این زیرگروه، فرد نه تنها مقدار و نوع غذایی رو که میخوره محدود میکنه، بلکه دچار دوره‌های پُرخوری و پاکسازی هم میشه. این افراد ممکنه تو یه مدت زمانِ کوتاه، مقدار زیادی غذا بخورن و بعد عمداً استفراغ کنن یا از ملین‌ها یا ادرارآورها استفاده کنن تا از شر اونچه خوردن خلاص بشن.

آنورِکسی چقدر شایعه؟

آنورِکسی نِروزا از ۰.۳٪ تا ۱٪ از افرادِ توی ایالات متحده رو تحت تأثیر قرار میده. این اختلال، بیشتر روی افرادی که در بدو تولد به عنوان زن شناخته شدن (AFAB) اثر میذاره، اما میتونه توی افراد در هر سن، جنسیت، نژاد، قومیت، گرایش جنسی و وضعیت اقتصادی هم بوجود بیاد.

علائم و علت‌ها

نشانه‌ها و علائم آنورِکسی چیه؟

آنورِکسی شامل نشانه‌ها و علائم فیزیکی، رفتاری و روانی میشه. شما نمیتونین فقط با ظاهرِ یه فرد تشخیص بدین که آیا اون به آنورِکسی مبتلاست یا نه. برای اینکه به آنورِکسی مبتلا بشین، نیازی نیست که وزن کم داشته باشین (BMI پایین‌تر از ۱۸.۵) — افراد بدونِ وزن کم هم میتونن به آنورِکسی مبتلا بشن. به این وضعیت، آنورِکسی غیرمعمول میگن. علاوه بر این، ممکنه فردی وزن کم داشته باشه، ولی به آنورِکسی مبتلا نباشه.

نشانه‌های روانی و احساسی آنورِکسی

نشانه‌های احساسی و روانی آنورِکسی شامل ایناست:

• ترس شدید از افزایش وزن.
• ناتوانی در ارزیابی واقع‌بینانهٔ وزن و شکلِ بدنِ خود (داشتن تصویر خودِ تحریف‌شده).
• علاقهٔ وسواسی به غذا، کالری و رژیم غذایی.
• ترس از بعضی غذاها یا گروه‌های غذایی.
• انتقاد شدید از خود.
• انکار جدیت وزن کم و/یا محدودیت غذاییِ خود.
• احساس نیاز شدید به کنترل.

رایج اینه که افراد مبتلا به آنورِکسی، با اختلالاتِ روانیِ دیگه هم مواجه میشن، برای همین، ممکنه نشانه‌ها و علائمِ روانی و احساسیِ اضافی هم داشته باشن.

نشانه‌های رفتاری آنورِکسی

نشانه‌های رفتاری آنورِکسی شامل ایناست:

• تغییر توی عادات یا روال‌های غذایی، مثل خوردن غذاها به ترتیبِ خاص یا چیدنِ غذاها تو بشقاب.
• تغییر ناگهانی توی ترجیحاتِ غذایی، مثل حذف کردنِ بعضی انواع یا گروه‌های غذایی.
• اظهار نظر مکرر دربارهٔ احساسِ “چاق” بودن یا داشتن اضافه وزن، با وجود کاهش وزن.
• پاکسازی از طریق استفراغِ عمدی و/یا سوءاستفاده از ملین‌ها یا ادرارآورها.
• رفتن به دستشویی بلافاصله بعد از غذا خوردن.
• سوءاستفاده از قرص‌های رژیمی یا سرکوب‌کننده‌های اشتها.
• ورزشِ اجباری و/یا زیاد از حد.
• ادامهٔ محدود کردنِ کالری، حتی وقتی وزنتون برای جنسیت، قد و سنتون کمه.
• پوشیدن لباس‌های گشاد و/یا چند لایه برای پنهان کردنِ کاهش وزن و گرم موندن.
• کناره‌گیری از عزیزانتون و رویدادهای اجتماعی.

نشانه‌ها و علائم فیزیکی آنورِکسی

نشانه‌های فیزیکی آنورِکسی ممکنه شامل اینا باشه:

• کاهش وزنِ قابل توجه تو چند هفته یا ماه.
• عدم حفظ وزن مناسب بر اساس قد، سن، جنسیت، وضعیت و سلامتِ جسمیِ شما.
• تغییر غیرقابل توضیح توی منحنیِ رشد یا شاخصِ تودهٔ بدنی (BMI) تو کودکان و نوجوانانِ در حال رشد.

نشانه‌ها و علائم فیزیکی آنورِکسی که ناشی از گرسنگی و سوءتغذیه هستن شامل اینان:

• سرگیجه و/یا غش.
• خستگی.
• ضربانِ قلبِ غیرطبیعی (آریتمی).
• فشار خون پایین (هیپوتنشن).
• احساس سردیِ دائمی.
• قطعِ قاعدگی (آمنوره) یا قاعدگی نامنظم.
• نفخ و/یا درد شکم.
• ضعف عضلانی و کاهش تودهٔ عضلانی.
• پوست خشک، ناخن‌های شکننده و/یا ریزش مو.
• بهبود ضعیف زخم و بیماری‌های مکرر.

علت‌های آنورِکسی چیه؟

آنورِکسی یه وضعیتِ پیچیده‌ست و هیچ علتِ واحدی نداره. تحقیقات نشون میده که ترکیبی از عواملِ خاص، ممکنه مسئول باشه، مثل:

• ژنتیک: تحقیقات نشون میده که تقریبًا ۵۰٪ تا ۸۰٪ از خطرِ ابتلا به اختلالاتِ غذایی ژنتیکه. افرادی که خویشاوندان درجه یک (خواهر و برادر یا والدینِ بیولوژیکی) دارن که به اختلال غذایی مبتلا هستن، ۱۰ برابر بیشتر احتمال داره که به یکی از این اختلالات مبتلا بشن.
• تغییرات مغزی: تغییرات تو شیمیِ مغز ممکنه نقش داشته باشه، مخصوصاً تغییرات تو سیستمِ پاداشِ مغز و تعادلِ انتقال‌دهنده‌های عصبی (پیام‌رسان‌های شیمیایی). انتقال‌دهنده‌های عصبی مثل سِروتونین و دوپامین میتونن روی اشتها، خلق و خو و تنظیمِ تکانه تأثیر بذارن.
• تروما: خیلی از متخصصا معتقدن اختلالاتِ غذایی وقتی اتفاق میفتن که فرد سعی میکنه با احساسات و تجربه‌های دردناک کنار بیاد و کنترلِ شدیدی روی یه چیزِ دیگه داشته باشه. دربارهٔ آنورِکسی، این کنترل روی میزانِ غذایی هست که میخوره. سوءاستفادهٔ فیزیکی یا تجاوزِ جنسی، مثلاً، میتونه به بعضی از افراد کمک کنه تا اختلال غذایی توشون بوجود بیاد.
• محیط و فرهنگ: فرهنگ‌هایی که یه نوعِ خاص از بدن — معمولاً بدن‌های “لاغر” — رو ایده‌آل میدونن، میتونن فشارِ غیرضروری روی افراد برای رسیدن به استانداردهای غیرواقعیِ بدنی وارد کنن. فرهنگِ عامه، رسانه‌های اجتماعی و تصاویرِ تبلیغاتی، اغلب لاغری رو با محبوبیت، موفقیت، زیبایی و خوشبختی مرتبط میکنن.
• فشارِ همسالان: مخصوصاً برای بچه‌ها و نوجوونا، فشارِ همسالان میتونه یه نیروی خیلی قوی باشه. تجربهٔ تمسخر یا آزار به خاطر ظاهر یا وزن، میتونه به بوجود اومدنِ آنورِکسی کمک کنه.
• سلامت عاطفی: کمال‌گرایی، رفتارهای تکانشی و روابطِ دشوار، میتونن تو کاهشِ عزت نفس و ارزشِ خودتون تأثیر داشته باشن. این میتونه شما رو در معرض خطرِ ابتلا به آنورِکسی قرار بده.

مهمه که توجه داشته باشین که هیچ مسیرِ واحدی برای ابتلا به اختلال غذایی یا آنورِکسی وجود نداره. برای خیلی از افراد، رفتارهای غذاییِ نامنظم (که بهشون غذا خوردنِ نامنظم هم میگن) به عنوان یه استراتژی نامناسب برای مقابله با مشکلات تبدیل میشه که با گذشت زمان دائمی میشه. این مسیرِ غذاییِ نامنظم برای بعضیا، ولی نه برای همه، که به آنورِکسی مبتلا میشن، صدق میکنه.

تشخیص و آزمایش‌ها

آنورِکسی چطور تشخیص داده میشه؟

یه ارائه دهندهٔ خدماتِ بهداشتی میتونه آنورِکسی نِروزا رو بر اساس معیارهای اون توی راهنمای تشخیصی و آماریِ اختلالاتِ روانی (DSM-5) تشخیص بده. سه تا معیار شامل اینان:

• محدودیت توی مصرفِ کالری که منجر به کاهش وزن یا عدم افزایش وزن میشه. این باعث میشه وزنِ بدن، بر اساس سن، جنسیت، قد و مرحلهٔ رشدِ شما، به طور قابل توجهی پایین باشه.
• ترس شدید از افزایش وزن یا چاق شدن.
• داشتن دیدگاه تحریف‌شده از خود و جدیت وضعیت سلامت خود.

معیارهای DSM-5 شدتِ آنورِکسی رو بر اساس شاخص تودهٔ بدنی (BMI) دسته‌بندی میکنه. افرادی که معیارهای آنورِکسی رو دارن ولی با وجود کاهش وزنِ قابل توجه، وزنِ کم ندارن، آنورِکسی غیرمعمول دارن.

اگه شما نشانه‌ها و علائمِ آنورِکسی رو دارین، یه ارائه دهندهٔ خدمات بهداشتی، یه تاریخچهٔ پزشکیِ کامل و معاینهٔ فیزیکی انجام میده. ارائه دهنده، احتمالاً سوالاتی دربارهٔ اینا میپرسه:

• تاریخچهٔ غذایی شما.
• تاریخچهٔ ورزشی شما.
• تاریخچهٔ روانی شما.
• تصویرِ بدنی شما.
• فراوانیِ پاکسازی و عادات دفع (استفاده از قرص‌های رژیمی، ملین‌ها و ادرارآورها).
• تاریخچهٔ خانوادگی اختلالاتِ غذایی.

یه فردِ مبتلا به آنورِکسی یا هر اختلال غذاییِ دیگه، بهترین نتیجهٔ بهبودی رو داره اگه تشخیصِ زودرس بگیره. اگه شما یا کسی که میشناسین، نشانه‌ها و علائم آنورِکسی رو تجربه میکنه، حتماً در اسرع وقت با یه ارائه دهندهٔ خدمات بهداشتی صحبت کنین.

آزمایش‌هایی که آنورِکسی نِروزا رو ارزیابی میکنن

آزمایش‌های آزمایشگاهی به تنهایی نمیتونن آنورِکسی رو تشخیص بدن.

آزمایش‌ها و ارزیابی‌های پزشکی برای بی‌اشتهایی

دکتر شما ممکنه از آزمایش‌های مختلفی استفاده کنه تا هرگونه شرایط پزشکی‌ای رو که میتونه باعث کاهش وزن بشه، رد کنه. این آزمایش‌ها همچنین میتونن تأثیرات فیزیکی بی‌اشتهایی رو ارزیابی کنن. آزمایش‌ها ممکنه شامل این موارد باشن:

• آزمایش خونِ کامل (CBC): برای ارزیابی سلامتِ کلی.
• پنل الکترولیت: برای بررسی کم‌آبی و تعادل اسید-بازِ خون.
• نوار قلب (EKG): برای بررسی سلامت قلب.
• آزمایش ادرار: برای بررسی طیف وسیعی از شرایط.
• آزمایش تراکم استخوان: برای بررسی ضعف استخوان‌ها (پوکی استخوان).
• آزمایش عملکرد کلیه: برای ارزیابی سلامت کلیه.
• آزمایش عملکرد کبد: برای ارزیابی سلامت کبد.
• آزمایش خون تیروئید: برای بررسی عملکرد تیروئید.

مدیریت و درمان بی‌اشتهایی

درمان بی‌اشتهایی چیه؟

بزرگترین چالش توی درمانِ بی‌اشتهایی، کمک به فرد برای شناسایی و پذیرش این واقعیتِ که یه بیماری جدی داره. خیلی از افرادِ مبتلا به بی‌اشتهایی، انکار میکنن که اختلالِ خوردن دارن و اغلب فقط وقتی به درمانِ پزشکی مراجعه میکنن که وضعیتشون تهدیدکنندهٔ زندگی باشه. به همین دلیل، تشخیص و درمانِ بی‌اشتهایی تو مراحل اولیهٔ اون خیلی مهمه.

اهدافِ درمانِ بی‌اشتهایی شامل اینان:

• ثابت نگه داشتن کاهش وزن.
• شروع بازتوانیِ تغذیه‌ای برای برگردوندن وزن.
• حذف رفتارهای پُرخوری و/یا پاکسازی و بقیه‌ٔ الگوهای مشکل‌سازِ خوردن.
• درمان نگرانی‌های روانی، مثل اعتماد به نفس پایین و الگوهای تفکرِ تحریف‌شده.
• توسعهٔ تغییرات رفتاریِ بلندمدت.

شرایط روانی همراه با بی‌اشتهایی

افرادِ مبتلا به اختلالاتِ خوردن، از جمله بی‌اشتهایی، اغلب شرایطِ سلامتِ روانیِ اضافی هم دارن، مثل:

• افسردگی یا اختلالاتِ خلقیِ دیگه.
• اضطراب.
• اختلال استرس پس از سانحه (PTSD).
• اختلال شخصیت مرزی.
• اختلال وسواس فکری-عملی.
• اختلالات مصرف مواد.

این شرایط میتونن بی‌اشتهایی رو پیچیده‌تر کنن. اگه شما یک یا چند مورد از این شرایط رو دارین، تیم پزشکیِ شما درمانِ اون‌ها رو هم توصیه میکنه.

گزینه‌های درمان بی‌اشتهایی

گزینه‌های درمان، بسته به نیازهای شما فرق میکنه. شما ممکنه درمان رو از طریق مراقبت‌های اقامتی (بستری شدن تو بیمارستان) یا مراقبت‌های سرپایی دریافت کنین، بسته به وضعیتِ فعلیِ سلامتِ جسمی و روانیِ شما. درمانِ بی‌اشتهایی معمولاً شامل ترکیبی از ایناست:

• روان‌درمانیِ فردی و گروهی (درمانِ گفتاری).
• دارو.
• بستری شدن.

روان‌درمانی برای بی‌اشتهایی

روان‌درمانی (درمانِ گفتاری) یه نوع مشاورهٔ فردیه که روی تغییر الگوهای تفکر و رفتاری تمرکز داره. این درمان شامل تکنیک‌های عملی‌ای برای گسترش نگرش‌های سالم نسبت به غذا و وزن هستش. همچنین شامل رویکردهایی برای تغییرِ نحوهٔ واکنشِ شما به موقعیت‌های دشواره. انواع مختلفی از روان‌درمانی وجود داره، از جمله:

• درمان پذیرش و تعهد: هدف اینه که انگیزه‌ای برای تغییرِ رفتارها به جای افکار و احساسات ایجاد کنه.
• درمان شناختی-رفتاری (CBT): هدف CBT، پرداختن به دیدگاه‌ها و نگرش‌های تحریف‌شده دربارهٔ وزن، شکل و ظاهر و تمرینِ تغییرات رفتاریه.
• درمان ترمیم شناختی: این درمان از تفکر و نظارتِ هدایت‌شده برای توسعهٔ تواناییِ تمرکز روی بیشتر از یه موضوع تو یه زمان استفاده میکنه.
• درمان رفتاریِ دیالکتیکی (DBT): مهارت‌های خاصی که تو DBT یاد میگیرین شامل ایجاد ذهن‌آگاهی، بهبود روابط، مدیریتِ احساسات و تحمل پریشانیه.
• روان‌درمانیِ بین‌فردی (IPT): IPT شامل بهبود روابط و ارتباطاته که ممکنه علائمِ اختلال خوردن رو کم کنه.
• روان‌درمانیِ روان‌پویشی: این درمان به بررسیِ عللِ ریشه‌ایِ بی‌اشتهایی به عنوان کلیدِ بهبودی میپردازه.

درمانِ گروهی و خانوادگی

حمایتِ خانواده تو موفقیتِ درمانِ بی‌اشتهایی خیلی مهمه. اعضای خانواده باید اختلالِ خوردن رو درک کنن و نشانه‌ها و علائمش رو بشناسن. درمانِ مبتنی بر خانواده برای بی‌اشتهایی — که به روشِ ماودسلی هم معروفه — شاملِ تغذیهٔ مجددِ مبتنی بر خانواده هستش. این یعنی مراقب‌ها و خانواده مسئولِ کمک به فردِ مبتلا به بی‌اشتهایی هستن تا مقدارِ مناسبِ تغذیه رو دریافت کنه. مطالعات نشون میده که این روش موثرترین روش برای برگردوندنِ سلامت به فردی که کمتر از ۱۸ سالشه و بی‌اشتهایی داره.

افراد مبتلا به اختلالاتِ خوردن همچنین میتونن از درمانِ گروهی بهره‌مند بشن، جایی که میتونن حمایت پیدا کنن و احساسات و نگرانی‌های خودشون رو با بقیه‌ای که تجربه‌های مشابهی دارن، آزادانه درمیان بذارن.

دارو

بعضیا از ارائه دهنده‌های خدمات بهداشتی ممکنه داروهایی رو برای کمک به مدیریتِ اضطراب و افسردگی که اغلب تو کنارِ بی‌اشتهایی وجود داره، تجویز کنن. داروی ضدِ روان‌پریشی اولانزاپین (Zyprexa®) ممکنه برای افزایش وزن مفید باشه. گاهی، ارائه دهنده‌ها داروهایی رو تجویز میکنن که به تنظیمِ دوره‌های قاعدگی کمک کنه.

بستری شدن برای بی‌اشتهایی

بستری شدن ممکنه برای درمانِ کاهش وزنِ شدید که منجر به سوءتغذیه و بقیه‌ٔ عوارضِ جدیِ جسمی یا روانی شده، ضروری باشه. این عوارض شامل اختلالاتِ قلبی، افسردگی شدید و افکار یا رفتارهای خودکشیه.

عوارض درمان بی‌اشتهایی

خطرناک‌ترین عارضهٔ درمانِ بی‌اشتهایی، سندرم تغذیهٔ مجدد هستش. این وضعیت میتونه وقتی اتفاق بیفته که فردی که شدیداً سوءتغذیه شده، دوباره غذا دریافت کنه. در اصل، بدن اون‌ها نمیتونه به درستی فرآیندِ استفاده از غذا برای انرژی (متابولیسم) رو دوباره شروع کنه. چون سندرم تغذیهٔ مجدد میتونه عوارض جانبیِ جدی و تهدیدکنندهٔ زندگی داشته باشه، افرادِ مبتلا به بی‌اشتهایی نیاز به درمان و/یا راهنماییِ پزشکی دارن.

مدت زمان بهبودی از بی‌اشتهایی

سفر بهبودیِ هر فرد مبتلا به بی‌اشتهایی فرق داره. نکتهٔ مهم اینه که بهبودی از بی‌اشتهایی امکان‌پذیره. درمان معمولاً شامل چند تا بخشِ مختلفه و هر کدوم از این بخشا میتونن زمان‌های متفاوتی ببرن. مهمه که به تلاشِ خودتون برای بهبودی ادامه بدین، حالا هر چقدر هم که شما یا عزیزتون توی این مسیر باشه.

پیشگیری

آیا بی‌اشتهایی قابل پیشگیریه؟

همیشه ممکن نیست که از بی‌اشتهایی پیشگیری بشه. اما شروع درمان به محض اینکه علائمش ظاهر شد، خیلی مفیده. علاوه بر این، تشویق به عادات غذایی سالم و نگرش‌های واقع‌بینانه دربارهٔ غذا و تصویر بدن تو دوران کودکی ممکنه به پیشگیری از بوجود اومدن یا تشدیدِ اختلالات خوردن کمک کنه.

چشم‌انداز / پیش‌آگهی

پیش‌آگهی برای فردِ مبتلا به بی‌اشتهایی چیه؟

پیش‌آگهی (چشم‌انداز) برای فرد مبتلا به بی‌اشتهایی، بسته به عواملِ خاصی فرق داره، مثل:

• مدت زمانی که فرد به بی‌اشتهایی مبتلا بوده.
• شدت بیماری.
• نوع درمان و پایبندی به درمان.

بی‌اشتهایی هر چی بیشتر درمان نشده بمونه، بدتر میشه. افرادِ مبتلا به بی‌اشتهایی اغلب قبول نمیکنن که مشکلی دارن و ممکنه در مقابل درمان مقاومت کنن یا از دنبال کردنِ برنامهٔ درمانیِ خودشون سر باز بزنن. بدون درمان، بی‌اشتهایی میتونه تهدیدکنندهٔ زندگی باشه. اختلالاتِ خوردن، از جمله بی‌اشتهایی، یکی از کشنده‌ترین شرایطِ سلامتِ روان هستن. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی پنج برابر بیشتر احتمال داره که زودتر بمیرن و ۱۸ برابر بیشتر احتمال داره که خودکشی کنن.

خبر خوب اینه که بی‌اشتهایی قابل درمانه و فرد مبتلا به بی‌اشتهایی میتونه به وزن و الگوهای غذاییِ سالم برگرده. متأسفانه، خطرِ عودِ بیماری بالاست، برای همین، بهبودی از بی‌اشتهایی معمولاً نیاز به درمانِ بلندمدت داره. حمایتِ اعضای خانواده و دوستان میتونه به این اطمینان حاصل کنه که فرد درمانِ مورد نیازش رو دریافت کرده و بهش پایبنده.

عوارض بی‌اشتهایی

سوءتغذیه و گرسنگی میتونه تقریباً روی هر عضوی توی بدنتون تأثیر بذاره. آسیبِ شدید به اعضا ممکنه حتی بعد از بهبودی از بی‌اشتهایی غیرقابلِ بازگشت باشه. عوارضی که میتونه ناشی از بی‌اشتهاییِ درمان نشده باشه شامل ایناست:

• کاهش تودهٔ استخوانی (پوکی استخوان) و فرسایش مینای دندان.
• آسیب به کلیه و کبد.
• بیماری کبد چرب (استئاتوز).
• رابدومیولیز (تجزیهٔ سریع عضلهٔ اسکلتی).
• بلوغ و رشد جسمیِ با تأخیر.
• ناباروری و مشکلاتِ قاعدگی.
• بی‌خوابی.
• کم‌خونی.
• نوروپاتی محیطی.
• آریتمی بطنی.
• افتادگی دریچه میترال.
• ایست قلبی.
• مرگ.

علاوه بر عوارض جسمی، افراد مبتلا به بی‌اشتهایی اغلب شرایطِ سلامتِ روانیِ دیگه هم دارن. بدون درمان، این شرایط میتونه منجر به خودآزاری، افکار خودکشی یا تلاش برای خودکشی بشه. اگه شما افکار خودکشی دارین، با خط مشاوره و بحران به شمارهٔ ۹۸۸ تماس بگیرین. یه نفر به صورت ۲۴ ساعته و ۷ روزِ هفته در دسترسه تا با شما صحبت کنه.

احساس شرم، خجالت و/یا ترس دربارهٔ اختلالات خوردن طبیعیه. بدونین که درخواست کمک کاملاً طبیعیه. جستجوی مراقبت برای بی‌اشتهایی و دیگر شرایطِ سلامت روانی هیچ فرقی با جستجوی مراقبت پزشکی برای یه وضعیت جسمی نداره. ممکنه الان اینجوری احساس نکنین، اما امکانِ بهبود هم از نظرِ ذهنی و هم از نظر جسمی وجود داره.

اگه نگران هستین که یکی از عزیزانتون به بی‌اشتهایی مبتلا شده، ممکنه ندونین چطور باهاش برخورد کنین یا چطور بهش کمک کنین. به متخصصان پزشکی اعتماد کنین تا راهنماییتون کنن. اون‌ها میتونن منابع و استراتژی‌هایی رو ارائه بدن تا بتونین مؤثرو همدلانه با عزیزتون صحبت کنین. هر چه زودتر عزیزتون بتونه تشخیص و درمان رو دریافت کنه، بهتره.