چه چیزهایی درباره اختلال نظر بازی باید بدانیم؟

نگاهی کلی به اختلال تماشاگری

شخصی که دچار اختلال تماشاگری است، با مشاهده افرادی که نمی‌دانند تحت نظر هستند و در حال انجام فعالیت‌های جنسی هستند، به تحریک جنسی می‌رسد. اختلال تماشاگری بخشی از گروهی از اختلالات روانی به نام اختلالات پارافیلیک است. فرد مبتلا به این اختلال با مشاهده شخصی در حال انجام عمل جنسی که از تحت نظر بودن خود بی‌خبر است، به تحریک جنسی می‌رسد. این افراد به دلیل وسوسه‌های تماشاگری خود قادر به عملکرد در زندگی روزمره نیستند، زیرا خیالات تماشاگری آن‌ها بسیار فراگیر است. این مقاله به توضیح خیالات تماشاگری و زمان‌هایی که تماشاگری به عنوان یک اختلال روانی طبقه‌بندی می‌شود، می‌پردازد.

تماشاگری چیست؟

به خودی خود، تماشاگری یک اختلال روانی نیست. افراد ممکن است با مشاهده یک شخص در حال انجام عمل جنسی تحریک شوند، اما به فعالیت جنسی با فردی که تحت نظر دارند، نمی‌پردازند. تماشاگری به اختلال تبدیل می‌شود اگر فرد به قدری در افکار تماشاگری خود غرق شود که دچار اضطراب شده و قادر به عملکرد نباشد، یا اگر بر اساس این وسوسه‌ها با فردی که رضایت نداده است، اقدام کند. اختلال تماشاگری یک اختلال پارافیلیک است که با علاقه، وسوسه و رفتارهای جنسی شدید و پایدار مشخص می‌شود. افکار و وسوسه‌های اختلالات پارافیلیک معمولاً بر روی اشیاء بی‌جان یا کودکان متمرکز است. خیالات تماشاگری معمولاً از دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی آغاز می‌شود و در مردان بیشتر از زنان شایع است. حدود ۱۲٪ از مردان و ۴٪ از زنان دچار اختلال تماشاگری هستند.

آیا تماشاگری یک جرم است؟

در بسیاری از ایالت‌ها، تماشاگری یک جرم جنسی محسوب می‌شود. در ایالت‌هایی که قوانین خاصی درباره تماشاگری ندارند، این جرایم ممکن است تحت دسته‌های دیگر فعالیت‌های غیرقانونی، مانند نقض حریم خصوصی یا ورود غیرمجاز، قرار گیرند.

علائم اختلال تماشاگری

شایع‌ترین علائم اختلال تماشاگری عبارتند از:

• تحریک جنسی مداوم و شدید از مشاهده افراد در حال انجام فعالیت‌های جنسی
• احساس اضطراب یا ناتوانی در عملکرد به دلیل وسوسه‌ها و خیالات تماشاگری
• درگیر شدن در تماشاگری با فردی که رضایت نداده است

افراد مبتلا به اختلال تماشاگری ممکن است در حین مشاهده دیگران در حال انجام فعالیت‌های جنسی، به اعمال جنسی بر روی خود بپردازند یا تمایل به آسیب رساندن به خود یا دیگران در حین فعالیت جنسی داشته باشند. این افراد ممکن است همچنین دچار سایر اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب و اختلال مصرف مواد باشند. برخی از افراد مبتلا به اختلال تماشاگری ممکن است به اختلال پارافیلیک دیگری، مانند اختلال نمایشگری، نیز مبتلا شوند.

علل اختلال تماشاگری

هیچ علت واحدی برای اختلال تماشاگری وجود ندارد، اما برخی عوامل خطر به نظر می‌رسد که شانس ابتلا به این اختلال را افزایش می‌دهند:

• آزار جنسی
• سوء مصرف مواد
• پرخاشگری جنسی
• فکر مداوم به مسائل جنسی

اختلال تماشاگری چگونه تشخیص داده می‌شود؟

یک ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی یا درمانگر مجاز می‌تواند تشخیص اختلال تماشاگری را انجام دهد. آن‌ها با شما درباره تاریخچه پزشکی‌تان (شامل سلامت روانی‌تان) صحبت کرده و سوالاتی درباره افکار و احساسات فعلی‌تان می‌پرسند. علائم این اختلال باید حداقل به مدت ۶ ماه ادامه داشته باشد تا تشخیص قطعی داده شود. اختلال تماشاگری زمانی تشخیص داده می‌شود که وسوسه‌ها و رفتارهای تماشاگری فرد به قدری شدید باشد که به خود فرد یا دیگران آسیب یا ناراحتی وارد کند.

اختلال تماشاگرانه: تشخیص و درمان

طبق DSM-5، برای اینکه یک ارائه‌دهنده بتواند تشخیص قطعی اختلال تماشاگرانه را بدهد، باید چندین معیار دیگر نیز برآورده شود:

• شخص باید حداقل ۱۸ سال سن داشته باشد.
• علائم باید بیش از شش ماه ادامه داشته باشند.
• شخص باید بر اساس تمایلات جنسی خود با فردی که رضایت ندارد، عمل کرده باشد.

افراد مبتلا به اختلال تماشاگرانه ممکن است باور داشته باشند که رفتارشان نادرست است یا نیست. آن‌ها معمولاً درباره افکار و تمایلات خود با ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی یا عزیزانشان صحبت نمی‌کنند. به همین دلیل، افراد مبتلا به این اختلال اغلب تا زمانی که در حال ارتکاب جرایم جنسی دستگیر نشوند، تشخیص نمی‌گیرند. با این حال، درمان زودهنگام می‌تواند به جلوگیری از آسیب به خود یا دیگران کمک کند.

درمان اختلال تماشاگرانه

اختلال تماشاگرانه می‌تواند با روان‌درمانی، دارو یا ترکیبی از هر دو درمان شود. بهترین درمان یا ترکیب درمان‌ها برای هر فرد مبتلا به این اختلال به عوامل مختلفی بستگی دارد، مانند اینکه آیا آن‌ها درک درستی از رفتار خود دارند یا اینکه آیا شرایط روانی دیگری دارند.

دارو

مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) مانند پروزاک (فلوکستین) و لکساپرو (اسکیتالوپرام) معمولاً برای درمان اختلالات تماشاگرانه تجویز می‌شوند. این داروها بیشتر برای درمان افسردگی استفاده می‌شوند، اما تحقیقات نشان داده‌اند که می‌توانند در سرکوب تمایلات در افراد مبتلا به اختلال تماشاگرانه مؤثر باشند. داروهایی مانند زولادکس (گوزرلین)، لوپرون (لوپرولید استات) و داروهایی که تستوسترون را کاهش می‌دهند نیز برای کمک به افراد مبتلا به این اختلال استفاده می‌شوند. کاهش سطح تستوسترون می‌تواند میل جنسی را کاهش دهد و به سرکوب تمایلات تماشاگرانه کمک کند.

روان‌درمانی

انواع مختلفی از درمان می‌توانند به فرد مبتلا به اختلال تماشاگرانه کمک کنند و همچنین برای عزیزان آن‌ها مفید باشند. درمان شناختی–رفتاری می‌تواند به افراد مبتلا کمک کند تا بفهمند چرا رفتارشان از نظر اجتماعی قابل قبول نیست و درکی از آنچه ممکن است باعث افکار تماشاگرانه آن‌ها شده است، پیدا کنند. درمان همچنین می‌تواند به افراد مکانیزم‌های مقابله‌ای آموزش دهد تا به آن‌ها در غلبه بر افکار و تمایلات تماشاگرانه کمک کند. رفتن به درمان زوج‌ها و خانواده نیز می‌تواند برای عزیزان فرد مبتلا به اختلال تماشاگرانه مهم باشد. در درمان، آن‌ها می‌توانند درباره این وضعیت بیاموزند و حمایت لازم را دریافت کنند، به‌ویژه اگر در حال بهبودی از آسیب‌هایی هستند که این اختلال در روابطشان ایجاد کرده است.

مقابله با اختلال تماشاگرانه

اگر شما افکار و تمایلات تماشاگرانه دارید، مهم‌ترین قدم این است که به این واقعیت پی ببرید که به کمک نیاز دارید و برای دریافت حمایت اقدام کنید. با کسی که به او اعتماد دارید و می‌تواند به شما در دریافت درمان مدد کند، صحبت کنید. اگر عزیز شما نشانه‌هایی از اختلال تماشاگرانه نشان می‌دهد، به یاد داشته باشید که ممکن است آن‌ها فکر نکنند که نیاز به تغییر دارند. آن‌ها ممکن است تا زمانی که به کسی آسیب نرسانده‌اند یا حتی با قانون به مشکل نخورده‌اند، درخواست کمک نکنند. عزیزتان را تشویق کنید که با یک ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی یا روانی تماس بگیرد. به او بگویید که این وضعیت قابل درمان است و شما در دریافت کمک مورد نیازشان از آن‌ها حمایت خواهید کرد.

خلاصه

تماشاگر بودن به خودی خود اختلال نیست. با این حال، اگر فردی به شدت تحت تأثیر افکار و تمایلات تماشاگرانه قرار گیرد و نتواند به درستی عمل کند، باید به دنبال کمک باشد. اختلال تماشاگرانه معمولاً می‌تواند با درمان و دارو درمان شود، اما فرد باید قبل از اینکه رفتارهایش به روابطش آسیب برساند یا منجر به جرایم جنسی شود، حمایت لازم را دریافت کند.