آیا “تماشاگری جنسی” بیماریه؟ علائم، جرم بودن و درمان | آنچه باید بدانید

نگاهی گذرا به اختلال تماشاگری

کسی که دچار اختلال تماشاگری می‌شه، با دیدن کسانی که بی‌خبر مشغول کارای … خب … جنسی هستن، تحریک جنسی می‌شه. اختلال تماشاگری یکی از زیرمجموعه‌های یه گروه از اختلالات روانی به اسم اختلالات پارافیلیک هست. فرد مبتلا به این اختلال، با دیدن کسی که داره عمل جنسی انجام می‌ده و اون شخص خبر نداره که داره دیده می‌شه، تحریک جنسی پیدا می‌کنه. این افراد به خاطر وسوسه‌های تماشاگریشون، نمی‌تونن تو زندگی روزمره درست عمل کنن، چون افکار تماشاگری حسابی گسترده می‌شه. این مقاله می‌خواد توضیح بده که این افکار تماشاگری چین و کی این تماشاگری به عنوان یه اختلال روانی در نظر گرفته می‌شه.

تماشاگری یعنی چی؟

خود تماشاگری، یه اختلال روانی نی. ممکنه آدما با دیدن یه نفر که داره کار جنسی می‌کنه، تحریک بشن، ولی دست به کار جنسی با اون کسی که دارن می‌بینن، نزنن. تماشاگری وقتی تبدیل به اختلال می‌شه که فرد اون‌قدر تو افکار تماشاگریش غرق بشه که دچار اضطراب بشه و نتونه کار کنه، یا اگه بر اساس این وسوسه‌ها با کسی که رضایت نداره، کاری بکنه. اختلال تماشاگری یه اختلال پارافیلیکه که مشخصه‌ش علاقه‌ها، وسوسه‌ها و رفتارهای جنسی خیلی شدید و دائمیه. افکار و وسوسه‌های اختلالات پارافیلیک معمولاً روی اشیاء بی‌جون یا بچه‌ها تمرکز دارن. افکار تماشاگری معمولاً از نوجوونی یا اوایل بزرگسالی شروع می‌شن و تو مردها بیشتر از زن‌ها شایعه. حدود ۱۲٪ از مردها و ۴٪ از زن‌ها دچار اختلال تماشاگری هستن.

آیا تماشاگری جرمه؟

تو خیلی از ایالت‌ها، تماشاگری یه جرم جنسی به حساب میاد. تو ایالت‌هایی که قانون خاصی درباره تماشاگری ندارن، ممکنه این جرایم زیر دسته‌های دیگه فعالیت‌های غیرقانونی مثل نقض حریم خصوصی یا ورود غیرقانونی قرار بگیرن.

علائم اختلال تماشاگری

شایع‌ترین علائم اختار تماشاگری اینان:

• تحریک جنسی دائم و شدید با دیدن کسانی که دارن کارای جنسی می‌کنن.
• احساس اضطراب یا ناتوانی تو انجام کارها به خاطر وسوسه‌ها و افکار تماشاگری.
• درگیر شدن تو تماشاگری با کسی که رضایت نداره.

آدمایی که اختلال تماشاگری دارن، ممکنه موقع دیدن بقیه که دارن کارای جنسی می‌کنن، اعمال جنسی روی خودشون انجام بدن یا بخوان به خودشون یا بقیه‌ تو عمل جنسی آسیب بزنن. این افراد ممکنه دچار اختلالات روانی دیگه مثل افسردگی، اضطراب و اعتیاد به مواد هم بشن. بعضی از افراد مبتلا به اختلال تماشاگری، ممکنه به اختلال پارافیلیک دیگه‌ای مثل اختلال نمایشگری هم دچار بشن.

علت‌های اختلال تماشاگری

هیچ دلیل مشخصی برای اختلال تماشاگری وجود نداره، ولی بعضی عوامل هستن که احتمال ابتلا به این اختلال رو زیاد می‌کنن:

• آزار جنسی
• سوء مصرف مواد
• پرخاشگری جنسی
• فکر کردن دائمی به مسائل جنسی

چطوری اختلال تماشاگری تشخیص داده می‌شه؟

یه متخصص بهداشت یا یه درمانگر مجاز می‌تونه اختلال تماشاگری رو تشخیص بده. اونا با شما درباره سابقه پزشکی‌تون (از جمله سلامت روانی‌تون) حرف می‌زنن و سوالاتی درباره افکار و احساسات فعلی‌تون می‌پرسن. علائم این اختلال باید حداقل ۶ ماه طول بکشه تا تشخیص قطعی داده بشه. اختلال تماشاگری زمانی تشخیص داده می‌شه که وسوسه‌ها و رفتارهای تماشاگری فرد اون‌قدر شدید باشه که به خودش یا بقیه‌ آسیب یا ناراحتی بزنه.

اختلال تماشاگری: تشخیص و درمان

طبق DSM-5، برای اینکه یه متخصص بتونه تشخیص قطعی اختلال تماشاگری بده، باید چند تا شرط دیگه هم رعایت بشه:

• فرد باید حداقل ۱۸ سالش باشه.
• علائم باید بیشتر از شیش ماه طول بکشن.
• فرد باید بر اساس تمایلات جنسیش با کسی که رضایت نداره، کاری کرده باشه.

آدمایی که اختلال تماشاگری دارن، ممکنه باور داشته باشن که رفتارشون درسته یا نه. اونا معمولاً درباره افکار و تمایلاتشون با متخصص‌های بهداشت یا عزیزاشون حرف نمی‌زنن. به همین دلیل، خیلی وقتا این افراد تا وقتی که تو انجام جرایم جنسی دستگیر نشن، تشخیص نمی‌گیرن. ولی درمان زودهنگام می‌تونه از آسیب به خودشون یا بقیه جلوگیری کنه.

درمان اختلال تماشاگری

اختلال تماشاگری با روان‌درمانی، دارو یا ترکیبی از هر دو درمان می‌شه. بهترین درمان یا ترکیب درمان‌ها برای هر فردی که این اختلال رو داره، به عوامل مختلفی بستگی داره، مثل اینکه آیا خودشون درک درستی از رفتارشون دارن یا نه، یا اینکه مشکل روانی دیگه‌ای هم دارن یا نه.

دارو

مهارکننده‌های بازجذب سروتونین (SSRIs) مثل پروزاک (فلوکستین) و لکساپرو (اسکیتالوپرام) معمولاً برای درمان اختلالات تماشاگری تجویز می‌شن. این داروها بیشتر برای درمان افسردگی استفاده می‌شن، ولی تحقیقات نشون داده که می‌تونن تو کنترل تمایلات تو آدمایی که اختلال تماشاگری دارن، مؤثر باشن. داروهایی مثل زولادکس (گوزرلین)، لوپرون (لوپرولید استات) و داروهایی که تستوسترون رو کم می‌کنن هم برای کمک به این افراد استفاده می‌شن. کم شدن سطح تستوسترون می‌تونه میل جنسی رو کم کنه و به کنترل تمایلات تماشاگری کمک کنه.

روان‌درمانی

انواع مختلفی از درمان می‌تونن به فردی که اختلال تماشاگری داره کمک کنن و همچنین برای عزیزانشون هم مفید باشن. درمان شناختی–رفتاری می‌تونه به افراد کمک کنه بفهمن چرا رفتارشون از نظر اجتماعی قابل قبول نیست و درکی از این داشته باشن که چی باعث افکار تماشاگریشون شده. درمان همچنین می‌تونه به افراد راه‌های مقابله‌ای یاد بده تا بهشون کمک کنه بر افکار و تمایلات تماشاگریشون غلبه کنن. رفتن به درمان زوج‌ها و خانواده هم می‌تونه برای عزیزان فردی که اختلال تماشاگری داره، مهم باشه. تو درمان، اونا می‌تونن درباره این وضعیت یاد بگیرن و حمایت لازم رو دریافت کنن، مخصوصاً اگه دارن از آسیب‌هایی که این اختلال تو رابطه‌شون به وجود آورده، بهبود پیدا می‌کنن.

مقابله با اختلال تماشاگری

اگه شما افکار و تمایلات تماشاگری دارین، مهم‌ترین قدم اینه که قبول کنین به کمک نیاز دارین و برای گرفتن کمک اقدام کنین. با کسی که بهش اعتماد دارین و می‌تونه به شما تو دریافت درمان کمک کنه، صحبت کنین. اگه عزیز شما علائم اختلال تماشاگری رو نشون می‌ده، یادتون باشه که ممکنه فکر کنه به تغییر نیاز نداره. ممکنه تا وقتی که به کسی آسیب نرسونده یا حتی با قانون به مشکل برنخوره، درخواست کمک نکنه. عزیزتون رو تشویق کنین که با یه متخصص بهداشت یا روان تماس بگیره. بهش بگین که این وضعیت درمان‌پذیره و شما تو گرفتن کمک مورد نیازش، ازش حمایت می‌کنین.

خلاصه

تماشاچی بودن به خودی خود اختلال نیست. ولی اگه یه نفر خیلی تحت تأثیر افکار و تمایلات تماشاگری قرار بگیره و نتونه درست کار کنه، باید دنبال کمک بگرده. اختلال تماشاگری معمولاً با درمان و دارو درمان می‌شه، ولی فرد باید قبل از اینکه رفتارش به رابطه‌اش آسیب بزنه یا منجر به جرم جنسی بشه، حمایت لازم رو دریافت کنه.