ضربان قلب و کلمات شیرین: کشف رابطه‌ای شگفت‌انگیز در نوزادان!

پیوند میان زمزمه‌های کودکانه و تپش قلب

آواهای نرم و آرامش‌بخش نخستین زمزمه‌های یه نوزاد، مثل نوای کوچیک شادی و تعجب واسه والدین مهربونش، در حقیقت نشانه‌هایی هستن که نشون می‌دن قلب کوچولوی نوزاد با ریتم در حال رشد گفتارش، هماهنگ کار می‌کنه. جرمی آی. بورجون، استادیار روانشناسیِ دانشگاه هیوستون، توی یه گزارش که توی مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده، اعلام کرده که این آواهای شیرین نوزادی و تلاش‌های اولیه اون برای ساختن کلمات، مستقیماً با ضربان قلبش در ارتباطه. این یافته‌ها می‌تونن توی درک رشد زبانی و تشخیص زودهنگام اختلالات گفتاری و ارتباطی، خیلی کمک‌کننده باشن.

برای نوزادها، تولید گفتاری که بشه فهمیدش، فراتر از یه فرآیند شناختیه. این یه مهارت حرکتیه که نیاز داره یاد بگیرن چطور بین چندتا عضله با عملکردهای متفاوت توی سراسر بدنشون هماهنگی ایجاد کنن. این هماهنگی با نوسان‌های مداوم ضربان قلب، رابطه داره. بورجون بررسی کرد که آیا این نوسان‌ها توی ضربان قلب با تولید صدا و کلمات توی نوزادای ۲۴ ماهه، همزمان اتفاق می‌افته یا نه. اون متوجه شد نوسان‌های ضربان قلب با زمان‌بندی صدا‌ها هم‌جهت بوده و با مدت زمانشون و احتمال تولید گفتار قابل فهم، ارتباط داره.

بورجون میگه: “ضربان قلب به‌طور طبیعی توی تمام پستانداران نوسان داره و به‌طور پیوسته، طبق یه الگوی ریتمیک، بالا می‌ره و بعد پایین میاد. مشخص شد که نوزادا بیشتر احتمال داره صدا تولید کنن، اونم وقتی که نوسان ضربان قلب به یه نقطه اوج محلی (حداکثر) یا یه فرود محلی (حداقل) رسیده باشه.” اون ادامه میده: “صداهایی که توی اوج تولید می‌شن، طولانی‌تر از اون چیزی هستن که به‌طور تصادفی انتظارش رو داریم.”

پژوهش‌های جدید درباره آواهای نوزادان و تأثیرش روی رشد گفتار

تحقیقات نشون می‌ده صداهایی که درست قبل از کاهش ضربان قلب تولید می‌شن، احتمال داره که توسط شنونده‌هایی که متوجه نیستن، به عنوان کلمه شناسایی بشن. بروجون و تیمش در مجموع، ۲،۷۰۸ صدا رو که توسط ۳۴ نوزاد بین ۱۸ تا ۲۷ ماهگی، در حین بازی با مراقبشون تولید شده بود، اندازه‌گیری کردن. نوزادا توی این گروه سنی معمولاً هنوز توانایی گفتن کلمات کامل رو ندارن و فقط درصد کمی از این صداها (۱۰.۳٪) میشه با اطمینان به عنوان کلمه تشخیص داد.

برای این مطالعه، گروه تحقیق به بررسی دینامیک ضربان قلب توی تمام صداهایی که از دهن نوزادا خارج می‌شه، از جمله خنده، غرغر و جیک‌جیک، پرداختن. بروجون گفت: “هر صدایی که یه نوزاد تولید می‌کنه، به مغز و بدنش کمک می‌کنه یاد بگیرن چطور با هم هماهنگ بشن و در نهایت منجر به گفتار بشه.” با بزرگتر شدن نوزادا، سیستم عصبی خودکارشون – بخشی از بدن که عملکردهایی مثل ضربان قلب و تنفس رو کنترل می‌کنه – هم رشد و توسعه پیدا می‌کنه.

سال‌های اولیه زندگی با تغییرات چشمگیری توی نحوه کارکرد قلب و ریه‌ها مشخص می‌شه و این تغییرات توی طول زندگی یه فرد ادامه پیدا می‌کنه. بروجون ادامه داد: “رابطه بین صداهای قابل تشخیص و کاهش ضربان قلب شاید نشون بده که رشد موفقیت‌آمیز گفتار تا یه اندازه‌ای به تجربه نوزادا از دامنه‌های قابل پیش‌بینیِ فعالیت‌های خودکارشون توی طول رشدشون، بستگی داره.” اون اضافه کرد: “اینکه بفهمیم چطور سیستم عصبی خودکار، با صدای نوزادا توی طول رشد رابطه داره، یه مسیر پژوهشی حیاتی واسه فهمیدن چگونگی شکل‌گیری زبان و همچنین عوامل خطر برای توسعه غیرطبیعی زبان هست.”