دانشگاه رفتن بچه‌هاتون رابطه‌تون رو بهتر می‌کنه؟ | تحقیق جدید و نتایج غافلگیرکننده

رابطه‌ی والدين و فرزندان در دوران تحصیلات دانشگاهی

بر اساس پژوهشی که توسط پژوهشگران دانشگاه ایالتی واشنگتن انجام شده، به نظر می‌رسه که بیشتر در ارتباط بودن جوانان با والدین‌شون توی دوران ورود به دانشگاه، معمولا به بهبود روابط کمک می‌کنه؛ اما والدين بايد حواس‌شون باشه که خودشون آغازگر همیشگی این ارتباط‌ها نباشن.

در مقاله‌ای که توی مجله‌ی Emerging Adulthood منتشر شده، جنیفر داکورث، استادیار دانشگاه ایالتی واشنگتن و همکارانش متوجه شدن که ارتباط گرفتن از طریق تماس تلفنی، پیامک، تماس تصویری یا دیدار حضوری، باعث می‌شه دانشجویان سال اول احساس بهتری درباره‌ی رابطه‌شون با والدين داشته باشن. همچنین وقتی دانشجوها حس می‌کنن که والدين‌شون بهشون حمایت و مشاوره میدن و در مورد موضوعات مهمی مثل درس خوندن و دوست‌هاشون صحبت می‌کنن، حس خیلی بهتری نسبت به این رابطه دارن.

ولی محققان فهمیدن که اگه والدين تقریباً همه‌ی ارتباط‌ها رو شروع کنن، نتیجه‌ی برعکس داره و رابطه منفی می‌شه. داکورث در این باره می‌گه: ”این می‌تونه نشونه‌ای از دخالت بیش از حد والدين باشه.” و اضافه می‌کنه: “مرز باریکیه، اما دانشجویانی که والدين ‘هلیکوپتری’ دارن، ممکنه دیدگاه منفی‌تری نسبت به رابطه‌شون با والدين‌شون داشته باشن.”

این تحقیق نشون می‌ده که خوبه والدين به طور منظم توی زندگی دانشجوهاشون درگیر باشن، حمایت‌شون کنن و درباره‌ی مسائل مهم باهاشون حرف بزنن، بدون اینکه بخوان بهشون فشار بیارن. داکورث می‌گه: “پیامک‌ها برای یه احوال‌پرسی سریع عالی‌ان و می‌تونن کیفیت رابطه رو خیلی بهتر کنن.” و ادامه می‌ده: “اگه یه دانشجو حس کنه که رابطه خوبی با والدين‌ش داره، یعنی داره بهزیستی و رفتارهای مثبت‌تری از خودش نشون می‌ده، مثل بیشتر درس خوندن و کمتر سمت الکل و مواد مخدر رفتن.”

این مطالعه همچنین نشون می‌ده که بیشتر ارتباط داشتن به بهتر شدن روابط بین اعضای خانواده کمک می‌کنه.

بررسی ارتباطات روزانه والدين و دانش‌آموزان

داک‌ورث گفت: “ما به سطح ارتباط روزانه‌ی والدين و دانش‌آموزها نگاه کردیم و فهمیدیم که روزهایی که ارتباط برقرار می‌شد، برای بهتر شدن رابطه، بهتر از روزهایی بودن که هیچ ارتباطی وجود نداشت.” و اضافه کرد: “به همین ترتیب، روزهایی که ارتباط بیشتری برقرار می‌شد، بهتر از اوقاتی بود که ارتباط کمتری داشتن.” محقق‌ها از پایداری این نتایج تعجب کردن. اون ادامه میده: “تو روزهایی که ارتباط برقرار می‌شد و دانش‌آموزا با والدين‌شون صادق بودن و والدين هم ازشون حمایت یا مشاوره می‌کردن، دانش‌آموزا گزارش می‌دادن که روز بعد حس بهتری نسبت به رابطه‌شون داشتن.”

این تحقیق، نتیجه‌ی بررسی پاسخ‌های ۳۶۷ دانشجوی سال اول دانشگاه WSU بود که به مدت هفت روز پیاپی، یه نظرسنجی روزانه رو پر کردن. به دانشجوها برای پر کردن هر نظرسنجی که براشون ارسال می‌شد، تا ۳۰ دلار پاداش داده می‌شد.

نتایج اصلی

نویسنده‌ها با تجزیه و تحلیل داده‌ها، چند تفاوت رو تشخیص دادن. دانشجویان خانم روزهای بیشتری ارتباط داشتن نسبت به دانشجویانی که آقا هستن و زمان بیشتری رو هم به ارتباط اختصاص می‌دادن. اونها بیشتر درباره‌ی دوستاشون و روابط‌شون حرف می‌زدن، اما زمان کمتری رو به بحث درباره‌ی مدیریت زمان نسبت به دانشجوهای آقا اختصاص می‌دادن. اعضای گروه‌های نژادی یا قومیتی کم جمعیت‌تر، روزهای کمتری با والدين‌شون در ارتباط بودن. در حالی که به طور کلی زمان کمتری رو برای ارتباط صرف می‌کردن، دانشجویان از گروه‌های کم‌جمعیت‌تر، زمان بیشتری رو به تلفن زدن و تماس تصویری گرفتن با والدين‌شون نسبت به بقیه گروه‌ها اختصاص می‌دادن. اونا همچنین گزارش دادن که کمتر صادق بودن و زمان کمتری رو به بحث درباره‌ی درس یا نمره‌شون و همچنین مصرف الکل یا مواد مخدر پرداختن.

داک‌ورث گفت: “ما نمی‌دونیم چرا اینطوره. شاید تفاوت‌های فرهنگی یا زمینه‌ای یا تفاوت توی سبک‌های فرزندپروری باشه. این قطعا یه موضوعی هست برای تحقیقات بیشتر در آینده.”

داک‌ورث این مقاله رو با همکاراش توی WSU، کاترین فورسایت، بریتنی کوپر و لورا هیل، همراه با متیو بامپوس، مدیر تحقیقات و تاثیر اجتماعی بنیاد Inovia، نوشت.

“`