اعتیاد به ورزش خطرناک‌تر از تصور ماست – هشدارها را بدانید

اعتیاد به ورزش: چالش‌ها و عواقب آن

در حالی که ممکن است به نظر نرسد که اعتیاد به ورزش چیز بدی باشد، اما این مسئله می‌تواند چالش‌های واقعی را به همراه داشته باشد. بنابراین، ممکن است بپرسید که آسیب‌های اعتیاد به ورزش چیست؟ با توجه به اینکه مطالعات زیادی نشان داده‌اند که ورزش منظم برای سلامت جسمی و روحی ما ضروری است، این سؤال اهمیت دارد. برخلاف بسیاری از رفتارهای اعتیادی دیگر، ما تشویق می‌شویم که بیشتر ورزش کنیم. اما اعتیاد به ورزش وجود دارد و می‌تواند عواقب منفی به همراه داشته باشد.

نگاهی اجمالی به اعتیاد به ورزش

اعتیاد به ورزش یک وسواس ناسالم نسبت به تناسب اندام است و در حال حاضر تحت عنوان “اعتیاد رفتاری” در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) طبقه‌بندی می‌شود. این نوع اعتیاد می‌تواند بیشتر از آنکه مفید باشد، به سلامت جسمی و روانی آسیب برساند و ممکن است منجر به آسیب‌های جسمی، آسیب‌های ناشی از خستگی و استراحت ناکافی، سوء تغذیه، و همچنین اضطراب، ناامیدی و ناراحتی عاطفی در صورت وجود موانع برای ورزش شود. اگر شما یا کسی که می‌شناسید ممکن است به اعتیاد به ورزش مبتلا باشد، یک متخصص سلامت روان می‌تواند به شما در مدیریت احساسات‌تان و ارائه گزینه‌های درمانی کمک کند.

چه چیزی به عنوان اعتیاد به ورزش در نظر گرفته می‌شود؟

چندین ویژگی وجود دارد که ورزش منظم سالم را از اعتیاد به ورزش متمایز می‌کند. بر اساس تحقیقات، اعتیاد به ورزش بر اساس موارد زیر شناسایی می‌شود (بر اساس معیارهای DSM برای وابستگی به مواد):

• تحمل: این ممکن است به شکل افزایش مقدار ورزش برای دستیابی به احساس خاصی باشد، چه آن احساس خوشحالی، سرخوشی یا حتی فقط حس موفقیت باشد.
• علائم ترک: فرد در صورت عدم توانایی در ورزش، عوارض منفی مانند اضطراب، تحریک‌پذیری، بی‌قراری و مشکلات خواب را تجربه می‌کند.
• عدم کنترل: ناتوانی در کاهش سطح ورزش یا متوقف کردن ورزش برای مدت معین.
• تأثیرات نیت: ناتوانی در پایبندی به برنامه ورزشی مورد نظر (به عنوان مثال، فراتر رفتن از زمان تعیین‌شده برای ورزش).
• زمان: زمان زیادی به ورزش اختصاص داده می‌شود، چه برای آماده‌سازی، چه برای انجام آن و چه برای بهبودی بعد از آن.
• کاهش فعالیت‌های دیگر: به طور مستقیم به دلیل ورزش، فعالیت‌های اجتماعی، شغلی و/یا تفریحی کاهش یافته یا به‌طور کامل متوقف شده‌اند.
• ادامه: ادامه ورزش با وجود آگاهی از اینکه این کار به سلامت جسمی، روانی و/یا بین‌فردی آسیب می‌زند.

به طور ساده، اعتیاد به ورزش ناسازگار است و به جای بهبود زندگی فرد، مشکلات بیشتری ایجاد می‌کند. این نوع اعتیاد می‌تواند سلامت را تهدید کند و منجر به آسیب، آسیب جسمی به دلیل استراحت ناکافی و در برخی موارد (به ویژه زمانی که با اختلالات غذایی همزمان باشد) سوء تغذیه و مشکلات دیگر شود. همچنین، این اعتیاد پایدار است، به طوری که فرد معتاد به ورزش بیش از حد و برای مدت طولانی ورزش می‌کند بدون اینکه به بدن فرصتی برای بهبودی بدهد. ما همه گاهی اوقات خود را تحت فشار قرار می‌دهیم و معمولاً بعد از آن استراحت می‌کنیم. اما افراد مبتلا به اعتیاد به ورزش هر روز ساعت‌ها ورزش می‌کنند، بدون توجه به خستگی یا بیماری. به عنوان روش اصلی مقابله با استرس، اگر نتوانند ورزش کنند، اضطراب، ناامیدی یا ناراحتی عاطفی را تجربه می‌کنند.

ابهام و جنجال در مورد اعتیاد به ورزش

اعتیاد به ورزش احتمالاً متناقض‌ترین نوع اعتیاد است. در حالی که ورزش به عنوان یک رفتار سالم به شدت ترویج می‌شود و برای پیشگیری و درمان طیف وسیعی از بیماری‌ها مهم است، می‌تواند بخشی مؤثر از درمان مشکلات دیگر سلامت روان باشد. ورزش حتی به عنوان بخشی از یک برنامه جامع بهبودی از اعتیادهای دیگر ترویج می‌شود. این موضوع بخشی از رویکردهای جدید و مؤثر برای درمان مشکلات سلامت روان است که معمولاً با اعتیادهایی مانند افسردگی و اختلال شخصیت مرزی (BPD) همزمان یا زیرساخت آن‌ها هستند. قابل درک است که برخی در مورد اینکه چگونه ورزش می‌تواند اعتیاد باشد، گیج شوند. مانند سایر اعتیادهای رفتاری، اعتیاد به ورزش یک ایده جنجالی است. بسیاری از کارشناسان با این ایده که ورزش بیش از حد می‌تواند یک اعتیاد باشد، مخالفند و معتقدند که باید یک ماده روان‌گردان وجود داشته باشد که علائمی مانند علائم ترک را تولید کند تا یک فعالیت به عنوان یک اعتیاد واقعی شناخته شود.

اعتیاد به ورزش: یک بررسی جامع

تحقیقات بسیاری نشان می‌دهد که ورزش موجب ترشح اندورفین‌ها (اپیوئیدهای تولید شده در بدن) می‌شود و ورزش بیش از حد منجر به ایجاد تحمل به هورمون‌ها و نوروترنسمیترهای ترشح شده می‌گردد. با این حال، این فرآیندهای فیزیولوژیکی معمولاً با دیگر اعتیادهای مواد مقایسه نمی‌شوند. در حال حاضر، اعتیاد به ورزش در طبقه‌بندی “اعتیادهای رفتاری” در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) قرار دارد که استاندارد طلایی برای تشخیص اختلالات روانی است. همچنین این نوع اعتیاد به عنوان “رفتار جبرانی” در نظر گرفته می‌شود که برای جلوگیری از افزایش وزن، به همراه استفراغ خودالقایی و سوء استفاده از ملین‌ها در افرادی که به اختلال خوردن بولیمیا نروزا مبتلا هستند، استفاده می‌شود.

یک مطالعه اخیر که در نشریه Eating and Weight Disorders — Studies on Anorexia, Bulimia and Obesity منتشر شده است، نشان داد که نرخ اعتیاد به ورزش در بزرگسالانی که علائم اختلال خوردن را نشان می‌دهند، تقریباً چهار برابر بیشتر است.

چگونه اعتیاد به ورزش شبیه دیگر اعتیادهاست؟

شباهت‌های زیادی بین اعتیاد به ورزش و اعتیاد به مواد مخدر وجود دارد، از جمله تأثیرات بر خلق و خو، تحمل و علائم ترک. نوروترنسمیترها و سیستم پاداش مغز در اعتیاد به ورزش و دیگر اعتیادها نقش اساسی دارند. به عنوان مثال، مشخص شده است که دوپامین نقش مهمی در سیستم‌های پاداش کلی دارد و ورزش منظم و بیش از حد بر بخش‌هایی از مغز که به دوپامین مربوط می‌شوند، تأثیر می‌گذارد. مانند دیگر مواد و رفتارهای اعتیادآور، ورزش با لذت و desirability اجتماعی، فرهنگی یا زیر فرهنگی مرتبط است. افرادی که به اعتیاد به ورزش دچار می‌شوند، معمولاً در تفکر خود انعطاف‌ناپذیر هستند، مشابه افرادی که به اعتیادهای دیگر دچارند، و این می‌تواند الگوی اعتیاد را تقویت کرده و به آن‌ها کمک کند تا به طور منظم ورزش کنند.

علاوه بر این، تحقیقات نشان می‌دهند که حتی افرادی که در معرض خطر بالای اعتیاد به ورزش هستند، از سوی خانواده و دوستان خود در ورزش کردن حمایت می‌شوند.

تناسب اندام سالم در مقابل اعتیاد به ورزش

تنها ۸٪ از کاربران باشگاه‌ها معیارهای اعتیاد به ورزش را دارند. در الگوی کلاسیک اعتیاد، معتادان به ورزش میزان ورزش خود را افزایش می‌دهند تا دوباره احساس فرار یا شادی طبیعی که قبلاً با دوره‌های کوتاه‌تر ورزش تجربه کرده‌اند، را بازتجربه کنند. آن‌ها علائم ترک را زمانی که قادر به ورزش نیستند، گزارش می‌دهند و معمولاً پس از یک دوره خودداری یا کنترل، به سطوح بالای ورزش بازمی‌گردند. سه درصد از کاربران باشگاه‌ها احساس می‌کنند که نمی‌توانند ورزش را متوقف کنند.

در حالی که دلایل زیادی برای ورزش کردن بین ورزشکاران، چه معتاد باشند و چه نباشند، مشترک است — از جمله سلامت، تناسب اندام، مدیریت وزن، تصویر بدنی و کاهش استرس — ورزشکارانی که معتاد نیستند، دلایل دیگری را ذکر می‌کنند که معتادان به ورزش به آن‌ها توجهی ندارند، مانند لذت اجتماعی، آرامش و زمان تنهایی. افرادی که در معرض خطر اعتیاد به ورزش هستند، در دیگر زمینه‌های زندگی خود با مشکلاتی مواجه‌اند که آن‌ها را به ورزش کردن در سطوح خطرناک سوق می‌دهد. آن‌ها به شدت احساس می‌کنند که ورزش مهم‌ترین چیز در زندگی‌شان است و از ورزش به عنوان راهی برای ابراز احساسات خود، از جمله خشم، اضطراب و غم، و برای مقابله با استرس‌های کاری و روابط استفاده می‌کنند. برخی از آن‌ها می‌دانند که ورزش بیش از حدشان باعث ایجاد تنش با اعضای خانواده‌شان شده است.

یک عملکرد مرکزی اعتیاد به ورزش، حس کنترل است — بر خلق و خو، بدن و محیط — که ورزش فراهم می‌کند. همچنین حس ساختار را نیز به همراه دارد. به طرز عجیبی، مانند دیگر اعتیادها، تلاش برای exert control در نهایت منجر به از دست دادن کنترل بر توانایی تعادل فعالیت با دیگر اولویت‌های زندگی می‌شود. افرادی که به ورزش اعتیاد دارند، معمولاً از رویدادهای خانوادگی، اجتماعی و کاری غافل می‌شوند یا به دلیل نیاز به ورزش، به مسئولیت‌های کاری، تحصیلی یا شخصی خود بی‌توجهی می‌کنند.

ورزش برای سلامت روان عالی است، اما چقدر زیاد است؟

این چه معنایی برای شما دارد

ورزش یک راه عالی برای مدیریت استرس و مقابله با احساسات منفی است. اگر نیاز شما به ورزش بیشتر از توانایی شما برای مدیریت روابط و احساسات‌تان باشد، ممکن است به کمک بیشتری برای غلبه بر اعتیاد خود و پیدا کردن راه‌های سالم‌تر برای مقابله نیاز داشته باشید. با ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی خود درباره بهترین راه برای درمان اعتیاد خود صحبت کنید. اگر شما یا یکی از عزیزانتان با استفاده از مواد یا اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کنید، با خط ملی خدمات سوء مصرف و سلامت روان (SAMHSA) به شماره ۱-۸۰۰-۶۶۲-۴۳۵۷ تماس بگیرید تا اطلاعاتی درباره حمایت و مراکز درمانی در منطقه خود دریافت کنید. برای منابع بیشتر در زمینه سلامت روان، به پایگاه داده خط ملی ما مراجعه کنید.