همه چیز درباره استفاده از ایبوگائین: مزایا و خطرات

ایبوگاین: خواص و کاربردها

ایبوگاین یک آلکالوئید ایندول است که از ریشه درختچه Tabernanthe iboga استخراج می‌شود. این ترکیب همچنین در درخت Voacanga africana یافت می‌شود. این گیاه بومی غرب آفریقا، به ویژه در کشورهای گابن، زئیر و کامرون به وفور در دسترس است. در این مناطق، آلکالوئید ایبوگاین به منظور استفاده‌های مراسمی و درمانی مصرف می‌شود. کشورهای غربی مانند فرانسه از این آلکالوئید برای مدیریت ضعف یا فلج عضلات استفاده کرده‌اند. با این حال، ایبوگاین به خاطر خواص ضد اعتیاد خود به طور فزاینده‌ای محبوبیت پیدا کرده است.

در دهه ۱۹۶۰، افرادی که با اعتیاد به هروئین دست و پنجه نرم می‌کردند و از دارو برای خود درمانی استفاده می‌کردند، گزارش دادند که این گیاه علائم و نشانه‌های ترک مواد مخدر اوپیوئیدی را از بین می‌برد. داده‌های اولیه تحقیق و شواهد تجربی نشان می‌دهند که گیاه ایبوگاین می‌تواند بیماری‌هایی مانند اختلال مصرف کوکائین و سایر اختلالات مصرف مواد را مدیریت کند. با این حال، این دارو هنوز به طور گسترده‌ای پذیرفته نشده و نگرانی‌های زیادی در مورد ایمنی استفاده از آن وجود دارد.

اطلاعات مهم درباره ایبوگاین

در حالی که ایبوگاین پتانسیل مدیریت اختلالات مختلف مصرف مواد را نشان می‌دهد، اما به عنوان یک درمان تأیید شده شناخته نمی‌شود. ایبوگاین در ایالات متحده به عنوان یک ماده کنترل‌شده طبقه‌بندی شده و استفاده از آن برای هر هدفی غیرقانونی است.

کاربردهای ایبوگاین

در جوامع خاص غرب آفریقا، این آلکالوئید جزء اصلی زندگی روزمره است. حدود ۲.۳ میلیون نفر از پیروان مکتب معنوی ما در گابن دوزهای بالایی از این گیاه را برای مراسم‌های آیینی مصرف می‌کنند. مراسم آغازین ما—که در کامرون نیز مشاهده می‌شود—به این گیاه برای مراسم تولد دوباره که نشانه‌ای از ورود به سال‌های نوجوانی است، نیاز دارد.

در فرانسه دهه ۱۹۳۰، ایبوگاین به عنوان یک محرک و ضدافسردگی به نام Lambarene به فروش می‌رسید. این روند به مدت سی سال ادامه داشت تا اینکه دولت این دارو را ممنوع کرد. ایبوگاین اثرات توهم‌زا و شبیه خواب خاصی بر ذهن دارد، اما به اندازه LSD، قارچ‌های سیلوسایبین، پیوت و سایر مواد روان‌گردان به طور گسترده‌ای استفاده نمی‌شود. در دوزهای کم، این آلکالوئید همچنین اثرات افروزی بر روی مصرف‌کنندگان دارد.

در ایالات متحده، خواص ضد اعتیاد این دارو تا سال ۱۹۶۲ به طور گسترده‌ای ناشناخته بود. در سال ۱۹۷۰، این دارو به عنوان یک ماده جدول ۱ طبقه‌بندی شد، به این دلیل که هیچ کاربرد پزشکی ندارد و خطر بالایی برای سوءمصرف دارد.

درمان اعتیاد به اوپیوئیدها: اثرات ایبوگاین

ایبوگاین اثرات توهم‌زا و جدایی‌آور طولانی‌مدتی تولید می‌کند. هنگام مصرف، این آلکالوئید با نقاط مختلفی در سیستم عصبی مرکزی تعامل می‌کند. این نقاط شامل گیرنده‌های دوپامینرژیک، سروتونرژیک، نیکوتینی، GABA و موسکارینی هستند. پس از مصرف ایبوگاین، اثرات توهم‌زای آن معمولاً در عرض چند ساعت آغاز می‌شود و به سه مرحله تقسیم می‌شوند:

• مرحله بینایی: این مرحله اول در عرض یک تا سه ساعت پس از مصرف ایبوگاین آغاز می‌شود.

مراحل تأثیر ایبوگاین

کاربران معمولاً در این مرحله چشمان خود را می‌بندند که ممکن است بین چهار تا هشت ساعت به طول بینجامد.

مرحله درون‌نگری

این مرحله ممکن است چهار تا هشت ساعت پس از مصرف ایبوگاین آغاز شود و می‌تواند بین هشت تا بیست ساعت به طول بینجامد. این مرحله با احساسات تفکری مشخص می‌شود.

مرحله باقی‌مانده

حدود 12 تا 24 ساعت پس از اولین مصرف این گیاه، تأثیرات آن در مرحله باقی‌مانده کاهش می‌یابد. این مرحله با سطوح پایین‌تر تحریک و نیاز بیشتر به خواب مشخص می‌شود.

داروهای روانگردان چیستند؟

ایبوگاین ممکن است به درمان اعتیاد کمک کند

در حالی که مکانیزم دقیق اثرات ضد اعتیاد ایبوگاین هنوز مشخص نیست، تحقیقات اولیه نشان می‌دهند که این ترکیب بر روی گیرنده‌های بدن تأثیر می‌گذارد. در مطالعات انجام‌شده بر روی حیوانات، این آلکالوئید به همراه متابولیتش—نورایبوگاین، به اهداف سیستم عصبی مرکزی مانند گیرنده‌های نیکوتینی، گیرنده‌های اوپیوی و همچنین انتقال‌دهنده‌های دوپامین و سروتونین متصل می‌شود.

یک مطالعه در سال 2017 شامل 30 شرکت‌کننده با وابستگی به اوپیوئید بود که حدود 12 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم ایبوگاین دریافت کردند. نتایج 12 ماه بعد ارزیابی شد. یک ماه پس از درمان، نیمی از شرکت‌کنندگان گزارش کردند که از اوپیوئیدها استفاده نکرده‌اند. سه ماه پس از درمان، 10 شرکت‌کننده اعلام کردند که مصرف اوپیوئیدها را متوقف کرده‌اند. شش ماه بعد، شش شرکت‌کننده گفتند که از اوپیویدها دوری کرده‌اند. در نه ماه، 11 شرکت‌کننده ادعا کردند که از اوپیویدها دور مانده‌اند. در ماه دوازدهم، هفت شرکت‌کننده موفق به اجتناب از استفاده از اوپیویدها شدند.

در حالی که این گیاه به عنوان درمانی تأییدشده برای اختلالات مصرف مواد شناخته نمی‌شود، دوزهای بزرگ ایبوگاین نشان داده‌اند که می‌توانند علائم ترک و تمایلات را در افرادی که به مواد مخدر وابسته هستند، مسدود کنند. همچنین گزارش شده است که ایبوگاین می‌تواند تمایلات به اوپیویدها را کاهش دهد و به عنوان یک تقویت‌کننده خلق و خو پس از درمان پیشنهاد می‌شود. ایبوگاین به عنوان یک ترکیب با پتانسیل پایین برای اعتیاد شناخته می‌شود. مهم است که تغییرات سبک زندگی برای بهبودی پایدار ضروری است. ایبوگاین می‌تواند به فرد زمان بدهد تا بر روی ایجاد عادات جدید و تغییر زندگی خود کار کند. با این حال، اگر این کار انجام نشود، احتمال بازگشت به اعتیاد افزایش می‌یابد.

ریسک‌ها و مسائل قابل توجه

مهم است که توجه داشته باشید که اثرات ایبوگاین هنوز در آزمایش‌های دو سوکور و کنترل شده با دارونما آزمایش نشده‌اند. بیشتر تحقیقات شامل گزارش‌های تجربی و مطالعات باز است. در یک مطالعه باز، شرکت‌کنندگان می‌دانند که چه نوع درمانی دریافت می‌کنند. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر چگونگی مفید بودن ایبوگاین در درمان اعتیاد مورد نیاز است.

یکی دیگر از موانع تحقیق در مورد ایبوگاین، پروفایل ایمنی پایین آن است. با وجود اینکه ایبوگاین ممکن است مزایای بالقوه‌ای برای بهبود اعتیاد به مواد مخدر داشته باشد، همچنین دارای خطرات جدی برای سلامتی است. مرگ ناگهانی ناشی از ایست قلبی یکی از عواقب شدید مصرف این آلکالوئید است. همچنین ممکن است باعث حالت تهوع، خشکی دهان، استفراغ یا از دست دادن توانایی حرکت برخی از اعضای بدن شود. سایر اثرات شامل ضربان‌های نامنظم قلب و طولانی شدن فاصله QT است، جایی که عضلات قلب زمان بیشتری برای انقباض و انبساط نیاز دارند.

انتظارات از برنامه‌های درمان اعتیاد به مواد مخدر و الکل