بازی‌های ویدیویی و وابستگی: شروع زودهنگام، خطر بیشتر؟

یه نگاه تازه به رابطه‌ی سن شروع بازی‌ها و دردسرهای وابستگی

آدمایی که از کوچیکی و دوران مدرسه سروقت بازی‌های کامپیوتری و اینا رفتن، انگار خیلی زودتر از اونایی که یه کم دیرتر شروع کردن، گرفتار مشکلات مربوط به بازی می‌شن. این چیزیه که تو یه تحقیق تو دانشگاه گوتنبرگ سوئد بهش رسیدن. سرپرست این تحقیق، یه خانوم به اسم آنیکا هوفستد، دانشجوی دکتری آکادمی ساهلگرنکا دانشگاه گوتنبرگه، یه روانشناس هم هست. ایشون رئیس کلینیک اختلالات قمار و سلامت صفحه‌ی نمایش هم تو بیمارستان دانشگاه ساهلگرنکا هستن، همون‌جایی که این تحقیق انجام شده.

آنیکا هوفستد می‌گه: «نمی‌شه صد در صد گفت شروع زودهنگام بازی حتماً باعث می‌شه زودتر معتاد بشی، ولی شاید یه ربطی داشته باشه. این که بچه‌هایی که زودتر شروع می‌کنن، سریع‌تر به مشکل می‌خورن، شاید به‌خاطر این باشه که بازی‌هایی که جوونا الان بهشون دسترسی دارن، زودتر به آدم وابستگی می‌دن. نتایج ما نشون می‌ده که باید فکری برای پیشگیری کرد.»

نتایج این تحقیق با تحقیقات قبلی هم‌خوانی داره و تأیید می‌کنه که زود شروع کردن بازی می‌تونه یه عامل خطر برای جدی‌تر شدن مشکلات بازی باشه. این یافته‌ها تو نشریه‌ی Frontiers in Psychiatry چاپ شده.

بزرگ و کوچیک با هم

تو این تحقیق، 69 نفر شرکت داشتن که سنشون بین 15 تا 56 سال بود و مشکل بازی داشتن. فقط سه نفر از اینا خانوم بودن. این آدما رو به دو دسته تقسیم کردن، یکی کوچیک‌ترها که تا 25 سالشون بود و یه گروه دیگه 26 سال به بالا. اطلاعات رو هم از طریق مصاحبه‌های ساختاریافته و پرسشنامه جمع کردن.

کنجکاوی در مورد اختلال بازی‌های ویدیویی

گروه کوچیک‌تر، که حدود 6 یا 7 سالگی بازی رو شروع کرده بودن، تا وقتی به 14 سالگی رسیدن، کم‌کم دچار مشکل شدن. اما گروه بزرگ‌تر که 10 سالگی بازی رو شروع کرده بودن، حدود 21 سالگی بود که مشکلاتشون جدی شد.

مراحل مختلف زندگی

آنا سدرپالم گورد، استادیاره آکادمی ساهلگرنکا دانشگاه گوتنبرگ، و مدیر تحقیقات بخش اعتیاد و وابستگی بیمارستان دانشگاه ساهلگرنکا، نویسنده‌ی ارشد این تحقیقه. ایشون می‌گن: «این‌ روزا آدم‌ها تو همه‌ی سن‌ها مشغول بازی‌های دیجیتالی هستن. بازی‌های ویدیویی لزوماً بد نیستن، ولی ما باید بیشتر بفهمیم که چطور اختلال بازی تو مراحل مختلف زندگی ایجاد می‌شه. یافته‌های ما کلی سوال مهم برای جامعه و پدر و مادرا ایجاد می‌کنه. شاید بهتر باشه یه چند سالی صبر کنیم قبل از این‌که یه کنسول بازی به بچه‌مون بدیم.»

یه توضیح درباره‌ی اختلال بازی

کسی که اختلال بازی داره، یه میل شدید و غیرقابل کنترل به بازی‌های کامپیوتری، ویدیویی یا موبایلی داره. برای تشخیص این اختلال، این مشکلات باید یه مدت طول بکشه و بازی کردن هم باید تأثیرات منفی واضحی روی رابطه‌ها و بقیه‌ی جنبه‌های زندگی داشته باشه. از سال 2018، سازمان بهداشت جهانی (WHO) اختلال بازی رو به عنوان یه بیماری قبول کرده. درمانی که بیشتر از همه پشتوانه‌ی علمی داره، درمان شناختی- رفتاری (CBT) هست. این همون نوع درمانیه که تو کلینیک بیمارستان دانشگاه ساهلگرنکا هم انجام می‌شه.