بازی “سیاه‌چال‌ها و اژدهایان” ناجی بچه‌های اتیسم: معجزه رفاقت و اعتماد به نفس!

بازی “سیاه‌چال‌ها و اژدهایان” و دنیای کمک به بچه‌های دارای اتیسم

بازیِ “سیاه‌چال‌ها و اژدهایان”، یه سرگرمی باحاله که خیلیا تو کل دنیا دارن باهاش حال می‌کنن، چه تو جمع و چه اینترنتی. تحقیقات جدید نشون داده این بازی می‌تونه برای اونایی که اتیسم دارن، خیلی خوب باشه. یه جور پناهگاه امن درست می‌کنه برای معاشرت، جایی که از گرفتاری‌های روزمره دورشون می‌کنه.

این مطالعه که تو مجله “اتیسم” چاپ شده، کار یه تیم از محققای دانشکده روان‌شناسی دانشگاه پلیموث بوده، با کمک همکاراشون از دانشگاه‌های ادج هیل و دالارنای سوئد. تو این تحقیق، پژوهشگرا با یه عده بزرگسال اتیسمی همراه شدن تا بفهمن آیا پیدا کردن یه محیط راحت واسه این آدما، می‌تونه تو روابط اجتماعیشون کمکشون کنه یا نه.

بعد از این‌که اولش با “سیاه‌چال‌ها و اژدهایان” آشنا شدن، شرکت‌کننده‌ها، تحت هدایت یه نفر که بازی رو گردونده، تو گروه‌های کوچیک و طی شش هفته بازی کردن. بعد، محقق‌ها باهاشون یه سری مصاحبه‌های شخصی داشتن تا از احساسشون بپرسن. این‌که چه‌جوری این بیماریشون با تجربه‌شون تو بازی قاطی شده، و این‌که آیا این بازی تو زندگی‌شون اثری داشته یا نه.

تو این مصاحبه‌ها، شرکت‌کننده‌ها با جزئیات درباره‌ی خواسته‌ها و انگیزه‌های اجتماعیشون صحبت کردن، ولی از مشکلاتی مثل کمبود اعتماد به نفس تو ارتباط با بقیه و نگرانی از این‌که بقیه چه‌جوری بهشون نگاه می‌کنن هم گفتن. اونا گفتن این مسائل اغلب باعث می‌شه که “پنهان‌کاری” کنن، یعنی ویژگی‌های اتیسمیشونو قایم کنن.

شرکت‌کننده‌ها گفتن که بازی “سیاه‌چال‌ها و اژدهایان” یه فضای دوستانه براشون فراهم کرده، جایی که خیلی زود با بقیه احساس نزدیکی کردن. فهمیدن مشکلات مشترک، چه تو خود بازی و چه بیرونش، بهشون این امکانو داد که بدون این‌که مجبور باشن یه جور خاص رفتار کنن، راحت‌تر باشن. در نتیجه، احساس کردن که تو جمع پذیرفته شدن و می‌تونن مشارکت بهتری داشته باشن.

بازی‌های گروهی و تاثیرشون رو بچه‌های اتیسمی

شرکت‌کننده‌ها همچنین حس کردن که می‌تونن یه سری از خصوصیات شخصیت جدیدشون رو به دنیای واقعی بیارن، که این باعث شده نسبت به خودشون حس بهتری داشته باشن. دکتر گری آترتون، استاد روان‌شناسی تو دانشگاه پلیموث و نویسنده‌ی اصلی این مطالعه، گفت: “یه سری حرفای اشتباه و خرافی درباره‌ی اتیسم هست که یکیش اینه که افراد اتیسمی، انگیزه اجتماعی ندارن یا تخیل ندارن. بازی “سیاه‌چال‌ها و اژدهایان” همه‌ی این تصورات رو به چالش می‌کشه و تمرکزش رو همکاری توی تیم می‌ذاره و همه‌ی اینا تو یه محیط خیالی اتفاق می‌افته. شرکت‌کننده‌های مطالعه‌ی ما این بازی رو مثل یه نفس تازه دیدن، یه فرصت برای این‌که یه شخصیت جدید بشن و تجربه‌های متفاوت داشته باشن، خارج از اون دنیای واقعی که معمولا پر از چالش‌هاست. این فرار از واقعیت باعث شد که خیلی راحت باشن و خیلی‌هاشون گفتن که حالا سعی می‌کنن یه چیزایی از این بازی رو تو زندگی روزمره‌شون استفاده کنن.”

دکتر آترتون و دکتر لیام کراس، که اون هم استاد روان‌شناسی تو پلیموث هست و نویسنده‌ی ارشد این مطالعه هم هست، سال‌هاست دارن سعی می‌کنن تاثیر بازی‌ها رو بچه‌های اتیسمی و بیماری‌های مشابه، درک کنن. مطالعه‌ای که تازگی‌ها چاپ شده نشون داد که اتیسمی‌ها از بازی‌های تخته‌ای خوششون میاد چون این بازی‌ها فشار ناشی از نامعلومی تو ملاقات و تعامل با بقیه رو کم می‌کنن و احتیاجی به حرفای بی‌خود نداره. دکتر کراس اضافه کرد: “اتیسم با یه سری برچسب‌ها و حرف‌های بد همراهه که این می‌تونه باعث بشه که بقیه قضاوتشون کنن یا تحقیرشون. ما از خیلیا از خانواده‌ها هم می‌شنویم که نگرانن که بچه‌های اتیسمیشون زمان زیادی رو صرف بازی‌های ویدیویی می‌کنن یا نه. معمولا این نگرانی به‌خاطر اینه که مردم یه تصوری از رفتار یه فرد اتیسمی دارن که این تصویر بر اساس تجربه‌های آدمای معمولی (نورویتیپیکال) ساخته شده. تحقیقات ما نشون داده که یه بازی‌ها و سرگرمی‌های روزمره‌ای وجود داره که افراد اتیسمی نه تنها ازشون لذت می‌برن، بلکه اعتماد به نفس و مهارت‌های دیگه‌ای هم به‌دست میارن. شاید این موضوع برای همه‌ی افراد اتیسمی صدق نکنه، ولی کار ما نشون می‌ده که این می‌تونه به آدما کمک کنه که تجربه‌های مثبتی داشته باشن که ارزش جشن گرفتن دارن.”

“`