دانشگاه‌های آمریکا و کانادا: تفاوت در آموزش برنامه‌ریزی شهری برای تغییرات اقلیمی

نقش برنامه‌ریزان شهری در مقابله با تغییرات اقلیمی

برنامه‌ریزان شهری و اجتماعی نقش حیاتی در آماده‌سازی شهرها برای تغییرات اقلیمی دارند. اما سوال این است که آیا برنامه‌های آموزشی که آن‌ها را برای این مشاغل تربیت می‌کنند، به‌طور کافی آن‌ها را برای مقابله با تغییرات اقلیمی از نظر کاهش، سازگاری و تاب‌آوری در برابر آثار آن آماده می‌سازند؟ تحقیقات جدیدی از دانشگاه کانزاس نشان می‌دهد که دانشگاه‌های آمریکایی و کانادایی پیشرفت‌هایی داشته‌اند، اما در نحوه پرداختن به تغییرات اقلیمی در برنامه‌های درسی‌شان تفاوت‌های زیادی وجود دارد.

نیاز به توجه به تغییرات اقلیمی در برنامه‌ریزی شهری مدتی است که مورد تأکید قرار گرفته، اما استانداردهایی برای چگونگی انجام این کار وجود ندارد. برای درک بهتر نحوه پردازش این موضوع در برنامه‌های آموزشی، سه محقق بررسی کردند که دانشگاه‌های آمریکای شمالی چگونه این موضوع را در برنامه‌های درسی‌ خود گنجانده‌اند. الیزابت اینفیلد از دانشگاه ماساچوست آمهرست، مارک سیزنز از دانشگاه واترلو و وارد لایلز، استاد امور عمومی و مدیریت در دانشگاه کانزاس، بیش از ۱۰۰ دانشگاه را مورد بررسی قرار دادند. نتایج این مطالعه در نشریه «عملیات و تحقیقات برنامه‌ریزی» منتشر شد.

یافته‌های مطالعه کانادایی

نتایج مطالعه کانادایی نشان داد که برنامه‌های برنامه‌ریزی معمولاً مبانی علم اقلیم را در دوره‌های خاص موضوعی پوشش می‌دهند و بیشتر این محتوا در زمینه‌های مرتبط مانند جغرافیا ارائه می‌شود. دوره‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که یادگیری فعال را ترویج دهند و به زمینه‌های محلی و منطقه‌ای توجه کنند و همچنین بر موضوعات عدالت اجتماعی، برابری و آسیب‌پذیری در برابر خطرات تمرکز دارند. این دوره‌ها همچنین بیشتر بر راه‌حل‌ها تمرکز داشتند تا علم فیزیکی. لایلز گفت: “ما این روند را به‌عنوان یک حوزه قابل درک در ۲۰ سال گذشته مشاهده می‌کنیم، زیرا علم نسبتاً تثبیت شده است و نیازی به جبران عقب‌ماندگی مردم نداریم.” او افزود: “در روزهای اولیه، مردم در مورد تلاش برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی صحبت می‌کردند، اما وقتی طوفان کاترینا (در سال ۲۰۰۵) رخ داد، به‌وضوح نشانه‌ها را مشاهده کردید.”

تحقیقات در برنامه‌های آمریکایی

یک مطالعه در مورد برنامه‌های مستقر در ایالات متحده نشان داد که تعداد برنامه‌هایی که دوره‌ای کامل در مورد تغییرات اقلیمی ارائه می‌دهند، از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۳ تقریباً دو برابر شده است و این دوره‌ها در ایالت‌های سنتی قرمز و آبی در سرتاسر کشور یافت می‌شوند. یک مطالعه دیگر، با تأکید بر دو ملی، به شناسایی نوع محتوای مرتبط با تغییرات اقلیمی که در برنامه‌های معتبر برنامه‌ریزی در ایالات متحده و کانادا ارائه می‌شود، پرداخته و به جمع‌آوری بینش‌هایی در مورد عواملی که می‌توانند این موضوع را در برنامه‌های درسی تسهیل یا مانع کنند، پرداخته است.

بررسی آموزش تغییرات اقلیمی در برنامه‌های برنامه‌ریزی شهری

مدیران برنامه و اعضای هیئت علمی که در این زمینه مورد بررسی قرار گرفتند، نشان دادند که بیش از 60 درصد برنامه‌ها دارای دوره‌های انتخابی طول یک ترم درباره تغییرات اقلیمی هستند. همچنین، دوره‌های الزامی در مورد ماژول‌های تغییرات اقلیمی در این برنامه‌ها وجود دارد. پاسخ‌دهندگان همچنین اشاره کردند که بیشتر بر آموزش سازگاری با تغییرات اقلیمی تمرکز دارند تا کاهش آن، و اینکه اعضای هیئت علمی و دانشجویان بیشتر از مدیران، فارغ‌التحصیلان یا کارفرمایان آینده، خواستار آموزش این موضوع هستند. به طور کلی، این سه مطالعه نشان می‌دهند که برنامه‌های برنامه‌ریزی شهری در آمریکا و کانادا به طور فزاینده‌ای به تغییرات اقلیمی به عنوان یک موضوع مرکزی در آموزش پرداخته‌اند. بیشتر این برنامه‌ها این موضوع را در دوره‌های موجود و معمولاً انتخابی خود گنجانده‌اند.

برنامه‌ها همچنین معمولاً با چالش‌هایی مواجه هستند که شامل اینکه چقدر باید به عمق این موضوع بپردازند و چگونه آن را در زمینه‌های مختلف برنامه‌ریزی اعمال کنند. به طور کلی، تمرکز بیشتری بر سازگاری در برنامه‌ریزی وجود دارد تا بر کاهش اثرات یا گنجاندن تاب‌آوری در برنامه‌ریزی اجتماعی. لایلز گفت: “ما معتقد نیستیم که کسی باید از یک برنامه برنامه‌ریزی فارغ‌التحصیل شود بدون اینکه به تغییرات اقلیمی پرداخته باشد. ما انتظار داریم که یک دوره مستقل درباره تغییرات اقلیمی وجود داشته باشد؛ اما همچنین باید کار کنیم که چگونه این موضوع در تمام زمینه‌های آموزش برنامه‌ریزی شهری گنجانده شود.”

توصیه‌ها برای بهبود آموزش تغییرات اقلیمی

نویسندگان شامل فهرستی از توصیه‌ها هستند:

• الزام دوره‌های اصلی تغییرات اقلیمی در آموزش و عمل برنامه‌ریزی.
• پیگیری اینکه آیا و چگونه برنامه‌های برنامه‌ریزی معتبر با الزامات تغییرات اقلیمی به عنوان بخشی از برنامه درسی اصلی مطابقت دارند.
• افزایش فرصت‌ها برای تبادل بین برنامه‌ها و کشورهای مختلف در زمینه آموزش این موضوع در برنامه‌ریزی.
• گسترش دیدگاه‌ها فراتر از رویکردهای سنتی کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و سازگاری با تأثیرات اقلیمی، تا به طور مرکزی شامل عدالت و برابری در برنامه‌ریزی تحول‌گرا شود.
• رهبری با مثال برای انتقال فوریت کاهش و سازگاری و گنجاندن این موضوع در کلاس‌های موجود.

لایلز گفت که پرداختن به این موضوع، به ویژه با جوانانی که نسل بعدی برنامه‌ریزان خواهند بود، ممکن است از نظر عملی و احساسی دشوار باشد، اما برای حرفه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند، ضروری است. برنامه‌ریزان آینده مسئول تصمیم‌گیری درباره نحوه استفاده از دارایی‌های اجتماعی و طراحی شهرها برای مقاومت در برابر اثرات شدیدتر تغییرات اقلیمی خواهند بود.

لایلز ادامه داد: “ما توجه کمی به این موضوع داریم که ‘چگونه با جوانانی صحبت کنیم که سهم نسبی آنها در این مشکل ناچیز است و همواره به آنها گفته شده که دنیا در حال مبارزه است؟’ چگونه باید این موضوع را به آنها آموزش دهیم؟ ناامیدی به ندرت یک انگیزه خوب است.” او افزود: “ما در تلاش هستیم تا برنامه‌ریزان را آموزش دهیم که کار درست را انجام دهند و گفتگوهای اجتماعی را رهبری کنند. این نیاز به هوش عاطفی زیادی دارد. موضوعات سخت زیادی برای صحبت وجود دارد و ما در این زمینه به اندازه کافی خوب عمل نمی‌کنیم.”