**مطالعه: سرکوب خستگی کاری به بهره‌وری آینده ضرر می‌زند**

چرا بی‌حوصلگی در محل کار شایع‌تر است؟

تحقیقات نشان می‌دهد که بی‌حوصلگی در محل کار بیشتر از هر محیط دیگری رایج است و به طور متوسط، کارمندان بیش از ۱۰ ساعت در هفته را به این احساس می‌گذرانند. حتی فضانوردان و افسران پلیس نیز در حین کار دچار بی‌حوصلگی می‌شوند. هیچ شغلی از این پدیده مصون نیست.

بی‌حوصلگی یک هدف مهم دارد: این احساس نشان‌دهنده نیاز به توقف یک فعالیت و یافتن پروژه‌ای جایگزین است. اما زمانی که این بی‌حوصلگی نادیده گرفته شود، می‌تواند مشکل‌ساز شود. تحقیقات جدیدی از دانشگاه نوتردام نشان می‌دهد که تلاش برای سرکوب بی‌حوصلگی، اثرات آن را طولانی‌تر می‌کند و تغییر بین کارهای خسته‌کننده و معنادار می‌تواند به جلوگیری از تأثیرات منفی یک کار خسته‌کننده بر روی دیگر وظایف کمک کند.

تحقیقات جدید در مورد بی‌حوصلگی

مقاله‌ای با عنوان “شکستن بی‌حوصلگی: قطع اثر باقی‌مانده بی‌حوصلگی بر روی بهره‌وری آینده”، به زودی در مجله روان‌شناسی کاربردی منتشر خواهد شد. نویسنده اصلی این مقاله، کاشر بلیندا، استادیار مدیریت در کالج بازرگانی مندوزا دانشگاه نوتردام، به همراه شیمول ملوانی از دانشگاه کارولینای شمالی و چایتالی کاپادیا از دانشگاه بین‌المللی فلوریدا، این تحقیق را انجام داده‌اند.

این تیم به دنبال درک این بود که آیا، چه زمانی و چرا تجربه بی‌حوصلگی در حال حاضر می‌تواند منجر به کاهش توجه و بهره‌وری در آینده شود. آن‌ها این فرضیه‌ها را در سه مطالعه بررسی کردند که عواقب بی‌حوصلگی را از یک کار به کار دیگر مورد بررسی قرار دادند. اولین مطالعه از داده‌های خانواده‌های دو شغله در صنایع مختلف استفاده کرد. شرکت‌کنندگان در طول روز به چندین نظرسنجی در زمان‌های مختلف پاسخ دادند و این امکان را برای تیم فراهم کرد تا روابط بین بی‌حوصلگی، توجه و بهره‌وری را در طول زمان بررسی کند.

تأثیر کارهای معنادار بر کاهش اثرات خستگی

مطالعات پیگیری از روش‌های جایگزین استفاده کرده‌اند تا به مخاطبان وسیع‌تری دست یابند و بر این نکته تمرکز کنند که چگونه کارهای معنادار می‌توانند به کاهش اثرات طولانی‌مدت خستگی کمک کنند. بلندا، که در زمینه احساسات، ارتباطات بین فردی و روابط نزدیک در سازمان‌ها تخصص دارد، اشاره کرد که خستگی به عنوان یک احساس مزاحم تلقی می‌شود که هر کارمند با اراده‌ای باید آن را برای حفظ بهره‌وری کنترل کند. او متوجه شد که تجربه خستگی در هر لحظه‌ای می‌تواند منجر به دوره‌های ذهن‌پریشی تأخیری یا باقی‌مانده شود.

کارمندان معمولاً سعی می‌کنند با «پیشبردن» کارهای خسته‌کننده به اهداف کاری خود دست یابند؛ اما او گفت که این روش نه تنها از اثرات منفی خستگی جلوگیری نمی‌کند، بلکه یکی از ناکارآمدترین واکنش‌ها به خستگی است. او گفت: «مانند بازی کوبیدن موش، کم‌اهمیت جلوه دادن خستگی در یک کار، منجر به کمبود توجه و بهره‌وری می‌شود که در کارهای بعدی بروز پیدا می‌کند. به‌طور پارادوکسیکال، تلاش برای سرکوب خستگی، اثرات مضر آن را برای مدت طولانی‌تری حفظ می‌کند.»

سازماندهی کارها برای کاهش خستگی

بخشی از راه‌حل در نحوه سازماندهی کارها در طول روز نهفته است. اگرچه نمی‌توان از کارهای خسته‌کننده اجتناب کرد، اما مبارزه مؤثر با اثرات منفی خستگی نیازمند توجه دقیق به ماهیت کارهای مختلف و نحوه توالی آن‌هاست. کشر گفت که کار کردن به‌صورت استراتژیک و نگاهی فراتر از یک کار خسته‌کننده می‌تواند مفید باشد. بلندا توضیح داد: «بازی کردن درازمدت به کاهش اثرات تجمعی خستگی در طول روز کمک می‌کند. پس از یک کار خسته‌کننده اولیه، کارمندان باید به کارهای معنادار دیگر روی آورند تا انرژی از دست رفته را بازگردانند.»