سگِ شما خطرناکه؟ اینجوری طبیعت رو از حیواناتِ باحالش محافظت کنید!

تاثیر جامعه بر رفتار سگ‌داران در مناطق حفاظت‌شده

باید قبول کرد که سگ‌های عزیز هم هیچ‌وقت قصدِ ضرر رسوندن ندارن، اما معمولاً توی طبیعت، برای حفظ و حراست از موجودات وحشی، باید قلاده داشته باشن. پژوهش‌های دانشگاه “آدلاید” نشون داده که رعایت این قانون توسط صاحبان سگ‌ها، خیلی به مسائل اجتماعی ربط داره. دکتر یاسمین پاکر، که سرپرست این تحقیق از دانشکدهٔ علوم زیستی دانشگاه آدلاید بوده، می‌گه: «اکثر مردم واقعاً آدم‌های خوبی هستن و همون‌جوری که ازشون خواسته شده، سگ‌هاشون رو توی اینجور جاها قلاده می‌بندن.» و ادامه می‌ده: «کسایی که تو این تحقیق با ما همکاری کردن، گفتن که این کارو هم برای امنیت سگ‌هاشون می‌کنن و هم دوست دارن به قانون احترام بذارن.»

البته، بعضی از افرادی که تو این تحقیق شرکت کرده بودن، یا از قانونی که می‌گه سگ‌ها باید قلاده داشته باشن خبر نداشتن، یا درست متوجهش نشده بودن. یه عدهٔ دیگه هم بودن که قانون رو می‌دونستن، اما تصمیم گرفتن قلاده رو استفاده نکنن.

تیم تحقیقاتی دکتر پاکر، به همراه پژوهشگرهای دیگهٔ موسسه محیط زیست، دکتر مارک کهلر و پروفسور آنا چور-هانسن، با صاحبان سگ‌ها توی “پارک تفریحی ویراپارینگا-براون‌هیل کریک” در استرالیای جنوبی مصاحبه کردن تا بهتر بفهمن چرا و چجوری مردم سگ‌هاشون رو برای گردش می‌برن. این پروژهٔ تحقیقاتی از اونجا شروع شد که ساکنین نزدیک پارک از مسئولین کمک خواستن تا اثر بدِ سگ‌ها رو روی جمعیت باندیکوت‌ها کم کنن.

دکتر پاکر می‌گه: «سگای خونگی، به عنوان شکارچیای اصلی، یکی از بزرگ‌ترین تهدیدها برای موجودات بومی در سراسر دنیا هستن.» و توضیح می‌ده: «اونا هم مستقیم با شکار کردن خطرناکن، هم استرس ناشی از شکار رو وارد می‌کنن. تازه، غیرمستقیم هم با خراب کردن زیستگاه، میتونن یه تهدید برای گونه‌ها باشن.»

باندیکوت قهوه‌ای جنوبی، مخصوصاً در برابر خطر سگ‌های خانگی خیلی آسیب‌پذیره.

خطرات سگ‌های بی‌سرپرست تو پارکا

دکتر پاکر می‌گه: «با اینکه سگایی که آزادانه توی پارکا می‌چرخن برای خیلی از حیوانات وحشی خطر دارن، اما باندیکوت قهوه‌ای جنوبی بیشتر توی معرض خطر قرار داره.» و ادامه می‌ده: «کمتر از ده تا از این باندیکوتا تو “پارک تفریحی ویراپارینگا-براون‌هیل کریک” زندگی می‌کنن و خونشون تو پنج هکتار زیستگاه خیلی خراب‌شده هست که بین بوته‌های توت سیاه، علف‌زار وجود داره.» دکتر پاکر تأکید می‌کنه: «این زیرمجموعه، تنها گونه‌ای هست که وزنش تو یه محدودهٔ بحرانی قرار داره و داره منقرض میشه، و روی زمین هم لانه می‌سازه.»

در حالی که بیشتر کسایی که توی مطالعهٔ دکتر پاکر شرکت کردن، گفتن که به قانون احترام می‌ذارن، اون میگه که تغییرات تو نحوهٔ ارتباط دادن نیاز به قلاده بستن سگا به کسایی که به پارک میان، می‌تونه این قانون‌ها رو موثرتر کنه. اون اضافه می‌کنه: «یافته‌های ما نشون می‌ده که سیاست‌گذارا باید روی فرستادن پیامای مثبت تمرکز کنن تا هنجارهای اجتماعی در مورد قلاده بستن سگ‌ها توی طبیعت رو تقویت کنن.»

دکتر پاکر که در مورد این تحقیق توی مقاله‌ای در The Conversation نوشته، نمونه‌هایی از این نوع پیام‌ها رو ارائه می‌ده: «پیام‌هایی مثل “سفیر حیات وحش” یا “من سگم رو قلاده می‌بندم تا از همه محافظت کنم” می‌تونه این ایده رو تقویت کنه که صاحبان سگ‌ها از قلاده‌ها برای محافظت از سگ‌هاشون و باندیکوت‌های در حال انقراض، استفاده می‌کنن.»

دکتر پاکر مخصوصاً روی این نکته تاکید می‌کنه که مسئولیت رعایت قوانین مربوط به قلاده بستن سگ‌ها و ضرورت حفاظت از حیات وحش بومی، کاملاً با ما آدماست. و می‌گه: «این به ما بستگی داره که سگا بی‌راهه می‌رن یا نه.» و ادامه می‌ده: «محدود کردن آسیب‌هایی که سگای خونگی به حیات وحش بومی وارد می‌کنن، یه چالش هست، چون این به تغییر رفتار کسایی ربط داره که سگ‌ها رو به مناطق طبیعی می‌برن و اجازه میدن که بدون کنترل بازی کنن.»

و در آخر می‌گه: «به هر حال، ما معتقدیم که با یه روشِ ارتباطی درست، می‌تونیم به عنوان یه جامعه همکاری کنیم تا دنیای امن‌تری برای باندیکوتا و بقیهٔ گونه‌های بومی بسازیم.»