سگ‌هایی که به‌خاطر صاحبان نافرمان مسیر اشتباهی می‌روند

تأثیر اجتماعی بر رفتار صاحبان سگ‌ها در مناطق حفاظت‌شده

در حالی که سگ‌های خوب هرگز قصد آسیب ندارند، اما معمولاً در مناطق طبیعی به دلیل حفاظت از حیات وحش باید با قلاده نگهداری شوند. تحقیقات دانشگاه آدلاید نشان داده است که رعایت این قانون توسط صاحبان سگ‌ها بیشتر تحت تأثیر عوامل اجتماعی قرار دارد. دکتر یاسمین پاکر، نویسنده اصلی این تحقیق از دانشکده علوم زیستی دانشگاه آدلاید، می‌گوید: «بیشتر مردم واقعاً کار درست را انجام می‌دهند و سگ‌های خود را در مناطقی که از آن‌ها خواسته شده با قلاده نگه می‌دارند.» او ادامه می‌دهد: «شرکت‌کنندگان در مطالعه ما گفتند که این کار را برای ایمنی سگ‌هایشان و تمایل به رعایت قوانین انجام می‌دهند.»

با این حال، همه شرکت‌کنندگان از قانونی که ایجاب می‌کند سگ‌ها با قلاده باشند، آگاه نبودند یا آن را درک نکرده بودند. همچنین، گروهی از شرکت‌کنندگان وجود داشتند که هرچند قوانین را درک کرده بودند، اما تصمیم به استفاده از قلاده نگرفتند.

تیم تحقیقاتی دکتر پاکر به همراه دیگر محققان مؤسسه محیط زیست، دکتر مارک کهلر و پروفسور آنا چور-هانسن، مصاحبه‌های آزاد با صاحبان سگ در پارک تفریحی ویراپارینگا-براون‌هیل کریک در استرالیای جنوبی انجام دادند تا بهتر بفهمند چرا و چگونه مردم سگ‌های خود را پیاده‌روی می‌کنند. این پروژه تحقیقاتی زمانی آغاز شد که ساکنان نزدیک به پارک درخواست کمک برای کاهش تأثیر سگ‌ها بر جمعیت محلی باندیکوت‌ها را داشتند.

دکتر پاکر می‌گوید: «سگ‌های خانگی به عنوان شکارچیان اصلی، یکی از بزرگترین تهدیدات برای گونه‌های بومی در سراسر جهان هستند.» او توضیح می‌دهد: «آن‌ها تهدیدی مستقیم از طریق شکار و استرس ناشی از شکار هستند، اما همچنین می‌توانند به‌طور غیرمستقیم با تخریب زیستگاه، گونه‌ها را تهدید کنند.»

باندیکوت قهوه‌ای جنوبی به‌ویژه در برابر تهدید سگ‌های خانگی آسیب‌پذیر است.

تهدیدات ناشی از سگ‌های آزاد در پارک‌ها

دکتر پاکر می‌گوید: “اگرچه سگ‌های بدون کنترل تهدیدی برای بسیاری از گونه‌های حیات وحش در پارک هستند، اما باندیکوت قهوه‌ای جنوبی به‌ویژه در معرض خطر است.” او ادامه می‌دهد: “کمتر از ۱۰ فرد گزارش‌شده در پارک تفریحی ویراپارینگا-براون‌هیل کریک زندگی می‌کنند و آن‌ها به پنج هکتار زیستگاه بسیار تخریب‌شده‌ای محدود شده‌اند که بوته‌های توت‌سیاه در میان زمین‌های علفی قرار دارند.” دکتر پاکر تأکید می‌کند: “این زیرجمعیت تنها گونه‌ای است که در محدوده وزنی بحرانی و در معرض خطر انقراض، در حال لانه‌سازی روی زمین است.”

در حالی که بیشتر افرادی که در مطالعه دکتر پاکر شرکت کردند، اعلام کردند که قوانین را رعایت می‌کنند، او می‌گوید که تغییر در نحوه ارتباط نیازهای مربوط به قلاده سگ‌ها به بازدیدکنندگان پارک می‌تواند این قوانین را مؤثرتر کند. او می‌افزاید: “یافته‌های ما نشان می‌دهد که سیاست‌گذاران باید بر روی انتقال پیام‌های مثبت تمرکز کنند تا هنجارهای اجتماعی مربوط به نگه‌داشتن سگ‌ها در قلاده در مناطق طبیعی را تقویت کنند.”

دکتر پاکر که درباره این تحقیق در مقاله‌ای در The Conversation نوشته است، مثال‌هایی از این نوع پیام‌ها را ارائه می‌دهد: “پیام‌هایی مانند ‘سفیر حیات وحش’ یا ‘من سگم را در قلاده نگه می‌دارم تا از همه محافظت کنم’ می‌تواند ایده‌ای را ترویج کند که صاحبان سگ‌ها از قلاده‌ها برای حفاظت از سگ‌های خود و باندیکوت‌های در حال انقراض استفاده می‌کنند.”

دکتر پاکر به‌ویژه بر این نکته تأکید می‌کند که مسئولیت رعایت قوانین مربوط به قلاده سگ‌ها و ضرورت حفاظت از حیات وحش بومی به‌طور کامل بر دوش انسان‌ها است. او می‌گوید: “این به ما بستگی دارد که آیا سگ‌ها به بی‌راهه می‌روند یا خیر.” او ادامه می‌دهد: “محدود کردن آسیب‌هایی که سگ‌های خانگی به حیات وحش بومی وارد می‌کنند، چالشی است زیرا این امر به تغییر رفتار افرادی بستگی دارد که سگ‌ها را به مناطق طبیعی می‌آورند و اجازه می‌دهند که بدون کنترل بازی کنند.”

او در پایان می‌گوید: “با این حال، ما معتقدیم که با رویکرد ارتباطی مناسب، می‌توانیم به‌عنوان یک جامعه همکاری کنیم تا دنیای امن‌تری برای باندیکوت‌ها و سایر گونه‌های بومی ایجاد کنیم.”