سردوش نقره‌ای بی‌اثر در کشتن میکروب‌ها؟ یافته‌های شوکه‌کننده از آزمایشگاه!

اثرات سردوش‌های نقره‌دار روی جامعه‌ی میکروبیِ آب

واسه پیشگیری از ورود موجودات بیماری‌زای خطرناک به آب، خیلی از مشتریا، از جمله مدیرای مراکز بهداشتی، سردوش‌هایی با خاصیت ضد میکروبی نقره نصب می‌کنن. اما تو مقاله‌ای که تو مجله‌ی ACS ES&T Water چاپ شده، پژوهشگرا گزارش دادن که این وسایل اصلاً «راهِ حلِ جادویی» نیستن. تو شرایط واقعی دوش گرفتن، بیشتر میکروبا اون‌قدر در معرض نقره قرار نمی‌گیرن که از بین برن.

با این حال، ترکیب ریزموجودات نامتعارف موجود تو آبِ این سردوشا، بسته به نوعِ وسیله‌ای که آزمایش شده، فرق داره. جریان قطر‌ه‌ها و مهی که موقع دوش گرفتن درست می‌شه، می‌تونه استنشاق بشه یا قورت داده بشه. نصب سردوشای نقره‌دار — که یه فلز طبیعیِ ضد میکروبه — یه راه‌ی باصرفه واسه یه جور محفاظت احتمالی در برابر عوامل بیماری‌زای مرتبط با آب آشامیدنی (DWPIs) به حساب میاد. DWPIs ها، مثل گونه‌های Pseudomonas و Legionella، می‌تونن باعث عفونت واسه کسایی بشن که سیستم ایمنی ضعیفی دارن.

ولی، پژوهشگرا قبلاً گزارش دادن که کمتر کردن DWPIs با اضافه کردن مس و نقره به سیستم آبِ یه ساختمون واسه از بین بردن باکتری‌ها و ویروسا (که بهش می‌گن یونیزاسیون مس-نقره) یه راه‌حلِ موقتی یا ناقصه. نتایجی که از مطالعه‌ی یونیزاسیون مس-نقره به دست اومده، نگرانی‌هایی رو تو جامعه‌ی علمی به وجود آورده که قرار گرفتن تو معرض نقره تو مدت کم، تو سردوشا، ممکنه منجر به قوی‌تر شدن میکروبا بشه و خطر مقاومت آنتی‌میکروبی رو بالا ببره، به جای این‌که کمش کنه.

بنابراین، سارا-جین هیگ و همکاراش خواستن ببینن سردوشای نقره‌دار، چه‌جوری روی ترکیب میکروبی آب اثر می‌ذارن. این تیم، دو تا سردوش معمولی که از پلاستیک یا فلز درست شده بودن رو با سه تا وسیله‌ی نقره‌دار مقایسه کردن — یکی با یه توری نقره‌ای توی سردوش، یکی دیگه با توری مسی که با نقره پوشیده شده بود تو سردوش و شلنگش، و سومی به‌صورت یه کامپوزیت پلیمریِ نقره‌دار.

نتایج آزمایش‌ها روی سردوشا تو آزمایشگاهِ هِیگ

سردوشا تو یه آزمایشگاهِ تمام‌مقیاس تو هِیگ آزمایش شدن که واسه شبیه‌سازیِ شرایط واقعی طراحی شده بود. بر خلافِ ادعاهای ضد میکروبیِ تولیدکننده‌ها، نقره نتونسته غلظت کلیِ DWPIs یا تعداد باکتری‌ها رو تو نمونه‌های آب تو آزمایشگاه این پژوهشگرا کم کنه. هیگ و تیمش معتقدن این نتیجه به‌خاطرِ اختلافایی هستش که بین شرایط آزمایشِ اونا با شرایط تولیدکننده‌ها وجود داره.

به‌طور خاص، تو این مطالعه، آب با سرعت از سردوش خارج می‌شد، درست همون‌جوری که موقع دوش گرفتن اتفاق میفته. اما آزمایشای استانداردی که تولیدکننده‌ها استفاده می‌کنن، میکروبای کشت‌شده رو به مدت ۱۶ تا ۲۴ ساعت فقط تو معرض ماده‌ی نقره قرار می‌دن. تیم تحقیقاتی فکر می‌کنه این مدت زمان، مناسب یا یه سناریوی واقعی نیست.

اگهچه غلظت کلیِ عواملِ بیماری‌زا تو نمونه‌های آب، بین سردوشای معمولی و نقره‌دار فرقی نداشت، ترکیب میکروبیوم فرق می‌کرد. جمعیت‌های میکروبی واسه هر کدوم از وسایل نقره‌دار متفاوت بودن که نشون می‌ده چه‌جوری نقره تو سردوشا ادغام شده باشه مهمه و میکروبای خاص بیشتر این تفاوت‌ها رو توضیح می‌دن.

آزمایشای بیشترِ تیم نشون می‌ده میکروبا تو سردوشای نقره‌دار ممکنه بیشتر مستعد این باشن که به جوابِ یه محیط استرس‌زا، جوامع میکروبی‌ای به اسم بیوفیلم‌ها رو تشکیل بدن. به‌علاوه، بیوفیلم‌ها ممکنه رابطه‌ی بین تعداد گونه‌های مختلف و سن سردوش رو توضیح بدن، چون این جوامع، مخازنِ DWPIs هستن.

هیگ می‌گه: «این یافته‌ها نیازمند استانداردهای آزمایشگاهیِ بهتر، ارزیابی عملکرد تو شرایط واقعی و راه‌حل‌های نوآورانه واسه کم کردن خطرات میکروبی تو سیستمای آب هستش که به نفع مصرف‌کننده‌ها و جمعیتای آسیب‌پذیر باشه.» نویسنده‌ها از حمایت مالیِ بنیاد ملی علوم قدردانی می‌کنن.

“`