سگ‌های مهربانی که قربانی بی‌قیدی صاحبانشان شده‌اند

تأثیر رفتار صاحبان سگ‌ها بر قوانین نگهداری سگ‌ها در مناطق طبیعی

اگرچه سگ‌های خوب هرگز قصد آسیب ندارند، اما اغلب به منظور حفاظت از حیات وحش، باید در مناطق طبیعی به صورت زنجیری نگهداری شوند. تحقیقات دانشگاه آدلاید نشان داده است که رعایت این قانون توسط صاحبان سگ‌ها عمدتاً تحت تأثیر عوامل اجتماعی قرار دارد. دکتر یاسمین پکِر، نویسنده اصلی این تحقیق از دانشکده علوم زیستی دانشگاه آدلاید، می‌گوید: “بیشتر مردم واقعاً کار درست را انجام می‌دهند و سگ‌های خود را در مناطقی که از آن‌ها خواسته شده است، به زنجیر می‌زنند.” او ادامه می‌دهد: “شرکت‌کنندگان در مطالعه ما گفتند که این کار را برای ایمنی سگ‌های خود و همچنین به خاطر تمایل به رعایت قوانین انجام می‌دهند.”

با این حال، همه شرکت‌کنندگان از قانونی که ایجاب می‌کند سگ‌ها به زنجیر باشند، آگاه نبودند و همچنین گروهی از آن‌ها که این قوانین را درک کرده بودند، انتخاب کردند که از زنجیر استفاده نکنند.

تیم تحقیقاتی دکتر پکِر به همراه همکارانش در موسسه محیط زیست، دکتر مارک کهولر و پروفسور آنا چور-هانسن، مصاحبه‌های آزاد با صاحبان سگ‌ها در پارک تفریحی ویرراپاریگا-براون‌هیل کریک در استرالیای جنوبی انجام دادند تا بهتر بفهمند که چرا و چگونه مردم سگ‌های خود را برای پیاده‌روی می‌برند. این پروژه تحقیقاتی زمانی آغاز شد که ساکنان نزدیک به پارک درخواست کمک کردند تا تأثیر سگ‌ها بر جمعیت محلی باندیکوت‌ها کاهش یابد.

دکتر پکِر می‌گوید: “به عنوان شکارچیان اصلی در مناطقی که جوامع گوشتخوار بومی منقرض شده‌اند، سگ‌های خانگی یکی از بزرگ‌ترین تهدیدات برای گونه‌های شکار بومی در سراسر جهان هستند.” او ادامه می‌دهد: “این سگ‌ها تهدیدی مستقیم از طریق شکار و استرس ناشی از شکار هستند، اما همچنین می‌توانند به طور غیرمستقیم با تخریب زیستگاه، گونه‌ها را تهدید کنند.” باندیکوت قهوه‌ای جنوبی به‌ویژه در برابر تهدید سگ‌های خانگی آسیب‌پذیر است.

تهدید سگ‌های رهاشده برای حیات وحش

دکتر پکر می‌گوید: “اگرچه سگ‌های رهاشده تهدیدی برای بسیاری از گونه‌های حیات وحش در پارک هستند، اما باندیکوت قهوه‌ای جنوبی به‌ویژه در معرض خطر است.” او ادامه می‌دهد: “کمتر از ۱۰ فرد گزارش شده از این گونه در پارک تفریحی ویراپاریگا-براون‌هیل کریک زندگی می‌کنند و آن‌ها به پنج هکتار زیستگاه بسیار تخریب‌شده‌ای با بوته‌های تمشک و زمین‌های چمنی محدود شده‌اند.” دکتر پکر توضیح می‌دهد که “این زیرجمعیت تنها گونه‌ای است که در محدوده وزنی بحرانی، که بیشتر در معرض انقراض قرار دارد، در حال لانه‌سازی در زمین است.”

در حالی که بیشتر افرادی که در مطالعه دکتر پکر شرکت کردند، اعلام کردند که به قوانین پایبندند، او می‌گوید که تغییر در نحوه اطلاع‌رسانی الزامات بند سگ به بازدیدکنندگان پارک می‌تواند این قوانین را مؤثرتر کند. دکتر پکر می‌گوید: “یافته‌های ما نشان می‌دهد که سیاست‌گذاران باید بر روی انتقال پیام‌های مثبت تمرکز کنند تا هنجارهای اجتماعی در مورد نگه‌داشتن سگ‌ها در بند در مناطق طبیعی تقویت شود.” او در مقاله‌ای در The Conversation درباره این تحقیق نوشت: “به عنوان مثال، پیام‌هایی مانند ‘سفیر حیات وحش’ یا ‘من سگم را در بند نگه می‌دارم تا همه ما را محافظت کنم’ می‌تواند ایده‌ای را ترویج کند که صاحبان سگ‌ها از بند برای محافظت از سگ خود و باندیکوت‌های در خطر استفاده می‌کنند.”

دکتر پکر به‌ویژه تأکید می‌کند که مسئولیت رعایت قوانین بند سگ‌ها و ضرورت محافظت از حیات وحش بومی به‌طور کامل بر دوش انسان‌هاست. او می‌گوید: “این به ما بستگی دارد که آیا سگ‌ها به بی‌راهه می‌روند یا نه.” او ادامه می‌دهد: “محدود کردن آسیب‌هایی که سگ‌های خانگی به حیات وحش بومی وارد می‌کنند، چالشی است زیرا این موضوع به تغییر رفتار افرادی بستگی دارد که سگ‌ها را به مناطق طبیعی می‌آورند و اجازه می‌دهند که بدون کنترل به بازی بپردازند.” با این حال، او معتقد است که با رویکرد ارتباطی مناسب، می‌توانیم به عنوان یک جامعه برای ایمن‌تر کردن دنیا برای باندیکوت‌ها و دیگر گونه‌های بومی همکاری کنیم.