قدرت دگرگون‌ساز فیلم‌ها: تجربه‌ای متفاوت و تاثیرگذار

تحقیقی جدید: تأثیر مستندها بر همدلی نسبت به زندانیان سابق

یک مطالعه جدید نشان داده است که پس از تماشای یک مستند درباره تلاش‌ها برای آزادی یک زندانی محکوم به اعدام که به اشتباه محاکمه شده بود، مردم نسبت به افرادی که قبلاً زندانی بوده‌اند، همدلی بیشتری نشان می‌دهند و از اصلاحات در نظام عدالت کیفری حمایت بیشتری می‌کنند. این تحقیق به رهبری تیمی از روانشناسان دانشگاه استنفورد انجام شده و در تاریخ ۲۱ اکتبر در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) منتشر شد.

جمیل زاکی، نویسنده ارشد این مقاله و استاد روانشناسی در دانشکده علوم انسانی و علوم (H&S)، می‌گوید: “یکی از سخت‌ترین مسائل برای گروه‌هایی که با انگ اجتماعی مواجه هستند، از جمله افرادی که قبلاً زندانی بوده‌اند، این است که دیگر آمریکایی‌ها تجربیات آن‌ها را به درستی درک نمی‌کنند.” او ادامه می‌دهد: “یکی از راه‌های مقابله با این کمبود همدلی نسبت به گروه‌های stigmatized، آشنا شدن با آن‌هاست. اینجاست که رسانه‌ها وارد عمل می‌شوند، که روانشناسان برای مدت طولانی از آن‌ها به عنوان یک مداخله استفاده کرده‌اند.”

بررسی تأثیر روایت بر تغییر نگرش‌ها

این مقاله شامل تحقیقات قبلی زاکی در زمینه همدلی و مطالعات همکارش، جنیفر ابرهاردت، روانشناس دانشگاه استنفورد است که به مدت بیش از سه دهه به بررسی نقش مضر تعصب نژادی و پیش‌داوری در جامعه پرداخته است. ایده این مطالعه از گفتگویی با یکی از تهیه‌کنندگان اجرایی فیلم Just Mercy به وجود آمد، که بر اساس کتاب وکیل و فعال عدالت اجتماعی، برایان استیونسون، ساخته شده است. کتاب استیونسون بر تلاش‌های او در Equal Justice Initiative برای لغو حکم والتر مک‌میلیان، مرد سیاه‌پوستی از آلاباما، که در سال ۱۹۸۷ به خاطر قتل یک دختر سفیدپوست ۱۸ ساله به اعدام محکوم شده بود، متمرکز است و شواهد قوی که بی‌گناهی او را نشان می‌دهد، را نادیده می‌گیرد.

این فیلم به وضوح نژادپرستی سیستماتیک در نظام عدالت کیفری را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که چگونه تعصب نژادی به طور تراژیک بر زندگی افراد حاشیه‌نشین و خانواده‌های آن‌ها، به ویژه آمریکایی‌های سیاه‌پوست، تأثیر می‌گذارد، در حالی که آن‌ها در یک سیستم حقوقی معیوب حرکت می‌کنند.

در زمان انتشار این فیلم، ابرهاردت، که استاد روانشناسی در H&S و استاد رفتار سازمانی در دانشکده تحصیلات تکمیلی بازرگانی استنفورد و مدیر علمی Stanford SPARQ است، کتاب خود را با عنوان Biased: Uncovering the Hidden Prejudice That Shapes What We See, Think, and Do (وایکینگ، ۲۰۱۹) منتشر کرد، که به مسائل مشابه Just Mercy پرداخته است. در طول تور کتابش، او با افراد مختلفی ملاقات کرد، از جمله یکی از تهیه‌کنندگان اجرایی Just Mercy که با سوالی از او مواجه شد که در اصل از سوی باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده، مطرح شده بود. اوباما که به تازگی فیلم را در یک نمایش خصوصی تماشا کرده بود، کنجکاو بود که آیا تماشای این فیلم می‌تواند نحوه فعالیت نورون‌ها در مغز مردم را تغییر دهد.

قدرت داستان‌گویی در تغییر نگرش‌ها

ایبرهاردت گفت: “من به این تولیدکننده گفتم که نیازی نیست بنشینیم و فکر کنیم – این سوالی است که می‌توانیم با **تحقیق** دقیق به آن پاسخ دهیم.” او ادامه داد: “این مقاله اولین قدم در این راستا است.” ایبرهاردت با زاکی ارتباط برقرار کرد و با هم مطالعه‌ای طراحی کردند تا بررسی کنند که چگونه فیلم “عدالت برای همه” می‌تواند نحوه تفکر مردم درباره افرادی که به حاشیه جامعه رانده شده‌اند را تغییر دهد.

تأثیر تماشای فیلم بر همدلی

برای اندازه‌گیری اینکه تماشای فیلم چگونه می‌تواند همدلی افراد را نسبت به کسانی که قبلاً incarcerated بودند، شکل دهد، محققان از شرکت‌کنندگان خواستند قبل و بعد از تماشای فیلم، مجموعه‌ای از ویدیوهای یک تا سه دقیقه‌ای را که شامل مردانی بود که در زندگی واقعی incarcerated شده بودند، تماشا کنند. از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا احساسات این مردان را در حین بیان داستان‌های زندگی‌شان ارزیابی کنند. سپس این ارزیابی‌ها با آنچه که مردان در هنگام بازگویی تجربیات‌شان به محققان گفتند، مقایسه شد.

گشایش ذهن‌ها و قلب‌ها

نتایج مطالعه نشان داد که پس از تماشای “عدالت برای همه”، شرکت‌کنندگان نسبت به افرادی که قبلاً incarcerated بودند، همدلی بیشتری نسبت به افرادی که در گروه کنترل بودند، نشان دادند. نگرش‌های آن‌ها نسبت به اصلاحات عدالت کیفری نیز تحت تأثیر قرار گرفت. محققان از شرکت‌کنندگان پرسیدند آیا حاضرند یک طومار را که از قانونی فدرال برای بازگرداندن حقوق رأی‌گیری به افرادی با سابقه کیفری حمایت می‌کند، امضا کنند و به اشتراک بگذارند. آن‌ها دریافتند که افرادی که “عدالت برای همه” را تماشا کرده بودند، 7.66% بیشتر از شرکت‌کنندگان در گروه کنترل تمایل به امضای طومار داشتند.

قدرت داستان‌گویی

ایبرهاردت گفت: “این مطالعه قدرت داستان‌گویی را نشان می‌دهد. روایت‌ها مردم را به شیوه‌هایی تحت تأثیر قرار می‌دهند که اعداد نمی‌توانند.” در یک مطالعه اولیه که ایبرهاردت به‌عنوان نویسنده همکار در آن شرکت داشت، او دریافت که ذکر آمار در مورد نابرابری‌های نژادی کافی نیست تا مردم را به بررسی دقیق‌تر سیستم‌ها ترغیب کند – در واقع، او دریافت که ارائه اعداد به تنهایی ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد. به عنوان مثال، برجسته کردن نابرابری‌های نژادی در سیستم عدالت کیفری می‌تواند باعث شود که مردم بیشتر مجازات‌گر شوند، نه کمتر و بیشتر به حمایت از سیاست‌های مجازات‌گر که به ایجاد این نابرابری‌ها کمک می‌کند، تمایل پیدا کنند.

مطالعه ایبرهاردت و زاکی نشان داده است که آنچه واقعاً می‌تواند ذهن مردم را تغییر دهد، داستان‌ها هستند – یافته‌ای که با مطالعه قبلی زاکی که نشان می‌دهد تماشای یک نمایش زنده چگونه می‌تواند بر درک مردم از مسائل اجتماعی و فرهنگی در ایالات متحده تأثیر بگذارد، همخوانی دارد. روان‌شناسان همچنین دریافتند که مداخله آن‌ها بدون توجه به نژاد داستان‌گو مؤثر است و همین تأثیر را بدون توجه به گرایش سیاسی افراد دارد. زاکی گفت: “وقتی مردم داستان‌های شخصی دقیق را تجربه می‌کنند، ذهن و قلبشان به روی افرادی که این داستان‌ها را بیان می‌کنند و گروه‌هایی که این افراد از آن‌ها آمده‌اند، باز می‌شود.”