مستندها قلب‌ها را لمس می‌کنند؟ تحقیق جدید درباره هم‌دلی با زندانیان سابق!

یه تحقیق جدید: تأثیر مستندها رو هم‌حسی نسبت به زندانیای سابق

یه مطالعه‌ی تازه نشون داده که بعد از دیدن یه مستند درباره‌ی تلاش‌ها برای آزادی یه زندانی که اشتباهی محکوم به اعدام شده بود، مردم نسبت به کسایی که زندان بودن هم‌دردی بیشتری دارن و از اصلاحات توی سیستم قضایی حمایت بیشتری می‌کنن. این تحقیق رو یه گروه از روانشناسای دانشگاه استنفورد انجام دادن و توی تاریخ 21 اکتبر توی مجله‌ی Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) چاپ شد.

جَمیل زاکی، نویسنده‌ی اصلی این مقاله و استاد روان‌شناسی تو دانشکده‌ی علوم انسانی و علوم (H&S)، می‌گه: «یکی از سخت‌ترین چیزا برای گروهایی که با انگ اجتماعی مواجهن، مثل کسایی که قبلاً زندان بودن، اینه که بقیه‌ی آمریکایی‌ها تجربه‌ی اونارو درست درک نمی‌کنن.» اون ادامه می‌ده: «یکی از راه‌های مقابله با این کمبود هم‌دلی نسبت به این گروه‌ها، آشنایی با اوناست. اینجاست که رسانه‌ها وارد عمل می‌شن، که روانشناسا مدت‌هاست ازشون به عنوان یه راه‌حل استفاده می‌کنن.»

بررسی تأثیر داستان‌سرایی رو تغییر دیدگاه‌ها

این مقاله شامل تحقیقات قبلی زاکی توی زمینه هم‌دلی و مطالعات همکارش، جنیفر ابرهارت، روانشناس دانشگاه استنفورد هست که بیش از سه دهه به بررسی نقش مخرب تعصب نژادی و پیش‌داوری توی جامعه پرداخته. ایده‌ی این مطالعه از یه گفت‌و‌گو با یکی از تهیه‌کننده‌های اجرایی فیلم Just Mercy به وجود اومد، که بر اساس کتاب وکیل و فعال عدالت اجتماعی، برایان استیونسون، ساخته شده. کتاب استیونسون به تلاش‌هاش توی Equal Justice Initiative برای لغو حکم والتر مک‌میلیان، یه مرد سیاه پوست از ایالت آلاباما، که سال ۱۹۸۷ به خاطر قتل یه دختر سفیدپوست ۱۸ ساله به اعدام محکوم شده بود متمرکز شده و شواهد محکم بی‌گناهیش رو نادیده می‌گیره.

این فیلم خیلی واضح نژادپرستی سیستمی توی سیستم قضایی رو نشون می‌ده و این‌که چجوری تعصب نژادی تراژدیک روی زندگی آدمای حاشیه‌ای و خانواده‌هاشون، به‌خصوص آمریکایی‌های سیاه پوست، تأثیر می‌ذاره، در حالی که اونا دارن تو یه سیستم حقوقی معیوب دست‌و‌پا می‌زنن.

ابرهارت، که استاد روان‌شناسی توی H&S و استاد رفتار سازمانی تو دانشکده‌ی تحصیلات تکمیلی بازرگانی استنفورد و مدیر علمی Stanford SPARQ هست، هم‌زمان با انتشار این فیلم کتابش رو با عنوان Biased: Uncovering the Hidden Prejudice That Shapes What We See, Think, and Do (وایکینگ، ۲۰۱۹) منتشر کرد، که به مسائل مشابه Just Mercy پرداخته. اون توی تور کتاب‌ش با آدمای مختلفی ملاقات کرد، از جمله یکی از تهیه‌کننده‌های اجرایی Just Mercy که با یه سوال روبرو شد که در اصل از طرف باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، مطرح شده بود. اوباما که به تازگی فیلم رو تو یه نمایش خصوصی دیده بود، کنجکاو بود که ببینه آیا دیدن این فیلم می‌تونه نحوه کار نورون‌ها تو مغز آدما رو تغییر بده یا نه.

قدرت قصه‌گویی تو تغییر دیدگاه‌ها

ابرهارت گفت: «من به این تهیه‌کننده گفتم که لازم نیست بشینیم و فکر کنیم – این سوالی هست که می‌تونیم با تحقیق دقیق بهش جواب بدیم.» اون ادامه داد: «این مقاله اولین قدم تو این مسیره.» ابرهارت با زاکی ارتباط برقرار کرد و با هم یه مطالعه رو طراحی کردن تا بررسی کنن که چطور فیلم «عدالت برای همه» می‌تونه نحوه فکر کردن مردم درباره‌ی کسایی که به حاشیه جامعه رانده شدن رو تغییر بده.

تأثیر دیدن فیلم رو هم‌دلی

برای اندازه‌گیری این‌که دیدن فیلم چجوری می‌تونه هم‌دلی آدما رو نسبت به کسایی که قبلاً زندانی بودن شکل بده، محققان از شرکت‌کننده‌ها خواستن که قبل و بعد از دیدن فیلم، یه سری ویدئوهای یک تا سه دقیقه‌ای رو که شامل مردایی بود که تو زندگی واقعی زندانی شده بودن، ببینن. از شرکت‌کننده‌ها خواسته شد تا احساسات این مردا رو موقع تعریف کردن قصه زندگیشون ارزیابی کنن. بعد این ارزیابی‌ها با چیزی که مردا موقع تعریف تجربه‌هاشون به محققان گفتن، مقایسه شد.

باز شدن ذهن‌ها و قلب‌ها

نتیجه‌های مطالعه نشون داد که بعد از دیدن «عدالت برای همه»، شرکت‌کننده‌ها نسبت به کسایی که قبلاً incarcerated بودن، هم‌دلی بیشتری نسبت به کسایی که تو گروه کنترل بودن، نشون دادن. دیدگاه‌هاشون نسبت به اصلاحات قضایی هم تحت تأثیر قرار گرفت. محققان از شرکت‌کننده‌ها پرسیدن که آیا حاضرن یه طومار رو که از یه قانون فدرال برای برگردوندن حق رأی به کسایی با سابقه‌ی کیفری حمایت می‌کنه، امضا کنن و به اشتراک بذارن. اونا فهمیدن که کسایی که «عدالت برای همه» رو دیده‌بودن، 7.66% بیشتر از شرکت‌کننده‌های گروه کنترل تمایل به امضای طومار داشتن.

قدرت قصه‌گویی

ابرهارت گفت: «این مطالعه قدرت قصه‌گویی رو نشون می‌ده. روایت‌ها آدما رو به شیوه‌هایی تحت تأثیر قرار می‌دن که عدد نتونن.» تو یه مطالعه‌ی اولیه که ابرهارت به عنوان نویسنده همکار توش شرکت داشت، اون فهمید که گفتن آمار درباره‌ی نابرابری‌های نژادی کافی نیست که آدما رو به بررسی دقیق‌تر سیستم‌ها تشویق کنه – در واقع، اون فهمید که نشون دادن عدد به تنهایی ممکنه نتیجه‌ی عکس داشته باشه. مثلاً، بولد کردن نابرابری‌های نژادی تو سیستم قضایی می‌تونه باعث شه که آدما بیشتر مجازات‌گر بشن، نه کمتر و بیشتر از سیاست‌های مجازات‌گر که به ایجاد این نابرابری‌ها کمک می‌کنن، حمایت کنن.

مطالعه‌ی ابرهارت و زاکی نشون داده که چیزی که واقعاً می‌تونه ذهن آدما رو عوض کنه، قصه‌ها هستن – چیزی که با مطالعه‌ی قبلی زاکی که نشون می‌ده تماشای یه نمایش زنده چجوری می‌تونه روی درک مردم از مسائل اجتماعی و فرهنگی تو آمریکا تأثیر بذاره هم‌خوانی داره. روانشناسا همچنین فهمیدن که این راه‌حلشون بدون توجه به نژاد قصه گو مؤثر بوده و همین تأثیر رو بدون توجه به گرایش سیاسی افراد داره. زاکی گفت: «وقتی آدما داستان‌های شخصی دقیق رو تجربه می‌کنن، ذهن و قلب‌شون به روی آدمایی که این قصه‌ها رو تعریف می‌کنن و گروه‌هایی که این آدما ازشون اومدن، باز می‌شه.»