گزارش کاخ سفید درباره‌ی تفکیک نژادی تو ایالات متحده
گزارشی که اوایل امسال از طرف کاخ سفید پخـش شد، نشون میده که فرق‌گذاشتن، بخصوص فرق‌گذاشتن نژادی، هنوز تو ایالات متحده هست و این موضوع سوال‌هایی رو درباره‌ی اینکه کی و چطوری این رفتارها شکل گرفتن، پیش می‌آره. تحقیقات قبلی نشون داده بودن که نگاه‌های تبعیض‌آمیز، هرچی بچه‌ها بزرگ‌تر میشن، بیشتر میشه. اما یه کار تازه که یه گروه از محققای روان‌شناسی دانشگاه نیویورک انجام دادن، نشون میده که بچه‌های کوچیک‌تر تو ایالات متحده، فرق‌گذاشتن رو مثل بزرگترا یه رفتار بد نمی‌دونن؛ این یعنی این باورها از سنین کم شروع میشن.
علاوه بر این، بچه‌ها کارهایی که توش فرق‌گذاشتن هست — یعنی کارهایی که آدم، بخاطر اینکه عضو یه گروه خاصه، انجام میده — رو کمتر جدی از کارهایی که به یه دلیل دیگه (غیر از اینکه طرف عضو یه گروه خاص باشه) صدمه می‌زنن، در نظر میگیرن. ویویان لیو، که نویسنده‌ی اصلی این مقاله بوده و اون موقع دکتری دانشگاه نیویورک می‌خونده، میگه: “بچه‌ها مرتب تو زندگی روزمره‌شون با فرق‌گذاشتن روبه‌رو میشن — هم شاهد، هم قربانی و گاهی هم خودشون عامل. ” و ادامه میده: “تحقیقات ما نشون میده که بچه‌های آمریکایی، برعکس بزرگ‌ترها، کارهایی که توش فرق گذاشتن هست رو از کارهایی که به دلایل دیگه انجام میشه، راحت‌تر میپذیرن. این نگاه به فرق‌گذاشتن ممکنه باعث بشه بچه‌ها کارهای تبعیض‌آمیز انجام بدن، احتمال اینکه اگه هدف تبعیض قرار گرفتن دنبال کمک باشن رو کم میکنه و باعث میشه کمتر بخوان اگه دیدن کسی دارن باهاش فرق میذارن، دخالت کنن.”
با این حال، این یافته‌ها یه سری چیزای خوب هم دارن. این تحقیقات نشون دادن که تقریباً از ۸ سالگی به بعد، بچه‌ها شروع میکنن فرق‌گذاشتن رو یه رفتار بدتر تشخیص بدن، مخصوصاً وقتی که این فرق‌گذاشتن سراغ گروه های خاصی بره. آندری سیمپیان، استاد روان‌شناسی دانشگاه نیویورک و نویسنده‌ی اصلی مقاله، توضیح میده: “این نشون میده که بچه‌ها می‌تونن بفهمن که چرا فرق‌گذاشتن به‌خصوص بده و همچنین تأکید میکنه که چقدر مهمه از سنین کم با بچه‌ها درباره‌ی این چیزا حرف بزنیم.”
توی این تحقیق، چهارتا مطالعه انجام شد که نزدیک به ۶۰۰ تا بچه (تو رنج سنی ۴ تا ۹ سال) و بیش از ۶۰۰ تا بزرگسال توش شرکت داشتن. نویسنده‌های مقاله، داستان‌هایی رو به شرکت‌کننده‌ها نشون دادن که توش کارهایی که آسیب‌زننده بودن، بین اعضای گروههای خیالی انجام میشد و وضعیت‌هایی رو با هم مقایسه کردن که توشون یه نفر بخاطر عضویتش تو یه گروه آسیب می‌بینه (فرق‌گذاشتن)، با وقتی که بخاطر یه دلیل دیگه آسیب می‌بینه (شخصی). مثلاً، تو یکی از مطالعات، شرکت‌کننده‌ها، چه بزرگسال چه بچه، دیدن که یه عضو از یه گروه (مثلاً یه دایره‌ی متحرک) به یه نفر آسیب میزنه.
بچه‌ها فرق دارن با بزرگترا تو نگاهشون به فرق‌گذاشتن
تو یه مطالعه، شرکت‌کننده‌ها شاهد یه عمل آسیب‌رسان بودن که توش، یه نفر از یه گروه دیگه (مثل یه مربع متحرک) یه برج بلوکی رو خراب کرد. به شرکت‌کننده‌ها گفته شد که این کار بخاطر این بوده که طرف از گروه قربانی بدش میومده (که میشه یه جور فرق‌گذاشتن: “چون من از مربعا خوشم نمیاد”) یا بخاطر این بوده که از خود طرف بدش میومده (“چون ازت خوشم نمیاد”). چون هم اسم عامل آسیب رسوندن و هم اسم قربانی، مخصوص انتخاب شده بودن (مثل “مودی” و “بوسا”)، این اسم‌ها جوری انتخاب شدن که تو زبون انگلیسی کمتر پیدا بشن که بچه‌ها نتونن این شخصیت‌ها رو با آدمای دیگه‌ای که اسمشون شبیه ایناس، ربط بدن.
تو یه مطالعه‌ی دیگه، محققا بررسی کردن که آیا این گروههای خیالی رو جوری توصیف میکنن که انگار “اصلین” (یعنی گروه‌هایی که ویژگی‌های بیولوژیکی و تغییرناپذیر دارن)، که ببینن چطور بچه‌ها گروه‌بندی‌های اجتماعی واقعی مثل نژاد و جنسیت رو تصور میکنن، یا “موقت” (مثل تیم‌های ورزشی [“تیم سبز”]). کلاً بچه‌ها کارهایی که توش فرق‌گذاشتن هست رو کمتر جدی می‌دونستن، و این کارها رو نسبت به آسیب‌رسوندنای مشابهی که به دلایل شخصی انجام شده، کم‌اهمیت‌تر می‌دونستن. همچنین، این مطالعات نشون دادن که بزرگترا تبعیض علیه گروههای “اصلی” (که با جنسیت یا نژاد مرتبط هستن) رو جدی‌تر از تبعیض علیه گروههای موقت (مثل تیم‌های ورزشی) می‌دونن، درحالی‌که بچه‌ها این فرق رو نمی‌ذاشتن.
با این حال، تو یکی از مطالعات، محققا از شرکت‌کننده‌ها خواستن که “وضعیت” گروه‌ها رو در نظر بگیرن، مثلاً این اطلاعات رو بهشون دادن: “دایره‌ها همیشه به خواسته‌هاشون میرسن و مربع‌ها هیچ‌وقت به خواسته‌هاشون نمیرسن” (یعنی “مربع‌ها” یه گروه با وضعیت پایین‌تر هستن) و “گاهی دایره‌ها به خواسته‌شون میرسن و گاهی مربع‌ها” (یعنی گروه‌ها وضعیت برابر دارن). به گفته‌ی سیمپیان و لیو، که الان محقق بعد از دکترا تو دانشگاه کالج دوبلینه، تو خیلی از جوامع، رایج‌ترین و نگران‌کننده‌ترین کارهای فرق‌گذاشتن علیه گروه‌هایی هست که وضعیتشون پایین‌تره. بچه‌های کوچیک‌تر (تقریباً قبل از ۷ یا ۸ سالگی) فرقی بین فرق‌گذاشتن علیه گروه‌هایی که وضعیتشون پایین‌تره و گروههای برابر، قائل نمی‌شدن. برعکس، بچه‌های بالای ۷ یا ۸ سال شروع کردن به تشخیص این که فرق‌گذاشتن یه کار آسیب‌رسان‌تره، مخصوصاً وقتی هدفش گروه‌هایی با وضعیت پایین‌تر بود.
سیمپین نتیجه می‌گیره که اینکه فرق دیدگاه بچه‌ها و بزرگترا درباره‌ی فرق‌گذاشتن رو بفهمیم، خیلی مهمه که بتونیم یه استراتژی‌هایی درست کنیم که بهشون کمک کنه تا رفتارهای تبعیض‌آمیز رو تو مراحل اولیه تشخیص بدن و جلوی اینا وایسن.
“`
بیشتر بخوانید
مدیتیشن یک روز پربرکت برای جذب عشق وامنیت و سلامتی
خود هیپنوتیزم درمان زود انزالی در مردان توسط هیپنوتراپیست رضا خدامهری
تقویت سیستم ایمنی بدن با خود هیپنوتیزم
شمس و طغری
خود هیپنوتیزم ماندن در رژیم لاغری و درمان قطعی چاقی کاملا علمی و ایمن
خود هیپنوتیزم تقویت اعتماد به نفس و عزت نفس