تبعیض از کودکی شروع می‌شود؟ کشف باورهای بچه‌ها در آمریکا

گزارش کاخ سفید درباره‌ی تبعیض در آمریکا

گزارشی که کاخ سفید اوایل امسال منتشر کرد، نشون می‌ده که تبعیض، به‌خصوص تبعیض نژادی، هنوز توی آمریکا وجود داره. این مسأله این سؤال رو پیش میاره که نگرش‌های مربوط به این رفتارها چه زمانی شکل می‌گیرن. تحقیقات قبلی نشون داده بودن که با بزرگ‌تر شدن بچه‌ها، دیدگاه‌های تبعیض‌آمیز هم بیشتر می‌شه. اما یه کار جدید که یه گروه از محققای روانشناسی دانشگاه نیویورک انجام دادن، نشون می‌ده که بچه‌های کوچیک‌تر توی آمریکا، کمتر از بزرگ‌ترها تبعیض رو یه رفتار بد می‌دونن. این یعنی این باورها از سن کم شروع می‌شن.

علاوه بر این، بچه‌ها کارهایی که تبعیض‌آمیزن — یعنی کارهای بدی که به خاطر عضویت تو یه گروه به یه نفر میشه— رو کمتر از کارهای بدی که به دلایل دیگه و بی‌ربط به هویت اجتماعی اون فرد انجام می‌شه، جدی می‌دونن. وویان لیو، که نویسنده‌ی اصلی این مقاله بود و موقع انجام این تحقیق دانشجوی دکتری دانشگاه نیویورک بود، می‌گه: «بچه‌ها مرتب توی زندگی روزمره‌شون با تبعیض مواجه می‌شن — چه شاهد باشن، چه قربانی و گاهی هم عاملش.» اون ادامه می‌ده: «تحقیقات ما نشون می‌ده که بچه‌های آمریکا، برعکس بزرگ‌ترها، کارهای تبعیض‌آمیز رو از کارهای بدی که به دلایل دیگه انجام می‌شن، مجازتر می‌دونن. این دیدگاه در مورد تبعیض ممکنه بچه‌ها رو به سمت رفتارهای تبعیض‌آمیز سوق بده، احتمال درخواست کمک وقتی با تبعیض روبرو می‌شن رو کم کنه و تمایلشون به مداخله وقتی می‌بینن به بقیه تبعیض میشه رو کاهش بده.»

با این حال، این یافته‌ها یه جاهایی هم امیدواری می‌دن. این تحقیقات نشون دادن که تا 8 سالگی، بچه‌ها کم کم دارن تبعیض رو به عنوان یه رفتار بدتر می‌شناسن، به‌خصوص وقتی این تبعیض متوجه گروه‌های خاصی باشه. آندری سیمپیان، استاد دپارتمان روانشناسی دانشگاه نیویورک و نویسنده‌ی ارشد این مقاله، توضیح می‌ده: «این نشون می‌ده که بچه‌ها می‌تونن درک کنن چرا تبعیض به‌خصوص بده، و همچنین روی این تأکید می‌کنه که از سن کم با بچه‌ها در مورد این مسائل صحبت کنیم.»

این تحقیق شامل چهار تا مطالعه بود که نزدیک به 600 تا بچه (تو سنین 4 تا 9 سال) و بیشتر از 600 بزرگسال توی آمریکا توش شرکت داشتن. نویسنده‌های مقاله، سناریوهایی رو برای شرکت‌کننده‌ها تعریف کردن که شامل رفتارهای بد بین اعضای گروه‌های خیالی مختلف بود و موقعیت‌هایی رو مقایسه کردن که توش یه نفر به خاطر عضویت توی گروهش آسیب می‌دید (تبعیض) با آسیب دیدن به دلایل دیگه (شخصی). مثلاً توی یکی از این مطالعات، شرکت‌کننده‌ها، چه بزرگسال و چه بچه، دیدن که یه نفر از یه گروه (مثلاً یه دایره‌ی متحرک) به یه نفر دیگه آسیب می‌رسونه.

تحقیقات درباره‌ی درک بچه‌ها از تبعیض

تو یه مطالعه، بچه‌ها یه کار بد رو دیدن که یه نفر از یه گروهی دیگه (مثل یه مربع متحرک) انجام می‌داد. به شرکت‌کننده‌ها گفته شد که این کار بد یا به خاطر تنفر از گروه قربانی (یه رفتار تبعیض‌آمیز: «چون من مربع‌ها رو دوست ندارم») یا به خاطر تنفر شخصی از اون فرد («چون من تو رو دوست ندارم») انجام شده. اسم هر دو نفر (هم کسی که کار بد رو انجام داد و هم قربانی) یه اسم خاص بود (مثل «مدی» و «بوسا») تا بچه‌ها بتونن توی داستان پیداشون کنن. این اسم‌ها طوری انتخاب شده بودن که توی زبان انگلیسی زیاد استفاده نشن تا بچه‌ها نتونن این شخصیت‌ها رو با آدمایی که اسمشون شبیه به ایناس، مرتبط کنن.

توی یه مطالعه‌ی دیگه، محقق‌ها بررسی کردن که آیا این گروه‌های خیالی به صورت «اصلی» (به عنوان گروه‌هایی که ریشه‌ی بیولوژیکی دارن و تغییر نمی‌کنن) توصیف می‌شن یا «موقت» (مثل تیم‌های ورزشی [«تیم سبز»]). هدف این بود که ببینن بچه‌ها چطور دسته‌بندی‌های اجتماعی واقعی مثل نژاد و جنسیت رو درک می‌کنن. در کل، بچه‌ها نسبت به بزرگ‌ترها، کارهای تبعیض‌آمیز رو کمتر جدی می‌گرفتن، حتی اگه این کارها به دلایل شخصی انجام می‌شدن که آسیب‌زننده بود. همچنین، این مطالعات نشون دادن که در حالی که بزرگ‌ترها تبعیض علیه گروه‌های «اصلی» (که با جنسیت یا نژاد هم‌خوانی دارن) رو جدی‌تر از تبعیض علیه گروه‌های موقت (مثل تیم‌های ورزشی) می‌دونن، بچه‌ها این تفاوت رو قائل نمی‌شن.

با این حال، تو یه مطالعه‌ی دیگه، محقق‌ها از شرکت‌کننده‌ها خواستن تا «وضعیت» گروه‌ها رو بررسی کنن و اطلاعاتی مثل این رو بهشون دادن: «دایره‌ها همیشه به هر چی می‌خوان می‌رسن و مربع‌ها هیچ‌وقت به هر چی می‌خوان نمی‌رسن» (یعنی «مربع‌ها» گروهی هستن که وضعیتشون پایینه) و «بعضی وقتا دایره‌ها به هر چی می‌خوان می‌رسن و بعضی وقتا مربع‌ها» (یعنی گروه‌ها وضعیت برابری دارن). به گفته‌ی سیمپیان و لیو، که الان پژوهشگر پسا‌دکتری توی دانشگاه کالج دوبلینه، توی اکثر جوامع، رایج‌ترین و نگران‌کننده‌ترین کارهای تبعیض‌آمیز علیه گروه‌هایی اتفاق می‌افته که وضعیت پایینی دارن. بچه‌های کوچیک‌تر (تقریباً قبل از ۷ یا ۸ سالگی) هیچ فرقی بین تبعیض علیه گروه‌هایی که وضعیتشون پایینه و گروه‌های برابر قائل نمی‌شدن. در مقابل، بچه‌های بالای ۷ یا ۸ سال کم کم شروع کردن به شناختن تبعیض به‌عنوان یه کار بدتر، وقتی که این تبعیض علیه گروه‌هایی بود که وضعیتشون پایین‌تر بود.

سیمپیان نتیجه می‌گیره که برای اینکه بتونیم یه استراتژیایی بسازیم که به بچه‌ها کمک کنه رفتارهای تبعیض‌آمیز رو زودتر بشناسن و باهاشون مقابله کنن، لازمه که تفاوت‌های نگاه بچه‌ها به تبعیض رو با بزرگ‌ترها درک کنیم.