کشف محققان: کودکان تبعیض را کمتر زیان‌بار می‌بینند

گزارش کاخ سفید: تبعیض نژادی در ایالات متحده همچنان ادامه دارد

گزارش کاخ سفید در اوایل سال جاری نشان داد که تبعیض، به‌ویژه تبعیض نژادی، در ایالات متحده امروز همچنان وجود دارد و سوالاتی را درباره زمان شکل‌گیری نگرش‌های زیرساختی این رفتارها مطرح می‌کند. تحقیقات گذشته نشان داده‌اند که دیدگاه‌های تبعیض‌آمیز با بزرگ‌تر شدن کودکان افزایش می‌یابد. با این حال، تحقیقات جدیدی که توسط یک تیم از پژوهشگران روانشناسی دانشگاه نیویورک انجام شده، نشان می‌دهد که کودکان کوچک‌تر در ایالات متحده نسبت به بزرگ‌ترها کمتر تبعیض را به عنوان یک رفتار مضر می‌بینند، که این موضوع نشان می‌دهد که این باورها از سنین پایین آغاز می‌شود.

علاوه بر این، کودکان اعمال تبعیض‌آمیز — اقداماتی منفی که به دلیل عضویت گروه قربانی انجام می‌شود — را کمتر جدی از اعمال مضر مشابهی می‌دانند که به دلایل دیگر، غیر مرتبط با هویت‌های اجتماعی قربانی، انجام می‌شوند. وویان لیو، نویسنده اصلی این مقاله و دانشجوی دکتری دانشگاه نیویورک در زمان انجام مطالعه، می‌گوید: “کودکان به‌طور مکرر در زندگی روزمره خود با تبعیض مواجه می‌شوند — به عنوان شاهد، قربانی و گاهی اوقات به عنوان مرتکب”. “تحقیقات ما نشان می‌دهد که بر خلاف بزرگ‌ترها، کودکان در ایالات متحده اعمال تبعیض‌آمیز را نسبت به اعمال مشابهی که به دلایل دیگر انجام می‌شوند، بیشتر مجاز می‌دانند. این دیدگاه نسبت به تبعیض ممکن است کودکان را به رفتارهای تبعیض‌آمیز سوق دهد، احتمال جستجوی کمک در برابر تبعیض را کاهش دهد و تمایل آن‌ها را برای مداخله در هنگام مشاهده تبعیض علیه دیگران کم کند.”

با این حال، این یافته‌ها دلایل امیدواری را نیز ارائه می‌دهند. آن‌ها نشان دادند که تا سن ۸ سالگی، کودکان شروع به شناسایی تبعیض به عنوان یک رفتار مضرتر می‌کنند، به‌ویژه زمانی که هدف آن گروه‌های خاصی باشد. آندری چیمپیان، استاد دپارتمان روانشناسی دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد مقاله، توضیح می‌دهد: “این نشان می‌دهد که کودکان می‌توانند درک کنند که چرا تبعیض به‌ویژه مضر است و همچنین اهمیت بحث درباره این مسائل با کودکان از سنین پایین را برجسته می‌کند.”

این تحقیق شامل چهار مطالعه با نزدیک به ۶۰۰ کودک (در سنین ۴ تا ۹ سال) و بیش از ۶۰۰ بزرگ‌سال در ایالات متحده بود. نویسندگان مقاله سناریوهایی را به شرکت‌کنندگان ارائه دادند که شامل اقدامات مضر بین اعضای گروه‌های خیالی مختلف بود و وضعیت‌هایی را مقایسه کردند که در آن شخصی به دلیل عضویت گروهی خود آسیب می‌بیند (تبعیض) در مقابل آسیب دیدن به دلایل دیگر (شخصی). به عنوان مثال، در یکی از مطالعات، شرکت‌کنندگان بزرگ‌سال و کودک شاهد بودند که یک عضو از یک گروه (مثلاً یک دایره متحرک) به دیگری آسیب می‌زند.

تحقیقات درباره درک کودکان از تبعیض

در یک مطالعه، کودکان شاهد یک عمل آسیب‌زننده بودند که توسط عضوی از گروهی خارج از خودشان (به عنوان مثال، یک مربع متحرک) انجام می‌شد. به شرکت‌کنندگان گفته شد که این عمل آسیب‌زننده به دو دلیل مختلف صورت گرفته است: یا به دلیل نارضایتی از گروه قربانی (یک عمل تبعیض‌آمیز: “چون من مربع‌ها را دوست ندارم”) یا به دلیل نارضایتی شخصی از قربانی (“چون من تو را دوست ندارم”). هر دو مجرم و قربانی با یک نام خاص معرفی شدند (مثلاً “مودی”، “بوسا”) تا کودکان بتوانند در طول داستان آن‌ها را دنبال کنند. این نام‌ها به‌گونه‌ای انتخاب شدند که در زبان انگلیسی نادر باشند تا کودکان این شخصیت‌ها را با افراد دیگری که نام‌های مشابه دارند، مرتبط نکنند.

در مطالعه دیگری، محققان بررسی کردند که آیا این گروه‌های خیالی به صورت اساسی (به عنوان مثال، بر اساس زیست‌شناسی و غیرقابل تغییر) توصیف می‌شوند یا به صورت موقتی (مانند تیم‌های ورزشی [“تیم سبز”]). هدف این بود که نحوه درک کودکان از دسته‌بندی‌های اجتماعی واقعی مانند نژاد و جنسیت را مدل‌سازی کنند. به‌طور کلی، کودکان نسبت به بزرگ‌ترها، اعمال تبعیض‌آمیز را کمتر جدی تلقی کردند نسبت به اعمال آسیب‌زننده مشابه که به دلایل شخصی صورت گرفته بودند. همچنین، این مطالعات نشان دادند که در حالی که بزرگ‌ترها تبعیض علیه گروه‌های اساسی (که با جنسیت یا نژاد هم‌راستا هستند) را جدی‌تر از تبعیض علیه گروه‌های موقتی (مانند تیم‌های ورزشی) می‌دانستند، کودکان این تمایز را قائل نمی‌شدند.

با این حال، در یکی از مطالعات، محققان از شرکت‌کنندگان خواستند تا وضعیت گروه‌ها را با ارائه اطلاعاتی مانند: “دایره‌ها همیشه آنچه را که می‌خواهند به دست می‌آورند و مربع‌ها هرگز آنچه را که می‌خواهند به دست نمی‌آورند” (یعنی “مربع‌ها” گروه با وضعیت پایین‌تر هستند) و “گاهی دایره‌ها آنچه را که می‌خواهند به دست می‌آورند و گاهی مربع‌ها آنچه را که می‌خواهند به دست می‌آورند” (یعنی گروه‌ها از وضعیت برابری برخوردارند) در نظر بگیرند. به گفته سیمپیان و لیو، که اکنون پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه کالج دوبلین هستند، در اکثر جوامع، شایع‌ترین و نگران‌کننده‌ترین اعمال تبعیض علیه گروه‌های با وضعیت پایین‌تر رخ می‌دهد. کودکان کوچک‌تر (تقریباً قبل از 7 یا 8 سالگی) بین تبعیض علیه گروه‌های با وضعیت پایین‌تر و برابر تفاوتی قائل نمی‌شدند. در مقابل، کودکان بالای 7 یا 8 سال شروع به شناسایی تبعیض به عنوان یک عمل آسیب‌زننده‌تر کردند، زمانی که هدف آن گروه‌های با وضعیت پایین‌تر بود.

سیمپیان نتیجه‌گیری می‌کند که درک تفاوت‌های دیدگاه کودکان نسبت به تبعیض با بزرگ‌ترها برای توسعه استراتژی‌هایی که به آن‌ها کمک کند تا رفتارهای تبعیض‌آمیز را در مراحل اولیه توسعه شناسایی و مقاومت کنند، ضروری است.