تبعیض از کودکی شروع می‌شود: تحقیق جدید در آمریکا زنگ خطر را به صدا درآورد

گزارش کاخ سفید: تبعیض در آمریکا همچنان مسئله‌ای جدی‌ است

گزارشی که اوایل امسال از کاخ سفید منتشر شد، نشون داد که تبعیض، مخصوصاً تبعیض نژادی، هنوز هم توی ایالات متحده وجود داره. این موضوع، سؤال‌هایی رو در مورد زمانی که این رفتارهای ناعادلانه شکل گرفتن، مطرح می‌کنه. تحقیقات قبلی نشون داده بودن که با بزرگ‌تر شدن بچه‌ها، نگاه‌های تبعیض‌آمیز هم بیشتر می‌شه. اما یه تیم از روانشناس‌های دانشگاه نیویورک، اخیراً یه تحقیق جدید انجام دادن که نتیجه‌ش نشون می‌ده بچه‌های کوچیک‌تر توی آمریکا، تبعیض رو به اندازه بزرگ‌ترها به‌عنوان یه رفتار بد نمی‌بینن. این یعنی این باورها از سنین کم شروع می‌شن.

علاوه براین، بچه‌ها کارهای تبعیض‌آمیز — یعنی کارهایی که از روی بدجنسی و به‌خاطر تعلق به یه گروه انجام می‌شن — رو کم‌اهمیت‌تر از کارهای مشابهی که به دلایل دیگه، و بی‌ارتباط با هویت اجتماعی قربانی، انجام می‌شه، می‌دونن. وویان لیو، نویسنده اصلی این مقاله و دانشجوی دکتری دانشگاه نیویورک در زمان انجام این تحقیق، می‌گه: «بچه‌ها مرتب توی زندگی روزمره‌شون با تبعیض روبه‌رو می‌شن — یا شاهدش هستن، یا قربانیش می‌شن و بعضی وقتا هم خودشون عاملش هستن.» «تحقیقات ما نشون می‌ده که بچه‌ها توی آمریکا، برعکس بزرگ‌ترها، کارهای تبعیض‌آمیز رو نسبت به کارهای مشابهی که به‌خاطر دلایل دیگه انجام می‌شن، قابل‌قبول‌تر می‌دونن. این طرز فکر در مورد تبعیض، ممکنه بچه‌ها رو به سمت رفتارهای تبعیض‌آمیز سوق بده، احتمال درخواست کمک در برابر تبعیض رو کم کنه و میل‌شون رو برای دخالت وقتی تبعیض رو نسبت به بقیه می‌بینن، کاهش بده.»

البته این یافته‌ها، یه سری امیدواری‌ها هم به وجود آوردن. نشون دادن که بچه‌ها تا ۸ سالگی، کم‌کم تبعیض رو به عنوان یه رفتار بدتر تشخیص می‌دن، مخصوصاً وقتی که یه گروه خاص رو هدف گرفته باشه. آندری چیمپیان، استاد دپارتمان روانشناسی دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد این مقاله، توضیح می‌ده: «این نشون می‌ده که بچه‌ها می‌تونن بفهمن که چرا تبعیض خیلی بده و همچنین اهمیت صحبت کردن در مورد این مسائل با بچه‌ها از همون سن کم رو برجسته می‌کنه.»

این تحقیق شامل چهار مطالعه بود که حدود ۶۰۰ بچه‌ (از ۴ تا ۹ سال) و بیش از ۶۰۰ بزرگسال در آمریکا توش شرکت داشتن. نویسنده‌ها، یه سری سناریو رو برای شرکت‌کننده‌ها تعریف کردن که شامل کارهای مضر بین اعضای گروه‌های خیالی مختلف می‌شد. همچنین موقعیت‌هایی رو مقایسه کردن که توی اون، یه نفر به‌خاطر عضویتش تو گروه، آسیب می‌دید (تبعیض) با آسیبی که به دلایل دیگه و شخصی وارد می‌شد. مثلاً توی یکی از این مطالعه‌ها، شرکت‌کننده‌های بزرگسال و بچه، شاهد این بودن که یه عضو از یه گروه (مثل یه دایره‌ی متحرک) به یه عضو دیگه آسیب می‌زنه.

تحقیقات در مورد درک بچه‌ها از تبعیض

توی یکی از این تحقیقات، بچه‌ها شاهد یه عمل آسیب‌زننده بودن که توسط یه عضو از گروهی غیر از خودشون (مثلاً یه مربع متحرک) انجام می‌شد. به شرکت‌کننده‌ها گفته شد که این عمل آسیب‌زننده به دو دلیل مختلف انجام شده: یا به‌خاطر نارضایتی از گروه قربانی (یه عمل تبعیض‌آمیز: «چون من مربع‌ها رو دوست ندارم») یا به‌خاطر ناراحتی شخصی از قربانی («چون من تو رو دوست ندارم»). برای هر دو نفر، هم مجرم و هم قربانی، یه اسم خاص گذاشته شده بود (مثل «مودی» و «بوسا») تا بچه‌ها بتونن توی داستان، راحت‌‌تر دنبال‌شون کنن. این اسمها طوری انتخاب شده بودن که توی انگلیسی کم پیش بیاد تا بچه‌ها، این شخصیت‌ها رو با آدمای دیگه‌ای که اسم‌های مشابه دارن، اشتباه نگیرن.

توی یه تحقیق دیگه، پژوهشگرا بررسی کردن که آیا این گروه‌های خیالی اساسی (مثل بر اساس زیست‌شناسی و تغییرناپذیر) توصیف می‌شن یا موقت (مثل تیم‌های ورزشی [«تیم سبز»]). هدف این بود که ببینن بچه‌ها چطوری دسته‌بندی‌های اجتماعی واقعی مثل نژاد و جنسیت رو درک می‌کنن. به‌طور کلی، بچه‌ها در مقایسه با بزرگ‌ترها، کارهای تبعیض‌آمیز رو کمتر جدی می‌گرفتن نسبت به کارهای آسیب‌زای مشابهی که به دلایل شخصی انجام می‌شدن. همچنین این تحقیقات نشون داد که در حالی که بزرگ‌ترها، تبعیض علیه گروه‌های اساسی (که با جنسیت یا نژاد همخونی دارن) رو جدی‌تر از تبعیض علیه گروه‌های موقت (مثل تیم‌های ورزشی) می‌دونستن، بچه‌ها این تفاوت رو قائل نمی‌شدن.

با این حال، توی یکی از این مطالعه‌ها، پژوهشگرا از شرکت‌کننده‌ها خواستن تا وضعیت گروه‌ها رو هم در نظر بگیرن. براشون اطلاعاتی رو فراهم کردن مثل: «دایره‌ها همیشه به هرچی می‌خوان می‌رسن و مربع‌ها هیچ‌وقت به چیزی که می‌خوان نمی‌رسن» (یعنی «مربع‌ها» گروهی با وضعیت پایین‌تر هستن) و «گاهی دایره‌ها به چیزی که می‌خوان می‌رسن و گاهی مربع‌ها» (یعنی گروه‌ها از وضعیت برابر برخوردارن). به گفته‌ی سیمپیان و لیو، که الان پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه کالج دوبلین هستن، توی بیشتر جوامع، رایج‌ترین و نگران‌کننده‌ترین کارهای تبعیض، علیه گروه‌هایی انجام می‌شه که وضعیت پایین‌تری دارن. بچه‌های کوچیک‌تر (تقریباً قبل از ۷ یا ۸ سالگی) بین تبعیض علیه گروه‌های با وضعیت پایین‌تر و برابر تفاوتی قائل نمی‌شدن. اما بچه‌های بالای ۷ یا ۸ سال، تبعیض رو وقتی هدفش گروه‌های با وضعیت پایین‌تر بود، به‌عنوان یه عمل آسیب‌زننده‌تر تشخیص می‌دادن.

سیمپیان این‌طوری نتیجه‌گیری می‌کنه که درک تفاوت‌های دیدگاه بچه‌ها در مورد تبعیض، با دیدگاه بزرگ‌ترها، برای توسعه راهکارها و استراتژی‌هایی که بهشون کمک کنه، کمک‌کننده‌ست. این استراتژی‌ها به بچه‌ها کمک می‌کنه تا رفتارهای تبعیض‌آمیز رو توی مراحل اولیه رشدشون شناسایی کنن و در برابرش ایستادگی کنن.