رازِ موفقیتِ تیم: چطور تعادلِ فردی و گروهی رو حفظ کنیم؟ (مطالعه جدید)

مطالعات جدید: کلیدِ توازنِ نیازهایِ تیمی و فردی

تحقیقاتِ نو نشون میده که یه چالشِ همیشگی بینِ خواسته هایِ یه گروه و خواسته هایِ تک‌تکِ اعضایِ اون گروه وجود داره، و این که رهبران چطور میتونن یه تعادلِ درسته حسابی برقرار کنن تا همه چی خوب پیش بره. اگه یه تیم فقط و فقط به فکرِ راحتی و نیازهایِ خودش باشه، ممکنه اعضایِ اون تیم در خطرِ خستگی و فرسودگی قرار بگیرن. این قضیه برعکسش هم صادقه: اگه آدما فقط به خودشون توجه کنن، اون وقت رفاهِ تیم زیر سوال میره.

ایما نوردبک، استادیارِ دانشگاهِ هانکن، این نکته رو مطرح می‌کنه. این تحقیق که توی نشریه‌ی «رفتارِ سازمانی» چاپ شده، ۶۹ نفر رو در ۱۲ تا تیم، توی دورانِ کرونا بررسی کرده. شرکت کننده‌ها یه دفترچه‌ی یادداشت داشتن و محقق‌ها هم از پرسشنامه‌ها برای اندازه‌گیریِ میزانِ مشارکتِ هر فرد در کار و میزانِ احتمالِ فرسودگی‌شون استفاده کردن، همینطور کاراییِ تیم، میزانِ رضایتِ اعضا از تیم و کیفیتِ روابطِ بینِ فردیِ بینِ اعضا هم بررسی شد.

زندگیِ کاریِ امروزی که مدام اتفاقاتِ غیرمنتظره پشت سرِ هم اتفاق میفته، تفاوتِ بینِ نیازهایِ تیم و نیازهایِ فردی رو خیلی واضح نشون میده. خیلی از شرکت کننده‌ها توی این مطالعه، نیازهایِ خودشون رو بدونِ توجه به رفاهِ تیم در اولویت قرار دادن، که همین باعث شد روحیه و تعهدِ تیمی کم بشه.

نینا نورمی، استادیارِ دانشگاهِ آلتو، میگه: «آدمایِ دیگه‌ای هم بودن که بقایِ تیم‌شون رو از همه چی مهمتر می‌دونستن و برای رسیدن به این هدف خیلی تلاش کردن، اما این کار به قیمتِ رفاهِ شخصی‌شون تموم شد و در نتیجه، احتمالِ فرسودگیِ‌شون بیشتر شد.»

سازمان‌ها معمولاً نظرسنجی‌هایِ زیادی درباره‌ی رفاهِ کارکنان انجام میدن و مشارکتِ فردی رو اندازه‌گیری می‌کنن، اما رفاهِ یه تیم، فقط جمعِ رفاهِ افرادِ اون نیست.

خطرِ ارزیابی‌های رفاهِ فردی

نورمی میگه: «خطر اینه که نتایجِ نظرسنجی‌هایی که رفاهِ فردی رو اندازه‌گیری می‌کنن، ممکنه خوب و مثبت به نظر برسن، ولی در عینِ حال، تیم‌ها ممکنه دیگه با هم همکاری نداشته باشن.»

رفاه از طریقِ تفکر

جواب‌ها نشون داد که روش‌هایِ مقابله‌ایِ آدم‌ها معمولاً به بهتر شدنشون کمک نمی‌کنه. نوربک اضافه می‌کنه: «آدما اغلب نمیدونن چی باعثِ فشارِ روحی‌شون میشه و باید چیکار کنن. مثلاً اگه یه نفر احساسِ تنهایی میکنه، دویدنِ تنها توی جنگل شاید بهترین راهِ حل نباشه. از طرفِ دیگه، اگه تیمِ شما بیش از حد با هم در ارتباط باشه و شما احساسِ خفگی بکنید، باید قوانینی برای ارتباطات گذاشته بشه که هم ارتباط برقرار بشه و هم زمان برای تمرکز فراهم بشه.»

طبق این مطالعه، تیم‌هایی که فکر می‌کردن و با هم حرف میزدن، هم به عنوانِ یه فرد و هم به عنوان یه تیم، بهترین عملکرد رو داشتن. اعضایِ تیم با خیالِ راحت تجربه‌هاشون و نگرانی‌هاشون رو به اشتراک گذاشتن و بعدش تیم و اعضاش روشاشون رو برای این که مطمئن بشن همه خوب هستن، تغییر دادن. اما طبق این تحقیق، این تیم‌ها خیلی کم بودن. نوربک ادامه میده: «زندگیِ کاریِ الان خیلی فردمحور شده، یعنی ممکنه تیم کلاً فراموش بشه. این موضوع روی پایداریِ سازمان‌ها در طولانی مدت اثر میذاره.»

رهبرانِ تیم باید مطمئن بشن که اعضایِ تیم دارن با هم صحبت می‌کنن و توافقاتِ آگاهانه با هم دارن تا هم رفاهِ فردی و هم رفاهِ تیم به اندازه‌ی کافی اهمیت داشته باشه.

به همراهِ نوربک و نورمی، تیم تحقیقاتی شاملِ جنیفر گیبس (دانشگاهِ کالیفرنیا)، مگی بویراز (دانشگاهِ ایالتیِ کالیفرنیا) و مینا لوگمان (دانشگاهِ شهریِ نیویورک) هم بود. نورمی میگه: «رابطه با آدما، یکی از قوی‌ترین انگیزه‌هامونه. ما دوستایِ قدیمی هستیم و هر سال یه بار توی یه کنفرانس به عنوانِ یه گروهِ تحقیقاتیِ پنج نفره همدیگرو می‌بینیم. وقتی با هم تحقیق می‌کردیم، همیشه اول از همه روی مسائلِ رفاهی تمرکز می‌کردیم. همیشه ارزش داره که زمانی رو برای فکر کردن صرف کنیم.»