چرا چاق‌ها بیشتر می‌خورند؟ کشف علمی جدید درباره انتخاب‌های غذایی!

پژوهشی پیرامون انتخاب‌های غذایی در افراد دارای اضافه وزن و افراد عادی

تحقیقی که در ۱۷ دسامبر در نشریه‌ی PLOS Biology با دسترسی آزاد منتشر شد، این نکته را روشن می‌کند که افرادی که دچار اضافه وزن هستند و آن‌هایی که وزن نرمالی دارند، فارغ از مزه و بافت یکسان، تمایل بیشتری به خوردن غذاهای پرکالری دارند. این پژوهش توسط آلینو الیویه-مایا از بنیاد چامپالیماود در پرتغال و همکاران او انجام شده است.

غذا خوردن، سیگنال‌هایی را به مغز می‌فرستد که اطلاعاتی درباره‌ی محتوای انرژی غذا ارائه می‌دهند و این امر می‌تواند بر انتخاب‌های غذایی تأثیر بگذارد، صرف نظر از طعم. افراد دارای اضافه وزن معمولاً در قسمت‌هایی از مغز که دوپامین آزاد می‌شود، دچار اختلالاتی هستند که این می‌تواند به افزایش مصرف غذا و ترجیح دادن گزینه‌های پرانرژی و سرشار از چربی و قند منجر شود. کاهش وزن ناشی از عمل جراحی چاقی با عادی‌سازی مصرف غذا مرتبط با پاداش و تغییر انتخاب‌ها به سمت گزینه‌های سالم‌تر در ارتباط بوده است، ولی **سازوکارهای** زیربنایی این اتفاق به خوبی درک نمی‌شوند.

در این مطالعه، پس از بررسی یک گروه بزرگ از داوطلبان سالم، محققان انتخاب‌های غذایی را در سه گروه مقایسه کردند: ۱۱ فرد چاق، ۲۳ بیمار بعد از جراحی چاقی و ۲۷ فرد با وزن طبیعی. آن‌ها به شرکت‌کنندگان ماست کم‌چرب شیرین شده‌ای را با و بدون مالتودکسترین (یک کربوهیدرات که کالری را به ماست اضافه می‌کند بدون اینکه بر مزه یا بافت آن تأثیر بگذارد) دادند.

تأثیر مالتودکسترین بر میزان مصرف ماست در افراد چاق و غیرچاق

شرکت‌کنندگان ماست را در خانه مصرف کردند و بین ماست‌های حاوی مالتودکسترین و بدون آن جابه‌جا شدند. جالب است که هر سه گروه بیشتر از ماست‌های حاوی مالتودکسترین استفاده کردند، با وجود این که هر دو نوع ماست را به یک اندازه خوشایند ارزیابی کرده بودند. به شکل غیرمنتظره‌ای، تأثیرات مالتودکسترین بر میزان مصرف ماست در افراد چاق با افراد با وزن طبیعی مشابه بود.

این مطالعه همچنین از روش‌های ید نشان‌دار رادیواکتیو و توموگرافی انتشار فوتون تک برای مشاهده گیرنده‌های دوپامین در مغز استفاده کرد. بر اساس مطالعات پیشین، افراد دارای اضافه وزن در مقایسه با گروه‌های با وزن طبیعی دسترسی کمتری به گیرنده‌های دوپامین داشتند. دسترسی به گیرنده‌های دوپامین در گروه‌های جراحی شده و افراد با وزن طبیعی یکسان بود و با مصرف غذای کمتر در ارتباط بود.

این نتایج نشان می‌دهد که تغییرات مغزی مرتبط با چاقی می‌تواند پس از جراحی چاقی برگشت‌پذیر باشد، که ممکن است بر میزان غذایی که شخص می‌خورد تأثیرگذار باشد، ولی لزوماً نوع غذایی که ترجیح داده می‌شود را عوض نمی‌کند. نویسندگان اضافه می‌کنند: "ما خیلی کنجکاو بودیم که درحالی‌که رفتار به سمت خوردن ماست‌های با محتوای انرژی بالاتر جهت‌گیری می‌کرد، به نظر نمی‌رسید که این نتیجه انتخاب‌های آگاهانه باشد، زیرا تغییرات مداوم در خوش‌آیند بودن مزه‌های غنی شده با کربوهیدرات‌ها مشاهده نشد. مهم‌تر، این رفتار در بیماران چاق و پس از جراحی کاهش وزن مشاهده می‌شد، حتی با این وجود که تفاوت‌های چشمگیری در سیستم دوپامینرژیک مغز آن‌ها وجود داشت."

“`