عشق به غذاهای پرکالری: یافته‌ای از یک مطالعه جدید

تحقیق درباره ترجیحات غذایی در افراد چاق و غیرچاق

مطالعه‌ای که در تاریخ ۱۷ دسامبر در مجله دسترسی آزاد PLOS Biology منتشر شده است، نشان می‌دهد که افراد با چاقی و بدون چاقی، به رغم داشتن طعم و بافت مشابه، غذاهای با کالری بالا را ترجیح می‌دهند. این تحقیق توسط آلینو الیویه-مایا از بنیاد چامپالیماود در پرتغال و همکارانش انجام شده است.

خوردن غذا سیگنال‌هایی به مغز ارسال می‌کند که اطلاعاتی درباره محتوای انرژی غذا ارائه می‌دهد و این می‌تواند بر ترجیحات غذایی تأثیر بگذارد، صرف‌نظر از طعم. افراد چاق معمولاً در نواحی از مغز که دوپامین آزاد می‌شود، دچار اختلالاتی هستند که ممکن است باعث افزایش مصرف غذا و ترجیح گزینه‌های پر انرژی و غنی از چربی و قند شود. کاهش وزن ناشی از جراحی چاقی به نرمال‌سازی مصرف غذا مرتبط با پاداش و تغییر ترجیحات به سمت گزینه‌های سالم‌تر مربوط شده است، اما **مکانیسم‌های** زیرین این پدیده به خوبی درک نشده‌اند.

در این مطالعه، پس از بررسی یک گروه بزرگ از داوطلبان سالم، محققان ترجیحات غذایی را در سه گروه مقایسه کردند: ۱۱ فرد چاق، ۲۳ بیمار پس از جراحی چاقی و ۲۷ فرد کنترل غیرچاق. آن‌ها به شرکت‌کنندگان ماست کم‌چرب شیرین‌شده‌ای را با و بدون مالتودکسترین (یک کربوهیدرات که کالری را به ماست اضافه می‌کند بدون اینکه بر طعم یا بافت آن تأثیر بگذارد) ارائه دادند.

تأثیر مالودکسترین بر مصرف ماست در افراد چاق و غیرچاق

شرکت‌کنندگان ماست را در خانه مصرف کردند و بین ماست‌های حاوی مالودکسترین و بدون آن جابجا شدند. جالب است که هر سه گروه بیشتر از ماست‌های حاوی مالودکسترین استفاده کردند، با اینکه هر دو نوع ماست را به یک اندازه خوشایند ارزیابی کردند. به طور غیرمنتظره، تأثیرات مالودکسترین بر مصرف ماست در افراد چاق مشابه با افراد غیرچاق بود.

این مطالعه همچنین از برچسب‌گذاری با ید رادیواکتیو و توموگرافی انتشار فوتون تک برای مشاهده گیرنده‌های دوپامین در مغز استفاده کرد. مطابق با مطالعات قبلی، افراد چاق در مقایسه با گروه‌های غیرچاق دسترسی کمتری به گیرنده‌های دوپامین داشتند. دسترسی به گیرنده‌های دوپامین در گروه‌های جراحی و غیرچاق مشابه بود و با مصرف غذاهای محدودتر مرتبط بود.

این نتایج نشان می‌دهد که تغییرات مغزی مرتبط با چاقی می‌تواند پس از جراحی چاقی معکوس شود، که ممکن است بر میزان غذایی که مصرف می‌شود تأثیر بگذارد، اما لزوماً نوع غذایی که ترجیح داده می‌شود را تغییر ندهد. نویسندگان اضافه می‌کنند: “ما بسیار کنجکاو بودیم که در حالی که رفتار به سمت خوردن ماست‌های با محتوای انرژی بالاتر هدایت می‌شد، به نظر نمی‌رسید که نتیجه انتخاب‌های صریح باشد، زیرا تغییرات مداوم در خوشایندی طعم‌های غنی‌شده با کربوهیدرات‌ها مشاهده نشد. به طور مهم، این رفتار در بیماران چاق و پس از جراحی کاهش وزن حفظ شد، حتی با وجود تفاوت‌های مهم در سیستم دوپامینرژیک مغز آن‌ها.”