کشف باورنکردنی در کلمبیا: فسیل پرنده‌ی غول‌پیکر که دایناسورها رو به یاد میاره!

کاوش در ردپای فسیل یک پرنده‌ی شکاری منقرض شده در آمریکای جنوبی

گروهی از پژوهشگران، از جمله یه زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه جانز هاپکینز، نتایج بررسی‌های خودشون رو در مورد فسیل یه پرنده‌ی غول‌پیکر گوشت‌خوار که نسلش منقرض شده منتشر کردن. این پرنده احتمالاً بزرگ‌ترین گونه‌ی شناسایی شده از این نوع بوده. این کشف، اطلاعات تازه‌ای درباره‌ی حیات وحش آمریکای جنوبی، اون هم میلیون‌ها سال پیش، در اختیارمون قرار میده.

مدارک و شواهد موجود در استخوان پای این پرنده، که در یه مقاله‌ی جدید توی نشریه‌ی Palaeontology در تاریخ ۴ نوامبر به چاپ رسیده، واقعاً هیجان‌انگیزه. سرپرستی این تحقیق با فدریکو جی. دگرانژ، که متخصص پرندگان ترسناک هست، بوده و سیوان کوک، استاد آناتومی عملکردی و تکامل در دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز هم در این پژوهش شرکت داشته.

این استخون که در «تاتاکوا»، یه منطقه‌ی غنی از فسیل در کلمبیا، واقع در شمال آمریکای جنوبی پیدا شده، شمالی‌ترین مدرک از وجود این پرنده در آمریکای جنوبی رو به ما نشون میده. سایز استخون نشون میده که این پرنده‌ی ترسناک احتمالاً حتی از بزرگ‌ترین گونه‌های شناخته شده هم بزرگ‌تر بوده. به گفته‌ی کوک، این پرنده ۵ تا ۲۰ درصد از فوروسراخیدهای شناخته شده بزرگ‌تر بوده.

فسیل‌های قبلی نشون میدن که این نوع از پرندگان ترسناک، بین ۱ تا ۲.۷ متر قد داشتن. کوک میگه: «پرنده‌های ترسناک روی زمین زندگی می‌کردن، پاهاشون برای دویدن مناسب بوده و بیشتر از حیوانات دیگه تغذیه می‌کردن.» استخون پای این پرنده حدود ۲۰ سال پیش توسط سزار آگوستو پرادو، که در موزه‌ی لا توره‌منتا مسئولیت داشته، پیدا شده، اما تا سال ۲۰۲۳ مشخص نشده بود که این فسیل مربوط به یه پرنده‌ی ترسناکه.

در ژانویه‌ی ۲۰۲۴، محققان با استفاده از یه اسکنر قابل حمل از دانشگاه جانز هاپکینز، یه مدل سه‌بعدی مجازی از این نمونه ساختن که بهشون اجازه داد تا بررسی‌های بیشتری روش انجام بدن. این فسیل، در واقع انتهای یه تیبیوتارسوس چپه، که قسمت پایینی استخون پا در پرنده‌ها رو نشون میده و معادل استخون تیبیا یا ساق پا در انسان‌هاست. این فسیل به دوران میوسن، تقریباً ۱۲ میلیون سال پیش، تعلق داره.

این استخون، که یه حفره‌های عمیق خاصی داره که فقط در پاهای فوروسراخیدها دیده می‌شه، نشانه‌هایی هم از دندون‌های یه کایمان منقرض شده به نام پروسوروس. پروسوروس گونه‌ای بوده که احتمالاً تا ۹ متر طول داشته، به گفته‌ی کوک.

کشف فسیل پرنده‌ی ترسناک و اهمیتش در فهم اکوسیستم‌های گذشته

کوک اضافه می‌کنه: «ما فکر می‌کنیم این پرنده‌ی ترسناک در اثر آسیب‌هایی که از حمله‌ی کروکودیل‌ها در ۱۲ میلیون سال پیش متحمل شده از بین رفته.» بیشتر فسیل‌های این پرنده‌های ترسناک در جنوب آمریکای جنوبی، مثل آرژانتین و اروگوئه پیدا شده. کشف فسیل این فوروسراخید در شمال کلمبیا، نشون میده که این پرنده نقش مهمی در زنجیره‌ی غذایی این منطقه داشته. این فسیل به دانشمندا کمک می‌کنه تا بفهمن ۱۲ میلیون سال پیش چه حیواناتی در این منطقه زندگی می‌کردن.

حالا این منطقه یه بیابونه، اما دانشمندا معتقدن که در گذشته پر از رودخونه‌های پر پیچ و خم بوده. این پرنده‌ی غول‌پیکر در کنار پستانداران اولیه، مثل اونایی که سم داشتن و همچنین لاماها و خویشاوندانشون، یعنی گلیپتودون‌ها که اندازه‌شون به اندازه‌ی یه ماشین بود، زندگی می‌کرده. امروزه، سریمه، یه پرنده‌ی با پاهای بلند که بومی آمریکای جنوبی‌ست و تا حدود ۱ متر قد داره، به عنوان خویشاوند امروزی فوروسراخیدها شناخته می‌شه.

کوک می‌گه: «این یه نوع اکوسیستم متفاوت با اون چیزیه که امروز می‌بینیم، یا در جاهای دیگه دنیا هست. اون موقع، آمریکای جنوبی و شمالی به هم وصل نبودن.» به نظر اون، این فسیل که اولین نمونه از این نوع در این منطقه‌ست، نشون میده که این گونه در بین حیوانات اون زمان، یعنی ۱۲ میلیون سال پیش، نسبتاً نادر بوده. اون اضافه می‌کنه: «شاید فسیل‌هایی توی مجموعه‌های موجود باشه که هنوز به عنوان پرنده‌ی ترسناک شناسایی نشدن، چون استخون‌هاشون کمتر شبیه استخون پای پایینی هست که ما پیدا کردیم.»

برای کوک، این کشف کمک می‌کنه تا محیطی رو تصور کنه که دیگه توی طبیعت نمی‌شه پیداش کرد. اون می‌گه: «این مکان می‌تونست یه جای جذاب برای گشتن و دیدن همه‌ی این حیوانات منقرض شده باشه.»

علاوه بر کوک و پرودومو، توی این مطالعه، نویسنده‌های دیگه‌ای هم بودن: نویسنده‌ی اصلی فدریکو خاویر دگرانژ از مرکز تحقیقات علوم زمین؛ لوئیس جی. اورتیز-پابون از دانشگاه آند، کاررا، بوگوتا، کلمبیا و دانشگاه ملی کلمبیا، کاررا، بوگوتا؛ جاناتان پله‌گرین از دانشگاه والد، کلمبیا و دانشگاه سانتیاگو د کالی، کلمبیا؛ رودولفو سالاس-گیسموندی از دانشگاه ملی مایور سن مارکوس، آونیدا آرنالس، پرو؛ و آندرس لینک از دانشگاه آند، کاررا بوگوتا، کلمبیا.