آموزش جدید: مدارس مستقل برای رشد و موفقیت دانش‌آموزان

تحول در نظام آموزشی: نیاز به تغییرات بنیادین

ماهیت آموزش از قرن نوزدهم تغییر چندانی نکرده است، حتی با وجود فراخوان‌ها برای تغییر و تلاش‌ها برای اصلاح. یک تحلیل جدید از کارشناس آموزش در دانشگاه کانزاس، نیاز به یک تغییر پارادایمی به مدل “مدرسه درون مدرسه” را مطرح می‌کند که به اکولوژی نگاه می‌کند تا تغییرات تحول‌آفرین ایجاد کند. قانون “هیچ کودکی جا نماند” در اوایل قرن بیست و یکم، یک قانون مهم بود که ادعا می‌کرد با شناسایی مدارس ناکام از طریق آزمون‌ها می‌تواند به بهبود آن‌ها کمک کند و به نفع همه دانش‌آموزان آمریکایی باشد. اما مانند تغییرات پیشین در کتاب‌های درسی، برنامه درسی، روش‌های تدریس و فناوری، این اقدام نیز نتوانست آموزش را متحول کند.

به گفته‌ی یانگ ژائو، استاد ممتاز رهبری آموزشی، سیاست‌گذاری و روان‌شناسی آموزشی در دانشگاه کانزاس، دلیل این امر این بود که این تغییرات به‌طور اجباری بر یک سیستم کامل تحمیل شده بودند. او در مقاله جدید خود می‌نویسد که زمان آن فرا رسیده است که تغییرات را در مقیاس کوچک و با تمرکز بر دو عنصر کلیدی انجام دهیم: برنامه درسی کمتر تحمیلی و خودمختاری بیشتر برای دانش‌آموزان. ژائو می‌گوید: “ما باید بپذیریم که آموزشی که در مدارس اجرا می‌شود، از دهه 1980 و 1990 نسل‌ها را ناکام گذاشته است. فراخوان‌هایی برای تغییر وجود داشته، اما ما از آن‌ها غافل شده‌ایم. تغییراتی انجام شده، اما معنادار نبوده‌اند. شواهد اصلی این است که نسل‌ها بهتر از نسل‌های قبلی خود عمل نمی‌کنند. شواهد دیگر نشان می‌دهد که کارگران نسل Z به دلیل عدم آمادگی برای بازار کار، حتی با داشتن مدرک، با نرخ بالایی از کار اخراج می‌شوند. این مسأله به دلیل آن است که فناوری از آنچه مردم برای آن آماده‌اند پیشی گرفته است.”

به گفته‌ی ژائو، بزرگ‌ترین مانع برای تغییر و آموزش معنادار، برنامه درسی اجباری است. هر مدرسه برنامه درسی دارد که معلمان موظف به آموزش آن به دانش‌آموزان هستند و این برنامه تقریباً تمام طول روز و سال تحصیلی را در بر می‌گیرد و به زمان‌های خارج از مدرسه نیز در قالب تکالیف گسترش می‌یابد. علاوه بر این، دانش‌آموزان به ندرت در مورد آنچه می‌خواهند یاد بگیرند خودمختاری دارند یا در آموزش خود تصمیم‌گیری می‌کنند. ژائو می‌گوید: “آیا مطمئن هستیم که الزامات برای آنچه دانش‌آموزان باید یاد بگیرند، در 10 یا 20 سال آینده ارزشمند خواهد بود؟ اگر نه، چه کسی مسئول پاسخگویی به این سوال است؟” او همچنین می‌افزاید: “ما می‌دانیم که دانش‌آموزان با مدرسه درگیر نیستند. اگر می‌خواهیم دانش‌آموزان خوشحال باشند، آیا نباید آنان در مورد آنچه یاد می‌گیرند نظر داشته باشند؟”

هوش مصنوعی پتانسیل ناشناخته‌ای را به آموزش می‌آورد. ژائو و همکارش، روژون ژونگ، رئیس YEE Education، می‌نویسند که فناوری و طبیعت می‌توانند سرنخ‌هایی برای نحوه اجرای تغییرات معنادار در مدارس ارائه دهند. مقاله آن‌ها در نشریه ECNU Review of Education منتشر شده است. هر فناوری که به بازار معرفی می‌شود، به پذیرندگان اولیه این امکان را می‌دهد که ابتدا آن را امتحان کنند.

تغییرات در سیستم آموزشی: رویکردی نوین

اگر یک فناوری موفق باشد، به تدریج به مصرف‌کنندگان بیشتری گسترش می‌یابد و در بهترین حالت، به یک پدیده تقریباً فراگیر تبدیل می‌شود. ژائو به مثال آیفون اشاره می‌کند. نه اپل و نه دولت هیچ‌کدام سعی نکردند که همه مصرف‌کنندگان را مجبور به داشتن این دستگاه کنند، اما این فناوری به قدری موفق بود که گوشی‌های هوشمند در جامعه، حتی در کلاس‌های درس، به طور گسترده‌ای وجود دارند. در حالی که اجبار به استفاده از فناوری برای مصرف‌کنندگان ممکن است غیرمنطقی به نظر برسد، این دقیقاً رویکردی است که آموزش و پرورش آمریکا در سطح سیستماتیک خود اتخاذ می‌کند، زمانی که از مدارس می‌خواهد روش‌ها یا الزامات جدیدی را به کار بگیرند.

قطعاً، هرگاه تغییر در مدارس ضروری باشد، افرادی وجود دارند که مقاومت می‌کنند؛ از معلمان و مدیران گرفته تا والدین و حتی خود دانش‌آموزان. به جای تلاش برای نادیده گرفتن این مخالفت‌ها، ژائو و ژونگ پیشنهاد می‌کنند که از رویکرد “مدرسه درون مدرسه” استفاده شود. این اقدام به دانش‌آموزان و والدینی که علاقه‌مند هستند، این امکان را می‌دهد که در رویکردی شرکت کنند که به دانش‌آموزان اجازه می‌دهد تا آنچه را که به یادگیری آن علاقه دارند، انتخاب کنند و اهداف آموزشی خود را با راهنمایی معلمان حرفه‌ای تعیین کنند. ژائو می‌گوید: “در هر مدرسه‌ای، من شرط می‌بندم که می‌توانید دانش‌آموزان و والدینی را پیدا کنید که بخواهند تغییر را امتحان کنند.” او ادامه می‌دهد: “عادت بد آموزش این است که می‌خواهد همه چیز تغییر کند، حتی زمانی که مطمئن نیستیم این تغییر معنا دارد یا خیر. اگر تغییر را به زور تحمیل کنید، با مقاومت روبه‌رو می‌شوید. این یک فرآیند طبیعی و اکولوژیک است.”

نویسندگان از دیدگاه نظریه پانارچی برای رویکرد مدرسه درون مدرسه استفاده می‌کنند. این نظریه به طور کلی بیان می‌کند که سلسله مراتب مدارس با سیستم‌های برابر می‌تواند مؤثرتر از سلسله مراتب سنتی به شکل هرم باشد، جایی که تمام تأثیرات از بالا به سطوح پایین‌تر منتقل می‌شود. آن‌ها به مثال اکوسیستم‌ها در طبیعت اشاره می‌کنند که می‌توانند در برابر تهدیدات مقاوم باشند اما در تطبیق با تغییرات ضروری کند هستند. گونه‌هایی که در تکامل و سازگاری با اکوسیستم‌های جدید موفق هستند، به طور فوری به این تسلط‌ها نمی‌رسند، بلکه این فرایند به تدریج صورت می‌گیرد.

در نهایت، ژائو و ژونگ یک رویکرد سنجیده را برای ارائه نوآوری‌های کوچک که پتانسیل رشد به تغییرات سیستماتیک را دارند، پیشنهاد می‌کنند. در این تغییرات، دانش‌آموزان خودمختاری بیشتری خواهند داشت و برنامه درسی کمتری به آن‌ها تحمیل می‌شود. آن‌ها همچنین مثال‌هایی از مدارس در چین، استرالیا و ایالات متحده را که این مدل را امتحان کرده‌اند، به اشتراک می‌گذارند و گزارش می‌دهند که دانش‌آموزان بیشتری درگیر و موفق‌تر شده‌اند که نقاط قوت منحصر به فرد خود را کشف می‌کنند، یاد می‌گیرند که مشکلات ارزشمندی را پیدا و حل کنند و از دیگران در سراسر جهان از طریق فناوری یاد بگیرند. ژائو در مورد رویکرد اکولوژیکی و مبتنی بر پانارچی به اصلاحات آموزشی می‌گوید: “اگر تغییر در یک سطح اتفاق بیفتد، می‌تواند به سطح دیگری منتقل شود یا بر دیگران تأثیر بگذارد. برخی اکوسیستم‌ها بسیار مقاوم هستند اما قادر به سازگاری نیستند. آموزش نیز مقاوم بوده است، اما کنترل‌های زیادی بر روی سیستم وجود دارد، بنابراین قابلیت تغییر را ندارد. ما پیشنهاد می‌کنیم که می‌توانید به نوآوری‌های کوچک برای تأثیرگذاری بر بقیه سیستم تکیه کنید.”