یارانه های زمین زیر ذره‌بین: راهی نو برای نجات محیط‌زیست و پول مالیات‌دهندگان

یه انقلاب تو یارانه های زمین!

یه تغییر اساسی تو روش دادن یارانه های زمین میتونه هم ارزش بیشتری واسه اونایی که مالیات میدن داشته باشه، هم شانس بریتانیا رو برای رسیدن به هدفای محیط زیستی اش زیاد کنه. دولت قول داده توی نیم قرن اخیر، جنگل ها رو خیلی بزرگتر کنه تا به هدف کربن خالص صفر تا سال ۲۰۵۰ برسه. برای همین باید به صاحابای زمین یارانه بده تا زمیناشونو تبدیل به جنگل کنن.

الان این یارانه ها با پرداخت های ثابت داده میشه، یعنی به هر صاحب زمینی یه مقدار پول ثابت میدن، چه زمینش خوب باشه واسه کاشت درخت، چه نباشه. محققای دانشکده بازرگانی دانشگاه اکسِتر نشون دادن این یارانه های ثابت نه تنها فایده نداره، بلکه ممکنه باعث افزایش انتشار خالص گازهای گلخانه ای هم بشه! چرا؟ چون وقتی پول ثابتی میدن، انگیزه ای ایجاد میشه که از زمینایی استفاده کنن که واسه کشاورزی مناسب نیستن. معمولاً این زمینا کربن زیادی دارن، درخت هم توشون خوب رشد نمیکنه. کاشت درخت هم باعث میشه خاک های پیت دار خشک بشن و در نتیجه، به جای ذخیره کربن، گازهای گلخانه ای منتشر بشه.

محقق ها میگن راه حل اینه که دیگه یارانه ها رو همینجوری الکی ندن و عوضش، بر اساس نتایجی که انتظار دارن، یارانه بدن. این روش “سرمایه ی طبیعی” باعث میشه مناطقی که بیشترین ارزش های محیط زیستی رو دارن (مثل تغییرات آب و هوایی، تنوع زیستی و تفریح) اولویت پیدا کنن.

تو یه مقاله که توی مجله ی PNAS چاپ شده، محقق ها سه تا روش مختلف رو برای دادن یارانه امتحان کردن: نرخ ثابت فعلی، روش سرمایه ی طبیعی و روش “سناریوهای استفاده از زمین” که توسط ارزیابی اکوسیستم ملی بریتانیا پیشنهاد شده و کاشت درخت رو تو مناطق بیشتری ترویج میکنه. محقق ها این سه روش رو با استفاده از سیستم پشتیبانی تصمیم گیری NEV مقایسه کردن (ارزیابی محیط طبیعی) که مدل های علمی طبیعی، فیزیکی و اقتصادی رو با هم ترکیب میکنه تا نتایج محیط زیستی، کشاورزی و اقتصادی رو مشخص کنه.

نقشه هایی که از جنگل کاری جدید درست شده، نشون میده که توزیع این روشا چجوریه. مثلاً یارانه های ثابت باعث میشه تو مناطقی که سود کشاورزی کمه، جنگل کاری انجام بشه که جذابه، اما نسبت به هدف اصلی (یعنی ذخیره سازی کربن) خیلی ارزش نداره.

یارانه ها و تاثیرشون روی انتشار گازهای گلخانه ای

استفاده از یارانه ها تو زمینایی که کربن زیادی دارن، باعث شده گازهای گلخانه ای بیشتری تو هوا پخش بشه. سناریوهای مربوط به استفاده از زمین هم جنگل کاری رو تو وسعت بیشتری تو بریتانیا گسترش میدن و مقدار زیادی گاز گلخانه ای رو ذخیره میکنن، اما تقریباً هزینه یارانه ها رو تو کاشت درخت تو بعضی از زمینای کشاورزی پربار کشور، دو برابر کردن.

روش “سرمایه ی طبیعی”

روش “سرمایه ی طبیعی” از نظر محیط زیست، ابعاد اجتماعی و ارزش مالی برای مالیات دهنده ها، بهترین نتیجه رو میده. بر اساس چارچوب سرمایه ی طبیعی (که اساس برنامه ی ۲۵ ساله ی محیط زیست دولت بریتانیاست)، این روش باعث میشه کاشت درخت بیشتر تو مناطق شهری بزرگ و اطرافشون انجام بشه. این کار دسترسی به محیط های خوب رو واسه جمعیت های شهری زیاد راحت تر کرد و در نهایت، نتیجه ای خالص داشت که ۵۰ درصد بیشتر از روش فعلیِ پرداخت ثابت بود.

بهتر شدن تنوع زیستی و تغییرات آب و هوایی

این روش همچنین باعث بهتر شدن تنوع زیستی شد و از همه مهمتر، نتایج خوبی برای آب و هوا داشت. به طوری که تونست نیاز به کاهش ۱۳ میلیون تن دی اکسید کربن در سال تا سال ۲۰۵۰ رو برطرف کنه.

پروفسور ایان بایتمن، رئیس موسسه زمین، محیط زیست، اقتصاد و سیاست تو دانشکده بازرگانی دانشگاه آکسفورد، گفت: “روش پرداخت پول ثابت برای اجرای هدفای سیاست، تو کل دنیا خیلی معموله، انگار کسی به ناکارآمدی نسبی اش توجهی نداره. این مطالعه به وضوح این ایرادا رو نشون میده و تاکید میکنه که روش تصمیم گیری که برای اجرای سیاست انتخاب میشه، میتونه تاثیر خیلی زیادی رو کارایی اون سیاست داشته باشه.”

او اضافه کرد: “با هدف قرار دادن پول مردمی تو مکان هایی که بیشترین فایده رو دارن، میتونیم به مسئله تغییرات آب و هوایی، کم شدن تنوع زیستی و امنیت غذایی رسیدگی کنیم و ارزش پول مالیات دهنده ها رو خیلی بهتر کنیم. این یه مسئله ی فنی کوچولو نیست؛ اگه روش های مختلف نتایج متفاوتی داشته باشن، اونوقت نحوه ی تصمیم گیری ما عوض میشه و تصمیمای ما هم فرق میکنه.”

این مقاله با عنوان “چطوری تصمیم های سیاست گذاری زمین رو بگیریم: ترکیب علم و اقتصاد برای رسیدن به هدفای مربوط به آب و هوا، تنوع زیستی و غذا” تو نشریه PNAS (مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم) چاپ شده.

“`