دانش‌آموزی موفق با مدرسه دوستدار محیط زیست را تجربه کنید!

تحول در نظام آموزشی: نیاز به تغییرات بنیادین

ماهیت آموزش از قرن نوزدهم تغییر چندانی نکرده است، حتی با وجود درخواست‌ها برای تغییر و تلاش‌های اصلاحی. یک تحلیل جدید از یک کارشناس آموزش در دانشگاه کانزاس خواستار تغییر الگو به مدل “مدرسه درون مدرسه” است که به اکولوژی نگاه می‌کند تا تغییرات تحولی ایجاد کند. قانون “هیچ کودکی عقب نماند” در اوایل قرن بیست و یکم، قانونی مهم بود که ادعا می‌کرد با شناسایی مدارس ناکام از طریق آزمون‌ها، می‌تواند به بهبود آن‌ها کمک کند و در نتیجه به نفع همه دانش‌آموزان آمریکایی باشد. اما درست مانند تغییرات در کتاب‌های درسی، برنامه‌های درسی، روش‌های تدریس و فناوری که پیش از آن رخ داده بود، این اقدام نیز نتوانست آموزش را متحول کند.

به گفته یانگ ژائو، استاد ممتاز رهبری آموزشی و مطالعات سیاست و روان‌شناسی آموزشی در دانشگاه کانزاس، دلیل این امر این است که این تغییرات به صورت تحمیلی بر یک سیستم کامل اعمال شده است. او در مقاله‌ای جدید می‌نویسد که زمان آن رسیده است که تغییرات را در مقیاس کوچک و با تمرکز بر دو عنصر کلیدی انجام دهیم: برنامه درسی کمتر تحمیلی و خودمختاری بیشتر برای دانش‌آموزان. ژائو می‌گوید: “ما باید بپذیریم که آموزش در مدارس از دهه 1980 و 1990 نسل‌ها را ناکام گذاشته است. درخواست‌هایی برای تغییر وجود داشته، اما ما آن‌ها را نادیده گرفته‌ایم. تغییراتی انجام شده، اما آنها معنادار نبوده‌اند. اصلی‌ترین دلیل این است که نسل‌های جدید بهتر از نسل‌های قبلی عمل نکرده‌اند. شواهد دیگر این است که کارگران نسل Z به دلیل عدم آمادگی برای بازار کار، حتی با داشتن مدرک، با نرخ‌های بالایی از کار اخراج می‌شوند و به این دلیل است که فناوری از آنچه مردم برای آن آماده هستند، پیشی گرفته است.”

به گفته ژائو، بزرگ‌ترین مانع برای تغییر و آموزش معنادار، برنامه درسی تحمیلی است. هر مدرسه برنامه درسی خاصی دارد که معلمان موظف به آموزش آن به دانش‌آموزان هستند و این برنامه تقریباً تمام روز و سال تحصیلی را در بر می‌گیرد و به زمان‌های خارج از مدرسه دانش‌آموزان در قالب تکالیف نیز گسترش می‌یابد. علاوه بر این، دانش‌آموزان به ندرت در مورد آنچه می‌خواهند یاد بگیرند، خودمختاری دارند یا در آموزش خود تعیین‌کننده هستند. ژائو می‌گوید: “آیا مطمئن هستیم که الزامات برای آنچه دانش‌آموزان باید یاد بگیرند، در 10 یا 20 سال آینده ارزشمند خواهد بود؟ اگر نه، چه کسی مسئول پاسخگویی به این موضوع است؟ ما همچنین می‌دانیم که دانش‌آموزان به مدرسه درگیر نیستند. اگر می‌خواهیم دانش‌آموزان خوشحال باشند، آیا نباید آن‌ها درباره آنچه یاد می‌گیرند، نظری داشته باشند؟”

هوش مصنوعی پتانسیل ناشناخته‌ای را به آموزش می‌آورد. ژائو و همکارش روژون ژونگ، رئیس YEE Education، می‌نویسند که فناوری و طبیعت هر دو می‌توانند نشانه‌هایی برای نحوه اجرای تغییرات معنادار در مدارس ارائه دهند. مقاله آن‌ها در مجله ECNU Review of Education منتشر شده است. هر فناوری که به بازار معرفی می‌شود، به پذیرندگان اولیه این امکان را می‌دهد که ابتدا آن را آزمون کنند.

تغییرات در نظام آموزشی: رویکردی نوین

اگر یک فناوری موفق باشد، به تدریج به مصرف‌کنندگان بیشتری گسترش می‌یابد و در موارد بسیار موفق، تقریباً در همه‌جا حاضر می‌شود. ژائو به مثال آیفون اشاره می‌کند. نه اپل و نه دولت هیچ‌گاه سعی نکردند که همه مصرف‌کنندگان را مجبور به داشتن این دستگاه کنند، اما این فناوری به قدری موفق بود که گوشی‌های هوشمند در جامعه، حتی در کلاس‌های درس، به فراوانی وجود دارند. در حالی که مجبور کردن مصرف‌کنندگان به استفاده از فناوری ممکن است احمقانه به نظر برسد، اما این دقیقاً رویکردی است که آموزش و پرورش آمریکا در سطح سیستماتیک اتخاذ می‌کند، زمانی که از مدارس می‌خواهد روش‌ها یا الزامات جدیدی را بپذیرند.

به طور حتم، هر زمان که تغییر در مدارس لازم باشد، افرادی وجود دارند که مقاومت می‌کنند؛ از معلمان و مدیران گرفته تا والدین و خود دانش‌آموزان. به جای تلاش برای نادیده گرفتن این مخالفت‌ها، ژائو و ژونگ رویکرد «مدرسه درون مدرسه» را برای تلاش در جهت تغییر پیشنهاد می‌دهند. چنین حرکتی به دانش‌آموزان و والدینی که علاقه‌مند هستند، این امکان را می‌دهد که در رویکردی شرکت کنند که به دانش‌آموزان استقلال می‌دهد تا آنچه را که به یادگیری آن علاقه دارند، انتخاب کنند و اهداف آموزشی خود را با راهنمایی معلمان حرفه‌ای تعیین کنند.

ژائو می‌گوید: «در هر مدرسه‌ای، من شرط می‌بندم که می‌توانید دانش‌آموزان و والدینی را پیدا کنید که بخواهند تغییر را امتحان کنند. عادت بد آموزش این است که می‌خواهد همه چیز تغییر کند، حتی زمانی که مطمئن نیستیم آیا این تغییر معنا دارد یا نه. اگر تغییر را به زور تحمیل کنید، مقاومت را دعوت می‌کنید. این یک فرآیند طبیعی و اکولوژیک‌تر است.»

نظریه پانارکی و رویکرد مدرسه درون مدرسه

نویسندگان از دیدگاه نظریه پانارکی برای رویکرد مدرسه درون مدرسه استفاده می‌کنند. این نظریه به طور اساسی بیان می‌کند که سلسله‌مراتب مدارس با سیستم‌های برابر می‌تواند مؤثرتر از سلسله‌مراتب سنتی به شکل هرم باشد که در آن تمام نفوذ از بالا به سطوح پایین‌تر می‌آید. آنها به مثال اکوسیستم‌های طبیعی اشاره می‌کنند که می‌توانند در برابر تهدیدات مقاوم باشند، اما در تطبیق با تغییرات لازم کند هستند. گونه‌هایی که در تکامل و سازگاری با اکوسیستم‌های جدید موفق هستند، به طور ناگهانی به این موفقیت نمی‌رسند، بلکه به تدریج.

در نهایت، ژائو و ژونگ رویکردی سنجیده برای ارائه نوآوری‌های کوچک پیشنهاد می‌دهند که پتانسیل رشد به تغییرات سیستماتیک را دارند، جایی که به دانش‌آموزان استقلال بیشتری داده می‌شود و برنامه درسی کمتری به آنها تحمیل می‌شود. آنها همچنین مثال‌هایی از مدارس در چین، استرالیا و ایالات متحده را به اشتراک می‌گذارند که این مدل را آزمایش کرده و گزارش می‌دهند که دانش‌آموزان بیشتری درگیر و موفق‌تر هستند و توانایی‌های منحصر به فرد خود را کشف می‌کنند، یاد می‌گیرند که مشکلات ارزشمند را پیدا و حل کنند و از دیگران در سراسر جهان از طریق فناوری بیاموزند.

ژائو در مورد رویکرد اکولوژیک و مبتنی بر پانارکی به اصلاحات آموزشی می‌گوید: «اگر تغییر در یک سطح اتفاق بیفتد، می‌تواند به سطح دیگری برود یا بر دیگران تأثیر بگذارد. برخی اکوسیستم‌ها بسیار مقاوم هستند اما قادر به سازگاری نیستند. آموزش و پرورش مقاوم بوده، اما کنترل‌های زیادی بر روی سیستم وجود دارد، بنابراین قابلیت تغییر ندارد. ما پیشنهاد می‌دهیم که می‌توانید به نوآوری‌های کوچک تکیه کنید تا بر بقیه سیستم تأثیر بگذارید.»