تنهایی معجزه می‌کنه؟ 🤯 چطور خلوت (نسبی) انرژی میده و روابطتونو بهتر میکنه!

تأثیر خلوت گزینی بر انرژی و روابط اجتماعی

قدم زدن در دل جنگل‌های بکر، تجربه‌ی انزوای کامل و مشابه این‌ها – که به نوعی تنهایی عمیق محسوب می‌شه – نمی‌تونه به اندازه‌ی یه تنهایی نسبتاً سبُک‌تر، مثل خوندن کتاب تو کافه یا گوش دادن به‌آهنگ تو مسیر رفت‌و‌آمد، باعث بازسازی انرژی و تقویت روابط اجتماعی بشه. این یافته‌ها از تحقیقات دانشگاه ایالت اورِگِن به‌دست اومده. اهمیت این نتایج از اون‌جا نشئت می‌گیره که نقش تنهایی تو ایجاد روابط اجتماعی، یکی از عوامل کلیدی تو سلامت کلّی فرد به‌حساب میاد.

بر اساس اطلاعات منتشر شده از سوی مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده، روابط اجتماعی قوی با طول عمر بیشتر، سلامت روان بهتر و کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های جدی، از جمله بیماری‌های قلبی، سکته‌ی مغزی و زوال عقل، ارتباط مستقیم دارن.

تحقیقات انجام شده پیرامون تنهایی و روابط اجتماعی

خانم مورگان کوئین راس، استادیار رشته‌ی ارتباطات در دانشکده‌ی هنر‌های علوم انسانی دانشگاه ایالت اورِگِن، به‌همراه آقای اسکات کمپبل از دانشگاه ایالت اوهایو، تقریباً ۹۰۰ بزرگسال ساکن آمریکا رو مورد بررسی قرار دادن و متوجه شدن فعالیت‌هایی که به تنهایی نسبی و سبک‌تری منجر می‌شن (مثل بازی کردن با گوشی همراه یا رفتن به سینما به تنهایی)، نسبت به رانندگی تو دل بیابون یا نوشتن تو یه کلبه‌ی دورافتاده، فواید بیشتری دارن.

خانم راس می‌گه: «ما فهمیدیم که اون نوع تنهایی‌هایی که کمتر کامل هستن، احتمال بیشتری وجود داره که انرژی رو برگردونن و حس ارتباط با دیگران رو حفظ کنن.» و اضافه کرد: «تو دنیایی که تعاملات اجتماعی تقریباً همیشه با یه کلیک فاصله دارن، ما باید یاد بگیریم چطور روابط اجتماعی رو با شکلای مختلف تنهایی متعادل کنیم.»

راس و کمپبل شرایطی رو بررسی کردن که توش تنهایی فرد ممکنه تحت‌تأثیر افراد یا تکنولوژی قرار بگیره؛ دسترسی به دیگران و تعامل داشتن با رسانه‌ها می‌تونه تجربه‌ی تنهایی رو تحت‌تأثیر قرار بده و باعث بشه زمانی که آدم تنهاست، بیشتر جنبه‌ی اجتماعی داشته باشه.

بررسی تحقیقات درباره‌ی تنهایی و تعاملات اجتماعی

محققان یک چارچوب کلی برای انواع تنهایی ایجاد کردن که شامل یه سطح پایه (یعنی عدم تعامل با افراد) و یه سطح کامل (یعنی عدم دسترسی به دیگران و ارتباط نداشتن با رسانه‌ها) میشه. این چارچوب بهشون کمک کرد تا تعادل بین تنهایی و تعامل اجتماعی رو بررسی کنن. به‌عبارت دیگه، آیا تجربه‌ی تنهایی کامل به بیشترین میزان انرژی کمک می‌کنه، درحالی‌که تجربه‌ی کمتر اون باعث میشه که روابط، به بالاترین حد برسن؟

خانم راس به نظریه‌ای معروف به‌اسم پیوند، ارتباط و تعلق اشاره می‌کنه؛ این نظریه بیان می‌کنه که تعامل اجتماعی می‌تونه ارتباط با دیگران رو به‌قیمت مصرف انرژی اجتماعی ایجاد کنه، و تنهایی می‌تونه این انرژی رو بازسازی کنه، البته با این هزینه که ارتباطات محدود می‌شن. انرژی اجتماعی درواقع به ظرفیت یه فرد برای تعاملات اجتماعی اشاره داره و میشه اون رو مثل یه باتری در نظر گرفت که می‌تونه پُر، نیمه‌پُر یا خالی باشه.

خانم راس می‌گه: “تحقیقات ما نشون میده که تنهایی درواقع تأثیری روی تعاملات اجتماعی دیگه نداره.” و ادامه میده: “در حالی که تعاملات اجتماعی شدید، ارتباط ایجاد میکنه ولی انرژی رو تخلیه می‌کنه، تنهایی شدیدتر، هم انرژی و هم ارتباط رو تخلیه می‌کنه. به‌نظر نمیرسه که تنهایی فقط راهی برای بازیابی انرژی مصرف‌شده در تعاملات اجتماعی باشه.”

دانشمندا همچنین متوجه شدن که تنهایی برای افرادی که فکر می‌کنن بهشون کمک می‌کنه تا انرژیشون رو به‌دست بیارن و روابطشون رو حفظ کنن، ضرر کمتری داره، و این موضوع صرف‌نظر از اینه تعاملات اجتماعیشون چقد انرژی می‌گیره. جالبه که این یافته‌ها معمولاً برای هر دو گروه برون‌گرا و درون‌گرا صدق می‌کنه. خانم راس اضافه کرد که یکی از پیشنهاداتی که از این تحقیق به‌دست میاد، اینه که آدما سعی کنن فقط زمانی به‌دنبال تنهایی برن که یه انگیزه سازنده برای این کار داشته باشن. او گفت: “اگر یه نگرش مثبت نسبت به تنهایی دارین – چون ازش برای بازیابی انرژی استفاده می‌کنید و می‌دونید که بعداً می‌تونید با مردم ارتباط برقرار کنید – انتخاب تنهایی احتمالاً اوضاع شما رو بهتر می‌کنه.” و ادامه داد: “اما اگه به‌خاطر یه نگرش منفی نسبت به تعامل اجتماعی – چون نمی‌خواید با مردم صحبت کنید – تنهایی رو انتخاب کنید، احتمالاً این انتخاب اوضاعتونو بدتر می‌کنه.”

این مطالعه توی مجله‌ی PLOS One منتشر شده.