تنهایی خوبه یا بد؟ 🧐 علم جواب میده: چطور تنهایی به سلامت ما ربط داره!

تنهایی و تأثیراتش بر سلامت جامعه

تحقیقاتی که تو دانشگاه ایالتی اورگن انجام شده، نشون میده که قدم زدن تنها تو دل جنگل و تجربه کردن شرایطی مثل تنهایی عمیق، اون‌طور که باید انرژی رو برنمی‌گردونه و پیوندهای اجتماعی رو تقویت نمی‌کنه؛ برعکس تجربه‌هایی با تنهایی کمتر محسوس، مثل کتاب خوندن تو یه کافه یا گوش دادن به آهنگ با اسپاتیفای وقتی داری میری سر کار یا برمی‌گردی خونه. این یافته‌ها خیلی مهم هستن، چون تنهایی نقش بزرگی تو شکل‌دهی به روابط اجتماعی داره، و این روابط هم یکی از عوامل کلیدی برای سلامتی کل افراد به شمار می‌رن.

طبق اطلاعات مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا، داشتن روابط اجتماعی قوی با عمر طولانی‌تر، سلامت روان بهتر و کم‌تر شدن احتمال ابتلا به بیماری‌های جدی مثل بیماری‌های قلبی، سکته مغزی و آلزایمر، مرتبطه.

مگان کوئین راس، که استادیار رشته‌ی ارتباطات در دانشکده‌ی هنرهای لیبرال دانشگاه ایالتی اورگنه، همراه با اسکات کمپبل از دانشگاه ایالتی اوهایو تقریبا 900 بزرگسال رو تو آمریکا مورد بررسی قرار دادند. اون‌ها متوجه شدن فعالیت‌هایی که یه جورایی «تنهایی» کمتری دارن، مثل بازی کردن با گوشی یا رفتن به سینما به تنهایی، نسبت به رانندگی کردن تو بیابون یا نوشتن تو یه کلبه‌ی دورافتاده، مزایایی دارن.

راس میگه: «ما فهمیدیم که تنهاییای که کمتر کامله، احتمالاً انرژی رو برمی‌گردونه و حس ارتباط با بقیه رو حفظ می‌کنه.» و اضافه می‌کنه: «تو دنیایی که ارتباط اجتماعی تقریبا همیشه فقط با یه کلیک فاصله‌ داره، خیلی مهمه که بفهمیم چطوری تعادل بین تعاملات اجتماعی و انواع مختلف تنهایی رو برقرار کنیم.»

راس و کمپبل شرایطی رو بررسی کردن که توش تنهاییِ یه نفر ممکنه تحت تأثیر افراد و یا تکنولوژی قرار بگیره. اون‌ها اشاره کردن که دسترسی داشتن به بقیه و تعامل داشتن با رسانه‌ها می‌تونه تجربه‌ی تنهایی رو تحت تأثیر قرار بده و باعث بشه زمان تنهایی بیشتر جنبه‌ی اجتماعی پیدا کنه.

تحقیقات درباره‌ی تنهایی و تأثیرش بر انرژی اجتماعی

محقق‌ها یه جدول (یا همون «ماتریس») از تنهایی درست کردن که شامل یه سطح پایه — یعنی عدم تعامل با افراد — و یه سطح کامل می‌شه که یعنی دسترسی نداشتن به بقیه و ارتباط نداشتن با رسانه‌ها. این جدول بهشون این امکان رو داد که تعادل بین تنهایی و تعامل اجتماعی رو بررسی کنن؛ به عبارت دیگه، آیا تجربه کردن تنهاییِ کامل‌تر به بیشترین بازیابی انرژی کمک می‌کنه، در حالی که تجربه‌ی کمترِش، بیشترین ارتباطات اجتماعی رو به دنبال داره؟

راس اشاره می‌کنه که یه نظریه‌ی معروف به اسم «ارتباط، پیوند، تعلق» (که میشه: «ربط، وصل شدن، تعلق داشتن» ترجمه‌اش کرد) میگه تعامل اجتماعی می‌تونه روابط با بقیه رو بسازه، ولی هزینه‌اش انرژی اجتماعیه، و تنهایی می‌تونه انرژی اجتماعی رو دوباره بسازه، ولی به قیمت از دست رفتن ارتباطات اجتماعی. انرژی اجتماعی همون توانایی یه شخصه برای تعاملات اجتماعی، و می‌شه اون رو مثل یه باطری در نظر گرفت که می‌تونه کاملا پر باشه، نیمه‌پر باشه یا خالی شده باشه.

راس گفت: «تحقیقات ما نشون میده که تنهایی دقیقا برعکس تعاملات اجتماعی نیست. در حالی که تعاملات اجتماعی شدیدتر، ارتباطات رو قوی‌تر می‌کنه، ولی انرژی رو خالی می‌کنه، تنهاییِ شدیدتر هم انرژی رو کم می‌کنه و هم ارتباطات رو. به نظر نمیاد که تنهایی فقط یه راهِ ساده برای برگردوندن انرژی مصرف شده تو تعاملات اجتماعی باشه.»

دانشمندا هم‌چنین متوجه شدن که تنهایی برای کسایی که فکر می‌کنن این تجربه بهشون کمک می‌کنه انرژی‌شون رو دوباره بسازن و ارتباطاتشون رو حفظ کنن، کمتر ضرر داره، حالا مهم نیست تعاملات اجتماعیشون چقدر ازشون انرژی گرفته. جالبه که این یافته‌ها معمولا برای هر دو گروه برون‌گرا و درون‌گرا صدق می‌کنه. راس اضافه کرد که یکی از پیشنهادهایی که از این تحقیق به دست میاد اینه که آدما سعی کنن فقط وقتی برن دنبال تنهایی که یه انگیزه‌ی سازنده برای این کار دارن.

اون گفت: «اگه نسبت به تنهایی یه دید مثبت داشته باشی — چون ازش برای دوباره ساختن انرژی استفاده می‌کنی و می‌دونی که بعدش می‌تونی با آدما ارتباط بگیری — انتخاب تنهایی احتمالا حس بهتری بهت میده. ولی اگه تنهایی رو انتخاب کنی چون نسبت به تعاملات اجتماعی دید منفی داری — یعنی نمی‌خوای با بقیه حرف بزنی — احتمالا حس بدتری خواهی داشت.»

این تحقیق تو مجله‌ی PLOS One منتشر شده.