کشفِ باورنکردنی دانشمندان: مغزتون چطور با “عدد” حرف میزنه!

یه پژوهشِ نو: ظرافتِ بی‌همتایِ آدما تو فهمِ “عدد”

تحقیقات تازه نشون می‌ده که استعدادِ ویژه‌ی انسان برای درک مفهومِ “عدد”، شاید ریشه‌های عمیقی توی مغز داشته باشه. نتایج این مطالعه که دانشگاه علوم و بهداشت اورِگِن انجام داده، و نمونه‌هایی از بیمارای جراحیِ اعصاب رو بررسی کرده، راه‌های جدیدی برای بهتر یاد گرفتنِ ریاضیات برای کسایی که باهاش مشکل دارن، باز میکنه. دکتر احمد رُسلان، که نویسنده‌ی اصلی و سرپرست بخش جراحیِ اعصاب در دانشکده‌ی پزشکیِ OHSU هست، میگه: “این کار، زیربنایی میشه برای درکِ عمیق‌تر از عدد، ریاضیات، و شناختِ نمادها – یعنی چیزی که مختصِ انسانه.” اون همچنین اضافه میکنه: “پیامدهایِ این تحقیق خیلی وسیعه.”

این مطالعه همین امروز توی نشریه‌ی PLOS ONE منتشر شد. رُسلان و همکاراش، 13 نفر که صرع داشتن و تحتِ یک جراحی معمول برای نقشه برداری از محل دقیقِ تشنج‌هاشون تو مغز بودن رو، انتخاب کردن. این روش به اسم الکتروانسفالوگرافی استریوتاکتیک شناخته میشه. توی این فرایند، محققا از بیمارا یه سری سوال پرسیدن که اونارو به فکر کردن راجع به اعداد به عنوان نماد (مثلا 3)، به صورت کلمه (“سه”) و به عنوان مفهوم (یه سری سه نقطه) وا میداشت.

وقتی بیمارا جواب میدادن، محققا فعالیتی رو توی یه جای غیرمنتظره پیدا کردن: پوتامِن. این ناحیه که عمیقا توی گانگلیون‌هایِ پایه و بالای ساقه مغز قرار داره، بیشتر با کارهای پایه‌ای مثل حرکت و بعضی عملکردهای شناختی مرتبطه، اما به ندرت به جنبه‌هایِ پیشرفته‌تر هوش انسانی مثل حل معادله‌های دیفرانسیل مربوط میشه. معمولا دانشمندانِ عصب‌شناس، آگاهی و تفکر انتزاعی رو به قشر مغز نسبت میدن، که توی مراحل بعدی تکاملِ انسان شکل گرفته و دور تا دور لایه بیرونیِ مغز رو با ماده‌ی خاکستریِ چروک خورده پوشونده.

رسلان گفت: “این احتمالا یعنی تواناییِ انسان توی پردازشِ اعداد، یه چیزیه که تو مراحل اولیه تکامل به دست آوردیم.”

تحقیقاتِ جدید در موردِ کارکردِ مغز و توانایی‌هاش

تحقیقات نشون میده که توی مغز ما، یه چیز عمیق‌تری هست که این ظرفیت رو بهمون داده که به جایگاهِ فعلی‌مون برسیم. پژوهشگرا همچنین فعالیت‌هایی رو در نواحی مغز که ورودی‌های بینایی و شنوایی رو پردازش میکنن، دیدن. بعلاوه، لوبِ جداری که به عملکردهای عددی و محاسباتی مربوطه، هم توی این تحقیقات مورد توجه قرار گرفته.

از یه نظرِ عملی، این یافته‌ها میتونن به جلوگیری از آسیب به نواحیِ مهم توی جراحی‌هایی که به برداشتن تومورها یا کانون‌های صرع مربوطه، کمک کنه. همچنین میشه ازشون توی قرار دادن تحریک‌کننده‌های عصبی، که برای متوقف کردن تشنج‌ها طراحی شدن، استفاده کرد. الکساندر راک‌هیل، نویسنده اصلیِ این تحقیق و پژوهشگرِ فوقِ دکتری توی آزمایشگاهِ رُسلان، گفت: “نواحی مغز که تو پردازشِ اعداد نقش دارن، باید با دقت شناسایی بشن و باید احتیاطِ بیشتری به خرج داد که توی عمل‌های جراحیِ اعصاب، آسیبی به این نواحی نرسه.”

پژوهشگرا از بیمارا که تو این مطالعه شرکت کردن، قدردانی کردن. کریستین لوپز راموس، نویسنده همکار و رزیدنتِ جراحی اعصاب در OHSU، گفت: “ما خیلی از بیمارهای صرع‌مون ممنونیم که با رغبت و میل توی این تحقیق شرکت کردن.” اون اضافه کرد: “همکاریِ اونا توی جواب دادن به سوال‌های ما در حین جراحی، کلیدِ پیشرفت توی فهمِ علمیِ اینکه مغزِ ما چطوری تو گذشته‌های دور تکامل پیدا کرده و الان چطوری کار میکنه، بود.”

در واقع، این مطالعه ادامه‌ی خطِ تحقیقاتی قبلیه که به نقشه برداری از مغزِ انسان تو حین جراحی میپردازه. رُسلان گفت: “من به باارزش‌ترین داده‌های انسانیِ دنیا دسترسی دارم. از دست دادنِ فرصتی برای فهمیدنِ اینکه مغز و ذهن چطور کار میکنن، خیلی تاسف‌آوره. تنها کاری که باید بکنیم اینه که سوالای درست رو بپرسیم.”

تو مرحله‌ی بعدیِ این خط تحقیق، رُسلان پیش‌بینی میکنه که نواحیِ مغزی رو که میتونن کارهای دیگه‌ی سطوح بالاتر رو انجام بدن، شناسایی کنه. علاوه بر رُسلان، راک‌هیل و لوپز راموس، نویسنده‌های همکار شامل هاو تان، م.د، بک شافی، مریم شاهین، م.د، آدلین فِکِر، مُصطفی اسماعیل، دانیل کلیری، م.د و کلی کالینز، م.د از OHSU و کلب نِرِسون، د.ا، که الان توی مرکزِ پزشکیِ لِکسینگتون در کارولینای جنوبی فعالیت میکنه، میشن.