سرطان مغز و مدرسه: زنگ خطر برای آینده تحصیلی بچه‌ها و راهکار نجات

پیامدهای درازمدت درمان تومور مغزی بر آمادگی تحصیلی بچه‌ها

بچه‌هایی که از جنگ با تومور مغزی زنده بیرون می‌آیند، اغلب بعد از دوره درمانی با چالش‌هایی روبرو می‌شوند که ناشی از بیماری و درمانش هست. محققان بیمارستان تحقیقاتی سنت جود برای کودکان متوجه شدند که بچه‌های خیلی کوچکی که تومور مغزی‌شون درمان شده، نسبت به هم‌سن و سال‌هاشون آمادگی کمتری برای مدرسه دارند (و این موضوع با نمره‌های پایین‌تر در آمادگی تحصیلی نشون داده می‌شه). این تفاوت، حتی وقتی که این بچه‌ها وارد محیط رسمی مدرسه می‌شن هم، همچنان وجود داره. بچه‌هایی که از خانواده‌هایی با وضعیت مالی-اجتماعی بالاتری هستند، تا حدی از این اثرات در امان بودند. این نشون می‌ده که فراهم کردن منابع رشدیِ زود هنگام می‌تونه به کم کردن این فاصله‌ی تحصیلی کمک کنه. این یافته‌ها امروز در مجله‌ی انستیتوی ملی سرطان منتشر شد.

خانم هدر کانکلین، که نویسنده‌ی مسئول این تحقیق و عضو دپارتمان روان‌شناسی وسعت سنجی سنت جود هست، می‌گه: “حتی در بچه‌های خیلی کوچک هم دیدیم که آمادگی تحصیلی‌شون نسبت به بچه‌های سالم هم سن و سال، عقب‌تره.” او اضافه کرد: “اون‌ها به تدریج در مبانی یادگیری مثل یادگیری حروف، اعداد و رنگ‌ها، از هم‌سن و سال‌هاشون عقب می‌افتادند.”

تحقیقات قبلی بیشتر روی بچه‌هایی که سن مدرسه‌شون بود متمرکز شده بود، اما این یکی از اولین مطالعاتی هست که آمادگی تحصیلی بعد از درمان تومور مغزی رو در نوزادان و بچه‌های کوچک‌تر (زیر 3 سال) بررسی می‌کنه. محققان با دنبال کردن یه گروه 70 نفری از بیمارانی که برای تومور مغزی درمان شده بودند، این تفاوت رو در مهارت‌های آمادگی کشف کردند. کانکلین می‌گه: 6 ماه بعد از تشخیص و بعدش سالانه به مدت 5 سال، “ما متوجه شدیم یه فاصله‌یِ در حال افزایش بین این بچه‌هایی که بیمار بودن و هم‌سن و سال‌های معمولی‌شون هست، چون مهارت‌های آمادگی تحصیلی‌شون اونقدر سریع رشد نمی‌کرد.”

اگرچه محققان در طول زمان، تفاوت‌هایی رو بین توانایی‌های بچه‌ها دیدند، اما این تفاوت‌ها از سنین پایین وجود داشت و می‌شد پیش‌بینی‌شون کرد. کانکلین می‌گه: “آمادگی تحصیلی در سن پایین، می‌تونه نتایج درازمدت در خواندن و ریاضی رو پیش‌بینی کنه. این تأثیر موقتی نیست. این بچه‌ها به سادگی به طور طبیعی به سطح هم‌سن و سال‌هاشون نمی‌رسند.”

مداخله‌ی زود هنگام ممکنه از آمادگی و موفقیت تحصیلی محافظت کنه

یافته‌ها در حالی که یه چالشی رو نشون می‌دهند، یه راهکار برای مقابله با این مشکل هم پیشنهاد می‌کنند: مداخله‌ی زود هنگام. چون تفاوت در آمادگی تحصیلی بلافاصله بعد از درمان خودش رو نشون می‌ده، مداخله در این بازه‌ی زمانی، به جای اینکه وقتی بچه‌ها به مدرسه رفتند (زمانی که بیشتر مداخلات رایج شروع می‌شه)، می‌تونه نتایج رو بهتر کنه.

اهمیت مداخلات زودهنگام توی آمادگی تحصیلی بچه‌ها

خانم کانکلین می‌گه: “حالا می‌دونیم که لازم نیست صبر کنیم تا بیماران توی ریاضی و خواندن به مشکل بخورند، می‌تونیم زودتر مداخله کنیم.” او اضافه کرد: “ما نشون دادیم که این تفاوت‌هایی که توی مراحل اولیه می‌بینیم، پیش‌بینی‌کننده‌ی مهارت‌های تحصیلی بلند مدت هست و این نشون می‌ده که مداخلات زودهنگام می‌تونه مفید باشه و واقعا یه تغییری ایجاد کنه.”

مداخلات زودهنگام باید بر اساس عواملی طراحی بشن که آسیب‌پذیری رو افزایش یا ازش محافظت می‌کنند تا توی موفقیت آمادگی تحصیلی مؤثر باشند. محققان عواملی مثل نوع درمان و ویژگی‌های گروهی رو بررسی کردند و فقط یه ویژگی رو مهم دونستند: شرایط اقتصادی-اجتماعی.

خانم کانکلین می‌گه: “تنها عامل بالینی یا مربوط به گروه که ما پیداش کردیم و می‌تونست آمادگی تحصیلی رو پیش‌بینی کنه، وضعیت اقتصادی-اجتماعی بود.” او ادامه داد: “داشتن یه خانواده با وضعیت مالی-اجتماعی بهتر، یه تأثیر محافظتی روی آمادگی تحصیلی بچه‌ها داره.”

یافته‌ها نشون می‌ده که وضعیت اقتصادی-اجتماعی بهتر، تا حدی محافظت‌کننده هست و این موضوع نشون می‌ده که سرمایه‌گذاری روی منابع برای جبران تجربه‌های غنی‌سازی‌ اولیه‌ی از دست رفته، می‌تونه شکافِ آمادگی رو کم کنه. با بیشتر کردن دسترسی به این فرصت‌های جایگزین، میشه از بچه‌های بیشتری محافظت کرد.

خانم کانکلین می‌گه: “ما می‌دونیم دور بودن از خونه، مراقب‌ها، مهدکودک، ملاقات‌های بازی، پارک‌ها و خدمات مداخله‌ی زودهنگام توی این سال‌های حیاتیِ رشد، احتمالاً تأثیر منفی روی بیمارانی که خیلی کوچک هستند داره.” او اضافه کرد: “نتایج ما نشون می‌ده که خانواده‌ها می‌تونن بازی کردن رو با ارزش کنن و با ایجاد تغییرات کوچیک توی نحوه‌ی تعامل با بچه‌هاشون، و با کمک تیم پزشکی و گرفتن منابع مناسب، ممکنه بتونن توی نتایج شناختی و آموزش بچه‌هاشون تفاوت ایجاد کنن.”

نویسنده‌ها و منبع مالی

ملانی سُمخ، نویسنده‌ی اول این مطالعه بود که قبلاً تو مرکز سنت جود کار می‌کرد. بقیه‌ی نویسنده‌های این تحقیق شامل این افراد هستند: میشل سوین از بیمارستان کودکان کوئینزلند، لانا هاردر از مرکز پزشکی کودکان دالاس، بانی کارلسون-گرین از بیمارستان کودکان مینه سوتا، جوانا والاس از بیمارستان کودکان لوسیل پکارد استنفورد، رایان کینر از بیمارستان کودکان رادی سن دیگو، ژانل س. علی از بیمارستان کودکان شرقی انتاریو و جیسون اشفورد، جنیفر هارمن، کاترین بیلاپس، آرزو اونار-توماس، توماس مرچنت و آمار گاجار، که همگی از سنت جود هستند.

این مطالعه با کمک کمک‌هزینه‌های مالی‌ای از مؤسسه ملی سرطان (کمک‌هزینه‌ای برای حمایت از مرکز سرطان سنت جود [CORE] (P30 CA21765)) و ALSAC، سازمان جمع‌آوری کمک و آگاهی سنت جود، پشتیبانی شد.