رازِ “اکوسیستم لاکچری” فاش شد: چطور با پولِ کمتر، طبیعتِ غنی بسازیم؟

یه بررسی نو در مورد پیوند پول و گوناگونی زیستی

یه تحقیق تازه نشون میده که اگه یه درک عمیق‌تر از رابطهٔ بین ثروت و گوناگونی زیستی داشته باشیم، می‌تونیم به جوامعی که درآمد کمتری دارن کمک کنیم تا به یه سطح از گوناگونی برسن که معمولاً تو مناطق پولدارتر دیده می‌شه. دانشمندا مدت‌هاست می‌دونن که جاهایی که پول بیشتری دارن، معمولاً گوناگونی زیستی‌شونم بالاتره، چیزی که بهش می‌گن «اثر لاکچری». اما راه‌هایی که پول رو به گوناگونی زیستی تبدیل می‌کنن، کمتر بررسی شدن. مادهو سودان کتی، که استادیار جنگل‌داری و منابع محیطی تو دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی‌یه، گفت که اگه گوناگونی زیستی رو یه چیز لوکس بدونیم، دیگه مردم نمی‌تونن به وجودش بیارن.

کتی گفت: «گوناگونی زیستی یه تجمل نیست، یه چیزیه که می‌تونیم تو شهرامون هم پرورش بدیم. این فقط یه نتیجه‌ی غیرفعال از پولدار بودن نیست. ما نمی‌خواستیم فقط به این ربط بین ثروت و گوناگونی زیستی نگاه کنیم، می‌خواستیم بفهمیم که گوناگونی زیستی چطور با سختی‌ها و سیستم‌های متفاوت اجتماعی در ارتباطه.»

برای این کار، پژوهشگرا اول به خودِ زمین نگاه کردن. با بررسی ویژگی‌های مشترک جاهایی که گوناگونی زیستی‌شون زیاد بود، تونستن راه‌هایی که گوناگونی زیستی رو زیاد می‌کنن و ساختارهای اجتماعی که این راه‌ها رو ممکن می‌سازن، پیدا کنن. کتی از این به عنوان «چارچوب اجتماعی-بوم‌شناختی» یاد می‌کنه، که بررسی می‌کنه چطور طبیعت تحت تأثیر کارهای آدما توی یه بستر اجتماعی شکل می‌گیره.

کتی گفت: «از نظر اجتماعی، آدما هستن که درباره‌ی استفاده و مدیریت زمین تصمیم می‌گیرن. یه نفر تصمیم می‌گیره که زمین چطور استفاده بشه، چه یه شهرداری باشه که تصمیم می‌گیره کجا پارک بسازه، چه یه طرح‌ریزی منطقه‌ای برای صنعت.»

تاثیرات اجتماعی روی گوناگونی زیستی

آدمایی که تو حیاط خونشون تصمیم می‌گیرن چه کار کنن، چه بخوان چمن داشته باشن، چه یه باغچه که گلایی داشته باشه که حشره‌ها برن سراغشون یا هر چیز دیگه، بخشی از چیزی هستن که این تحقیق اسمش رو گذاشته چارچوب POSE. این چارچوب به جای استفاده از کلماتی مثل «لوکس»، چهار تا عامل اجتماعی رو توضیح میده که مشخص می‌کنن یه فرد، یه گروه اجتماعی یا یه نهاد، چطور می‌تونه روی گوناگونی زیستی اثر بذاره: قدرت، هدف‌ها، بستر اجتماعی/بوم‌شناختی و تلاش.

هر کدوم از بخش‌های این چارچوب، یه نقطه تأثیر رو نشون میده که جوامع می‌تونن برای تقویت گوناگونی زیستی ازش استفاده کنن و شاید بتونه اثر لاکچری رو توضیح بده. مثلاً، کسی که پول بیشتری داره و صاحب خونه‌ست، بیشتر از کسی که تو یه آپارتمان زندگی می‌کنه، رو زمینش قدرت داره. با استفاده از چارچوب POSE، جوامعی که پول کمتری دارن، می‌تونن راه‌هایی برای استفاده از منابعی که دارن پیدا کنن، مثل تمرکز روی بیشتر کردن تلاش‌شون از طریق سازماندهی گروهی.

کاتی امیدوارِ که چارچوب POSE به مردم انگیزه بده تا تو جامعه‌شون مناظر سالمتری بسازن. اون گفت: «ما می‌خوایم مردم بفهمن که حتی اگه پول زیادی ندارن، بازم می‌تونن روی محیط اطرافشون تأثیر بذارن.» و ادامه داد: «این کاریه که گروه‌های مردمی همیشه انجام دادن: اونا با تلاش کردن، تونستن ناتوانی ناشی از فقر رو شکست بدن. مقاله ما یه دعوت به عمله. گوناگونی زیستی رو می‌شه به دست آورد و مردم قدرت دارن که با هم این کارو بکنن.»

این مقاله با عنوان «گوناگونی زیستی لوکس نیست: بررسی ثروت و قدرت برای مقابله با پیچیدگی گوناگونی زیستی شهری» توی مجله Ecosystems منتشر شده و همه می‌تونن بخوننش. نویسنده اول این مقاله، رناتا پولتون کاماکورا از دانشگاه دوک‌ه. این مقاله رو جین بای و والاری شیل، که دانشجوهای دکترا تو NC State هستن، نوشتن. این کار با کمک بنیاد ملی علوم تحت شماره کمک هزینه‌ی 2139754 و از مرکز علوم سازگاری اقلیمی جنوب شرقی آمریکا انجام شده.