راهکاری شگفت‌انگیز: کاهش کربن با پرورش ماهی‌ها!

مدل جدیدی برای جذب کربن در محیط‌های آبی کم‌اکسیژن

دانشمندان در حال بررسی یک مدل جدید برای جذب کربن در محیط‌های آبی کم‌اکسیژن، مانند مزارع پرورش ماهی، هستند که می‌تواند به مقابله با افزایش دماهای جهانی کمک کند و از نظر هزینه نیز ممکن است مقرون به صرفه باشد. این موضوع در یک مطالعه اخیر منتشر شده در مجله Nature Food مطرح شده است.

محقق اصلی این پروژه، مجتبی فخرایی، استادیار علوم زمین، می‌گوید که روش‌های سنتی کاهش انتشار گازها دیگر کافی نیستند تا افزایش دماهای جهانی را زیر ۲ درجه سلسیوس نگه دارند؛ هدفی که در توافقنامه پاریس تعیین شده است. در سال‌های اخیر، دانشمندان به جذب کربن، یعنی فرآیند جذب گاز CO2 از منابع صنعتی، به عنوان یک راه‌حل ممکن برای مقابله با تغییرات اقلیمی در کنار تلاش‌های سنتی برای کاهش انتشار کربن روی آورده‌اند.

فخرایی به همراه نوح پلاناوسکی، استاد علوم زمین و سیارات در دانشگاه ییل، مدلی را توسعه داده‌اند تا بررسی کنند چگونه تولید قلیایی از طریق تشکیل سولفید آهن در مزارع پرورش ماهی و دیگر محیط‌های آبی کم‌اکسیژن می‌تواند راهی کم‌هزینه و کارآمد برای جذب حداقل ۱۰۰ میلیون تن متریک CO2 در سال باشد.

فخرایی می‌گوید: “ما اکنون در وضعیتی هستیم که برای حفظ آستانه ۱.۵ درجه، باید کربن را از جو حذف کنیم. هیچ راهی برای دور زدن این نکته وجود ندارد.”

او همچنین اشاره می‌کند که این مطالعه بر روی مزارع پرورش ماهی متمرکز است، زیرا این مکان‌ها به طور مستقیم تحت تأثیر فعالیت‌های انسانی قرار دارند و می‌توانند مکان‌های ایده‌آلی برای جذب کربن در حین کاهش غلظت‌های سمی سولفید باشند.

مدل پژوهشگران و تأثیر آن بر کاهش کربن

مدل پژوهشگران نشان داد که افزودن آهن، که با هیدروژن سولفید تجمع‌یافته واکنش نشان می‌دهد، قلیایی بودن را افزایش می‌دهد. این امر به نوبه خود، سطح اشباع کربنات را افزایش داده و به بهبود جذب CO2 از محیط کمک می‌کند. نویسندگان اشاره می‌کنند که این مدل در کشورهایی مانند چین و اندونزی که دارای مزارع ماهی فراوانی هستند، بیشترین تأثیر را خواهد داشت.

فخرایی و پلاناوسکی تخمین می‌زنند که چین به تنهایی می‌تواند نزدیک به ۱۰۰ میلیون تن متریک CO2 را در سال از جو حذف کند. فخرایی می‌گوید این یافته همچنین تأثیر مثبتی بر موفقیت مزارع ماهی خواهد داشت، زیرا تجمع هیدروژن سولفید می‌تواند برای ماهی‌ها سمی باشد و منجر به افزایش نرخ مرگ و میر یا بیمار شدن ماهی‌ها به حدی شود که قابلیت فروش نداشته باشند. مدل پیشنهادی می‌تواند این سمیت را کاهش دهد و به افزایش جمعیت ماهی‌ها و ایجاد عملیات پایدارتر و سودآورتر منجر شود.

او همچنین افزود که این رویکرد می‌تواند از دیگر روش‌های جذب کربن مؤثرتر باشد، زیرا اساساً کربن را به صورت دائمی ذخیره می‌کند. او می‌گوید: «این کربن به مدت هزاران سال ذخیره خواهد شد، که بسیار بیشتر از عمر CO2 در جو است.» فخرایی می‌گوید این تنها یک رویکرد برای جذب کربن است. با این حال، اگر به مرحله اجرا درآید، می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر انتشار کربن از مزارع ماهی داشته باشد. او بیان می‌کند: «این فقط یک مسیر ممکن برای جذب کربن در مقیاس قابل توجه است.» «مزیت مشترک این مسیر خاص این است که به خنثی‌سازی انتشار کربن از مزارع ماهی کمک می‌کند و در نتیجه به صنعتی پایدارتر برای ماهی منجر می‌شود.»