فاجعه در استرالیا: نابودی 9000+ گونه حشره و بی‌مهرگان و زنگ خطر برای زمین!

مروری بر نابودیِ حشرات و بی‌مهرگان بومی در استرالیا

یک پژوهشِ تازه، این‌طور برآورد می‌کنه که از زمانی که اروپایی‌ها در سال ۱۷۸۸ پا به استرالیا گذاشتن، بیشتر از ۹۰۰۰ گونه از حشرات و بی‌مهرگان بومی به کل از بین رفتن، و هر هفته هم بین ۱ تا ۳ گونه‌ی تازه تو این فهرستِ سیاه اضافه می‌شن. بی‌مهرگان موجوداتی هستن مثل کرم‌ها، حلزون‌ها و عنکبوت‌ها، که خیلی‌هاشون نقش حیاتی‌ای توی محیط‌زیست دارن؛ مثلاً گرده‌افشان‌ها و کرم‌های خاکی که برای سلامت خاک، واقعاً مهم هستن.

دکتر جس مارش، از دانشکده‌ی علومِ زیستیِ دانشگاهِ آدلاید، تو این تحقیق سهم داشته و می‌گه نباید از دست رفتنِ مدامِ این گونه‌ها رو یه چیزی بدونیم که چاره‌ای جز قبول کردنش نیست. اون می‌گه: «هزاران گونه‌ی بی‌مهره هنوز با خطر جدیِ نابودی روبرو هستن، و خیلی‌هاشون تا الان هم زیستگاه‌هاشون رو به‌شدت از دست دادن و باز هم دارن از دست می‌دن.» این پژوهش توی مجله‌ی «کمبریج پریسِمیز: انقراض» منتشر شده.

دکتر مارش ادامه می‌ده: «کارای زیادی هست که می‌شه انجام داد تا جلوی انقراض رو گرفت، از جمله محافظت از زیستگاه‌های بااهمیت و کم کردنِ خطراتی مثل استفاده از سمومِ دفعِ آفات.» اون توضیح می‌ده که استفاده از این سموم تو باغچه‌ها معمولاً باعث از بین رفتنِ بی‌مهرگان مفیدی می‌شه که باغچه بهشون احتیاج داره؛ مثل زنبورها و مگس‌ها که گرده‌افشانی می‌کنن، و سوسک‌های خونه‌گی که به کنترلِ شته‌ها کمک می‌کنن و کرم‌هایی که خاک رو بهتر می‌کنن.

بیشترین خطر متوجهِ بی‌مهرگانیه که به زیستگاه‌های خاصی احتیاج دارن یا فقط تو مناطق خاصی از کشور پیدا می‌شن. دکتر مارش می‌گه: «پروانه‌ی خورشیدیِ طلایی توی علفزارهای جنوب شرقی استرالیا زندگی می‌کنه و با اینکه بخش کمی از علفزارهای فراوونِ قبلی باقی مونده، باز هم با خطر جدیِ تخریب به‌خاطرِ توسعه‌یافتگی روبرو هست.» اون همچنین اشاره می‌کنه که «تغییرات اقلیمی اوضاعِ این گونه‌ها رو از این هم بدتر می‌کنه.»

تازه‌ترین تحقیقات درباره‌ی نابودیِ گونه‌ها توی استرالیا

دکتر مارش، که عضو شورای تنوع زیستیِ استرالیا هست، این تحقیق رو به‌عنوان بخشی از یه تیم ملی متشکل از ۱۰ دانشمند از دانشگاه‌ها، موزه‌ها و دولت‌های ایالتی انجام داده. رهبری این پژوهش با پروفسور جان وینارسکی از دانشگاه چارلز داروین بوده. اون معتقده که تعدادِ گونه‌هایی که از زمان ورود اروپایی‌ها به استرالیا منقرض شدن، احتمالاً خیلی بیشتر از چیزیه که توی این تحقیق اومده.

پروفسور وینارسکی می‌گه: «ما فهمیدیم که احتمالاً ۹۱۱۱ گونه تو این ۲۳۶ سال منقرض شدن. با در نظر گرفتنِ عدم قطعیت‌ها و کمبود اطلاعات، تحلیل ما نشون می‌ده که تعدادِ واقعی حداقل ۱۵۰۰ گونه‌ست و شاید هم به ۶۰۰۰۰ انقراض برسه.» اون هم عضو شورای تنوع زیستی هست.

پروفسور وینارسکی همچنین اضافه می‌کنه که فقط یکی از این انقراض‌ها طبقِ قانون‌های محیط‌زیستیِ استرالیا، رسماً شناسایی شده، و اون هم کرم خاکیِ دریاچه‌ی پدره. خیلی از این انقراض‌ها قبل از این‌که اسم‌گذاری بشن یا توصیف بشن اتفاق افتادن. اون می‌گه: «با وجودِ اهمیتِ فوق‌العاده‌ای که دارن، یه تعصبِ قدیمی بر ضد بی‌مهرگان وجود داشته و بودجه‌ی کمی هم برای تحقیق و حفاظت ازشون در دسترس بوده.»

پروفسور وینارسکی تأکید می‌کنه: «خیلی مهمه که دولت‌های فدرال و ایالتی و همین‌طور جامعه، به درک، نظارت و حفاظت از بی‌مهرگانِ ما، توجه‌ی بیشتری بکنن. بی‌مهرگان، اساسِ همه‌ی محیط‌های سالم و کره‌ی زمینِ قابل‌سکونت هستن. با از دست رفتنِ بی‌مهرگان، سلامتِ محصولاتِ کشاورزی، آبراه‌ها، جنگل‌ها و حتی پارک‌هایِ محلّی و باغچه‌هایِ خونمون هم کم می‌شه.»

شورای تنوع زیستی این یافته رو خیلی نگران‌کننده دونسته و از دولت‌های فدرال، ایالتی و محلی خواسته که تلاش‌هاشون رو برای درک، نظارت و حفاظت از بی‌مهرگانِ استرالیا زیاد کنن.