خطر داروهای اعصاب برای سالمندان: بررسی 500 هزار بیمار کانادایی

یه بررسی تازه از اثر داروهای اعصاب روی ساکنان خانه‌های سالمندان

یه پژوهش جدید که محققای دانشگاه واترلو انجام دادن، داده‌های مربوط به تقریباً ۵۰۰ هزار بیمار کانادایی رو که بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۲ توی خانه‌های سالمندان سراسر کانادا زندگی می‌کردن، بررسی کرده. نتیجه این شد که اونایی که داروهای اعصاب مصرف می‌کردن، رفتارشون به طور قابل توجهی بدتر شده بود. در واقع، نزدیک به ۶۸ درصد از ساکنینی که از این داروها استفاده می‌کردن، توی بررسی‌های بعدی، مشکلات رفتاری بیشتری پیدا کرده بودن.

دکتر دانیل لمه، نویسنده اصلی این تحقیق و پژوهشگر فوق دکتری توی دانشکده علوم بهداشت عمومی دانشگاه واترلو، گفت: «این اولین بررسی سراسری و طولانی‌مدت از این نوعه که از یه روش آماری برای اندازه‌گیری اثر درمان‌های ضد روان‌پریشی استفاده می‌کنه.»

داروهای اعصاب معمولاً توی خانه‌های سالمندان به صورت “خارج از دستورالعمل” تجویز می‌شن، یعنی برای مشکلاتی که نهادهای بهداشتی مثل سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) تایید نکردن، استفاده می‌شن. مثلاً، ممکنه این داروها برای کنترل رفتارهای مرتبط با آلزایمر تجویز بشن، در حالی که فقط برای درمان بیماری‌هایی مثل اسکیزوفرنی یا انواع خاصی از روان‌پریشی مجوز دارن.

این بررسی نشون داد که بین سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰، ۲۶ درصد از ساکنان خانه‌های سالمندان توی کانادا، به شیوه‌هایی که FDA تایید نکرده، داروهای اعصاب دریافت کردن. با اینکه این داروها معمولاً برای آروم کردن ساکنینی استفاده می‌شن که رفتارهای تهاجمی یا بی‌قراری دارن، اما می‌تونن عوارض جانبی جدی داشته باشن. این عوارض شامل لرزش، بی‌قراری، سفتی بدن، گرفتگی‌های دردناک عضلانی و ناتوانی توی ایستادن و راه رفتن می‌شن که می‌تونن علائم رفتاری و روانی موجود رو هم تشدید کنن.

بازنگری توی استفاده از داروهای اعصاب توی مراقبت از سالمندان

دکتر جان هیرز، استاد دانشکده علوم بهداشت عمومی، می‌گه: «بعضی وقتا آدما ممکنه بگن که پرسنل کافی برای رسیدگی به این مشکلات نداریم، اما حقیقت اینه که این داروها می‌تونن ناتوانی و مشکلات ذهنی رو بدتر کنن.» اون تأکید می‌کنه که باید استفاده از داروهای اعصاب برای کسایی که مشکل روان‌پریشی ندارن، جدی بررسی بشه.

این پژوهش به استفاده نابه‌جا از داروهای اعصاب برای درمان علائم رفتاری و روانی دمانس (BPSD) می‌پردازه. این علائم می‌تونن شامل تحریک‌پذیری، پرخاشگری، بی‌قراری، اضطراب، افسردگی، تغییرات توی خواب یا اشتها، بی‌توجهی، سرگردونی، سوالات تکراری، رفتارهای نامناسب جنسی و امتناع از دریافت مراقبت باشن.

محقق‌ها به جای اینکه سریع سراغ داروها بریم، پیشنهاد می‌کنن که روی مراقبت‌های فردمحور تمرکز کنیم؛ یعنی ریشه‌های رفتار یه ساکن رو پیدا کنیم و به روش‌های دیگه‌ای ازش حمایت کنیم. مثلاً ممکنه یه ساکن به مدیریت بهتر درد، ارتباط واضح‌تر یا فعالیت‌هایی برای کم کردن اضطراب نیاز داشته باشه.

درمان‌های غیر دارویی مثل موسیقی, هنر، ارتباط اجتماعی و ورزش سبک نشون دادن که می‌تونن رفتار رو بدون نیاز به داروهای اعصاب کنترل کنن. آموزش کارکنان برای فهمیدن خطرات داروهای اعصاب و چگونگی ارائه مراقبت بهتر هم با بهتر شدن نتایج برای ساکنان خانه‌های سالمندان ارتباط داشته، از جمله کمتر شدن بی‌قراری و بهتر شدن کیفیت زندگی.

این پژوهش که توی شماره نوامبر ۲۰۲۴ مجله انجمن مدیران پزشکی آمریکا چاپ شده، بخشی از یه پروژه بین‌المللی به اسم I-Care4Old هست و با کمک مالی New Frontiers Research Fund انجام شده.