ارتباط سلول‌های بیش‌فعال با دیابت نوع ۲ کشف شد

تحقیقات جدید در مورد درمان‌های هدفمند برای اختلالات قلبی و متابولیک

محققان دانشگاه میسوری در حال بررسی درمان‌های بالقوه‌ای هستند که می‌توانند به طور خاص به سلول‌های مرتبط با توسعه اختلالات قلبی و متابولیک مانند فشار خون بالا و دیابت نوع ۲ هدف بزنند. مطالعه‌ای که به تازگی منتشر شده، بر روی خوشه‌ای از سلول‌های شیمی‌گیرنده واقع در نزدیکی شریان کاروتید در گردن متمرکز شده است. زمانی که این سلول‌ها بیش از حد فعال می‌شوند، می‌توانند شاخص‌های شرایط مرتبط با قلب و عروق و مرگ و میر باشند.

از آنجا که این شیمی‌گیرنده‌ها می‌توانند غلظت اکسیژن در بدن را حس کنند، محققان دانشگاه میسوری این سوال را مطرح کردند که آیا تغییر سطح اکسیژن ممکن است بر فعالیت بیش از حد شیمی‌گیرنده‌ها تأثیر بگذارد و در نتیجه عملکرد قلبی و متابولیک را تحت تأثیر قرار دهد. جکی لیمبرگ، نویسنده اصلی و استاد همکار تغذیه و فیزیولوژی ورزش، گفت: “مطالعات جالبی در موش‌ها نشان می‌دهد که حذف این شیمی‌گیرنده‌ها زمانی که بیش از حد فعال می‌شوند، می‌تواند مشکلاتی مانند فشار خون بالا و افزایش قند خون را بهبود بخشد.” او افزود: “قبل از اینکه بخواهیم به طور کامل آنها را در بیماران حذف کنیم، فرض کردیم که دوزهای بالای اکسیژن ممکن است فعالیت شیمی‌گیرنده‌ها را کاهش یا ‘خاموش’ کند و در نتیجه نتایج سلامتی را بهبود بخشد.”

در این مطالعه دانشگاه میسوری، دو گروه شرکت کردند: ۱۷ نفر با دیابت نوع ۲ و ۲۰ نفر بدون دیابت به عنوان گروه کنترل.

نتایج تحقیق درباره فعالیت شیمی‌حسگرهای محیطی در بیماران دیابتی

تیم تحقیقاتی دریافت که شیمی‌حسگرهای محیطی در بزرگسالان مبتلا به دیابت واقعاً بیش‌فعال هستند و بالاترین سطح فعالیت این حسگرها با بیماران دارای بالاترین قند خون مرتبط است. پس از ورود به وضعیت هایپرکسی (وضعیتی که در آن فرد در معرض سطوح بالای اکسیژن قرار می‌گیرد)، فعالیت شیمی‌حسگرها کاهش یافت و همچنین ضربان قلب، فشار خون و تعداد تنفس در دقیقه نیز کاهش پیدا کرد. با این حال، این اثر بین دو گروه تفاوتی نداشت. علاوه بر این، تأثیری بر تحمل گلوکز یا حساسیت به انسولین مشاهده نشد.

کامیلا مانیریک-آسودو، نویسنده همکار و استاد پزشکی، گفت: “هدف این مطالعه درک تأثیر شیمی‌حسگرهای محیطی بر عواقب قلبی-عروقی و متابولیکی دیابت نوع ۲ بود.” او افزود: “اکنون می‌دانیم که یک دوره هایپرکسی به‌طور فوری عملکرد را بهبود نمی‌بخشد. داشتن این اطلاعات به ما این امکان را می‌دهد که توجه خود را بر روی درمان‌های دیگری که برای بیماران دیابت نوع ۲ امیدوارکننده هستند، متمرکز کنیم.”

ژاکلین لیمبرگ، دکترای تخصصی، استاد وابسته تغذیه و فیزیولوژی ورزش است و در دانشکده کشاورزی، غذا و منابع طبیعی مشغول به کار است. کامیلا مانیریک-آسودو، پزشک، استاد پزشکی و استاد ممتاز دیابت در دانشکده پزشکی است. او همچنین یک محقق در زمینه بهداشت دقیق نسل آینده است.