فشار خون و دیابت زیر ذره‌بین: کشف راه‌های نوین درمان با کمک اکسیژن!

کاوش‌های نو در درمان‌های هدفمند برای بیماری‌های قلبی و متابولیک

دانشمندان دانشگاه میزوری دارن به دنبال راه‌های درمانی احتمالی می‌گردن که بتونن مستقیماً به سلول‌های دخیل در بروز اختلالات قلبی و متابولیکی مثل فشار خون بالا و دیابت نوع ۲ حمله کنن. یه تحقیق تازه منتشر شده، روی یه دسته از سلول‌های حسگر شیمیایی که نزدیک شریان کاروتید (در گردن) قرار دارن، تمرکز کرده. وقتی این سلول‌ها بیش از حد فعال می‌شن، می‌تونن نشانه‌هایی از مشکلات قلبی عروقی و حتی مرگ و میر رو نشون بدن.

از اونجایی که این حسگرهای شیمیایی، میزان اکسیژن بدن رو تشخیص می‌دن، محققان دانشگاه میزوری این سوال رو مطرح کردن که آیا تغییر در سطح اکسیژن می‌تونه روی فعالیت زیاد این سلول‌ها تاثیر بذاره و در نتیجه، عملکرد قلب و متابولیسم رو تحت تاثیر قرار بده؟ جکی لیمبرگ، که نویسنده ارشد این مقاله و استاد تغذیه و فیزیولوژی ورزش هست، می‌گه: “مطالعات جالبی روی موش‌ها نشون داده که حذف این سلول‌های حسگر شیمیایی وقتی بیش از حد فعال هستن، می‌تونه مشکلاتی مثل فشار خون بالا و بالا رفتن قند خون رو بهبود بده.” او اضافه می‌کنه: “قبل از اینکه بخوایم این کار رو روی بیماران انجام بدیم، فکر کردیم شاید استفاده از اکسیژن زیاد، فعالیت این سلول‌ها رو کم کنه یا به عبارتی ‘خاموش’ کنه و در نتیجه، وضعیت سلامتی رو بهتر کنه.”

تو این تحقیق دانشگاه میزوری، دو گروه شرکت کردن: ۱۷ نفر که دیابت نوع ۲ داشتن و ۲۰ نفر که به عنوان گروه کنترل، دیابت نداشتن.

نتایج تحقیق در باره‌ی تأثیر حسگرهای شیمیایی بر بیماران دیابتی

تیم تحقیقاتی متوجه شدن که حسگرهای شیمیایی محیطی در بزرگسالان مبتلا به دیابت، واقعاً بیش از حد فعال هستن و بالاترین سطح فعالیت این حسگرها با بیمارانی که قند خون بالاتری داشتن، مرتبط بود. بعد از اینکه بیماران وارد وضعیت هایپرکسی (قرار گرفتن در معرض اکسیژن زیاد) شدن، فعالیت حسگرهای شیمیایی کاهش پیدا کرد و همینطور تپش قلب، فشار خون و تعداد تنفس در دقیقه هم کمتر شد. اما این تاثیر، بین دو گروه تفاوتی نداشت. علاوه بر این، هیچ تغییری در تحمل گلوکز یا حساسیت به انسولین دیده نشد.

کامیلا مانیریک-آسودو، که از نویسندگان این مقاله و استاد پزشکی هست، میگه: “هدف این تحقیق، درک تاثیر حسگرهای شیمیایی محیطی روی عوارض قلبی-عروقی و متابولیکی دیابت نوع ۲ بود.” او اضافه می‌کنه: “حالا می‌دونیم که یه دوره هایپرکسی، تاثیر فوری و مثبتی نداره. این اطلاعات به ما کمک می‌کنه تا تمرکزمون رو روی روش‌های درمانی دیگه‌ای که برای بیماران دیابتی امیدوارکننده‌تر هستن، بذاریم.”

ژاکلین لیمبرگ، دکتری، استاد تغذیه و فیزیولوژی ورزش هست و تو دانشکده کشاورزی، غذا و منابع طبیعی کار می‌کنه. کامیلا مانیریک-آسودو، دکترای پزشکی، استاد پزشکی و استاد ارشد دیابت در دانشکده پزشکیه. اون همچنین یه محقق در زمینه بهداشت دقیق نسل آینده هم هست.

“`