دوستی‌های دور، حامی طبیعت و محیط‌زیست!

دوستی‌های دور از خانه و تأثیر آن‌ها بر حفاظت از محیط زیست

حفظ دوستی‌ها از راه دور ممکن است چالش‌برانگیز باشد، اما این روابط می‌توانند مزایای غیرمنتظره‌ای برای حفاظت از محیط زیست به همراه داشته باشند. یک مطالعه که به رهبری دانشگاه ایالتی واشنگتن انجام شده و به تازگی در نشریه Conservation Letters منتشر شده است، نشان می‌دهد که این پیوندهای اجتماعی می‌توانند تأثیر مثبتی بر حفاظت مبتنی بر جامعه داشته باشند. این تحقیق بر روی ۲۸ روستای ماهیگیری در شمال تانزانیا متمرکز شده است، اما می‌تواند پیامدهای گسترده‌تری برای تلاش‌های جهانی در زمینه حفاظت از محیط زیست داشته باشد.

کریستوفر اسمیت، نویسنده اصلی این مطالعه و پژوهشگر فوق دکتری در مدرسه جهانی سلامت پل جی. آلن، گفت: “یافته‌های ما به چالش کشیدن این تصور می‌پردازد که ارتباطات خارجی موجب تضعیف حفاظت می‌شوند. ما نشان می‌دهیم که این روابط می‌توانند اعتماد و همکاری را تقویت کنند که برای مدیریت منابع طبیعی مشترک ضروری است.”

این تحقیق نشان می‌دهد که افرادی که دوستان بیشتری در جوامع همسایه دارند، به طور قابل توجهی بیشتر در فعالیت‌های مربوط به مدیریت پایدار شیلات شرکت می‌کنند. نسبت به افرادی که هیچ دوستی در دوردست ندارند، داشتن حتی یک دوست در روستای دیگر منجر به افزایش ۱۵ درصدی در فعالیت‌های حفاظتی مانند پاکسازی سواحل، گزارش شیوه‌های غیرقانونی ماهی‌گیری و آموزش دیگران درباره مدیریت پایدار منابع می‌شود.

محققان این اثر را به حمایت‌های منحصر به فردی که دوستان دور از خانه ارائه می‌دهند، نسبت می‌دهند، مانند وام‌هایی برای خرید تجهیزات ماهی‌گیری که به دست آوردن آن‌ها در محل دشوارتر است. این وابستگی متقابل، انگیزه‌هایی برای هر دو طرف ایجاد می‌کند تا منابع مشترک را حفاظت کنند.

تحلیل و نتایج تحقیق

برای تحلیل خود، اسمیت و همکارانش با ۱،۳۱۷ شرکت‌کننده در منطقه تانگا در تانزانیا مصاحبه کردند. آن‌ها از مدل‌های آماری بیزی برای بررسی اینکه چگونه تعداد روابط دوردست و سطوح اعتماد بین افراد در جوامع مختلف بر مشارکت در فعالیت‌های واحد مدیریت سواحل تأثیر می‌گذارد، استفاده کردند. این سازمان‌های محلی که از ماهی‌گیران و سایر ذینفعان تشکیل شده‌اند، مدیریت شیلات را نظارت می‌کنند – وظیفه‌ای که به دلیل ماهیت مشترک منابع شیلات نیاز به همکاری بین روستاها دارد.

محققان دریافتند که دوستی‌های دوردست به دو طریق مشارکت در فعالیت‌های این واحدها را افزایش می‌دهند. اول، افرادی که دوستان بیشتری در دوردست دارند، به طور مستقیم در اقدامات حفاظتی بیشتری درگیر هستند. دوم، این روابط به ایجاد اعتماد بین جوامع کمک کرده و همکاری را در مرزها بیشتر تشویق می‌کنند.

نقش اعتماد در مدیریت منابع دریایی

شرکت‌کنندگانی که به جوامع دیگر اعتماد بالایی داشتند، به طور قابل توجهی بیشتر از افرادی که تنها به روابط در جوامع محلی خود تکیه می‌کردند، در فعالیت‌های مدیریت شیلات شرکت کردند. جالب اینجاست که اعتماد به اعضای جامعه محلی تأثیر چندانی بر مشارکت نداشت و این نشان‌دهنده نقش منحصر به فرد روابط بین‌جوامعی در ترویج اقدام جمعی است.

این مطالعه به مزایای دوستی‌های دوردست اشاره می‌کند، اما همچنین به معایب بالقوه آن‌ها نیز اذعان دارد. تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که این نوع روابط می‌توانند منجر به «نشت» شوند، جایی که دوستان برای دور زدن قوانین حفاظت همکاری می‌کنند. به عنوان مثال، آن‌ها ممکن است اطلاعاتی درباره برنامه‌های گشت‌زنی به اشتراک بگذارند که به فعالیت‌های غیرقانونی کمک می‌کند.

اسمیت گفت: «آنچه در یافته‌های ما منحصر به فرد است، این است که هر دو جنبه این موضوع را نشان می‌دهیم.» او افزود: «در حالی که این روابط می‌توانند به نقض قوانین منجر شوند، همچنین پتانسیل قابل توجهی برای ترویج حفاظت دارند.»

کاربرد یافته‌ها در جوامع محلی

یافته‌های این مطالعه هم‌اکنون توسط سازمان‌های محلی مانند شبکه جامعه ساحلی Mwambao که در این تحقیق همکاری داشته است، به کار گرفته می‌شود. این سازمان غیردولتی در تانزانیا با جوامع شیلاتی همکاری می‌کند تا روابط بین روستایی را از طریق اقداماتی مانند تعطیلی و بازگشایی دوره‌ای شیلات ایجاد کند. این فعالیت‌ها به نمایش مزایای ملموس حفاظت کمک کرده و ارتباطات بین جوامع را تقویت می‌کند.

اسمیت گفت: «این تحقیق تأیید می‌کند که سازمان‌هایی مانند Mwambao در حال حاضر چه کارهایی انجام می‌دهند.» او افزود: «با ارائه شواهدی مبنی بر اینکه ایجاد روابط دوردست مزایای اضافی دارد، این تحقیق می‌تواند به راهنمایی ابتکارات بزرگ‌مقیاس سازمان‌هایی مانند همکار ما Mwambao کمک کند.»

بررسی روابط دوردست در زمینه‌های دیگر

در آینده، تیم تحقیقاتی قصد دارد دینامیک‌های روابط دوردست را در زمینه‌های دیگر منابع طبیعی، مانند جنگلداری و تلاش‌ها برای کاهش انتشار کربن، بررسی کند. آن‌ها می‌خواهند بیشتر بدانند که چه زمانی روابط دوردست منجر به نشت می‌شود و چه زمانی به حفاظت مؤثر منجر می‌گردد. در نهایت، یافته‌ها می‌توانند تأثیرات گسترده‌ای بر تلاش‌های جهانی حفاظت داشته باشند، به ویژه در زمانی که دولت‌ها و سازمان‌ها با چالش‌هایی مانند تغییرات اقلیمی و کاهش تنوع زیستی دست و پنجه نرم می‌کنند.

سیاست‌های حفاظتی که روابط بین‌جوامعی را تشویق می‌کنند، مانند برنامه‌های تبادل یا جلسات آموزشی مشترک، می‌توانند از مزایای اعتماد دوردست بهره‌برداری کنند تا شیوه‌های پایدار را گسترش دهند. آن پیزور، یکی از نویسندگان این مطالعه و استادیار انسان‌شناسی در دانشگاه پن استیت، گفت: «روابط دوردست مدت‌هاست که بخشی از نحوه مدیریت دسترسی به منابع بوده است.» او افزود: «با کار بر روی این روابط، سازمان‌ها می‌توانند بر اساس چیزی که امتحان شده و درست است، در حل مشکلات قرن بیست و یکم اقدام کنند.»